محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846381591
دست کج، زبان راست
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: دست کج، زبان راست
بعضی از آدمها سعی می کنند که دزدی را کاری زشت و ناپسند جلوه دهند. البته کاش فقط سعی می کردند؛ عده ای واقعا باورشان شده که امرار معاش از طریق دزدی کاری ناشایست است. نگاه این قبیل آدمها به یک دزد یا سارق، شبیه نگاه یک فرد خلافکار است. اینها حتی نسبت به رشوه و اختلاس هم نظر مثبتی ندارند و اگر زمانی در معرض داد و ستد رشوه یا انجام اختلاس قرار بگیرند، به انحای مختلف سعی می کنند که اسم دیگری روی آن بگذارند و از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنند، از ترس اینکه مبادا مورد سرزنش دیگران واقع شوند یا وجدان درد بگیرند.- سلام جانم!البته همه ی این افراد هم مقصر نیستند یا الزاما سؤ نیت ندارند. جو جامعه و افکار عمومی به قدری مسموم شده که همه ی مردم به راحتی نمی توانند درست و غلط و ناحق را از هم تشخیص بدهند.ـ سلام جانم!ممکن است بپرسید که این دیدگاه غلط چطور پدید آمده و این جو چگونه مسموم شده؟ آفرین! سؤال بسیار خوبی است. من معتقدم به سؤال خوب باید پاسخ گفت؛ حتی اگر پرسیده نشده باشد و اصولا هنر، پاسخ گفتن به سؤالات نپرسیده است، نه سؤالات پرسیده .ـ سلام عزیزم!ضمنا از دوستان عزیز خواهش می کنم که قبل از ورود به مجلس، همان بیرون در، سلام کنند که حواس بقیه دچار صدمه نشود.بله، سؤال این بود که این نگاه منفی و نادرست نسبت به دزدی چگونه در جامعه رایج شده؟ یا به عبارت دقیقتر، چه کسانی دزدی را بدنام کرده اند یا باعث به وجود آمدن نگاه منفی نسبت به دزدی در جامعه شده اند. پاسخ من در یک جمله این است: «کسانی که عرضه و شهامت دزدی ندارند، سعی میکنند که دزدی را عملی خلاف جلوه بدهند و چهره ی دزدان شریف و زحمتکش را مخدوش و مغشوش کنند وگرنه کسی که طعم شیرین سرقت را چشیده باشد، محال است که نسبت به این حرفه خیانت کند و زبان به دروغ،خدعه و خیانت بگشاید.» البته همین جا یک نکته هم اضافه کنم ـ چون جای دیگر نمی توانم اضافه کنم ـ که در شغل دزدی هم مثل هر حرفه ی دیگری آدم خوب و بد وجود دارد و به خاطر وجود چند خلافکار در این کسوت، نباید اصل آن را زیر سؤال برد.به عنوان مثال، راستی و صداقت یکی از اصول و قواعد این حرفه است. کسی که اهل دروغ و خیانت و پشت هم اندازی است، غلط می کند که خودش را دزد یا سارق جا بزند و این کسوت را بدنام کند.ـ سلام جانم!راستش از زمانی که من وارد جمع مهربان و صمیمی شما شدم، دوستان متعددی درباره ی رمز موفقیتم از من سؤال می کردند و من قول دادم که در اولین سخنرانی عمومی پرده از این راز بردارم و رمز موفقیتم را بازگوکنم. فکر می کنم که اکنون زمان تاریخی آن فرا رسیده و چه بسا کمی هم از آن گذشته باشد. من در اینجا با صدای بلند اعلام می کنم که تمام موفقیتم را مرهون دزدی و صداقتم هستم. به هر جا رسیده ام، از سرقت و راستی رسیده ام. باور این مطلب برای همه کس آسان نیست که من یک زمانی هیچ نداشتم جز "دست کج و زبان راست" و همین 2بال پرواز سبب شد که توانستم در کوتاهترین زمان ممکن به همه چیز برسم.با مدرک دیپلم به عنوان یک کارمند ساده در اداره استخدام شدم. همان روز اول رفتم سراغ رئیس و بدون هیچ صغری و کبری و مقدمه ای گفتم: «آقای رئیس! اگر یک وقت نیاز به دزدی و سرقت داشتید، من در خدمتم. کاری که بالاخره کم و بیش از من بر می آید». آقای رئیس با خنده یا شاید هم با پوزخند گفت:- خب! دیگر چه هنری داری؟گفتم:- هیچ.پرسید: قبلا چه کار می کردی؟گفتم: دزدی!پرسید: پس چرا استخدام شدی؟گفتم: دزدی!گفت: از صفات خوبت بگو.گفتم: دزدی!و یادم آمد که اضافه کنم که ضمنا تنهاخوری در مرامم نیست، با خیانت میانه ای ندارم، از دروغ متنفرم و معتقدم که دزد بیمرام به لعنت خدا نمیارزد. به خاطر گفتن این حرفها از همه ی همکارانم شماتت شنیدم. توهین، تحقیر، تمسخر و سرزنش، کمترین عکس العملهایی بود که دوستانم از خودشان نشان دادند.پیشبینی همه ی همکاران، بدون استثنا این بود که حکم اخراجم را فردای آن روز پیش از ورود به اداره دریافت می کنم.من هم البته اینطور نبود که منتظر حکم اخراج نباشم ولی اعتقادم وجوابم به آنها این بود که اخراج و بیکاری به مراتب بهتر است از کار کردن و حقوق گرفتن بدون راستی و صداقت.4-3 روز گذشت و هیچ خبری از حکم اخراج نشد. روز پنجم که رئیس مرا به اتاقش احضار کرد، همکاران از چشم انتظاری درآمدند و تا برگردم، پولی هم برای خرید خرما جمع کردند.اما رئیس بر خلاف انتظار خودم و بقیه، نه تنها حرفی از اخراج نزد که حسابی تحویلم گرفت و صداقتم را مورد تشویق قرار داد و مدیریت دفترش را به من سپرد. البته از من قول گرفت که از آن لحظه به بعد، "صداقت من" بین خودمان 2 نفر باقی بماند و تحت هیچ شرایطی درز نکند و تاکید کرد که اگر دیگران از سرمایه های منحصر به فرد من، یعنی هنر دزدی و صداقت مطلع شوند، دشمنی و حسادتشان تحریک می شود و نمی گذارند که آب خوش از گلویم پایین برود. لابد می پرسید که پس چرا الان دارم به افشای آن راز می پردازم و سرمایه های وجودی ام را پیش شما رو می کنم سؤال بسیار خوبی است اما الان وقت پاسخ دادن به آن نیست. در پایان سخنرانی ام پاسخ این سؤال را می فهمید ضمنا به پزشکان محترم خیر مقدم عرض می کنم و از دوستان خوبم خواهش می کنم که جمعتر بنشینند و برای عزیزان تازه وارد جا بازکنند.از اینکه می بینم بیشتر پزشکان عزیز قدم رنجه فرموده اند و به مجلس ماتشریف آورده اند، اصلا تعجب نمی کنم چون به هر حال، سخنان من برای همه ی اقشار درهمه ی سطوح مفید فایده است.اصولا همه ی ما در هر سطحی از سن، دانش، علم و تجربه هم که باشیم از آموختن بی نیاز نیستیم. حرفهای این حقیر سراپا تقصیر، یک نکته ظریف درباره ی کسب درآمد و ازدیاد ثروت شکار کند که در هیچ دانشگاه، بیمارستان، مطب وسمیناری دستگیرش نشود.بگذریم. از بحث اصلی دور نیفتیم. به کجا رسیده بودیم! آهان! به ریاست دفتر رئیس اداره.مشارکت و همکاری من و رئیس به سرعت روی روال افتاد؛ یعنی هنر من که کشف مسیرهای مطمئن سرقت و اختلاس بود، با قدرت وارتباطات رئیس پیوند خورد و راه 100 ساله در طول یک سال طی شد. یعنی چی شد؟من به خانه، زندگی و ماشین رسیدم و رئیس به خیلی چیزهای دیگر؛ در حالی که همه ی کارمندان و همکاران سابق من همچنان هشتشان در گروی نهشان بود و بزرگترین دغدغه شان پرداخت اجاره خانه و رساندن حقوق شندرغاز تا ته برج.تکرار می کنم؛ درعرض یک سال من از طریق هنر دزدی، صاحب همه چیز شدم، در حالی که همکاران بیعرضه ی من همچنان لنگ اجاره خانه و مایحتاج اولیه شان بودند.حالا شما نه، یک آدم عاقل، هر کسی که این 2 مسیر را با هم مقایسه کند، می تواند بگوید که آنها درست عمل کرده اند ولی من به راه خطا رفته ام؟ اگر واقعا دزدی کار زشت و ناپسندی بود. پس چطور باعث رشد، ترقی و موفقیت من شد؟ و در کمترین زمان و بدون تحمل کمترین رنج و زحمت مرا به جایی رساند که دیگران حتی بعد از سالها رنج و تلاش هم به آن نرسیدند؟!به نظر شما، آدم باید مغز چه حیوانی را خورده باشد که این راه راحت ومیانبر را رها کند و تن به مسیرهایی بدهد که هم سخت است، هم طولانی هم نامطمئن!؟فقط به این دلیل که مردم برداشت غلطی از دزدی دارند و آن را کاری زشت و ناپسند می شمارند.حالا می خواهم از شما یک سؤال بپرسم توقع دارم که به این سؤال با دقت گوش کنید و با هوشمندی جواب بدهید.اصلا یک کاری می کنیم؛ سؤال را در قالب مسابقه می پرسم و به جواب درست جایزه می دهم. سؤال این است که آیا هیچ کدام از شما می تواند ثابت کند، نه، ثابت نه، ادعا کند که حرفه و هنر من ـ یعنی دزدی ـ کاری ناپسند است و ناتوانی و بی عرضگی و دست و پا چلفتی بودن هنر است!؟ در فقر و فلاکت دست و پازدن و خجالت زن و بچه و صاحبخانه را کشیدن کار خوبی است یا در کمال شهامت و عزت، دزدی کردن و زیر بار منت کسی نرفتن و نوکر و آقای خود بودن، کار بدی!؟من توقع زیادی از شما ندارم؛ فقط کافی است که یک نفر از دوستان اندیشمند و فرهیخته دستش را بلند کند و حتی شده با ضعیفترین و آبکیترین استدلال ممکن، راه و رسم مرا محکوم و روش همکاران سابقم را تایید کند ... و ... جایزه بگیرد؛ جایزه های نفیس وارزشمند.می بینم که همه شما، حتی پزشکان ارجمند سکوت کرده اید! این سکوت شما نشان می دهد که عقلهای سلیم و وجدانهای پاک هرگز حاضر نیستند دزدی و اختلاس را کاری زشت و ناپسند بشمارند و بی عرضگی و ناتوانی را تحسین و ستایش کنند؟!البته رمز موفقیت من فقط در انتخاب راه درست نبود؛ آنچه رسیدن به هدف را در این مسیر درست تضمین می کرد، صداقت و پشتکار بود که لازمه رسیدن به هر هدف والا و ارجمندی است ودرباره ی پشتکار باید عرض کنم که سخت ترین شرایط و دردناکترین اتفاقات هم نتوانست خللی در عزم و اراده ی من وارد کند یا حتی از سرعت و شتابم در این مسیربکاهد.وقتی پسر نوجوانم درس و مدرسه را رها کرد و پا به وادی اعتیاد گذاشت،بعضی از دوستان و آشنایان نزدیک سعی کردند که ارتباطی بین حرفه من با این مسائل پیدا کنند؛ مثلا چنین وانمود کنند که درآمد حاصل از دزدی و اختلاس ناپاک است واحیانا درآمد ناپاک ممکن است باعث بروز این مسائل شده باشد ولی من نه تنها تحت تاثیر این جوسازی قرار نگرفتم که هزینه ها میلیونی این اشتغال پسرم را هم هر ماه باجان و دل پرداخت کردم و اگر بی اطلاعی از فوت و فن این کار یا گیرم افراط وزیاده روی باعث مرگ زودرس او نمی شد تا همین امروز هم برای پرداخت هزینه هایش مضایقه نمی کردم.در عرصه تلاش و پشتکار و استقامت، اگر بخواهم فقط به ذکرعناوین افتخاراتم اکتفا کنم، باید چندین جلسه مفصل وقت شما را بگیرم؛ مضاف بر اینکه شخصا تعریف از خود را هم نمی پسندم. اما از آنجا که همه عزیزان، اهل فضل و کمال هستند و ظریف و نکته دان، فقط اشاره ای می کنم و می گذرم.به قول شاعر« در خانه اگر کس است یک [ضربه] بس است».هر کدام از شما در طول زندگی مطمئنا با افراد زیادی مواجه بوده اید که دم از استقامت و پایمردی میزده اند؛ آنقدر که حرف وادعایشان جامه آسمان را پاره می کرده ولی همان آدمها در عمل وقتی پای ناموس به میان آمده، بلافاصله جا زده اند و عقب نشسته اند و همه ادعاهایشان را فراموش کرده اند.سربسته و اشاره وار بگویم که من از همه چیز خودم گذاشتم اما در حرکت وتلاش و فعالیتم کمترین تردید و تعللی نکردم.و اما صداقت؛ من با کمال افتخار می توانم قسم بخورم که در تمام این سالها که به شغل شریف دزدی مشغول بودم، کمترین و کوچکترین خیانتی نسبت به همکارانم و رؤسایم روا نداشتم. طبیعی است که این راستی و درستی و صداقت از چشم مسؤولان بالا دست مخفی نمی ماند و باعث رشد و ترقی سیستماتیک انسان می شود اینکه من در کمترین زمان ممکن از کنار رئیسم عبور کردم و به رؤسای بالاتر پیوند خوردم، خدای نکرده از سر خیانت و نامردی نبود، به دلیل اشتباهی بود که رئیس اولم مرتکب شد.من از آنجا که درباره ی سکرت نگه داشتن توانایی ام ـ یعنی دزدی ـ اخلاقا نسبت به رئیسم متعهد شده بودم، هرگز از این توافق و قرارمان تخطی نکرده و حتی در همان ابتدای کار که همکاران از اخراج نشدنم و دعوت شدنم به همکاری متعجب شده بودند، در مقابل سؤال و کنجکاوی آنان چنین وانمود کردم که به دلیل سپردن تعهد برای حفظ صداقت و امانت، مجاز به ادامه ی همکاری شده ام؛ که دروغ هم نبود.اما از آن طرف، چون رئیس درباره ی سکرت نگه داشتن هنر من قول وتعهدی نداده بود، مرا به رئیس بالاترش معرفی کرد و هنر و توانایی مرا برایش توضیح داد.و همین سبب شد که من توسط رئیس بالاتر به همکاری دعوت شوم و رئیس قبلی راتقریبا پشت سر بگذارم .اینکه رؤسای بالاتر هم برای انجام امور مربوط به دزدی و اختلاس نیازمند افرادی امین و کاربلد بودند، چیزی نبود که من طراحی کرده باشم یا نقشه اش را کشیده باشم .آنها از من تقاضای کمک کردند و من هم تقاضایشان را اجابت کردم. خوب بود رویشان را زمین می زدم و تقاضایشان را اجابت نمیکردم؟ !خوشبختانه رئیس قبلی هم شرایط مرا درک می کرد و از من دلخور نشد؛ به خصوص که هم بهره اش را از مسیرهای هموار شده قبلی می برد و هم رؤسای بالاتر محبتشان را از او دریغ نمی کردند . به عنوان نمونه، خود من تدریجا تبدیل به رئیس بالاتر شدم و چند رده با آن رئیس اولیه خود فاصله گرفتم، هرگز او را به عنوان اولین مشوق و حامی خود فراموش نکردم و متناسب با استعداد و قابلیت ایشان، بستر رشد و ترقی را برایش فراهم ساختم.می بینم که بعضی از دوستان دل نمی دهند و دقت نمی کنند. اگر پاهایتان خسته شد، اشکالی ندارد که چند قدمی راه بروید و دوباره بنشینید ولی حواس بقیه را پرت نکنید.فرد فردتان سعی کنید که کلمه به کلمه این عرایض ارزشمند مرا به خاطربسپارید . این حرفها قصه نیست، خاطره نیست، درس است. شما که امیدهای آینده محسوب می شوید، اگر امروز این درسها را نیاموزید، فردا در اداره امور در می مانید و برای انجام کارهای بزرگ احساس عجز می کنید .درس و علم و دانش چیزی نیست که از نشستن بر نیمکت دانشگاه به دست بیاید .بهترین و بزرگترین درس همین است که شما عصاره تجربیات دیگران را بشنوید و استفاده کنید. چیزی که مدرسه و دانشگاه به شما می دهد،واقعیت نیست ولی تجربیات آدمها کاملا واقعی است .در مدرسه از همان روزهای اول سعی کردند به ما القا کنند که علم از ثروت بهتر است، در حالی که عملا این طور نیست. شما با مال و ثروت می توانید به علم و دانش، به خصوص مدارک تحصیلی بالا دست پیدا کنید ولی با علم و دانش خالی، دور از جانتان هیچ غلطی نمی توانید بکنید.شما فکرمی کنید که من این مدارک عالیه تحصیلی ام را از درس و کلاس و نیمکت و دانشگاه به دست آورده ام؟!اینکه هنر نیست. هر منگولی با درست خواندن می تواند مدرک دانشگاهی بگیرد. حساب کنید که در هر سال، چند هزار نفر بی مدرک وارد دانشگاه می شوند و از در دیگر با مدرک خارج می شوند. اگر کار مهم یا دشواری بود، این همه آدم از عهده اش بر می آمدند؟!اساسا وجود روحیه راحت طلبی در ما انسانها سبب می شود که پیوسته خودمان را گول بزنیم و کارهای آسان و پیش پا افتاده را دشوار و مهم جلوه دهیم.یک سؤال از شما می پرسم؛ اگر قرار بود که من از طریق درس خواندن مدرک دکتری بگیرم، در چند رشته می توانستم درس بخوانم و چند مدرک می توانستم داشته باشم؟همه شما خوب می دانید که هر عددی بالاتر از یک، غیرمنطقی و اغراق است ولی من عدد 2 را هم با اغماض می پذیرم .اخذ مدرک دکتری در 2 رشته کجا و 29 مدرک دکترای افتخاری در رشته های مختلف و متنوع کجا؟ واقعا اگر من آن پول بی حساب را نمی داشتم و به هر دانشگاهی یک قطعه زمین یا ساختمان اهدا نمی کردم، موفق به اخذ این همه مدارک عالیه می شدم؟!مضاف بر اینکه اصولا ارزش مدرک دکتری به این است که به آدم تقدیم شود، نه اینکه آدم با هزار زجر و زحمت و منت دنبال گرفتن آن باشد.خب، این هم پاسخ دوستانی که درباره ی مدرک تحصیلی من اظهار کنجکاوی می کردند.خلاصه اینکه اگر توان و قابلیت و استعداد من در هنر دزدی نبود، مدرک تحصیلی من هنوز همچنان همان دیپلم ناقص و نصفه و نیمه بود.البته توجه داشته باشید که غرض من از برگزاری این جلسات، ارضای حس کنجکاوی شما نیست. هدف من ارتقای سطح علمی شماست برای اینکه در آینده نزدیک بتوانیم با کمک هم اداره ی امور کشور را بر عهده بگیریم .ضمنا شما دوست عزیز! تشریف بیاورید پایین و سرجای خودتان بنشینید. بعد از پایان جلسه، من خودم به شما برای کندن میوه از درخت کمک می کنم . گذاشتن پا روی شانه بغل دستی اصولا کار درستی نیست؛ حتی اگر دست آدم به میوه ی مورد نظرش نرسد .سؤال شما را هم فراموش نکرده ام آقای دکتر! دستتان را بیندازید که خسته نشود. هم شما و هم بقیه همکاران در همین جلسه و تا پایان عرایضم به پاسخ سؤالتان می رسید و مطمئنم که ضرورت شنیدن این مقدمات را برای رسیدن به پاسخ سؤالتان تایید می کنید .تا همینجا هم یقینا درباره ی شخصیت و دیدگاههای من به نکات تازه ای رسیده اید که پیش از آن، تصورش را هم نمی کردید .بعد از این مقدمات، حداقل متوجه شدید که نه آنچه در رسانه ها و مطبوعات عنوان شده صحت دارد و نه از آنچه در پرونده پزشکی من آمده متوجه شدید که چرا من ترجیح می دهم همکاران فردایم را از میان دوستان امروزم انتخاب کنم و یک مثقال راستی و صداقت این عزیزان را با خروارها دانش و توان و تجربه دیگران عوض نکنم .هدف من از تکثیر عنوان سخنرانی ام، یعنی همین «دست کج، زبان راست» و چسباندن آن بر در و دیوار و شیشه ها این نبود که دوستان را با یک عنوان جذاب پای سخنرانی ام بکشانم؛ هدفم این بود که اولا خودم و دیدگاه هایم را در کمال روشنی و صراحت بشناسانم و ثانیا تفاوت میان نگاه و عملکرد خودم با دیگران را تبیین کنم .اختلاف میان من و رقبا ـ یعنی کسانی که بستری شدن داوطلبانه در بیمارستان روانی را به من تحمیل کرده اند ـ اختلاف اساسی و بنیادی نیست. اختلاف نظر ما بیشتر به شکل و ظاهر مسأله مربوط می شود تا عمق و اساس آن به تعبیر دقیقتر، این طور نیست که آنها دزد نباشند یا با دزدی مخالف باشند؛آنها هم مثل بقیه دزدی می کنند؛ چیزی که بر نمی تابند، اقرار و اعتراف به دزدی است.کاش مشکل آنها فقط همین بود. دزدان زیادی در طول تاریخ بوده اند که جرأت و شهامت دفاع از حرفه خود را نداشته اند یا مسؤولیت اعمال خود را بر عهده نمیگرفته اند.دیدگاه یا بهتر بگویم روش دار و دسته ی رقیب این است که درست همزمان با انجام سرقت، در مذمت هرگونه سرقت و اختلاس داد سخن می دهند و همه ی شاخه های این هنر را زیر سؤال می برند؛ این به نظر من خیلی نامردی است که آدم یک دستش در جیب مردم باشد و دست دیگرش را با شدت و حدت تکان بدهد و با سخنرانیهای آتشین، حرفه ی دزدی را محکوم کند و برای همپالگیهای خود خط و نشان بکشد .البته من یقین دارم که بار کج به منزل نمی رسد و دست این جماعت به زودی رو می شود. من زنده، شما هم زنده، به زودی خواهیم دید که مردم به دورویی و ناراستی این افراد پی خواهند برد و آنان را از مسند قدرت به زیر خواهند کشید .یکی از دوستان کتابخوان من در یک کتابی خوانده بود که: «عده ای از مردم را برای مدتی می توان فریب داد ولی همه ی مردم را برای همیشه نمی توان ».کسانی که اکنون بر مسند قدرت نشسته اند و اموالم را که محصول سالها تلاش و دزدی صادقانه است، مصادره کرده اند و به من تهمت جنون و دیوانگی زده اند و مرا در این تیمارستان محبوس کرده اند، به زودی تاوان این ستمها و نامردیهایشان را پس خواهند داد. به قول یکی از کامیونداران گمنام واهل دل:«دیدی که خون ناحق پروانه، شمع را/چندان امان نداد که شب را سحر کند». سید مهدی شجاعیتهیه و تنظیم برای تبیان : مهسا رضایی - بخش ادبیات
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 1070]
-
گوناگون
پربازدیدترینها