محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798168039
قضاوت در ادبیات مدرن و پست‌مدرن جایگاهی ندارد
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: جمعه ۷ شهریور ۱۳۹۳ - ۱۵:۰۰
رمان "گلف روی باروت" نوشته آیدا مرادی آهنی در ادامه سلسله نشست‌های نقد چهارشنبه مورد نقد و بررسی قرار گرفت. به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، بر اساس گزارش رسیده، در ابتدای جلسه نویسنده بخش کوتاهی از رمان خود را خواند. پس از آن سیروس نفیسی به معرفی نویسنده و ارائه خلاصه کوتاهی از داستان پرداخت. اولین سخنران ابراهیم مهدی زاده سخنان خود را اینگونه آغاز کرد: "این رمان به شدت واقع گرا، معاصر و محتوا محور است. رمان در سه مقطع زمانی شامل سفر با کشتی، پس از سفر و پیش از سفر و با دو ضمیر روایتی به موازات هم پیش می رود که هر یک دیگری را پوشش داده و حمایت می کند. انتخاب کشتی تفریحی سیاحتی و خط سیرآن به نویسنده فرصتی طلایی می دهد تا رمان را پیش ببرد. توصیف های زیبا با قطع و وصل روایت و پیوند با فضای تهران و پیوند دوباره سفر، مسائل اقتصادی، مناقصه ها، قراردادهای تجاری، صنایع فولاد و کشتی سازی، تصویر جالبی از اوضاع عمومی ایران و جهان به نمایش می گذارد که بی ارتباط با محتوای رمان هم نیست. رمان در 10 فصل روایت می شود. مهم تخیل نویسنده است که این رمان خط اصلی را گم نمی کند و با خرده روایت ها، با زیرکی تمام جمع و جورش می کند به صورتی که خواننده سردرگم نمی شود و انسجام رمان حفظ می شود. یادآوری این نکته نیز چیزی از ارزش کار نمی کاهد که نویسنده نگاهی سینمایی به متن داشته است. شخصیت حامی خوب پرداخت شده. مخصوصاً دیالوگ های حامی همه جا با شخصیت او همخوانی دارد. شخصیت نواح پور پدر، تا فصل هشتم هم عالی است. اما از فصل نهم که خاطراتش را تعریف می کند از آن وجاهت و نقش جنتلمنی اش، فرو کاسته می شود تا با شخصیتی درمانده و روبه زوال روبه‌رو شویم. حامی نیز از صفحه 492 در قسمت پیست ها و میزهای بازی و افرادی که باید ماسک به چهره داشته باشند، با حرکات خشن، چهره واقعی خود را نشان می دهد. عملیات انتحاری بیروت تصنعی است و به نظرم جای کار دارد. از ان طرف جلسه سفارت روسیه و عدم رعایت آداب تجاری در وابسته بازرگانی این کشور خوب وصف شده است. در رمان های محتوا محور، ناخودآگاه نویسنده برای حفظ مضمون از ساخت آشنا استفاده می کند و داستان در زبان روایت نمی شود بلکه با زبان روایت می شود. این اتفاق در استفاده از واژگان انگلیسی هم صدق می کند. راوی، خود شیفته است و از اینکه درجه 2 باشد رنج می برد. اما قواعد بازی را در فضای صرفاً تجاری بازرگانی نمی داند و درمقابل، حامی با زرنگی و بی رحمی تمام او را به کاری وامی دارد که دام آن را از قبل گسترده. نکته دیگر اینکه مشارکت خواننده در متن بسیار اندک است و شاید به علت اقتدار نویسند به صفر می رسد. زوایه دید نویسند به شدت به قطعیت و دعوت خواننده به مشاهدات و تفکرات نویسنده محدود می شود. راز جاودانگی آثاری از قبیل هملت، فقدان قضاوت و تردید در قلمرو قضاوت است. قضاوت در ادبیات مدرن و پست مدرن جایگاهی ندارد. متن حاضر علی رغم وفاداری به واقع گرائی در جهان حاضر، شانس اندکی برای ماندگاری به مفهموم واقعی دارد. اگرچه این متن جنبه عمومی گسترده دارد و طیف وسیعی از خوانندگان را جلب خواهد کرد، اما بی انصافی است اگر در ادبیات عامه پسند طبقه بندی شود. در این رمان واقع گرا اگر اندکی تلخیص و درازگویی های عالمانه و اطناب در موارد متعدد، از آن گرفته می شد، در پایان رمان، با متنی زیباتر و شورانگیزتر روبه‌رو بودیم. در پایان رمان نیز ما با متنی بسته روبه‌رو هستیم که با روشن شدن همه ابعاد چهره و عناصر داستان و گذشته راوی، پدرش، جمشید سام، حامی، مادرش ... چیزی برای ذهن خواننده مجهول و درگیر باقی نمی ماند. البته در مجموع تلاش نویسنده محترم قابل ستایش است و از همین جا آینده خوبی را برای این نویسنده جوان پیش بینی می کنم." پس از آن سیروس نفیسی در مورد رمان به ارائه نظرات خود پرداخت و گفت: "کتاب با توجه به ژانر معمایی آن که ساختارش بر تعلیق است، با علامت سؤالی شروع می شود که باید به تدریج باز شود. داستان های این ژانر معمولا مخاطب محورند و باید بی دست انداز پیش بروند، اما در اینجا احتمالا نویسنده عامدانه بخشی از این قضیه را با نحوه روایت سه گاه و نوع راوی، از نظر دور داشته. وجه دیگر کار وجوه اجتماعی اقتصادی، سیاسی کتاب است. حامی نواح پور ظرف شش سال از واسط دهه 80 یعنی از وقتی که از طرف پدر خود طرد شده، این دم و دستگاه عریض و طویل را به هم زده. پدرش نبی نواح پور هم که فردی فقیر بوده از اوایل دهه 70 به ثروت می رسد و کارخانه کشتی سازی سفینه نوح را تاسیس می کند و شاید به دلیل همان تعلق به یک نسل عقب ترش، روحیات و خصوصیات اخلاقی اش با پسرش حامی فرق می کند. حامی همه چیز را برای خودش می خواهد اما پدر به زعم خودش به فکر نجات دیگران است. در این رمان ما ایران معاصری را می بیینیم که تا حدی به قدرت رسیدگان یک شبه، نوکیسه ها و تازه به دوران رسیده ها و این پدیده یا معضل اجتماعی را نشان می دهد. همین ماجرا خود دوسویه می شود که من با آن تا حدی مشکل دارم. پرسش این است که هدف نهایی نویسنده چه بوده؟ از یک طرف خوب این طبقه را نشان می دهد که چطور در بخش اقتصادی، آن زدوبندها و قتل و جنایت ها برای رسیدن به قدرت صورت می گیرد؛ اما از طرف دیگر آیا این تصویر واقعی جامعه ماست ؟ طبقات و قشر های غیر بورژوا کجای کار هستند؟ در این رمان به کتاب گتسبی بزرگ و فیلم همشهری کین اشاره می شود. در این دو اثر هم با آدم هایی سرو کار داریم که از هیچ به همه چیز رسیده اند، اما فرق در این است که در آن دو اثر یا برخی دیگر از آثار به یاد ماندنی ادبیات و سینما، پرسشی برای قهرمان ماجرا در مورد تمام این مسیر طی شده به وجود می آید، اینکه آیا راه درست بوده ؟ مثلا در گتسبی بزرگ علاوه برنشان دادن شخصیتی که تلاش دارد خود را از یک آدم درجه 2 یا 3 به طبقه اول برساند، یعنی همان کاری که نواح پور پدر می کند، اما در آن کتاب نقدی هم به جامعه آمریکایی و خصوصیات آدم های بی درد آن طبقه می شود. اما نویسنده در اینجا نقدی بر جامعه و تحلیلی بر چگونگی پیدایش این نوکیسه ها ندارد. در نهایت اینکه در این کتاب با جویندگان قدرتی روبه‌رو هستیم که با وجود داشتن خیلی چیزها، خیلی تنها هستند مثل خود راوی یعنی خانم سام، حامی و پدرش نبی نواح پور بزرگ که در نهایت هیچ دوستی ندارند و باید به حال آنها تأسف خورد. در ضمن کتاب از نظر طرح، پلات و نحوه روایت ماجرا، و تحقیقاتی که انجام داده و اطلاعاتی که داده جای تقدیر دارد." سپس " پوریا فلاح " از دیگر منتقدان به ارائه نظرات خود پرداخت و گفت: "بخشی را که بیش از همه دوست داشتم آن چیزی بود که اثر در حوزه بازی راه انداخته بود و تا پایان هم به آن وفادار مانده بود. ولی به آن بخشی که به نوکیسه ها می پردازد علاقه چندانی نداشتم. اما در مورد بحث فنی، به هر حال این کتاب یک کار معمایی مدرن است و باید پایان بسته داشته باشد؛ درعین اینکه در پایان معما را حل می کند اما بازی را باز می گذارد. نکته بعدی خود راوی است که به نظرم می رسد راوی خود شیفتگی دارد، اما مخاطب را هم وارد متن می کند. درواقع تعلیقی که ایجاد می کند یک مؤلفه برای کشاندن مخاطب به متن است. نکته دیگر این است که کتابی که 500 صفحه دارد خوب توانسته پل ها را به هم پیوند بدهد. زاویه دید بسیار درخشانی دارد که بجا استفاده شده است " من راوی و تویی که وجدان یا سایه یا شبح اوست ". به نظرم شخصیت پردازی درآمده و می توانیم با آنها همذات پنداری کنیم. فضاها را خوب درآورده، دایره واژگان خوبی دارد. توصیف خیلی خوب بود. دیالوگ ها دربعضی مواقع خوب بود اما در بیشتر جاها دخالت نویسنده دیده می شود و در بعضی جاها هم سطحی نگاه شده و گاه حتا مبهم است." در ادامه نشست هادی نودهی گفت: "دوتایی شدن راوی، ساخت شخصیت و اقتضای شخصیت است چون وجدان اوست و باید باشد. راوی شخصیتی است که پر از اعتماد به نفس است ولی وقتی به او نزدیک بشویم این پارادکس را می بینیم که یک آدم درجه دوست و ضعف و ترس دارد. در این کتاب وضعیت آدم های مختلف و نوکیسه ها را در تورها و سفرهای خارجی به وضوح می بینیم. و در واقع بخشی از خودمان را در آن می بینیم. این واقع نمایی خیلی خوب است و نشان می دهد که نویسنده با تجربه است و چیزی است که کمتر در نویسندگان خانم دیده می شود. از طرف دیگر کار به‌شدت متأثر از سینماست. ساختارهای سینمایی دارد و دکوپاژ سینمایی را در آن می بینیم. نکته دیگری که می خواهم بگویم این است که سنت ادبی نویسندگان زن ما خواننده را با ادبیات آشتی داده، از زویا پیرزاد تا فریبا وفی و غیره. خانم مرادی هم از دل آن سنت بیرون آمده اما دارد آن را متحول می کند. راوی زنی بسیار متفاوت از زن های دیگر است، کنش گر است، فعال است بدون آنکه در عرصه های فمینیستی وارد شود." پس از آن شهریار عباسی به ارائه دیدگاهش پرداخت و گفت: "پیش از هر چیزی باید تبریک بگویم به نویسنده چون زحمت زیادی برای کارکشیده. نوشتن داستان کوتاه مثل رانندگی با ماشین سواری است و نوشتن رمانی مثل این رانندگی با یک ماشین سنگین در یک جاده پرپیچ وخم است که پایه یک می خواسته و به نظر هم می رسد که نویسنده از عهده کار برآمده. کار رئالیسم اجتماعی است و قصه دارد. مسئله ای مطرح می کند که مسئله ماست. نویسنده جسارت دارد که این خیلی خوب است. اما یک نقد دارم در مورد مفاهیم اسطوره ای، وقتی اسامی شخصیت های کتاب را به یاد می آوریم می بینیم که نواح پور همان نوح است، حامی به جای پسر نوح یا همان حام است؛ یا سام که فرزند دیگر نوح است اما در اینجا چون نویسنده می خواسته راوی زن باشد فامیل سام را روی او می گذارد یا مامان واله که همان وائله همسر نوح است. در کل این نحوه کار با اساطیر را نمی پسندم. " مسعود پهلوان بخش از دیگر منتقدان جلسه عقیده داشت: " در یک نگاه کلی با یک رمان قابل قبول طرف هستیم، البته ایراداتی هم دارد مثلاً در پیرنگ، همسفر شدن نبی نواح پور و خانم سام خیلی تصادفی است. نکته دیگر بحث قطعیتی است که در کار وجود دارد یعنی کار تمام می شود، درواقع نویسنده از یک طرف یک ژانر معمایی را پیش می برد که خیلی به قواعد ژانر وفادار بوده و از طرف دیگر در کار تقدیر را مطرح می کند یعنی سرنوشت بر ما حاکم است و با آن قطعیتی که مطرح می کند تا حدی تناقض پیدا می کند و مدرن بودن کار را تحت تأثیر قرار می دهد. نکته دیگری این است که رمان می خواهد بگوید صاحبان قدرت، خود، قدرت را انتخاب می کنند و برنده بازی قدرت کسی است که آگاهانه آن را انتخاب می کند که به نظر من این درست نیست. این سیستم است که به آدم قدرت می دهد و برای آدم تصمیم می گیرد." پریا نفیسی از دیگر منتقدان جلسه هم گفت: "رمان شروع خوبی دارد و در ادامه هم از تعلیق و کشش خوبی برخوردار است که این از ملزومات کارهای معمایی است و تعدد ماجراها و حوادث آن را خواندنی تر کرده است. به تصویر کشیدن کشورهای مختلف، اماکن و بناهای تاریخی و دیدنی، رستوران ها، و حتا اماکنی که بعضاً خیالی اند ولو آنکه تجربه شخصی نویسنده باشند یا نباشند، آنقدر خوب ساخته و پرداخته شده که خواننده آنها را زنده و ملموس احساس می کند. نویسنده در نشان دادن فردی از یک طبقه اجتماعی خاص موفق بوده اما به نظر می رسد گاه از دستش دررفته و ما را با پرسش هایی درگیر می کند و بعضی جاها به نظر می رسد رفتار این آدمها با طبقه ای که به آن تعلق دارند نمی خواند." در پایان نویسنده اثر آیدا مرادی آهنی ضمن تشکر از حاضران گفت در جلسات زیادی شرکت کرده ولی حرفهایی که در این جلسه شنیده هم به دلیل صمیمیتی که در گویندگانش بوده و هم به دلیل صاحب‌نظر بودن حضار، بیشتر به دلش نشسته و حتما سعی می کند آنها را در کارهای بعدی مد نظر قرار دهد. او همچنین در خصوص شخصیت های مورد اشاره و طبقه مورد اشاره در کتاب گفت: " گاهی وقتها مجبور هستیم شخصیت هایی را به تصویر بکشیم که ممکن است دوستشان نداشته باشیم و این کار بسیار سخت است." این نویسنده همچنین در پاسخ به سؤالی که نوشتن کتاب چه مدت طول کشیده است گفت: حدود دو سال و به طور تقریبا تمام‌وقت و با یک برنامه ریزی منظم. در این نشست ادبی نویسندگان و منتقدان دیگری چون رضا جوانروح، عباس بابایی، مجید واحدی و شاهرخ گیوا نیز حضور داشتند که در مواردی به بیان نظرات خود پرداختند. انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها