واضح آرشیو وب فارسی:خراسان: بررسي اسكار هشتاد و پنجمدر ستايش ديوانگي
«دفترچه خاطرات اميد بخش» يكي از مهم ترين فيلم هاي سال گذشته ميلادي بود و در بسياري از جشنواره هاي معتبر سينماييِ سراسر جهان جوايز متعددي كسب كرد. اعلام خبرهاي نامزدي و جوايز متعدد اين فيلم تبليغي رايگان براي اين فيلم ساده آمريكايي است. سينما دوستان و دنبال كنندگان حرفه اي تر نيز حسابي تشنه ديدن اين فيلم شده بودند. ولي تقريباً اكثر اين عده بعد از تماشاي فيلم واكنش مشابهي داشتند. «فيلم خوبي بود، خيلي هم خوب بود ولي نه در اين اندازه كه اين چنين مورد توجه باشد.»
كارگردان فيلم ديويد اُ. راسل، نام آشنايي به خصوص در اين چند سال اخير است، «مبارز» فيلم تحسين شده راسل شهرت و اعتباري بيش از پيش براي او به ارمغان داشته، و شايد همين «مبارز» باعث شد ناخودآگاه توجهات ويژه اي به اين فيلم جلب شود، شايد اگر كارگردان كمتر صاحب نامي با همه اين سوپراستارها مانند جنيفر لارنس، بردلي كوپر و رابرت دنيرو، اين فيلم را كارگرداني مي كرد و حتي فيلم بهتري هم مي ساخت باز هم تعداد جوايزش به اين حد و اندازه نمي رسيد.
«دفترچه خاطرات اميدبخش» داستانش را از داخل آسايشگاهي آغاز مي كند كه پت (كوپر) در آنجا بستري است، پت، گويا دچار بيماري رواني است و 8 ماه اخير را در اين مركز گذرانده است ولي علاقه اي به درمان دارويي ندارد و احساس مي كند مي تواند از طريق ورزش به وضعيت طبيعي برگردد. علت بيماري پت در فيلم مشخص نمي شود، اگر چه علت حضورش در اين مكان را مي دانيم؛ نيكي، همسر پت به او خيانت مي كند، پت هم پاسخ دندان شكني به رقيب عشقي جديدش مي دهد، ولي فيلم توضيح نمي دهد كه علت خيانت نيكي، بيماري رواني شوهرش بوده و پت، از قبل از اين حادثه هم اين مشكل را داشته يا با ديدن اين صحنه دچار اين بيماري شده است.
«پت» با پشتكار مادر مهربانش آزاد مي شود، حالا تنها هدفش در زندگي، برگشتن به شغل قبلي و به دست آوردن مجدد نيكي است. اما طبق قانون و به درخواست نيكي پت حق ندارد به هيچ عنوان به همسرش نزديك شود. همسر برادر پت، خواهري به نام تيفاني دارد كه او هم به بيماري رواني تقريباً مشابهي مبتلا است، به نظر مي رسد هر دوي اين شخصيت ها در حادثه اي عاطفي درگير شده اند و يك رابطه جديد بتواند آن ها را از اين وضعيت خارج كند، حداقل در نگاه برادر و زن برادر پت شايد نزديك كردن اين دو حتي در حد «ديوانه چو ديوانه ببيند...» هم قدم رو به جلويي باشد. اين رابطه هم به هر شكل ايجاد مي شود (كه همين شكل گرفتن نقطه قوت فيلم است) اما نه به شكل مرسوم، تيفاني به پت قول مي دهد او را به نيكي نزديك كند و تيفاني هم شرط مي كند كه پت بايد در پروژه اي سخت به او كمك كند.
دفترچه خاطرات اميد بخش، همين طور كه از خطوط بالا مشخص است، در دسته كمدي رمانتيك (با غلظت كمدي كمتر) قرار مي گيرد. كمدي رمانتيك هايي كه از قبل تكليف خود را با مخاطبشان مشخص كرده اند و مخاطب هم مي داند در نهايت پايان خوشي در انتظار آن هاست. فيلم آقاي راسل هم از اين قاعده مستثنا نيست، اما چند نكته، اضافه بر اين به جذابيت فيلم افزوده است. فيلم داستان شكل گيري عشق دو ديوانه است، اما در كنار اين دو نفر ديگراني نيز هستند كه محيط زندگي اين دو را شكل مي دهد. اين ديگران شايد در عنوان و در نگاه خودشان شخصيت هاي سالم داستان باشند اما همه به نحوي از مشكلي رواني رنج مي برند. رابرت دنيرو پدر پَت، از طرفداران عجيب و غريب تيم ايگز فيلادلفيا است، اما به علت درگيري شديد در ورزشگاه اجازه تماشاي بازي را در ورزشگاه ندارد. آرزوي اين پدر افتتاح رستوراني است اما پول هايش را در راه قمار هدر مي دهد، شخصيتي كاملاً خرافاتي است و فكر مي كند اگر پسرش هم بازي را تماشا كند در شرط بندي هايش پيروز مي شود و بسياري نكات خرافي ديگر. برادر كوچك تر، هماني كه خواهر همسرش تيفاني است با زنش مشكلات حادي دارد، كارش را دوست ندارد، احساس ضعف مي كند، كمبود اعتماد به نفس شديدي از خود نشان مي دهد و مجموعه اي است از مشكلات ريز و درشت رواني. برادر بزرگ تر پت كه حضورش در تمام فيلم كمكي به پيشبرد اهداف داستان نمي كند نيز از مشكلات رواني عديده اي رنج مي برد، در چند سكانس از فيلم مشخص مي شود كه نگاه او به پت تحقير آميز و برآمده از عقده هاي پيچيده حسادت و حقارت است. ساير شخصيت هاي فيلم نيز كم و بيش مشكلاتي دارند، اما ارزش اصلي فيلم هاي كمدي رمانتيك چيست؟ عشق ميان دو شخصيت كه مطمئن هم هستيم در نهايت به هم خواهند رسيد. روند شكل گيري عشق ميان تيفاني و پت ارزشي به شخصيت آن ها مي دهد كه اين دو را در وضعيت بهتري نسبت به سايرين قرار مي دهد و به نوعي مخاطب را در طرف ديوانه آشكار قرار مي دهد و نكوهش سايرين را به دنبال دارد.
«دفترچه خاطرات اميد بخش» در حضور قدرتمند بازيگرانش نيز تفاوت چشمگير ديگري با ساير كمدي رمانتيك ها دارد. توانايي شخصيت ها به بازيگران به خصوص لارنس و كوپر اين فرصت را داده كه نمايشي حداكثري از توانايي هاي خود ارائه دهند.
آخرين ساخته راسل در لحظاتي تاكيد بيشتري بر مشكلات رواني شخصيت هايش دارد، در لحظاتي نيز وجه رمانتيك اثر بيشتر مي شود، اين بخش عشقي در 15 دقيقه پاياني فيلم چنان قدرتمند شده كه بيماري رواني كاملاً فراموش مي شود و داستان سمت و سوي ديگري پيدا مي كند. اين مسئله شايد نكته منفي اساسي فيلم باشد ولي در لذت تماشا مشكلي ايجاد نكند اما در نهايت «دفترچه خاطرات اميدبخش» تنها فيلم خوبي است ؛ بنابراين يعني سينما در سال 2012 فيلم ديگري نداشت كه حداقل در نيمي از جوايز با «دفترچه خاطرات اميد بخش» شريك شود؟
پنجشنبه|ا|15|ا|فروردين|ا|1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خراسان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]