محبوبترینها
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798758895
سهراب، مرغ مهاجر رفت...
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری موج:
۱ ارديبهشت ۱۳۹۴ (۱۰:۲۰ق.ظ)
به مناسبت درگذشت سهراب سپهري؛ سهراب، مرغ مهاجر رفت... گروه فرهنگي
به گزارش خبرگزاري موج، امروز اول ارديبهشت، مصادف با درگذشت شاعر نوپرداز معاصر سهراب سپهري است. به همين منظور مقاله زير را که به نحو ارزشمندي به زندگي و آثار اين هنرمند نام آشنا پرداخته است تقديم حضورتان مي کنيم.
سهراب سپهري، شاعر نوپردازي است که از اوان زندگي، با هنر، فرهنگ و ادب رشد يافت. کودکي او با شادي و کنجکاوي؛ نوجواني اش با پرسش و رسيدن به دانايي و بزرگ سالي اش با درک حقايق همراه شد. او همواره به احساس هاي پاک و ظريفش بها مي داد و با ايمان و انديشه اي پاک در مسير شناخت گام مي گذاشت: شناخت خود، شناخت خداي خود و حقيقت برپا خاسته از اين دو در طبيعت هميشه زنده اطرافش. در اين مقاله، به زندگي و شعر سهراب مي پردازيم و از او سخن مي گوييم.
تولد
سهراب سپهري، در 15 مهر 1307 ديده به جهان گشود. او کودکي را در کاشان، در باغ اجدادي گذراند که در محله دروازه عطا قرار داشت.
اهل کاشانم / روزگارم بد نيست / تکه ناني دارم / خرده هوشي / سر سوزن ذوقي / مادري دارم بهتر از برگ درخت / دوستاني بهتر از آب روان / و خدايي که در اين نزديکي است: لاي اين شب بوها / پاي آن کاج بلند / روي آگاهي آب / روي قانون گياه.
پدرش، اسداللّه خان سپهري و مادرش، فروغ سپهري نام داشتند. سهراب، به جز سرودن شعر، نقاشي هم مي کرد.
اهل کاشانم / پيشه ام نقاشي است / گاه گاهي قفسي مي سازم با رنگ / مي فروشم به شما / تا به آواز شقايق که در آن زنداني است / دل تنهايي تان تازه شود.
خانواده اي که سهراب در آن مي زيست و رشد مي يافت، اهل فرهنگ و هنر و ادب بودند و تأثيري که سهراب از چنين فضايي مي گرفت، در بيشتر زندگي او به شکل گيري باورها و شخصيتش کمک مي کرد.
من مسلمانم / قبله ام، يک گل سرخ / جانمازم، چشمه / مُهرم، نور / دشت، سجاده من / من وضو با تپش پنجره ها مي گيرم.
کودکي سهراب
سهراب سپهري چنين مي انگاشت که دوران کودکيِ بسيار خوبي داشته است. او روزهايي سراسر شور و هيجان را در طبيعت باغ خانه مي گذراند و لحظه هايي تکرار ناشدني را تجربه مي کرد. سهراب، عاشق روزهاي آفتابي بود. اسفند کاشان را نيز به عنوان سرآغاز رويش جوانه ها و شکوفه ها خيلي دوست داشت.
سهراب، بهترين شاگرد مدرسه بود و هميشه او را به عنوان نمونه معرفي مي کردند. يکي از سرگرمي هاي سهراب، گِل بازي در روزهاي تابستاني بود. گرفتن حشرات مختلف، نگه داري برخي حيوانات مثل بوقلمون، اردک و مرغ و خروس، ديگر سرگرمي سهراب بود. گياهان، در زندگي کودکانه سهراب جايي مهم و مؤثر داشتند. سهراب در آغوش طبيعت زنده و ملموس و همگون با وجودش مي باليد و سال ها را پشت سر مي گذاشت. صبح ها خيلي زود، وقتي که هوا هنوز گرگ و ميش بود، از خواب برمي خاست و تا تاريک روشن غروب، به بازي و شيطنت مي پرداخت. او همواره پس از انجام دادن تکليف هاي مدرسه، نقاشي مي کرد.
نوجواني و جواني سهراب
طفل پاورچين پاورچين مي رفت / دور شد کم کم در کوچه سنجاقک ها / بار خود را بستم / رفتم از شهر خيالات سبک، بيرون / دلم از غربت سنجاقک، پر.
سهراب سپهري، اندک اندک دوران کودکي را پشت سر مي گذاشت. شش سال ابتدايي تحصيل به پايان آمد. عادت کتاب خواندن، از زمان فراگيريِ خواندن و نوشتن در کودکي، در سهراب شکل گرفته بود و ساعت هاي معيني را مطالعه مي کرد.
ورزش و شکار پرندگان نيز از ديگر سرگرمي هاي اين دوران سهراب است. در اوقات فراغت هم به سرودن شعر و کشيدن تابلوهاي نقاشي مي پرداخت. در انجمن هفتگي شعر نيز شرکت مي کرد. سهراب سال هاي تحصيل در دانشکده را با موفقيت پشت سر گذاشت. استعداد سرشار و شور و اشتياقش براي فراگيري آموزه هاي تازه، تحسين و توجه استادان دانشکده را برمي انگيخت.
سهراب را بهتر بشناسيم
سهراب سپهري را از ميان اشعار و آثارش مي توان شناخت. فضاي فکري و ذهن سهراب، روشن و زلال بود. نگاهي دقيق و ريزبين داشت و همه مسائل اطرافش را خوب مي ديد. «سهراب، دوستدار مردم بود و به انسان ها عشق مي ورزيد. او شخصيتي آرام و محجوب و فروتن داشت».
سهراب، لباسي ساده و در عين حال تميز مي پوشيد و منظم و مرتب بود. او به زبان و فرهنگ سرزمينش عشق مي ورزيد و از اينکه گاه و بي گاه زبان فارسي در نشريه ها و رسانه ها از قواعد و اصولش منحرف و به بي راه کشيده مي شد، رنج مي برد.
سهراب تحت تأثير ايجاز، فصاحت و بلاغت کلام قرآن کريم مي گفت: «کتاب آسماني ما، گذشته از جنبه الوهيت و تقدسش، از باارزش ترين شاهکارهاي ادبي جهان است.»
شعر سهراب
به راستي، شعر سهراب، شعري خودجوش است. وي از شاعراني است که بي آنکه خود توجه داشته باشد، شعر در وجودش نقش مي بندد و فرشته الهام هرگز او را تنها نمي گذارد. زبان سپهري، زباني نرم و لطيف، آرام، مهربان، صميمي و زيباست.
سپهري مي سرايد و در سروده هاي خود غرق مي شود. او در زندگي شعر، به خلوص کلمه دست يافته و به بداهت و سادگي، از حيطه زمانه بيرون رفته و به حسن زمان رسيده است. هشت کتاب، کشکولي انباشته از دانايي هاي رنگارنگ است.
خاطره اي از سهراب
سهراب سپهري مي گويد: «روزي در پاريس به ديدار دوستي رفتم و از او خواستم مقداري پول به من قرض بدهد. دوازده فرانک بيشتر نداشت که شش فرانک آن را به من داد. از او خواستم فردا به منزلم بيايد. وقتي آمد، گفتم: سطلي آب به همراه جارويي بردار و برويم. نگاهي پرسش گر کرد و آنها را برداشت و به اتفاق راه افتاديم. در حاشيه خياباني ايستاديم. از او خواستم کمکم کند تا گوشه اي از پياده رو را خوب بشوييم و تميز کنيم. پس از آن، روي زمين به نقاشي پرداختم. چيزي نگذشت که مردم براي تماشا دور ما جمع شدند. بعد از ديدن کار، هر کس با لبخندي ستايش گر، پولي گذاشت و رفت؛ چون نقاشي کنار خيابان، در اروپا معمول است. در مدت کوتاهي، هزار و دويست فرانک گرد آمد. ششصد فرانک را به دوستم دادم و باقي را خود برداشتم.»
کوچ مرغ مهاجر
و نترسيم از مرگ/ مرگ پايان کبوتر نيست/ مرگ در آب و هواي خوش انديشه نشيمن دارد/ مرگ در ذات شب دهکده، از صبح سخن مي گويد/... گاه در سايه نشسته است، به ما مي نگرد/ و همه مي دانيم/ ريه هاي لذت، پر اکسيژن مرگ است.
درد جانکاه، بي رحمانه، وجود سهراب را هم درمي پيچيد. درد و ضعف، او را مي آزرد. طبيبي بر بالينش آوردند، ولي دردش تخفيف نيافت. باري، سرطان، وجودش را فرا گرفته بود. مقابله با بيماري امکان نداشت و هر گونه تلاش و کوشش به شکست مي انجاميد! سرانجام اتفاق افتاد. ساعت شش بعدازظهر روز اول اردي بهشت سال 1359، روح سهراب از تنگناي قفس رهايي يافت و به ابديت پيوست.
پيکر سهراب سال هاست در دشت هاي اطراف کاشان و زيارتگاه مشهد اردهال، آرام و رها از درد و رنج جسم آرميده است و کلام پر احساس او بر سنگ قبر مزارش، نوازش گر چشم مشتاقان کلامش است:
به سراغ من اگر مي آييد/ نرم و آهسته بياييد/ مبادا که ترک بردارد/ چيني نازک تنهايي من.
در سوگ سهراب
آفتاب پشت پنجره ها
صبح خيال داد ز کف آفتاب را رؤيا شکست شيشه شيرين خواب را
با چشمه زلال بگو رفت، آن که داشت قدر صداي زمزمه پاي آب را
از او بهشت هشت کتاب است يادگار گل رفت و ما ز کف ندهيم اين گلاب را
سهراب، سايه بود، ولي در بهار عشق مي کاشت پشت پنجره ها، آفتاب را
سهراب، نور بود، ولي در تمام عمر از چهره برنداشت حرير حباب را
در خلوت سکوت به خورشيد راه يافت افراشت بر فراز سحر، شعر ناب را
منبع:مجله گلبرگ، ارديبهشت1386، شماره 86
نويسنده: رقيه چاوشي
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری موج]
[مشاهده در: www.mojnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها