تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820830222
جایگاهی برای شفاعت در قیامت
واضح آرشیو وب فارسی:جام نیوز:
جایگاهی برای شفاعت در قیامت
شفاعت به معنای تقویت و نیرو بخشیدن به شخص ضعیف است و شفیع به کسی گفته می‌شود که نیازمند را کمک کند و او را به اعتدال و عدم نیازمندی برساند.
به این مطلب امتیاز دهید
به گزارش سرویس دینی جام نیوز ،یکی از مسائل مطرح در علم کلام مسئله شفاعت وچگونگی جایگاه شفاعت در قیامت است؟که برای روشن شدن پاسخ توجه به چند نکته ضروری است:
1. معنای شفاعت:
شفاعت به معنای تقویت و نیرو بخشیدن به شخص ضعیف است و شفیع به کسی گفته می‌شود که نیازمند را کمک کند و او را به اعتدال و عدم نیازمندی برساند.[1]
2. شفاعت كنندگان:
الف. شفاعت کنندگان از نظر قرآن:
طبق آیات قرآن کریم، شفاعت در روز قیامت مخصوص خداوند است.[2] خداوند به افرادی که بخواهد اذن شفاعت می دهد، - همان طور که علم غیب مخصوص خداوند است و خداوند آن را به رسول خود داده است -[3] شفاعت هم مخصوص خداوند است و خداوند آن را به رسول الله (ص) و کسان دیگری اعطا نموده است.
شفاعت بر دو قسم است:
1. تكوينى
2. تشريعى
شفاعت تكوينى از تمامى اسباب جهانی سر مىزند، و همه اسباب نزد خدا شفيع هستند، چون ميان خدا و مسبب خود واسطه اند.
اما شفاعت تشريعى و قانونی نيز بر دو قسم است.
1. شفاعتى كه در دنيا اثر بگذارد، و باعث آمرزش الهی، و يا قرب به درگاه او گردد كه شفيع و واسطه ميان خدا و بنده در اين قسم شفاعت چند طائفه اند: اوّل؛ توبه کنندگان از گناه،[4] دوم؛ مؤمنان به رسول خدا (ص)،[5] سوم؛ عمل صالح انسان،[6] چهارم؛ قرآن كريم،[7] پنجم؛ هر چيزي كه با عمل صالح ارتباطى دارد؛ مانند مسجدها، مکان های متبرکه، ايام الله و انبيا،[8] ششم؛ ملائكه،[9] هفتم؛ مؤمنان كه براى خود و برادران ايمانى خود، استغفار مى كنند.[10]
2. شفيعانی كه در روز قيامت شفاعت مى كنند. از آیات قرآن استفاده می شود که شفیعان در روز قیامت فراوان اند؛ از جمله انبیای الهی،[11] علما، شهدا، ملائکه[12]و مؤمنان هستند.
ب. شفاعت کنندگان از نظر روایات:
روایات زیادی از طریق شیعه و سنی در این باب وارد شده است که به نمونه‌هایی از آنها اشاره می‌شود:
1. رسول خدا (ص) فرمودند: "در روز قیامت مؤمنان نزد حضرت آدم می روند و می گویند: ای پدر، بهشت را برای ما باز کن! حضرت آدم می‌فرماید: من شایستگی این کار را ندارم. آنها نزد حضرت ابراهیم می‌روند. او هم می‌فرماید: من نیز شایستگی این کار را ندارم. حضرت موسی و حضرت عیسی نیز همین را می‌گویند و آنها را نزد من می‌فرستند. من برمی‌خیزم و از خداوند اذن می‌گیرم و شما مسلمانان را به سرعت برق از صراط عبور می‌دهم".[13]
2. آن حضرت در این باره (ص) فرمودند: "هر پیامبری از خدا درخواستی دارد، اما من درخواست خود را برای قیامت ذخیره کرده‌ام و آن شفاعت برای امت است".[14]
3. امام صادق (ع) فرمودند: "هر کس سه چیز را انکار کند، از شیعیان ما نیست: معراج رسول خدا (ص)، سؤال در قبر و شفاعت".[15]
4. امام باقر (ع) فرمودند: "رسول خدا (ص) اجازه شفاعت امتش را دارا است. ما نیز شفاعت شیعیان خود را می‌کنیم و شیعیان ما نیز اهل خودشان را شفاعت می کنند"[16].
3. شرايط شفاعت شوندگان:
تربيت دينى اقتضا می كند اشخاصى كه در بارۀ آنها شفاعت می شود معین نباشند، بلکه به صورت مبهم بيان شوند،[17] چنان كه قرآن كريم نيز اشخاص شفاعت شونده را تعیین نکرده، بلکه اوصاف و ویژگی های آنها را بیان نموده است، و مى فرمايد: "هر كسى در گروِِ اعمال خويش است، مگر اصحاب يمين كه در بهشت ها قرار دارند و از يكديگر سراغ مجرمان را گرفته، مى پرسند: چرا دوزخى شديد؟ می گويند: ما از نمازگزاران نبوديم، و به مسكينان طعام نمی خورانديم، و هميشه با جست و جو گران در جست و جو بوديم، و روز قيامت را تكذيب مى كرديم، تا وقتى كه يقين برای مان حاصل شد، در آن هنگام است كه ديگر شفاعت شافعان براى آنان سودى ندارد".[18]
اين آيه مى فرمايد: اهل دوزخ به خاطر داشتن اين چهار صفت؛ يعنى ترك نماز، ترك انفاق در راه خدا، فرو رفتگى در دنيا و تكذيب روز حساب، دوزخى شدهاند. اين چهار صفت (رذیله) امورى هستند كه اركان دين را منهدم می سازند. بر عكس اقامۀ نماز، انفاق، ترک دنیا و اعتقاد به قیامت، دين خدا را بپا می دارند؛ چون دينداری عبارت است از اقتدا به هاديانى كه خود معصوم و طاهر باشند، و اين نمی شود، مگر به اين كه از دلبندى به زمين و زيورهاى فريبندۀ آن دورى كنند، و به سوى ديدار خدا روى آورند كه اگر اين دو صفت محقق شود، هم از (خوض با خائضين) اجتناب شده، و هم از (تكذيب يوم الدين).
لازمۀ اين دو صفت توجه به سوى خدا و سعى در رفع حوایج جامعه است كه به عبارتى ديگر می توان از اوّلى به نماز و از دومى به انفاق در راه خدا تعبير كرد. پس قوام دين از دو جهت علم و عمل به اين چهار صفت است و اين چهار صفت بقيۀ اركان دين را هم در پى دارد؛ چون مثلا كسى كه يكتاپرست نيست و يا نبوت را منكر است، ممكن نيست داراى اين چهار صفت بشود.[19]
نتیجه این که كسى لياقت شفاعت شدن را دارد كه دارای شرایط زیر باشد:
1. ايمان راستين به خدا و انبيا الاهى و روز رستاخيز و آنچه خدا بر پيامبرانش نازل فرموده، داشته باشد؛ چون در آياتى از قرآن است كـه وقـتـى كـافران و مشركان سؤال شوند كه چرا در دوزخ گرفتار شديد؟ می گويند : "فما لنا من شافعين".[20] يعنى ما هيچ شفاعت كننده نداريم. پس کفار قابلیت شفاعت را ندارند. در سورۀ انبیاء آیۀ 28 می خوانیم: "پیامبران و ملائکه شفاعت نمی کنند، مگر برای کسی که مورد رضایت باشد".[21] و از حضرت رضا (ع) تفسیر این آیه را پرسیدند. امام فرمودند: "مقصود پسندیدگی در امر دین است". بنابراین، شفاعت مخصوص افراد گناهکار است به شرط آن که در عقیده و دین خود مورد رضایت باشند و معاندان و ناصبان و منکران از آن محروم اند.
2. افرادی که ایمان به حقانيت شفاعت داشته باشند. رسول اكرم (ص ) می فرمایند: "خدا كسى را كه ايمان به شفاعت من ندارد، مشمول شفاعت من قرار نمى دهد".[22]
3و 4. کسانی که اهل نماز و کمک به فقرا باشند.
چنانچه در سورۀ مدثر[23] علت به دوزخ رفتن مجرمان را، ترك نماز و كمك نكردن به فقرا و تكذيب روز جزا مى شمارد. حـضـرت صادق (ع ) فرمودند: "به شفاعت ما نمی رسد هر آن کس که نماز را سبک بشمارد".[24]
به هر حال شفاعت یک موضوع مطلق نیست، بلکه دارای قیود و شرایطی است - هم در بارۀ گناه و جرم، و هم در جهت شفاعت کننده و هم در جهت شفاعت شونده -. کسانی که معتقد به این اصل هستند برای این که از این فرصت گرانبها استفاده کنند و مشمول شفاعت قرار بگیرند، ناگزیرند که شرایط آن را فراهم سازند و از گناهانی نظیر ظلم و شرک و ... که مشمول شفاعت نمی شود، دوری کنند و یا رفتار خود را طوری تنظیم کنند که مورد عنایات شفاعت کنندگان قرار بگیرند.
پی نوشتها:
[1]. المیزان، ج 1، ص 157.
[2]. بقره، 256 ؛ زمر، 44.
[3]. جن، 27.
[4]. زمر، 54
[5]. حدید، 28.
[6]. مائده، 9.
[7]. مائده، 16.
[8]. نساء، 64.
[9]. مؤمن، 7.
[10]. بقره، 286.
[11]. انبیاء، 28.
[12]. زخرف، 86.
[13]. بحار الانوار، ج 8، ص 35.
[14]. شیخ مفید، الاختصاص، ص 37.
[15]. "مَنْ أَنْكَرَ ثَلَاثَةَ أَشْيَاءَ فَلَيْسَ مِنْ شِيعَتِنَا الْمِعْرَاجَ وَ الْمُسَاءَلَةَ فِي الْقَبْرِ وَ الشَّفَاعَةَ". بحارالأنوار، ج 6 ، ص 223.
[16]. همان، ص 48.
[17]. المیزان، ج 1، ص 159.
[18] ."كُلُّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ رَهِينَةٌ، إِلَّا أَصْحابَ الْيَمِينِ، فِي جَنَّاتٍ يَتَساءَلُونَ، عَنِ الْمُجْرِمِينَ ما سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ؟ قالُوا: لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ، وَ لَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ، وَ كُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخائِضِينَ، وَ كُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ الدِّينِ، حَتَّى أَتانَا الْيَقِينُ، فَما تَنْفَعُهُمْ شَفاعَةُ الشَّافِعِينَ". مدثر، 48- 40.
[19]. تفسیر المیزان، ترجمه، ج 1، ص 259.
[20]. شعراء، 100.
[21]. "و لایشفعون الا لمن ارتضی".
[22]. "مَنْ لَمْ يُؤْمِنْ بِشَفَاعَتِي فَلَا أَنَالَهُ اللَّهُ شَفَاعَتِي". بحارالأنوار ، ج 8، ص 34.
[23]. مدثر، 48- 40.
[24]. "إِنَّ شَفَاعَتَنَا لَا تَنَالُ مُسْتَخِفّاً بِالصَّلَاةِ". وسائل الشيعة، ج 4، ص 25.
۱۷/۰۷/۱۳۹۳ - ۱۹:۰۰
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام نیوز]
[مشاهده در: www.jamnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 71]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها