محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843339597
مرجعیت علمی اهلبیت(ع) با تأکید بر حجیت سنت ایشان
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
مرجعیت علمی اهلبیت(ع) با تأکید بر حجیت سنت ایشان
اهلبیت رسول خدا(ص) بنا به دلایل قرآنی و دلایل روایی که مورد اتفاق میان فریقین می‌باشد، بهره‌مند از حجیت در سنت هستند؛ به‌همین دلیل، صلاحیت مرجعیت علمی مسلمانان پس از رسول خدا(ص) را دارند.
بخش دوم و پایانی ب) دلایل روایی 1. حدیث« ثقلین» کتاب‌های روایی و سیره، انباشته از سخنی ارزشمند از رسول خدا(ص) است که «حدیث ثقلین» نامیده می‌شود. مسلمانان با هر مذهب و گرایش فقهی و سیاسی، این حدیث را به تواتر لفظی و معنوی نقل کرده‌اند. این راویان و محدثان، از رسول خدا(ص) نقل کرده‌اند که فرمود: إنّی أوشکُ أن أدعی فأجیبَ، و إنّی تارکٌ فیکم الثقلین: کتابَ الله عزّوجلّ و عترتی؛ کتابَ اللهِ حبلٌ ممدود من السماء إلى الأرض، و عترتی اهلبیتی؛ و إن اللطیفَ الخبیرَ أخبرنی أنّهما لن یفترقا حتّى یردا علىَّ الحوضَ؛ فانظروا بم تخلفونی فیهما. (ابن‌جعد، بی‌تا: 397؛ ابویعلی، بی‌تا: 2 / 297 و 303؛ متقی هندی، بی‌تا: 1 / 186، ش 944؛ طبرانی، بی‌تا ج: 1 / 131 و 135؛ طبرانی، بی‌تا ب: 3 / 374؛ 4 / 33؛ طبرانی، بی‌تا الف: 3 / 65 ؛ ضحّاک، 1413: 630؛ ابن أبی‌شیبه، 1409: 7 / 176؛ متقی هندی، بی‌تا: 1 / 186 ـ 185، ش 943 و 944؛ 1 / 187، ش 949 و 952؛ 1 / 188، ش 956؛ 1 / 381، ش 1657؛ ابن‌کثیر، 1412: 4 / 122) به‌زودی ازسوی حق دعوت خواهم شد و اجابت می‌کنم. من در میان شما دو گوهر گران‌بها بر جای می‌گذارم؛ کتاب خدا و عترت خویش. کتاب خدا ریسمانی کشیده از آسمان به زمین است و عترتم اهلبیت من است. خدای لطیف و دانا به من خبر داد که این دو از یکدیگر جدا نمی‌شوند تا کنار حوض بر من وارد شوند؛ بنگرید چگونه با آنان رفتار می‌کنید. عمرو بن ماثلة، از زید بن أرقم نقل می‌کند که گفت: لمّا رجع رسول الله(ص) من حجّة الوداع و نزل غدیر خم أمر بدوحات فقمت ثمَّ قام فقال «کأنّی قد دُعیت فأجبت، إنی تارک فیکم الثقلین، أحدهما أکبر من الآخر کتاب الله و عترتی اهلبیتی فانظروا کیف تخلفونی فیهما فإنّهما لن یتفرّقا حتّى یردا علىّ الحوض.» ثم قال: «إنّ الله مولاىَ و أنَا ولىُّ کلِّ مؤمن ثم أخذ بیدیْ علیّ فقال من کنت ولیّه فهذا ولیّه، اللهم وال من والاه و عاد من عاداه.» فقلت لزید: أنت سمعته من رسول الله(ص)؟ فقال: ما کان فی الدوحات أحد إلاّ قد رآه بعینه و سمعه بأذنه. (ابن حنبل، بی‌تا ب: 15؛ طبرانی، بی‌تا الف: 5 / 166، 170 ـ 169، 182 و 186؛ زرندی حنفی، 1377: 231؛ ابن‌جوزی، 1413: 103؛ متقی هندی، بی‌تا: 1 / 187، ش 950 و 953؛ 1 / 188، ش 957؛ 1 / 189، ش 959؛ هیثمی، 1408: 9 / 164) در برخی از نقل‌ها، به‌جای «عترتی اهلبیتی»، واژه‌های «سنتی» (متقی هندی، بی‌تا: 1 / 173، ش 876 ـ 875) و «سنّة نبیّه» (همان: 187، ش 954) آمده است. همچنان‌که در برخی از نقل‌ها، به‌جای «ثقلین»، واژة «الخلیفتین» و «أمرین» (همان: 187، ش 950) و «شیئین» (همان: 173، ش 876 ؛ 1 / 187، ش 955) آمده است. یکی از دانشمندان معاصر، سند احادیث ثقلین با اصطلاحات «عترتی اهلبیتی» و «سنتی» و «سنّة نبیّه» را براساس منابع اهل‌سنت بررسی کرده و به این نتیجه رسیده است که احادیث با اصطلاح «عترتی اهلبیتی» در کمال اتقان است؛ زیرا ناقلان آن از صاحبان صحاح و سنن هستند؛ ولی احادیث با اصطلاح «سنتی» و «سنّة نبیّه»، اسنادی ضعیف و مجعول دارند و گاهی هم بدون سند هستند. پس حدیث صحیح و ثابت از پیامبر اکرم(ص) همان لفظ «عترتی اهلبیتی» است که به‌جای آن، «سنتی» و «سنّة نبیّه» جای داده شده، از نظر سند باطل است. (سبحانی، 1387: 418 ـ 410) جمع‌بندی با نگاهی گذرا به حدیث شریف ثقلین، نکاتی چند را می‌توان دریافت: ـ مراد از «عترت»، همان «اهلبیت» است؛ زیرا رسول خدا(ص) در حدیث ثقلین فرمود: «عترتی اهلبیتی.» بی‌تردید، یکی از برجسته‌ترین مصادیق اهلبیت رسول خدا(ص)، امام علی× است. اگر حجیت سنت یکی از آنان ثابت شود، حجیت سایر اهلبیت(ع) نیز ثابت می‌شود؛ زیرا تأیید هریک از این ایشان نسبت به سایر اهلبیت، پشتوانه‌ای از تأییدات قرآنی و سیرة پیامبر اکرم(ص) را به‌همراه دارد. اگر در کنار روایت «عترتی اهلبیتی»، روایات «سنتی» و «سنّة نبیه» را نیز بپذیریم؛ باز هم یکی از مصادیق سنت پیامبر اکرم(ص) عترت آن حضرت خواهد بود که براساس حدیث متواتر «ثقلین» باید به آن اعتصام کرد. ـ رسول خدا(ص) به دستور خداوند قرآن و سنت را مرجع فکری و تشریعی برای جامعة اسلامی قرار داده است و ازآنجاکه این مرجعیت نیاز به ضمانت اجرایی داشت، اهلبیت خویش را حافظ و امین قرآن و سنت خویش و مرجعی برای هدایت امت قرار داد. ـ از پیش‌بینی رسول خدا(ص) که فرمود «قرآن و عترت، هرگز از یکدیگر جدا نمی‌شوند تا در حوض بر من وارد شوند» دو نکتة اساسی می‌توان فهمید: 1. قرآن کریم تا روز قیامت، مصون از دستبرد و تحریف است؛ 2. درپی رحلت پیامبر خاتم(ص)، همواره یک نفر از اهلبیت ایشان، مرجعیت و هدایت امت را تا روز قیامت به عهده دارد. حالا که کتاب خدا و عترت رسول خدا(ص) تا روز قیامت از یکدیگر جدا نمی‌شوند، تصور قرآن بدون عترت و برعکس آن امری باطل و مردود است. ـ از سفارش رسول خدا(ص) دربارة تمسک مردم به دو گوهر گران‌بها و اینکه سفارش کرده است در صورت تمسّک به این دو هرگز گمراه نمی‌شوید، دو نکتة اساسی فهمیده می‌شود: 1. کتاب خدا و اهلبیت رسول خدا(ص)، هم‌سنگ و عِدل یکدیگرند؛ 2. همان‌گونه که کتاب خدا دارای اوصافی مانند: نور، شفا، رحمت، تبیان، بیان، فصل‌الخطاب، موعظه و هدایت است، اهلبیت نیز باید این‌گونه باشند. اگر همتا و قرینِ قرآن، دارای این ویژگی‌ها نباشند، چگونه معقول است که عِدل و همتای قرآن و راه نجات قرار گیرند؟ مگر نور با ظلمت و هادی با مُضلّ می‌توانند صراط حق شوند و هدایتگری کنند؟ 2. حدیث «سفینه» حنش معتمر کنانی نقل می‌کند که شنیدم ابوذر درحالی‌که درِ کعبه را گرفته بود و می‌گفت: «ای مردم! هرکه مرا می‌شناسد، من همان کسی هستم که شناخته‌اید و هرکه مرا نمی‌شناسد، [بداند که] من ابوذر هستم» اعلام می‌داشت: شنیدم رسول خدا(ص) می‌گوید: مَثَلُ اهلبیتی، مثلُ سفینة نوح؛ مَن رکبها نجا، و مَن تخلّف عنها غرق. (حاکم نیشابوری، 1406: 2 / 343؛ 3 / 151 ـ 150؛ هیثمی؛ 1408: 9 / 168؛ طبرانی، بی‌تا ب: 5 / 306؛ 5 / 306 و 355 ـ 354؛ همو، بی‌تا الف: 3 / 46 ـ 45؛ 12 / 27؛ ابن‌سلامة، 1405: 2 / 272؛ سیوطی، 1401: 1 / 373؛ 2 / 533؛ متقی هندی، بی‌تا: 12 / 95 ـ 94؛ ابن کثیر، 1412: 4 / 123؛ سیوطی، 1365: 3 / 334؛ ابن ابی‌الحدید، بی‌تا: 1 / 218؛ ابن الآبار، 1407: 116) مَثَلِ اهلبیت من، مَثَلِ کشتی نوح است؛ هرکه بر آن سوار شود، نجات یابد؛ و هرکه از آن بازمانَد، غرق شود. طبرانی نیز با ذکر سند از حنش معتمر کنانی نقل می‌کند که از ابوذر شنیدم می‌گوید: شنیدم رسول خدا(ص) می‌گوید: مَثَلُ اهلبیتی فیکم کمثل سفینة نوح من رکبها نجا و من تخلّف عنها هلک و مَثَلُ باب حطّة بنی إسرائیل. (طبرانی، بی‌تا ج: 1 / 140 ـ 139؛ همو، بی‌تا ب: 4 / 10 ـ 9؛ همو، بی‌تا الف: 3 / 47 ـ 46؛ زرندی، 1377: 235؛ متقی هندی، بی‌تا: 12 / 98) همچنین با ذکر سند از ابوسعید خدری نقل کرده است که گفت: شنیدم رسول خدا(ص) می‌فرماید: إنّما مثل اهلبیتی فیکم کمثل سفینة نوح، مَن رکبها نجا و مَن تخلّف عنها غرق و إنّما مثل اهلبیتی فیکم مثل باب حطّة فی بنی إسرائیل مَن دخله غفرله. (طبرانی، بی‌تا ج: 2 / 22؛ همو، بی‌تا ب: 6 / 85؛ هیثمی، 1408: 9 / 168) ابن ابی‌شیبه نیز با ذکر سند نقل می‌کند که امام علی× فرمود: إنّما مثلنا فی هذه الأمّة کسفینة نوح و کباب حطّة فی بنی إسرائیل. (1409: 7 / 503) از رسول خدا(ص) نیز نقل شده است که فرمود: «من أحبّ أن یرکب سفینة النجاة و یتمسّک بالعروة الوثقى و یعتصم بحبل الله المتین فلیوال علیّاً و لیأتّم بالهداة مِن وُلده.» (حاکم حسکانی، 1411: 1 / 168) جمع‌بندی در این روایات، رسول خدا، اهلبیت خویش را به کشتی نوح تشبیه کرده است و خواسته به امت بنمایاند همان‌گونه که کشتیِ نوح، سوارانش را از غرق شدن نجات داد، اهلبیت نیز پیروان خود را از گمراهی و هلاکت نجات می‌دهند. هرآنکه سوار کشتی اهلبیت نگردد نیز هلاک خواهد شد. ازآنجاکه رسول خدا همة امت را به‌طور مطلق به پیروی از اهلبیت فرمان داده، برمی‌آید که: 1. اهلبیت(ع) مصون از خطا هستند؛ وگرنه کسی که مصون از خطا نباشد، نمی‌تواند مرجعیت و هدایت دیگران را به عهده بگیرد. 2. سیره و سنت اهلبیت(ع) بر همگان حجت است. پس: پیروی علمی از آنان بر همگان واجب است. 3. حدیث «أمان» ابن‌عباس از رسول خدا(ص) نقل می‌کند که فرمود: النجوم أمان لأهل‌ِ الأرض من الغرق، و اهلبیتی أمان لأمّتی من الإختلاف؛ فإذا خالفتها قبیلة من العرب اختلفوا فصاروا حزب إبلیس. (حاکم نیشابوری، 1406: 3 / 149؛ متقی هندی، بی‌تا: 12 / 102) رسول خدا(ص) در این حدیث شریف، اهلبیت خویش را به ستارگان تشبیه کرده است و همان‌گونه که ستارگان باعث جلوگیری از غرق شدن زمینیان می‌شوند، اهلبیت نیز از اختلاف در میان امت جلوگیری می‌کنند. نیز از رسول خدا(ص) روایت کرده‌اند که فرمود: النجوم جُعلت أمانًا لأهل‌ِ السماء، و إنّ اهلبیتی أمانٌ لأمّتی. (طبرانی، بی‌تا الف: 7 / 22؛ زرندی حنفی، 1377: 232؛ سیوطی، 1401: 2 / 680 ؛ عجلونی، 1408: 2 / 135 و 327) جمع‌بندی ـ رسول خدا(ص) در احادیث «امان»، اهلبیت خویش را به ستارگان آسمان تشبیه کرده و در پی آن است تا بفهماند همان‌گونه که ستارگان، باعث امنیت و هدایت آسمانیان و زمینیان هستند؛ اهلبیت نیز باعث امنیت و هدایت امت می‌شوند. از ویژگی‌های ستارگان این است که در دل تاریک شب، با نورافشانی خویش، راه را بر گمراهان می‌نمایانند. اهلبیت(ع) نیز با نور هدایت خویش، راه را به گمراهانِ رهجو نشان می‌دهند. ـ خداوند متعال دربارة پیامبر اکرم(ص) می‌فرماید: «وَ ما کانَ اللَّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِیهمْ.» (انفال / 33) از این آیه برمی‌آید که آن حضرت، امان برای امت است. به‌استناد احادیث «امان»، اهلبیت رسول خدا(ع) هم امان برای امت هستند. ازآنجاکه رسول خدا(ص) ـ به دستور خداوند ـ امان برای امت است، سیره و سنت ایشان، برای همگان حجت بوده، پیروی از او واجب خواهد بود. اهلبیت رسول خدا(ص) نیز ـ به‌استناد دستور وی ـ امان برای امت از هرگونه اختلاف است؛ پس سیره و سنت ایشان برای همگان حجت و پیروی از آن واجب خواهد بود. ـ اختلاف، بدترین و خطرناک‌ترین عاملی است که به امت آسیب می‌رساند. رسول خدا(ص) که از این فتنه بر امتش بیم داشت، آنان را به هم‌گرایی و وحدت رهنمون گشت؛ از همین‌رو امت را به التزام و تمسک به اهل‌بیتش ارجاع داد تا از چندگانگی در امان بمانند. کسی و چیزی می‌تواند مایة هدایت و امان و وحدت برای دیگران باشد که خود، به‌دور از هرگونه انحراف، تیرگی، اختلاف و پراکندگی باشد. افزون بر دلایل نقلی (قرآنی و روایی)، دلایل عقلی و سیرۀ عقلا نیز بیانگر حجیت سنت اهلبیت است. یکی از استدلال‌های عقلی دراین‌باره چنین است: هم‌زمان با آفرینش انسان، خداوند متعال، رسولانی را از آدم تا به خاتم(ص) برای هدایت بشر فرستاده است. خدای لطیف و حکیمی که در فکر هدایت بشر از آغاز آفرینش تا زمان پیامبر اکرم(ص) بوده، دلیلی ندارد که لطف و حکمتش دگرگون شده، از هدایت جامعة پس از آخرین پیامبرش دست بردارد و مردم را بدون راهنما و حجّت، به خودشان وانهد. بنابراین از لطف و مهر گستردة خداوند و حکمت پایان‌ناپذیر وی چنین برمی‌آید که پس از پیامبر خاتم(ص) نیز مسیر هدایت ادامه داشته باشد و مردم بدون راهبر و مرجع نمانند. به دیگر سخن، هیچ جامعه‌ای نمی‌تواند بدون سازمان و رهبری به اهداف مورد نظر و کمال خود برسد؛ جامعة اسلامی نیز از این قاعده مستثنا نیست. همان فلسفه‌ای که بعثت پیامبر(ص) را برای مرجعیت امت ایجاب کرده است، مرجعیت پس از آن حضرت را نیز ایجاب می‌کند. پس بعد از رسول خدا(ص) نیاز به یک سازمان و رهبری هست تا جامعة اسلامی را به کمال برساند. (طوسی، 1372: 510؛ ربّانی گلپایگانی، 1387: 2 / 125 ـ 124) سیرة عقلا نیز از دیرباز بر این بوده که برای یافتن پاسخ پرسش‌های خویش، همواره به متخصّصان و خبرگان در همان دانش و حرفه مراجعه می‌کرده‌اند. شرع اسلام نیز مردم را از پیروی این سیره بازنداشته است. خداوند در آیة «فَسْئَلُوا أََهْلَ الذِّکْر‌ِ إ‌ِنْ کُنْتُمْ لاتَعْلَمُونَ» (نحل / 43) بشر را در مسائلی که نمی‌دانند، به مراجعه به اهل علم و خبرگان دستور داده است. هرچند این آیه در شأن مشرکان و پُرس‌وجوی آنان از اهل کتاب نازل شده، با القای خصوصیت از آیه می‌توان یک حکم کلی موافق با شرع و عقل صادر کرد که عبارت است از: «هر جاهلی در هر مسئله‌ای باید به عالم در همان مسئله رجوع کند.» این نگرشی مشروع و معقول است که تا روز قیامت به‌عنوان قاعده‌ای کلی و فراگیر بر مصادیق جدید منطبق می‌گردد. (معرفت، 1425: 1 / 34 ـ 32؛ رضایی اصفهانی، 1387: 1 / 242 ـ 239 و 495 ـ 494) با نگاهی به سیرة عقلا درمی‌یابیم که آنان، کسی را که مصون از خطاست و کمترین اشتباه را دارد، شایسته و بایسته مرجعیت علمی در جامعه می‌دانند. دلایل عقلی و نقلی به‌همراه شواهد و مستندات تاریخی، تردیدی باقی نمی‌گذارد که اهلبیت(ع) ـ که تربیت‌یافتة مکتب رسالت و از خاندان وحی هستند ـ صلاحیت مرجعیت علمی امت پس از رسول خدا(ص) را دارند. نتیجه با توجه به آیة «تطهیر» و حدیث «کساء»، امام علی و فاطمة زهرا و امام حسن و امام حسین(ع)، مصادیق اهلبیت پیامبر اکرم(ص) هستند و دارای طهارت تکوینی بوده، معصوم‌اند. همچنین با توجه به آیة «مباهله»، دو نفر از زنان رسول خدا(ص) مرتکب گناه شدند و بنابراین از دایرة عصمت خارج گشتند. اهلبیت رسول خدا(ص) بنا به دلایل قرآنی (آیات «تطهیر»، «مباهله» و «اولی‌الأمر») و دلایل روایی (روایات «ثقلین»، «سفینه» و «امان») که مورد اتفاق میان فریقین می‌باشد، بهره‌مند از حجیت در سنت هستند؛ به‌همین دلیل، صلاحیت مرجعیت علمی مسلمانان پس از رسول خدا(ص) را دارند. پیروی از ایشان به‌طور مطلق بر همگان واجب است و مخالفت با ایشان، مخالفت با کتاب خدا و سنت رسول خدا خواهد بود. منابع و مآخذ الف) کتاب 1. قرآن کریم. 2. آصفی، محمدمهدی، 1411ق، آیة التطهیر، قم، دارالقرآن الکریم. 3. ابن‌آبار، ابوعبدالله محمد بن عبدالله بن ابی بکر قضاعی، 1407ق / 1987م، دررالسمط فی خبر السبط، تحقیق: عزالدین عمر موسی، بیروت، دارالغرب الإسلامی. 4. ابن ابی‌شیبه کوفی، ابوبکر عبدالله بن محمد بن ابراهیم، 1409ق، المصنّف، تحقیق: سعید محمد اللحام، بیروت، دارالفکر. 5. ابن ابی‌الحدید، عزالدین ابوحامد عبدالحمید بن هبةالله بن محمد بن حسین مدائنی، بی‌تا، شرح نهج البلاغة، تحقیق: محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت، دارإحیاء الکتب العربیة، چاپ انتشارات کتابخانه آیةالله العظمی مرعشی نجفی. 6. ابن‌بشکوال، خلف بن عبدالملک بن مسعودبن بشکوال، 1413ق، الذیل علی جزء بقی بن مخلد فی الحوض و الکوثر، تحقیق: عبدالقادر محمد عطا صوفی، مدینه منوره، مکتبة العلوم و الحکم. 7. ابن‌جعد، علی بن جعد بن عبید جوهری، بی‌تا، مسند ابن جعد، تحقیق: ابوالقاسم عبدالله بن محمد بغوی ـ عامر احمد حیدر، بیروت، دارالکتب العلمیة. 8. ابن‌جوزی، ابوالفرج جمال‌الدین عبدالرحمن بن جوزی قرشی حنبلی، 1407ق، زادالمسیر فی علم التفسیر، تحقیق: محمدبن عبدالرحمن عبدالله، بیروت، دارالفکر. 9. ـــــــــــــــ ، 1413ق، دفع شبه التشبیه بأکفّ التنزیه، تحقیق: حسن السقاف، عمان، دارالإمام النووی، الطبعة الثالثه. 10. ابن‌حبّان، محمد بن حبّان بن أحمد أبوحاتم تیمیمی بُستی، 1414ق / 1993م، صحیح ابن حبّان بترتیب ابن بلبان، (بتویب کتاب علاءالدین علی بن بلبان الفارسی (ت739ق))، تحقیق: شعیب الأرنؤوط، بیروت، مؤسسة الرسالة. 11. ابن‌حجر عسقلانی، ابوالفضل احمد بن علیّ بن محمد بن احمد بن حجر عسقلانی، بی‌تا، فتح الباری شرح صحیح البخاری، بیروت، دارالمعرفة، الطبعة الثانیه. 12. ابن‌راهویه، إسحاق بن إبراهیم بن مخلد الحنطلی المروزی، 1422ق / 1991م، مسند ابن راهویه، تحقیق: دکتر عبدالغفور عبدالحق حسین بردالبلوسی، مدینه منوره، مکتبة الإیمان. 13. ابن‌سعد، محمد بن سعد، بی‌تا، الطبقات الکبری، بیروت، دار صادر. 14. ابن‌سکّیت أهوازی، یعقوب بن اسحاق ابویوسف بن سکیّت، 1412ق، ترتیب إصلاح المنطق، تحقیق و شرح: شیخ محمدحسن بکائی، مشهد، مجمع البحوث الإسلامیة. 15. ابن‌سلامه، محمد بن سلامة القضاعی، 1405ق / 1985م، مسند ابن الشهاب، تحقیق: حمدی عبدالمجید السلفی، بیروت، مؤسسة الرسالة. 16. ابن‌کثیر دمشقی، حافظ عمادالدین أبوالفداء إسماعیل بن عمر بن کثیر، 1408ق، البدایة و النهایة، تحقیق: علی شیری، بیروت، دار إحیاء التراث العربی. 17. ـــــــــــــــ ، 1396ق، السیرة النبویّة، تحقیق: مصطفی عبدالواحد، بیروت، دارالمعرفة. 18. ـــــــــــــــ ، 1412ق، تفسیر القرآن العظیم (تفسیر ابن کثیر)، بیروت، دارالمعرفة. 19. ابویعلی موصلی تمیمی، أحمد بن علی بن مثنّی، بی‌تا، مسند أبی یعلی الموصلی، تحقیق: حسین سلیم أسد، بیروت، دارالمأمون للتراث ـ دارالثقافة العربیة. 20. ابن‌حنبل، احمد، بی‌تا الف، مسند أحمد، بیروت، دارصادر. 21. ـــــــــــــــ ، بی‌تا ب، فضائل الصحابة، بیروت، دارالکتب العلمیة. 22. امین شیرازی، احمد، 1422ق، البلیغ فی المعانی و البیان و البدیع، قم، فروغ قرآن. 23. بخاری، محمد بن اسماعیل، 1401 ق، صحیح البخاری، بیروت، دارالفکر، افست از استانبول. 24. البکری، عبدالرحمن أحمد، بی‌تا، من حیاة الخلیفة عمربن الخطّاب، بیروت، الإرشاد. 25. ثعالبی مالکی، عبدالرحمن بن محمد بن مخلوف أبوزید، 1418ق، تفسیر الثعالبی معروف به: الجواهر الحسان فی تفسیر القرآن، تحقیق: دکتر عبدالفتاح أبوسنّة ـ شیخ علی محمد معوض ـ شیخ عادل احمد عبدالموجود، بیروت، دارإحیاء التراث العربی. 26. جصّاص، ابوبکر احمدبن علی رازی، 1415ق، أحکام القرآن، بیروت، دارالکتب العلمیة. 27. حاکم حسکانی، عبیدالله بن أحمد، 1411ق / 1990م، شواهد التنزیل لقواعدالتفضیل فی الآیات النازلة فی أهل البیت، تحقیق: شیخ محمدباقر محمودی، تهران، مجمع إحیاء الثقافة الإسلامیة (التابعة لوزارة الثقافة و الإرشاد الإسلامی). 28. حاکم نیشابوری، محمد بن محمد، 1406ق، المستدرک علی الصحیحین، تحقیق: دکتور یوسف مرعشلی، بیروت، دارالمعرفة. 29. حکیم، سید محمدتقی، 1390ق، الأصول العامّة للفقه المقارَن، قم، مؤسسة آل البیت(ع)، چاپ دوم. 30. ذهبی، ابوعبدالله شمس‌الدین محمد بن احمد، 1413ق، سیر أعلام النبلاء، تحقیق: شعیب الأرنؤوط ـ حسن الأسد، بیروت، مؤسّسة الرسالة، الطبعة الخامسه. 31. رازی، فخرالدین ابوعبدالله محمد بن عمر، 1420ق، مفاتیح الغیب (التفسیر الکبیر = تفسیر فخررازی)، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، الطبعة الثالثه. 32. راغب اصفهانی، 1404ق، المفردات فی غریب القرآن، قم، دفتر نشر الکتاب. 33. ربّانی گلپایگانی، علی، 1387، عقاید استدلالی «2»، قم، هاجر (وابسته به مرکز مدیریت حوزه‌های علمیه خواهران). 34. رجبی، محمود، 1383، روش تفسیر قرآن، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، چاپ دوم. 35. رضایی اصفهانی، محمدعلی، 1387، منطق تفسیر قرآن(1) (مبانی و قواعد تفسیر قرآن)، قم، جامعة المصطفی العالمیّة. 36. زرندی حنفی، جمال الدین محمدبن یوسف بن حسن بن محمد، 1377ق / 1958م، نظم دُرر السمطین فی فضائل المصطفی و المرتضی و البتول و السبطین، بیروت، دارإحیاء التراث عربی [چاپ از مخطوطات کتابخانه عمومی امام امیرالمؤمنین×]. 37. سبحانی، جعفر، 1387، راهنمای حقیقت (پرسش و پاسخ پیرامون عقاید شیعه)، تهران، مشعر، چاپ پنجم. 38. سیوطی، جلال‌الدین محمد بن عبدالرحمن بن أبی بکر، 1401ق، الجامع الصغیر، بیروت، دارالفکر. 39. ـــــــــــــــ ، 1376، الإتقان فی علوم القرآن، ترجمه: سید مهدی حائری قزوینی، تهران، امیرکبیر، چاپ دوم. 40. ـــــــــــــــ ، 1365ق، الدرّ المنثور فی التفسیر بالمأثور، جده، نشر دارالمعرفة. 41. شوکانی، محمدبن علی بن محمد، بی‌تا، فتح القدیر (الجامع بین فنّی الروایة و الدرایة من علم التفسیر)، بیروت، عالم الکتب. 42. صالحی شامی، محمد بن یوسف، 1414ق، سبل الهدی و الرشاد (سبل الهدی فی سیرة خیر العباد)، تحقیق: عادل احمد عبدالموجود، بیروت، دارالکتب العلمیّة. 43. ضحّاک، عمرو بن ابی‌عاصم، 1413ق / 1993م، کتاب السنّة، تحقیق: محمد ناصرالدین الألبانی، بیروت، المکتب الإسلامی، الطبعة الثالثه. 44. طبرانی لخمی، سلیمان بن أحمد بن أیّوب، بی‌تا الف، المعجم الکبیر، تحقیق: حمدی عبدالمجید السلفی، قاهره، مکتبة ابن تیمیّة، الطبعة الثانیه. 45. ـــــــــــــــ ، بی‌تا ب، المعجم الأوسط، تحقیق: إبراهیم حسینی، قاهره، دارالحرمین. 46. ـــــــــــــــ ، بی‌تا ج، المعجم الصغیر، بیروت، دارالکتب العلمیة. 47. طبری، أبوجعفر محمد بن جریر، 1415ق، جامع البیان عن تأویل آی القرآن، ضبط و توثیق و تخریج: صدقی جمیل العطار، بیروت، دارالفکر. 48. طوسی، خواجه نصیرالدین، محمد، 1372ق، کشف المراد شرح تجرید الاعتقاد، شرح: جمال‌الدین علاّمه حلّی (ت 726 ق)، ترجمه و شرح فارسی: ابوالحسن شعرانی، تهران، انتشارات کتابفروشی اسلامیّه (چاپ اسلامیه)، چاپ هفتم. 49. عاملی، سیدجعفر مرتضی، 1413ق، اهل البیت فی آیة التطهیر، بیروت، دارالأمیر. 50. عبد بن حمید، أبومحمد، 1408ق / 1988م، المنتخب من مسند عبدبن حمید، تحقیق: سید صبحی بدری سامرّائی ـ محمود محمد خلیل سعیدی، بیروت، مکتبة النهضة العربیة. 51. عجلونی جراحی، إسماعیل بن محمد، 1408ق، کشف الخفاء و مزیل الالباس، بیروت، دارالکتب العلمیّة، الطبعة الثانیه. 52. عظیم‌آبادی، محمد شمس الحق، 1415ق، عون المعبود شرح سنن أبی داود، بیروت، دارالکتب العلمیة، الطبعة الثانیه. 53. فاکر میبدی، محمد، 1385ش / 1428ق / 2001م، قواعد التفسیرلدی الشیعة و السنّة، تهران، مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی. 54. قرطبی، ابوعبدالله محمد بن أحمد أنصاری، 1405ق، الجامع لأحکام القرآن (تفسیر القرطبی)، بیروت، مؤسسة التاریخ العربی. 55. قندوزی حنفی، سلیمان بن إبراهیم، 1416ق، ینابیع المودّة لذوی القربی، تحقیق: سیدعلی جمال أشرف الحسینی، تهران، دارالأسوة. 56. مبارکفوری، 1410ق، تحفة الأحوذی فی شرح الترمذی، بیروت، دارالکتب العلمیة. 57. متّقی هندی، بی‌تا، کنزالعمّال، تحقیق: شیخ بکری حیانی، شیخ صفوة الصفا، بیروت، مؤسسة الرسالة. 58. مُحلّی، جلال‌الدین و جلال‌الدین سیوطی، بی‌تا، تفسیر الجلالین، بیروت، دارالمعرفة. 59. معرفت، محمدهادی، 1383ش / 1425 ق / 2004م، التفسیر الأثری الجامع، قم، التمهید ـ المجمع العالمی للتقریب بین المذاهب الإسلامیّة. 60. مقریزی، تقی‌الدین احمد بن علی، بی‌تا، فضل آل البیت(ع)، تحقیق: سیدعلی عاشور، بی‌جا، بی‌نا. 61. نسائی، ابوعبدالرحمن أحمدبن شعیب، 1411ق / 1991م، السنن الکبری، تحقیق: دکتر عبدالغفار سلیمان البنداری ـ سید کسروی حسن، بیروت، دارالکتب العلمیة. 62. نووی، محیی‌الدین ابوزکریا یحیی بن شرف، 1407ق، صحیح مسلم بشرح النووی، بیروت، دارالکتاب العربی. 63. هاشمی، سیداحمد، 1408ق / 1988م، جواهر البلاغة فی المعانی و البیان و البدیع، بیروت، دارالکتب العلمیة. 64. هیثمی، نورالدین، 1408ق / 1988م، مجمع الزوائد و منبع الفوائد، بیروت، دارالکتب العلمیّة. 65. واحدی نیشابوری، أبوالحسن علیّ بن أحمد، 1388ق، أسباب نزول الآیات، قاهره، مؤسسة الحلبی و شرکاء. 66. یعقوب، أحمد حسین، 1415ق، الخطط السیاسیّة لتوحید الأمّة الإسلامیّة، لندن، دارالفجر، الطبعة الثانیه. ب) مقاله 67. تسخیری، محمدعلی، 1422ق، «الوحدة الإسلامیّة حول محور المرجعیّة العلمیّة لأهل البیت(ع)»، در چهاردهمین همایش بین المللی وحدت اسلامی (1422ق) با عنوان: مکانة اهل البیت(ع) فی الإسلام و الأمّة الإسلامیّة، مجموعه مقالات و سخنرانی‌های ارائه شده، (قم، المجمع العالمی للتقریب بین المذاهب الإسلامیّة، [1422ق])، ص 106 ـ 71. 68. السیّد عبدالرؤوف، 1422ق، «اهل البیت علیهم السلام فی الکتاب و السنّة»، در چهاردهمین همایش بین‌المللی وحدت اسلامی (1422ق) با عنوان: مکانة اهل البیت(ع) فی الإسلام و الأمّة الإسلامیّة، مجموعه مقالات و سخنرانی‌های ارائه شده، (قم، المجمع العالمی للتقریب بین المذاهب الإسلامیّة، [1422ق])، ص 419 ـ 383. 69. نجّارزادگان، فتح الله، 1388، «بازخوانی دیدگاه فخررازی درباره مشروعیت اطاعت از أولی الأمر»، اندیشه نوین دینی، شماره 16، سال پنجم، بهار 1388، ص 76 ـ 59. ج) پایان نامه 70. خاکپور، حسین، 1387، «نقش، جایگاه و میراث اهلبیت(ع) در روایات تفسیری اهل‌سنت»، پایان‌نامه دکتری (Ph.D) رشته علوم قرآن و حدیث [به راهنمایی دکتر أحمد عابدی]، قم، دانشکده اصول‌الدین، 1387. 71. رفیعی، محسن، 1390، «مرجعیت علمی اهلبیت(ع) نزد غیر شیعه»، پایان‌نامه دکتری (Ph.D) رشته علوم قرآن و حدیث [به راهنمایی دکتر محمدعلی رضایی اصفهانی]، قم، دانشکده اصول‌الدین، 1390. محسن رفیعی عضو هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان (پردیس آیت‌الله طالقانی قم). [email protected] معصومه شریفی عضو هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان (پردیس حضرت معصومه قم). [email protected] فصلنامه اندیشه نوین - شماره 30 پایان متن/
92/10/30 - 01:30
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 97]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها