واضح آرشیو وب فارسی:جام نیوز:
برگی از نهج البلاغه؛
مشیت و اراده الهی
خدایی که در افعالش متوسل به غیر خود شود؛ خدا نیست بلکه فقیر مطلق است. امروز گاهی در میان جوانان می گویند خواستن شدن است. در حالی که این جمله تنها درباره خداوند متعال به کار می رود و در بقیه، خواستن عین شدن نیست و باید بین خود و شیء واسطه هایی در کار باشد.
به گزارش سرویس دینی جام نیوز، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، اهل بیت علیهم السلام را مرجع علمی و عدل قرآن معرفی کردند؛ اما متأسفانه مسلمانان سراغ مراجع علمی نرفتند. از این رو گرفتار اختلاف شدند. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در آخرین روزهای عمر شریفشان بر «إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمُ الثَّقَلَیْنِ کِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِی أَهْلَ بَیْتِی إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا أَبَداً»، تأکید کردند اما مسلمانان به دنبال ثقل اکبر و ثقل اصغر نرفتند و پس از آن حضرت، هفتاد و دو مذهب مانند قارچ از دل جامعه اسلامی رویید. آیه «إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئاً أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ» از سوره مبارکه یاسین یکی از مصادیق اختلاف بین مسلمانان است. خداوند اگر بخواهد کاری را انجام دهد؛ همین که اراده کرد انجام می شود. این گونه نیست که مصلحت سنجی کند و بعد دنبال مقدمات برود و شرایط را برای انجام آن فراهم کند.
تفکر در قرآن محدثین اهل سنت که قشری مذهب هستند؛ حاضر به تأمل و تفکر در آیات قرآن نیستند و می گویند: خدا کلمه «کن» را تلفظ می کند. بعد از «کن» شیء محقق می شود؛ در حالی که خداوند قرآن را به زبان مردم فرستاده است و باید قرآن را مانند عرف معنا کرد. اگر لفظ «کن» خطاب است؛ این خطاب قبل از وجود است یا بعد از وجود؟ خطاب به زیدی که هنوز موجود نشده، معدوم است و معدوم را نمی شود خطاب کرد. اگر هم خطاب بعد از وجود باشد که تحصیل حاصل است. شیء در خارج وجود دارد؛ وجود مجدد نمی خواهد. ضمن این که لازم می آید که خداوند مانند ما محتاج باشد به لفظ «کن» که اگر «کن» را نگوید شیء محقق نمی شود.
توسل به غیر اهل بیت علیهم السلام خدایی که در افعالش متوسل به غیر خود شود؛ خدا نیست بلکه فقیر مطلق است. امروز گاهی در میان جوانان می گویند خواستن شدن است. در حالی که این جمله تنها درباره خداوند متعال به کار می رود و در بقیه، خواستن عین شدن نیست و باید بین خود و شیء واسطه هایی در کار باشد. بله برای خداوند، خواستن، شدن است و فرق نمی کند؛ موجودی معدوم باشد؛ زنده کند یا زنده را بمیراند. هر دو برای خدا یکسان است. هنگامی که خداوند چیزی را اراده کند بلافاصله تحقق می یابد به طوری که در میان «اراده» او و «وجود اشیاء» چیزی فاصله نیست. لفظ «کن» بیانگر تحقق سریع اشیاء بعد از تعلق اراده الاهی است. نه اینکه خداوند برای خلقت اشیاء به لفظ نیاز دارد. اصولا بعد از تعلق مشیت او بر ایجاد چیزی وساطت الفاظ بی معنی است. امام علی علیه السلام چهارده قرن پیش، این آیه را تفسیر کرده اند؛ اما اینها از در خانه علی و اولاد علی علیه السلام دور هستند و متوسل به مطالب غیر صحیحه شده اند.
مشیت و ارده الهی چه زیبا می فرماید امیر مؤمنان علی علیه السلام در یکی از خطبه های نهج البلاغه: «یقول لما اراد لما کونه کن فیکون لا بصوت یقرع، و لا بنداء یسمع و انما کلامه سبحانه فعل منه انشاه، و مثله لم یکن من قبل ذلک کائنا، و لو کان قدیما لکان ثانیا؛ او هر چه را اراده کند؛ به آن می گوید: باش. آن شیء بلا درنگ موجود می شود. اما کلام او نه صوتی است که در گوش ها نشیند؛ نه فریادی است که شنیده شود. بلکه سخن خدا، همان فعل او است که ایجاد می کند و پیش از او چیزی وجود نداشته و اگر بود؛ خدای دومی محسوب می شد». نهج البلاغه، خطبه 186.
۲۰/۰۴/۱۳۹۴ - ۱۴:۱۷
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 408]