تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804726893
زندگی نامه ی آیت الله شيخ محمد حسين كاشف الغطاء رحمت الله علیه
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
زندگی نامه ی آیت الله شيخ محمد حسين كاشف الغطاء رحمت الله علیه نویسنده:محمد رضا سماك اواني ايشان ملاي عجيبي بود. ملاي مجهول القدري بود. در زمان ما جايشان خيلي خيلي در حوزه خالي است. رضوان الله تعالي عليه...»[1] ولادت شيخ محمد حسين كاشفالغطا در سال 1294 ق. در محله عمّاره نجف ديده به جهان گشود.[2] جدّ او آيت الله شيخ جعفر كاشفالغطا (متوفي 1228 ق.) سرشناسترين و پرآوازهترين فرد اين خاندان است و فرزندان و نوادگان وي از دانشمندان و مجتهدان بزرگ عراق بودند. آيت الله شيخ علي كاشفالغطا (متوفاي 1320 ق.) ـ پدر قهرمان اين دفتر ـ از مراجع بلندپاية تقليد عراق بود.[3] سالهايِ سبز محمد حسين در ده سالگي وارد حوزه علميه نجف شد. ادبيان عرب، حساب، نجوم، فقه و اصول را با پشتكار و شوق فراوان فرا گرفت. عطش يادگيري او را بيقرار كرده بود. نوجوان بود و آرزومند فراگيري علوم بيشتر. محمد حسين در كنار تحصيل علوم حوزوي به مطالعه عميق در ادبيات عرب پرداخت. ذوق ادبي خوبي داشت. نثر و نظم زيباي نوشتهها و سرودههاي او از ابتداي نوجواني، هويداي روح لطيف و مهربانش بود. محمد حسين از ابتداي نوجواني به سرودن شعر و نويسندگي پرداخت. پانزده ساله بود كه كتاب «العبقات العنبريه...» را دربارة خاندان خود نوشت. هنوز هيجده بهار بيش نديده بود كه دروس سطح حوزه را به پايان برد و به درس خارج فقه و اصول آيت الله سيد محمد كاظم يزدي و آيت الله آخوند خراساني راه يافت. روح ناآرامي داشت. ادبيات عرب و تاريخ نتوانست عطشِ ذهنش را فرونشاند. به امير اينكه گمشدهاش را در اشعار شاعران و تاريخ خاندانش بيايد، سالها در وادي شعر و ادب و تاريخ گام نهاد. اما باز تشنه بود. شگفت كه خود نميدانست تشنه چيست! به سراغ بركة حكمت و فلسفه رفت تا روحِ تشنهاش را سيراب نمايد. وي در اين باره ميگويد: تمام كتابهاي صدرالمتألهين، ملاصدرا شيرازي ـ از مشاعر، عرشيه و شرح هدايه گرفته تا اسفار و شرح اصول كافي ـ را نزد استادان برجسته آموختم... زماني نيز به يادگيري علم حديث، تفسير و عرفان پرداخت تا بتواند اندكي از عطش خود بكاهد. به كتابهاي فصوص، نصوص، فكوك و ديوان اشعار مولوي، جامي و.... پناه برد. سالها نزد استادان برجستة حوزة علميه نجف مانند آيات بزرگوار مصطفي تبريزي، ميرزا محمد باقر اصطهباناتي، احمد شيرازي، علي محمد نجف آبادي، ملا علي اصغر مازندراني، حاج آقا رضا همداني، محمد تقي شيرازي و علامه حسين نوري (محدث نوري) به شاگردي پرداخت.[4] در اين ميان، كاشفالغطا علاقه وافري به محدث نوري داشت. محدث نوري از كارشناسان سرشناس علم حديث بود. كاشفالغطا هماره با استاد نشست و برخاست داشت. از پندهاي استاد براي سير و سلوك و پيمودن راههاي سعادت بهره ميجست. روزي به استاد گفت: رطوبت جواني در جان من رسوخ كرده و مرا از برخاستن براي نماز شب سنگين نموده است. از اين رو، در برخي از شبها، نماز شب از دستم ميرود. استاد فرياد برآورد: چرا؟ برخيز! برخيز! كاشفالغطا سالها پس از رحلت استاد، از آن سرزنش استاد ياد ميكند و ميگويد: صداي استاد مرحومم، در هر شب، پيش از سحر مرا براي نماز شب بيدار ميكند.[5] كاشفالغطا چند دوره در درس خارج فقه و اصول آيت الله سيد محمد كاظم يزدي و آيت الله آخوند خراساني شركت كرد[6] تا توانست قله اجتهاد را فتح نمايد. وي شرحي بر كتاب «العروة الوثقي» نوشته آيت الله سيد محمد كاظم يزدي نگاشت كه احتمالاً نخستين شرحي است كه بر اين كتاب نوشته شده باشد، اين شرح چهار جلد است.[7] آيت الله كاشفالغطا پس از سالها تحصيل و رسيدن به مقام اجتهاد، به تدريس آموختههايش براي طلاب جوان پرداخت. دهها طلبه در مسجد هندي و مقبره ميرزاي شيرازي در صحن حرم حضرت علي ـ عليه السّلام ـ گرد ميآمدند و در درس او شركت ميجستند. مدرسه كاشفالغطا - برخي ازم مقلّدان آيت الله سيد محمد كاظم يزدي كه پس از فوت او، از كاشفالغطا تقليد ميكردند، نزدش آمدند و با اصرار از او خواستند كه رسالة عمليّه خود را چاپ كند. «شرح تبصرة المتعلّمين» و «وجيزة الاحكام» نوشته اوست كه در پي اصرار مقلّدانش نوشته شده است. حاشيه بر «سفينةالنجاة» نوشته برادرش، حاشيه بر «مجمعالرسائل» كه حاوي فتواهاي مراجع تقليد مشهور است، «مناسك حج» و... از كتب فقهي وي و «سؤال و جواب» و «زاد المقلدين» پاسخ استفتائات مقلّدان اوست. كاشفالغطا در طول ساليان دراز تدريس شاگردان بسيار تربيت نمود. آيتالله العظمي سيد محسن حكيم، آيتالله محمد جواد مغنيه (نويسندة معروف) و شهيد آيتالله قاضي طباطبايي «امام جمعه تبريز» از شاگردان اويند. توليت مدرسه علميّه «معتمد» با پيشينة يك قرن بر عهدة خاندان كاشفالغطا بود. اين مكان كه زماني رونقي چشمگير داشت به مرور زمان رو به خرابي نهاد اما ايشان آن را بازسازي كرد و رونقي تازه بخشيد.[8] كتابخانة مدرسه كاشفالغطا از كتابخانههاي بزرگ نجف بود كه كتابهاي خطي كميابي در آن وجود داشت. كاشفالغطا هر روز به مدرسه ميآمد و بيشتر ديدارهاي سياسي او و گفتگوهاي علمياش با نويسندگان و دانشمندان عراق در مدرسه صورت ميگرفت. ايشان هماره در انديشة حلّ مشكلات طلاب بود و با زحمات فراوان توانست براي طلاب مدرسه، معافيّت تحصيلي بگيرد.[9] براي وحدت «اصل الشيعة و اصولها» از زيباترين نوشتههاي كاشفالغطاست. كاشفالغطا دربارة انگيزة نگارش اين كتاب مينويسد: «دو سال پيش، يكي از جوانان پرشور كه با هيأتي علمي از سوي دولت عراق، براي تحصيل در «دارالعلوم العليا» به مصر رفته بود، در نامهاي طولاني به من نوشت: ... من با برخي از دانشمندان دانشگاه الازهر رفت و آمد دارم. گاه و بيگاه از نظام آموزشي و دانشمندان حوزة علميه نجف سخن به ميان ميآيد. استادان الازهر از انديشمندان حوزة علميّه نجف به بزرگي ياد ميكنند، ولي ميگويند: متأسفانه شيعه هستند! من از اين سخنان آنها شگفت زده شدم. به آنها گفتم: مگر شيعه بودن گناه است؟! مگر شيعيان مسلمان نيستند؟! برخي از آنها در پاسخ گفتند: شيعيان مسلمان نيستند و... من جواني هستم كه از پيدايش شاخههاي گوناگون مذهبها در اسلام آگاهي ندارم. اكنون از سخنان دانشمندان بزرگ اهل تسنن به ترديد افتادهام كه آيا شيعه فرقهاي از اسلام است؟ اگر مرا از اين سرگرداني نجات ندهيد مسؤوليت لغزش و گمراهي من بر عهدة شماست. من به وسيلة نامه دربارة تاريخ شيعه و پاسخ به تهمتهاي آنان، او را راهنمايي كردم. ولي در شگفت بودم كه چگونه برخي از دانشمندان بزرگ اهل سنت، اين گونه سخن ميگويند! تا اينكه كتاب «فجرالاسلام» نوشته احمد امين، نويسندة بزرگ مصري به دستم رسيد. مغزم از دروغهاي شاخدار اين كتاب سوت كشيد. احمد امين، سال پيش (1349 ق.) همراه شماري از استادان، دانسجويان و دانشمندان مصر، به نجف، شهر دانش آمد. او در نجف همراه دوستانش در يكي از شبهاي ماه مبارك رمضان به ديدن من آمد. من او را به نرمي سرزنش كردم كه چرا چنين دروغهايي را به شيعه نسبت داده است! آخرين عذر احمد امين اين بود كه آگاهي كافي دربارة شيعه نداشتم. من گفتم: اين بهانه پذيرفته نيست. نويسنده بايد در موضوعي كه ميخواهد بنويسد، خوب بررسي كند. چرا كتابخانههاي نجف، از جمله كتابخانه خصوصي خودم كه 5000 جلد كتاب دارد كه بيشتر نويسندگان آنها از اهل سنت هستند، ولي در كتابخانههاي قاهره كتابهايي كه نويسندگان آنها شيعهاند، بسيار كم پيدا ميشود؟! چند ماه پيش، يكي از جوانان پاك شيعه بغداد، در نامهاي به من نوشت سفري به استان «دليم»، همسايه استان بغداد داشتم، بيشتر مردم آنجا سنّي هستند. من با مردم نشست و برخاست داشتم. آنها از سخنان و ادب من بسيار خوشحال بودند. اما هنگامي كه فهميدند من شيعه هستم، گفتند: ما گمان نميكرديم شيعيان با ادب باشند، چه رسد به دانش و دين آنها! ما آنها را يك مشت وحشيان بيابان ميپنداشتيم! مدتي بعد به سوريه و مصر رفتم. شگفتآور بود. مسلمانان سنّي مصر نيز همان سخنان مردم «دليم» را گفتند. آيا موقع آن نرسيده است كه به دفاع از شيعه بپردازيد؟[10] روزنامههاي مصر، سوريه و... مقالههاي مسمومي دربارة شيعه مينويسند. ديگر تاب نياوردم و سكوت نكردم. نه از اين نظر كه ستمي بر شيعه شده باشد و من بخواهم در برابر سيل تهمتها از آن دفاع كنم. بلكه از اين نظر كه پردههاي ناداني را از برابر چشم مسلمانان كنار بزنم تا افراد با انصاف در داوري دربارة شيعه راه عدالت پيش بگيرند و عذر و بهانهاي هم براي آن دسته از دانشمندان كه ياوههايي بر زيان شيعه ميگويند و مينويسند، باقي نماند كه بگويند دانشمندان شيعه، مذهب خود را معرفي نكردند. (اين جمله را احمد امين در ديدار با كاشفالغطا گفت) و از همه مهمتر اميد ميرود در سايه اين كتاب پيوندهاي دوستي در ميان مسلمانان استوار گردد و دشمني از بين آنها برچيده شود. شايد پس از نوشتن اين كتاب، نويسندة كتاب «فجر الاسلام» دگربار ننويسد «تشيّع پناهگاه دشمنان اسلام بوده و هست. تشيّع پناهگاه افرادي است كه ميخواهند انديشههاي پدران يهودي، نصراني و زردشتي خود را وارد اسلام كنند.»[11] «اصل الشيعه و اصولها» در سال 1351 ق. چاپ شد و مورد استقبال خوانندگان قرار گرفت. كاشفالغطا در اين كتاب مينويسد: نخستين فردي كه بذر تشيع را در سرزمين اسلام كاشت بنيانگذار اسلام، حضرت محمد ـ صلّي الله عليه و آله ـ بود. دهها حديث در كتابهاي اهل سنت آمده است كه در آنها پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ، علي ـ عليه السّلام ـ و شيعيانش او را رستگاران جهان آخرت ياد كرده است... انديشه شيعي از زمان پيامبر آغاز شد... شيعه در لغت به معناي «پيرو» است و به پيروان حضرت علي ـ عليه السّلام ـ در زمان پيامبر، شيعيان علي ـ عليه السّلام ـ ميگفتند... سلمان فارسي كه پيامبر دربارهاش فرمود سلمان از اهلبيت ماست و ابوذر كه پيامبر دربارهاش فرمود آسمان سايه نيفكنده و زمين در برنگرفته كسي را كه راستگوتر از ابوذر باشد، هر دو از ياران حضرت علي بودند. ابوالاسود دوئلي، بنيانگذار علم نحو از شيعيان حضرت علي ـ عليه السّلام ـ است. خليل بن احمد فراهيدي، بنيانگذار علم لغت و عروض نيز از ياران اوست. ابومسلم معاذ بن مسلم هراء، پايهگذار علم صرف و عبدالله مفسر بزرگ قرآن نيز شيعه بودند. محمد بن عمر واقدي نخستين فردي كه علوم قرآني را گردآوري كرد، شيعه بود. ابورافع بنيانگذار علم حديث و پسرش علي كه نخستين فردي است كه كتابي در علم فقه نوشت و پسر ديگرش عبدالله كه نخستين مسلماني است كه كتابي در علم تاريخ نوشت، شيعه بود. ابان بن عثمان الاحمر شيعي نخستين فردي است كه كتابي در علم تاريخ اسلام نوشت... نابغه جعدي، كعب بن زهير، فرزدق، كميت، حميري، دعبل، ابونواس و... بسياري از شاعران بزرگ عرب در دامان مكتب شيعه پرورش يافتند.[12] آيا اين بزرگان ميدان دانش، ادب و جهاد ميخواستند اسلام را نابود كنند؟! ولايت فقيه كاشفالغطا بخوبي نقش زمان و مكان در اجتهاد را يافته بود و بر اين باور بود كه نبايد احكام اسلام در تنگناي سليقه مجتهد قرار بگيرد، زيرا فرجام چنين كاري اين است كه احكام اسلام، به صورت خشك و بيروح درآيد. كاشفالغطا در مورد اختيارات ولايت فقيه نظرات بسيار بلندي دارد. امام خميني (ره) ميفرمايد: ولايتي كه براي پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ و امامان است، براي فقيه نيز ثابت است. موضوع ولايت فقيه چيز تازهاي نيست كه ما آورده باشيم. بلكه اين مسئله از اول مورد بحث بوده است... به طوري كه نقل كردهاند، مرحوم كاشفالغطا نيز بسياري از مطالب را فرمودهاند.[13] او دربارة حدود اختيارات ولي فقيه مينويسد: ولايت فقيه همه مواردي را كه به مصلحت اسلام و مسلمانان است، در برميگيرد. اهل سياست - آيتالله كاشفالغطا هماره در مسايل سياسي دخالت ميكرد. برخي از كجانديشان كه دين را از سياست جدا ميدانستند. از او ميپرسيدند چرا در سياست دخالت ميكند. او در پاسخ ميگفت: اگر سياست به معناي پند، راهنمايي، نهي از فساد، نصيحت و مبارزه با استعمار است من اهل سياستم. آري، من تا فرق سر غرق در سياستم. چنين سياستي از واجبات است. پدر، پدربزرگ، جد و تمام خاندان من، بيش از سيصد سال رهبري ديني جهان اسلام را بر عهده داشتند. در زيارت جامعه، دربارة ائمه معصوم آمده است: انتم ساسة العباد:شما سياستمداران مردم هستيد. سياست ما سياست پيامبر و امامان است. زماني هم كاشفالغطا نامهاي به محمد علي جناح، اولين نخستوزير پاكستان مينويسد و هدفهاي استعماري پيمانهاي نظامي آمريكا را به او گوشزد ميكند.[14] سرجان تروتبيك، سفير انگليس در عراق، در تاريخ 27 محرم 1373 ق. به ديدار كاشفالغطا ميرود. گفتگو بين آنها دربارة كمونيسم، اسرائيل و مسايل ديگر صورت ميگيرد. كاشفالغطا جنايتهاي انگليس در جهان را به او گوشزد ميكند. سفير كه درمانده بود، ميگويد: آيا در اين كتابخانه بسيار بزرگ شما كه هزاران جلد كتاب در آن هست، كتابي عليه ما هست. سفير فكر ميكرد كه كاشفالغطا پاسخي نخواهد داشت. زيرا كتابهاي او دربارة فقه، اصول، تفسير، حديث و ديگر علوم اسلامي است كه در آنها اسمي از انگليس هم نيامده است. كاشفالغطا فرياد برآورد: كتاب كه چيزي نيست. قلبهاي همه ما عليه شماست. از دل يكايك ما به خاطر نيزهاي كه شما به جهان عرب زديد، خون ميچكد. گفتگوي كاشفالغطا با سفيران انگليس و آمريكا با نام «محاورة الامام مع السفيرين»، سه بار در نجف و يك بار در آرژانتين چاپ شد.[15] وفات آيتالله العظمي شيخ محمد حسين كاشفالغطا سرانجام پس از عمري تلاش خستگيناپذير در ذيقعده 1373 ق.، رخت از جهان بربست. تشييع جنازة باشكوه او در نجف تا قبرستان واديالسلام گوياي علاقة وافر مردم به او بود. مراسم يادبود رحلت او در عراق، ايران، پاكستان، لبنان و بسياري از كشورهاي مسلمان برگزار شد.[16] كاشفالغطا از نوجواني به سرودن شعر پرداخت. بيش از هشت هزار بيت شعر از او به يادگار مانده است. او كتابهاي بسيار سودمندي نيز به نگارش درآورد، كه چندي از آنها چاپ شده است. پی نوشت:[1] . تلخيص از زندگاني «سردار كابلي»، ستاره خاور، چاپ 1372 سازمان تبليغات اسلامي تأليف نگارنده سيد حسن احمدي نژاد بلخي (بلخابي). [2] . آواي بيداري (ويژه نامه روزنامه جمهوري اسلامي)، فروردين 1372، ص 12. [3] . همان، ص 11 و 19 و 94. [4] . همان، ص 12، 15 و 79؛ جنةالمأوي، مقدمه. [5] . آواي بيداري، ص 118. [6] . همان، ص 7 و 12. [7] . همان، ص 31. [8] . ماضي النجف و حاضرها، ج 1، ص 128 و 129، 152ـ 153، 163 و 164؛ موسوعة العتبات المقدسه، جعفر خليلي، ج 6، ص 182؛ آواي بيداري، ص 33، 32 ـ 34 و 117. [9] . شخصيت و انديشههاي كاشفالغطا، ص 8. [10] . اين است آيين ما، محمد حسين كاشفالغطا، ترجمه آيتالله ناصر مكارم شيرازي، ص 71 ـ 74. [11] . همان، ص 81 ـ 83. [12] . همان، ص 37 ـ 86. [13] . همان، ص 40. [14] . همان، ص 89 و 90. [15] . آواي بيداري، ص 61، 126 و 127. [16] . همان، ص 15.منبع: www.andisheqom.com
#دین و اندیشه#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 327]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها