محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798088451
گزيده سرمقاله روزنامههاي امروز
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: گزيده سرمقاله روزنامههاي امروز روزنامههاي صبح امروز ايران در سرمقالههاي خود به مهمترين مسائل روز كشور و جهان پرداختهاند كه برخي از آنها در زير ميآيد. مردم سالاري: راهکارهاي مقابله با زلزله تهران«راهکارهاي مقابله با زلزله تهران»عنوان سرمقاله‌ِ روزنامه‌ي مردم سالاري به قلم دکترسعدالله نصيري قيداري است كه در آن مي‌خوانيد؛يکي از تفاوت هاي عمده انسان به عنوان يک موجود متفک ر و ابزارساز با ساير موجودات و مخلوقات چه به صورت حيواني و چه به صورت جمادي آنست که انسان در مقابل دسته اي از قوانين حاکم بر عالم که منافع و حيات او را تهديد مي کنند به صورت قانونمند مقابله مي کند و نتيجه را به نفع خود تغيير مي دهد. بعنوان مثال اجسامي مثل چوب، سنگ يا آهن در ميدان جاذبه زمين همان تاثير را مي پذيرند که يک انسان يا حيوان مي پذيرد.همه آنها اگر از پرتگاهي رها شوند سقوط مي کنند. قانون سقوط اجسام همان گونه که به اجسام بي شعور حاکم است بر انسان با شعور نيز عمل مي کند. از اينگونه مثال ها که اندرکنش نيرو و ماده است فراوان در طبيعت وجود دارد و بعد مادي انسان نيز از آن تبعيت مي کند. لکن شعور انسان به عنوان يک نعمت خدادادي به او امکان مي دهد تا به صورت قانونمند نتايج اندرکنش اين نيروها را در جهت خواسته ها و منافع خود دگرگون کند.انسان مي تواند در سايه هوش و ذکاوت خود و با درک قانون حاکم بر مقاومت هوا، ابزاري مثل کايت، بالن، چتر سقوط، هلي کوپتر و هواپيما اختراع کند که با استفاده از آنها نتايج سقوط آزاد با شتاب (/s2 10m) را به نتايج يک سقوط کم شتاب، مطمئن و بي خطر تغيير دهد. اين قابليت انسان است که در برخورد با حوادث و مظاهر طبيعت و عالم موجب توسعه علم و فناوري و سبب افزايش اقتدار او در مقابله قانونمند با قوانين عالم شده است.سقوط آزاد در ميدان جاذبه زمين از قانون خاص خود تبعيت مي کند و نيروي مقاومت هوا در سرعت هاي مختلف نيز قانون خاص خود را دارد. درک ماهيت اين قوانين توسط انسان اين فرصت را به او مي دهد که در نتايج اندرکنش اين نيروها دخل و تصرف کند. اين قابليت در هيچ مخلوق ديگري وجود ندارد. تجلي اجتماعي، سياسي، فرهنگي و اقتصادي اين فرصت جويي و موقعيت شناسي همان پيشرفت و تمدن است که جوامع بشري متناسب با افزايش قابليت هاي خود به درجات مختلفي از آن دست يافته است.حيات انسان که هزاران سال است بر روي زمين در مقابل انواع تهديدهاي طبيعي و غيرطبيعي دوام و قوام يافته است در سايه همين قابليت هوشمندانه اوست.لطفا قبل از اينکه بقيه مطلب را بخوانيد به مثالي که در بالا زدم کمي فکر کنيد و اگر وقت و حوصله داريد کمي بيشتر هم فکر کنيد. اصلا رمزوراز کشف قوانين طبيعت توسط انسان هاي تيزهوش و نابغه قرار گرفتن در تيررس اين حوادث و سپس فکر کردن به چرا و چگونگي نتايج آن بوده است.آيا تمرکز بيش از حد مجاز جمعيت در شهر تهران (بيش از 10 ميليون نفر) يک تهديد براي ساکنان اين شهر و در نهايت براي کشور نيست؟ آيا قبول داريم که آلودگي زيست محيطي از قبيل آلودگي نوري، صوتي، تنفسي در اين شهر چند برابر حد مجاز آن است؟ آيا قبول داريم که ترافيک سنگين محورهاي مختلف اين شهر هزينه هاي هنگفتي از نظر وقت، انرژي، سلامت اعصاب و غيره بر ساکنان آن تحميل کرده است؟ شهر تهران به اتوبوسي مي ماند که نه تنها صندليهاي آن و تمام فضاي داخل آن از جمعيت پر شده است بلکه تعداد کثيري نيز بر آن آويزان شده اند.اين اتوبوس که سرنشينان داخل آن (که بر سر و کله هم نشسته اند!) از کمبود اکسيژن و سروصدا و... آويزان شده هاي آن از دود غليظ اگزوز آن در عذاب اند بر مسيري غير مطمئن در حرکت است. عدم اطمينان اين مسير در اثر گسل هاي فعالي است که دوره هاي برگشتي زلزله هاي مخرب و غير مخرب آن بر اساس آنچه که در گذشته اتفاق افتاده و تجربه شده است بر اهل فن پوشيده نيست.بحث اصلي من در اين نوشتار درباره آلودگي زيست محيطي و ترافيک تهران نيست. بلکه قرار گرفتن اين شهر در حاشيه و روي گسل هايي است که همچنان فعال اند و حد يقفي بر اين فعاليت متصور نيست.وقوع زلزله دست انسان نيست و از نتايج قوانين حاکم بر تحولات زمين است. انسان مي تواند بر اساس مثالي که در آغاز اشاره شد با اين تهديد قانوني، مقابله قانونمند بکند. دست روي دست گذاشتن، اهمال کاري کردن، امروز فردا نمودن و بي تفاوت ماندن، از خصال يک انسان هوشمند در مقابله با تهديدها نيست.در مقابله با تهديد زلزله سال هاست مطالعات و تلاش هاي وسيعي در مراکز علمي و پژوهشگاه هاي دنيا صورت گرفته است. اينکه بشر بتواند زلزله را متوقف کند و تلفات جاني و مالي را به صفر برساند امکانپذير نشده است و با امکانات موجود در افق آينده نيز اميدي بر نيل به اين هدف به چشم نمي خورد.حتي پيش بيني وقوع زلزله که هزينه هاي هنگفتي بر آن مصروف شده به نتايج مطلوبي منجر نشده است که اقلا بتوان با تحمل تلفات مالي، تلفات جاني را کاهش داد.راه هايي که مي ماند اينست که سازه ها را مقاوم کنيم، اسکان در حواشي و روي گسل هاي فعال و حتي غيرفعال را حتي الامکان کم کنيم و از تمرکز جمعيت در اين مناطق بکاهيم. اينها چاره جويي هايي است که انسان کنجکاو و هوشمند پس از تلاش پيگير و مستمر چندين ساله به آن دست يافته است.در مثال اتوبوس، اگر نمي توان مسير نامطمئن فعلي را اصلاح کرد مي توان مسير مطمئن تري را براي آن انتخاب کرد و سرنشينان آويزان شده خارج آن و در هم تنيده داخل آن را کاهش داد. يعني مي توان مناطق مطمئن تري براي اسکان را مکانيابي کرد و تمرکز جمعيت را کاهش داد. همچنين مي توان پيکربندي آن را مقاوم ساخت و موتور محرکه آن را ارتقا» داد تا ضمن کاهش مصرف انرژي آلودگي کمتري نيز توليد کند.همه اين موارد به موازات هم در چهارچوب يک برنامه جامع و مدون و زمانبندي شده امکانپذير است. مقاوم سازي سازه ها، اصلاح موتور خودروها و ساماندهي حمل و نقل عمومي و تمرکز زدايي هر کدام در حد معقول و اقتصادي بودن مي تواند از تهديد ساکنان شهر تهران جلوگيري کند. هر کدام از اين روش ها نيز نيازمند هزينه و صرف وقت است. کارشناسان امر بايد اين هزينه ها و بازه هاي زماني را برآورد کنند و در برنامه مربوطه بگنجانند.اگر روزي بدليل سخنراني رئيس جمهور موضوع خروج از تهران داغ مي شود و روز ديگر جابجايي پايتخت به يک مکان امن از نظر زلزله، و يا روزي ارتقا» کيفيت موتور خودروها براي کاهش آلودگي و مقدار مصرف سوخت و روزي ديگر مقاوم سازي ابنيه و ساختمان ها جلب توجه بيشتر مي کند به اين معني نيست که يکي از اين موارد بر ديگري ترجيح دارد. اين راهکارها بايد به طور جدي پيگيري شوند. اعلام قطعي بودن زلزله توسط رئيس جمهور محترم از يک منظردرست است. بالاخره يک گسل فعال روزي انرژي خود را از طريق زلزله آزاد خواهد کرد لکن زمان وقوع آن معلوم نيست. اگر اين حادثه به نسل فعلي رحم کند نسل بعدي و يا يکي از نسل هاي آينده را به طرز ناجوانمردانه اي غافلگير خواهد کرد. حادثه زلزله بم براي عبرت گرفتن کافي است. ارگ بم بالاخره نتوانست با عمر طبيعي خود فرو ريزد و در آن حادثه غمبار و دلخراش نابود شد.حادثه خبر نمي کند و الا اسم آن را حادثه نمي گذاشتند.انساني که قدرت پيش بيني دارد، قدرت چاره جويي براي تهديدهاي طبيعت را دارد چرا بايد به حادثه اي که بالاخره واقع خواهد شد و در صورت وقوع صحنه اي غيرقابل وصف ايجاد خواهد کرد بي تفاوت باشد. بخش عمده اي از جمعيت تهران از نوع آويزان به اتوبوس است.از شغل خودم به عنوان يک دانشگاهي مثال بزنم.چه لزومي دارد جوانان مردم را در دانشگاه هايي واقع در تهران آموزش دهيم؟يک دانشجو براي تحصيل چه مي خواهد که بايد اسير تهران با اين وضعيت دود و گاز و ترافيک و سروصدا بشود؟ دانشجو براي تحصيل خود به فضاي آموزشي، آزمايشگاه هاي مجهز، امکانات رفاهي از قبيل خوابگاه، سالن غذا خوري، سالن ورزش، امکانات بهداشت و درمان، طبيعت و فضاي سبز، آرامش براي تمرکز فکري، اساتيد مبرز،امکانات پژوهشي، سايت کامپيوتر، اينترنت پر سرعت، گردش علمي و... نياز دارد. کداميک از اينها محدود به تهران است؟آيا کشورهاي پيشرفته دنيا بهترين دانشگاه ها و پيشرفته ترين مراکز پژوهشي خود را در شهرهاي کوچک و حتي روستاهاي خوش آب و هواي خود نساخته اند؟ تا کي مي خواهيم فکر کنيم که هر کاري بايد در تهران انجام شود؟ تهراني که هم خود از اين قدوقواره حجيم و سنگين خود در رنج است و هم شهرهاي ديگر کشور را با رفت و آمدهاي پر هزينه به خود وابسته و گرفتار کرده است.در کشورهاي پيشرفته بخش عمده اي از دانشگاه ها در شهر دانشگاهي آن کشور مستقر شده اند. به عنوان مثال شهر تولوز فرانسه شهر دانشگاهي اين کشور است و يکصدوپنجاه هزار نفر از جمعيت چهارصد هزار نفري آن را دانشجويان تشکيل مي دهند.شهر سيده در منطقه آنتالياي ترکيه، شهر بنگلور در هندوستان، شهر تريست در ايتاليا و مثال هاي متعددي در کشورهاي آمريکا، انگليس، آلمان و ... مناطقي هستند که بدليل آب و هواي مناسب، امنيت بالاي محل استقرار دانشگاه هاي معروف و بين المللي هستند. چه لزومي دارد دانشگاه هاي مجهز و با رتبه بالاي ما در شهري که قيمت زمين و ساخت و ساز و هزينه زندگي در آن به دلايل مختلف سرسام آور است مستقر باشد.اگر امکانات رفاهي، بهداشتي، درماني در شهري با موقعيت جغرافيايي و دسترسي مناسب و امنيت بالا فراهم گردد دليلي بر تحمل قيل و قال تهران براي دانشجو و استادي که نيازمند يک محيط پاک و آرام است وجود ندارد. البته موضوع خروج از تهران امري نيست که با يک دستور آغاز شود. برنامه، هزينه و کار کارشناسي مي خواهد که البته همه اين اقدامات براي حفظ جان انسان ها لازم و ضروري است.در همين راستا، چندي پيش کلنگ شهرک دانشگاهي زنجان در زميني که تا 700 هکتار و بيشتر قابل توسعه است در منطقه شمال شرق شهر زنجان به زمين زده شد و تا کنون استقبال خوبي از آن به عمل آمده است. شهر زنجان که به دليل موقعيت جغرافيايي و آب و هواي مناسب، راههاي ارتباطي از قبيل بزرگراه، فرودگاه،راهآهن (که دو بانده شدن آن امسال آغاز مي شود)، امنيت بالا و کم هزينه، همسايگي با هفت استان کشور با امکانات گردشگري بي نظير، قرار گرفتن در دروازه شمال غرب کشور و طرح هاي متعدد در زمينه سدها، نيروگاه هاي برق و راه هاي ارتباطي که در آينده نزديک به بهره برداري خواهند رسيد، استعداد تبديل شدن به شهر دانشگاهي کشور را دارد و آماده است طي يک برنامه ريزي همه جانبه بخش عمده اي از جمعيت دانشجويي تهران را با امکاناتي متناسب با شان اين عزيزان و اساتيد فرزانه آنها پذيرا باشد. در مشاغل و حوزه هاي ديگر نيز راهکارهاي مشابهي وجود دارد که مي تواند گره هايي از کلاف مشکلات تهران را باز کند. كيهان: معناي نوين بصيرت«معناي نوين بصيرت»عنوان يادداشت روز روزنامه‌ي كيهان به قلم مهدي محمدي است كه در آن مي‌خوانيد؛فتنه 88 خيلي زود از آنچه مديران بيروني آن تصور مي كردند از پاي درآمد. كساني كه اين فتنه را طراحي كرده و به آن اميدها بسته بودند، از سرعت خيره كننده مرگ آن هنوز شوكه هستند. دشمن محصول 20 سال برنامه ريزي و هماهنگي داخلي و خارجي خود را با همه نيروهاي تحت فرمان خويش به ميدان آورد. هرچه در آستين داشت بي محابا خرج كرد، از نفس افتاد و در حالي كه كساني آن طرف دنيا تازه داشتند اميدوار مي شدند، ناگهان مرد.ظرف چند ماه كاملا روشن شد كه برنامه ريزان فتنه ناشي تر، و مجريان آن كوچك تر از آن بودند كه بتوانند اين پروژه را تا وارد آمدن يك ضربه موثر به نظام ادامه دهند. گرچه هنوز يك تاريخ مدون از فتنه 88 وجود ندارد - و بايد براي ايجاد آن همت كرد - اما اگر روايتي بسيار خلاصه بخواهيم كه بتوان از آن نتيجه گرفت داستان از اين قرار بود.با دروغي به نام تقلب بخشي از نارضايتي ها در تهران سياسي شد. در حالي كه مسيرهاي قانوني باز بود دروغگويان مردم را به خيابان فرا خواندند تا راي خود را پس بگيرند. يكي دو بار - و نه بيشتر - تجمعاتي شكل گرفت كه تنها خاصيت آن افزودن بر توهمات كساني بود كه تا پيش از آن هم هنري جز «فريب دادن مستمر و سيستماتيك خود» نداشتند. در تمام اين مدت كساني كه خيال مي كردند واقعا رأيشان خورده شده منتظر بودند تا مدعيان چند ورق ناقابل از آن كوه اسنادي را كه مي گفتند در اختيار دارند منتشر كنند تا ديگر هيچ شبهه اي در صدق ادعاي آنها باقي نماند غافل از اينكه موسوي تازه يك هفته بعد از انتخابات رئيس كميته صيانت از آراي خود را فرستاده تا سند جمع كند. وقتي خبري از ادله و اسناد نشد، اولين بحران خود را نشان داد. بحراني كه مي توان آن را بحران اعتبار ناميد به اين معنا كه سران فتنه به تدريج اعتبار خود را نزد بدنه اجتماعي كه روز اول دربست ادعاهاي آنها را پذيرفته بود از دست دادند.به موازات كاسته شدن حمايت مردمي از سران فتنه دو اتفاق رخ داد. نخست آن كه به تدريج ضد انقلاب كينه جو كه به لطف زمينه سازي و پرده دري سران فتنه جاني يافته بود به ميدان آمد به اين خيال كه بتواند اندكي از مفت خوري هاي 30 ساله خود از كيسه دشمنان ملت ايران را جبران كند. در شرايط فقدان بدنه اجتماعي، سران فتنه مانده بودند كه با اين جماعت جديد چه بايد بكنند. آنچه نهايتا اتفاق افتاد اين بود كه تصميم گرفتند با ضد انقلاب همراه شوند و به اين اميد ببندند كه از دست جوجه تروريست ها كاري برآيد.گره زدن زلف خود به ضد انقلاب بود كه فجايع روز قدس تا عاشورا را آفريد. در روز قدس به نفع اسرائيل شعار دادند، در روز 13 آبان به نفع آمريكا و در 16 آذر به نفع هر دو. با اهانت به تصوير امام، دوباره سران فتنه در معرض يك آزمون قرار گرفتند: به آغوش انقلاب بازگردند يا در چاه تاريك ضد انقلابي گري فروتر بروند؟ باز هم انتخاب فتنه گران ضد انقلاب بود چرا كه تصور مي كردند وقتي كسي در خيابان نمانده، مرزبندي با همين مختصر جماعت باقي مانده به معناي اعتراف رسمي به مرگ است؛ و نمي خواستند اعتراف كنند. در روز عاشورا اما قصه به اوج رسيد. جسارت به انقلاب و امام كافي نبود، حرمت عزاي سيدالشهدا را هم نگاه نداشتند باز با اين اميد كه اين باريكه آب متعفن نخشكد. اينجا جايي بود كه بايد خرج ها سوا مي شد و كسي باور نداشت كه نزد سران فتنه همچنان تواني براي توجيه باقي مانده باشد. ميرحسين موسوي با بيانيه پس از روز عاشوراي خود نشان داد كه عمق كينه او نسبت به اسلام و انقلاب دست كم گرفته شده است. او جسارت كنندگان به سيدالشهدا را «مردان خداجو» خواند و گفت: آنها هيچ كاري كه نيازي به محكوم كردن آن باشد نكرده اند.كساني كه آن روزها به درگاه خداوند شكر مي گزاردند كه نفاق پرده از رخ بركشيده و به جانب انحطاط محض روان است. همان روز معلوم شد كه اين فتنه زنده نخواهد ماند و به اين ترتيب بحران دوم شكل گرفت كه مي توان آن را بحران ايدئولوژي خواند: سران فتنه نمي توانستند همزمان هم انقلابي و مدعي احياي قانون اساسي باشند و هم ضد انقلاب، در حالي كه از ترس بي كس و كاري مطلق مي خواستند هر دوي اينها باشند. همين بحران بود كه خيزش هاي 9 دي و 22 بهمن را بوجود آورد و بسياري از كساني را كه همين چند ماه قبل به موسوي رأي داده بودند واداشت تا به خيابان بيايند اعلام كنند يا نظام با خائنان به انقلاب برخورد كند يا آنها خود كار را يكسره خواهند كرد.اتفاق دوم اين بود كه غربي ها كه آن اوايل به دليل نياز به كار با ايران، كمي دست به عصا راه مي رفتند، تصميم گرفتند آشكارا به ميدان بيايند و دست خود را بالاي سر سران فتنه بگيرند. آمريكايي ها صريحاً گفتند كه ميرحسين موسوي ذخيره استراتژيك آنها در ايران است و اسرائيلي ها هم او را به عنوان كسي كه مي تواند در ايران انقلاب راه بيندازد ستودند. اين همزمان بود با آغاز نوعي موج بازگشت در ميان خواصي كه خيلي زود گول خوردند و خيلي زود پشيمان شدند. غربي ها ظاهراً به اين تحليل رسيده بودند كه دوستانشان در حال تنها ماندن هستند و به همين دليل تصميم گرفتند در بيرون ريختن آنچه در دل داشتند عجله كنند.حمايت صريح غرب از سران فتنه و بعد عدم مرزبندي آنها با اين حمايت ها و بلكه نوعي ابراز رضايت آنها از «زحمتي كه آمريكايي ها مي كشند» بحران بعدي را بوجود آورد كه مي توان آن را بحران تكيه گاه خواند. اين سؤال بوجود آمد كه تكيه گاه فتنه گران كجاست؟ مردم؟ مردمي باقي نمانده است، بلكه برعكس اين نظام است كه به لطائف الحيل مردم را كنترل مي كند تا آسيبي به حضرات نرسانند. خواص؟ به آنها هم اميدي نبود چرا كه اكثريتي بزرگ از آنها به آغوش نظام بازگشته بودند و اقليت كوچك باقي مانده هم براي آشتي نقشه مي كشيد تا راه نجات و فراري بيابد.روز 22بهمن همه چيز تمام شد و آقايان خود گفتند: «نقطه سر خط»! ولي حواسشان نبود كه بنا نيست سطر ديگري نوشته شود. همه آنچه باقي مانده بود اين بود كه آيا شجاعت پذيرش خطا و جبران شكست را دارند يا نه؛ و تازه اگر مي داشتند، اين سوال پيش مي آمد كه آيا رواست مسئولان كساني را كه از نسبت دادن هيچ دروغ و تهمتي به نظام و تدارك هيچ توطئه اي عليه آن مضايقه نداشته اند به صرف يك كوتاه آمدن ساده ببخشايند چنان كه گويي هيچ اتفاقي نيفتاده است؟! يادمان هست كه آزاردهنده ترين اصطلاح براي جماعت از اينجا رانده و از آنجا مانده در آن ايام «قانون» بود.وقتي كسي مي گفت اگر هزينه اين همه توطئه و خسارت «هيچ» باشد فردا ديگر نمي توان جلوي اوباش سياسي را كه مي خواهند هر انتخاباتي را به جنگ شهري بدل كنند گرفت، چنان بر او مي تاختند كه گويي از ياد برده اند چگونه ظرف 24 ساعت از يك روشنفكر قانون گراي خوش اخلاق به پيرمردي عصباني، لجوج و زبان نفهم كه به استناد استدلال هاي قوم شناختي همسر محترمه خود را «پيروز قطعي انتخابات» مي دانست، تغيير ماهيت دادند و يادشان رفت آن قانوني كه مي گويد انتخابات را باخته اند همان قانوني است كه مي گفتند براي احياي آن به ميدان آمده اند.پس از 22 بهمن نوعي سكوت و انزواي اجتماعي و همزمان فحش و فحش كاري پنهان بر اندروني جريان فتنه مستولي شد. همه دنبال مقصر مي گشتند بي خبر از آنكه راه ساده اين است كه تقصير را ميان همه ساكنان خيمه فتنه تقسيم كنند؛ به همه به اندازه كافي مي رسيد!از دل آن مجادلات پرحرارت، اكنون اين نتيجه بيرون آمده است كه بايد فتنه را از وضعيت اجتماعي-امنيتي خارج كرد و به محيط سياسي برد به اين اميد كه دوباره اختلاف هاي سياسي چنان حاد شود كه بتوان بهانه هاي جديدي براي به خيابان كشاندن تتمه اوباش فراهم كرد. دقيقاً اينجاست كه اربابان خارجي فتنه روي پنجه به صورت هم كشيدن اصولگرايان-ولو بر سر موضوعات كاري و كارشناسي واقعاً مناقشه برانگيز باشد- حساب فراوان كرده اند.جريان اصلاح طلب اكنون در موقعيتي نيست كه بتواند هيچ بحران سياسي قابل اعتنايي بوجود بياورد. تنها دغدغه اين جريان اكنون «بقا»ست. اميد دشمن اين است كه اصولگرايان احساس فراغت كنند و به هم مشغول شوند. آن وقت است كه حاشيه امنيت كافي براي بازتعريف پروژه هاي فتنه و توانمند كردن آن از بيرون بوجود خواهد آمد. موضوع مطلقاً اين نيست كه اصولگرايان با هم گفت وگو نكنند يا اختلاف نداشته باشند. موضوع اين است كه در برخورد با يكديگر حد نگه دارند و مرز دوست و دشمن و متن و حاشيه را زود و با عجله جابجا نكنند.هويت اصولگرايي سرمايه اي بزرگ تر از آن است كه به اين آساني بتوان آن را در منازعات روزمره سياسي هزينه كرد، اين سرمايه فعلاً هيچ جايگزين و جانشيني ندارد و احتمالا تا مدت هاي طولاني هم نخواهد داشت. آفت مشهود اين است كه مسائل سياسي، شخصي و مسائل كارشناسي، سياسي مي شوند. فقط اگر مرزها درست كشيده شود و اندازه ها مراعات گردد آن وقت اختلاف و تخطئه به فرموده حضرت امام موهبت الهي خواهد شد و گرنه آبي است كه به آسياب دشمن مي رود ولو ظاهراً به آبياري درخت انقلاب و اصولگرايي شباهت داشته باشد.در سال 88 معناي بصيرت آن بود كه در مقابل جريان كينه توز فتنه در زمان درست، تصميم درست گرفته شود. كساني از اين كار درماندند و فرصت جبران هم ديگر دست نداد. در سال 89 جابجا نشدن دوست و دشمن هسته مركزي مفهوم بصيرت است؛ تا سال 90 پشيمان نداشته باشيم! بهار:مصيبت‌هاي يک سرمقاله«مصيبت هاي يک سرمقاله»عنوان سرمقاله‌ي روزامه‌ي بهار به قلم علي دهقان كه در آن مي‌خوانيد؛تلخ و دشوار شده است کار کردن در حوزه اقتصاد و در برخي اوقات نيز شيرين و همراه با طنز هايي که پر از کنايه هاي محکم کلامي است. اين را البته زماني مي توان بهتر درک کرد که روزنامه نويسي باشيد اقتصادي و هر از گاهي بخواهيد سري بجنبانيد و نظرات ارشناسان فن را جويا شويد؛ آن وقت به وضوح مي توان ديد که در حوزه اقتصاد چه بادي مي وزد و چه لبخندهايي که تن به باد داده اند و يکسره همه شده اند: تلخ،بدون تعارف بايد گفت که اين روزها انديشمندان اقتصادي ايران، يا حداقل نام آشناترين صاحبنظران اقتصادي مي خواهند که سکوت نکنند و سکوت را بشکنند و سخن بگويند ولي مشکل اينجا است که ترجيح مي دهند که سخن اقتصادي نگويند و يا هر وقت آنها را در برابر پرسش اقتصادي قرار مي دهي فريادي بکشند همه تلخ و انصراف خود را براي نظر دادن در مقابل تئوري ها و سياست هاي اقتصادي دولت در بوق کنند. پس شما که نوشته يک روزنامه نگار اقتصادي را مي خوانيد لطفا اشتباه نکنيد.مشکل سخن نگفتن و يا سکوت نيست بلکه مشکل انصراف از ارائه سخن هاي اقتصادي است که با ياسي پر رنگ گره خورده است و در کنجي نه چندان خوش رنگ نشسته است؛ منتهي اين نشستن به قول يکي از همين صاحبنظران اقتصادي طعمي دارد: تلخ،البته گاهي اوقات اين اتفاق با قطر بزرگ تري رخ مي دهد. مثلاً ديروز در تمام محافل اقتصادي و در ميان تمام روزنامه نگاران اقتصادي و غيراقتصادي سخنان دو شب قبل رئيس جمهور از سيماي ملي دست به دست مي شد و هر کس از نگاه خود تحليلي به آن سنجاق مي کرد.محمود احمدي نژاد اين بار نيز بحث هاي زيادي را مطرح کرد اما تئوري او براي افزايش تعداد فرزندان خانوارگونه اي انداخته بود سرخ در ميان بسياري از شهروندان (يعني هم آنهايي که اهل تحليل هستند و هم آنهايي که اهل تحليل نيستند ولي در اين سرزمين آموخته اند که تحليل سياسي شيرين است و در هر شرايط و موقعيت اجتماعي نبايد طعم تحليل را رها کرد) به عبارتي مي توان گفت همه بر هر پاشنه اي که بودند در نهايت چرخ آخر را روي سخنان رئيس دولت دهم مي زدند اما نوبت که به صاحبنظران مي رسيد سخن نمي گفتند. يا بهتر است بگوييم سخن مي گفتند اما نه اقتصادي؛ بلکه کلام آنها پر بود از دردي که رنگ اميد نداشت يا اميدشان براي روزگار اکنون به جايي رسيده بود که مي گفتند مزه اش شده است: تلخ،البته اين سياه نمايي نيست. واقعيتي است که فقط بايد آن را براي توسعه و توسعه براي ايران بازگو کرد و پرسشي نيز به انتهاي آن دوخت که چرا کار به اينجا رسيده است و صاحب نظران صاحبنام در بسياري از مواقع ترجيح مي دهند، سکوت کنند؟ يا سکوت شان پر باشد از واگويه هايي که نشان قهر از حوزه اجرايي اقتصاد به سينه آن دوخته شده است؟ از منظر اين پرسش اگر نگاه شود بدون شک هيچ سياهه اي نمي تواند خود را به ذهن تحميل کند و بر ادعايي نيز نمي توان به سادگي نام سياه نمايي نهاد که شک نبايد کرد چنين برشي از روخواني واقعيت ها خود نيز مي تواند واقعيتي باشد: تلخ،حالا شايد بهتر بتوان در مورد واکنش تحليل گران صاحبنام اقتصادي نسبت به سياست هاي رسمي دولت دهم سخن گفت. يکي از اين کارشناسان ديروز بعد از کلي فرياد زدن و استفاده مداوم از کلمه«چرا؟» در مقابل تئوري افزايش فرزندان و ارائه تصاوير غيرواقعي از اقتصاد ايران، مي گفت:« ما سکوت واره هاي يخي هستيم. سخنان مان سرد شده است و به آراميآب مي شويم و در زمين فرو مي رويم و در مقابل نگاهمان اقتصاد ايران سنگواره اي شده است سفت که هر گونه انديشه و برنامه ريزي واقعي را پس مي زند.»اينکه تا چه حد اين ادعا واقعي ست رمزي دارد که مي توان در مورد آن به دفعات سخن گفت ولي اينکه چرا يک روزنامه نويس اقتصادي وقتي به صاحبنظران اين حرفه مي رسد، بسياري از برجسته ترين آنها را در نمايي مي بيند که روي برگردانده اند از اقتصاد و در مسيري ديگر گام مي زنند؟ پرسشي است که نمي توان به سادگي آن را رها کرد؛ مخصوصاً آنکه همه اين گروه از صاحبنظران برجسته اقتصادي، روزگاري نشان داده اند که عشقي دارند به سرزمين مادري خود که حالا آن عشق شده است «زبان دهاني» که وزن از نگراني برده است و دلهره هاي بزرگ از آينده اقتصاد که ترجيح مي دهند در مقابل هولناکي اش سخن بگويند اما نه سخن اقتصادي، جالب اينجا است که دولتي ها مي گويند نقطه عطف اتفاق نظر نخبگان شده اند و همه کارشناسان به صف شده اند براي همکاري با دولت و اينکه چه دستي مي شکنند از هم روي هوا براي اينکه دست به دست دولت برسانند.اين اتفاق البته مي تواند بسيار مبارک باشد براي هر اقتصادي و براي هر دولتي. در اين ميان اما عرصه روزنامه نگاري عرصه ديگري است، عرصه اي که دل به پرسش داده است. براي همين روبه روي پنجره صاحبنظران مي نشيند؛ يعني جايي که واقعيت دل به دلت مي دهد و واژه «چرا» روي زبانت ضرب مي گيرد و جانت به لبت مي رسد براي گفت وگويي با صاحبنظران. آن وقت مي بيني انديشمندان اقتصادي در مقابل تئوري هاي اجرايي شده اند سکوت واره اي يخي؛ آن هم تلخ،تهران امروز:تهديدها و فرصت‌هاي هسته‌اي تهران – واشنگتن«تهديدها و فرصت‌هاي هسته‌اي تهران-واشنگتن»عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي تهران اموز به قلم دكتر محمود محمدي است كه در آن مي‌خوانيد؛برگزاري دو نشست ظرف يك هفته در واشنگتن و تهران در رابطه با خلع‌سلاح و امنيت هسته‌اي از اين منظر حائز اهميت است كه واشنگتن اولين قدرتي است كه بزرگ‌ترين فاجعه هسته‌اي جامعه بشري را در هيروشيما و ناكازاكي آفريده و حال ميزبان اجلاس امنيت هسته‌اي است و تهران كه رهبر مذهبي آن توليدات تسليحات هسته‌اي را جايز نمي‌داند، به دنبال خلع‌سلاح هسته‌اي مي‌باشد و هر دو كشور طي سي‌سال گذشته در جنگ سرد به سر مي‌برند و از تهديدات ناشي از سلاحهاي هسته‌اي سخن مي‌گويند.اما يكي به دنبال كاربرد ويرانگر و ديگري به دنبال كاربرد سازنده است. اگر چه ايران حق دارد در واكنش به مواضع گستاخانه اخير رئيس‌جمهور آمريكا كه در تضمين امنيتي سند استراتژي هسته‌اي خود ايران را مستثنا دانسته،اين كشور را خطرناك بداند و نسبت به تهديدات آمريكا عليه يك كشور عضو سازمان ملل متحد طبق حقوق بين‌الملل و منشور به شوراي امنيت شكايت كند اين نيز قابل درك است كه واشنگتن نيز به عنوان يك قدرت هسته‌اي كه سابقه استفاده مخرب از اين سلاح مرگبار را دارد خود را در معرض آسيب‌پذيري در برابر سلاحهاي هسته‌اي بداند.اتفاقا اين وضعيت آنقدرها هم براي واشنگتن و تهران غيرقابل درك نيست و نبايد طرفين آن را فقط تهديد تلقي نمايند بلكه فرصتي است تا به دور از جنجال تبليغاتي به‌طور حقوقي و منطقي به آن توجه نمايند.واشنگتن بايد بداند كه رهبر ديني ايران نه‌تنها با توليد و استفاده از تسلحيات هسته‌اي مخالف است بلكه شرعا آن را جايز نمي‌داند و فتواي مقام معظم رهبري عليه تسليحات هسته‌اي به خاطر پيشگيري از فجايع ناشي از كاربرد سلاحهاي هسته‌اي شيميايي و بيولوژيكي است.زيرا ايران اولين كشور قرباني سلاح شيميايي است كه تلاش كرد تا كنوانسيون منع كاربرد سلاحهاي شيميايي تمديد و امضا شود. از طرفي تهران نيز به اين واقعيت توجه داشته باشد كه آژانس بين‌المللي انرژي هسته‌اي ظرف سالهاي 2008 - 1993 بيش از 15 مورد دسترسي افراد غيرمجاز به اورانيوم غني شده با غلظت بالا يا پلوتونيوم را تاييد كرده است و اين همان دغدغه‌اي است كه هيچ كشوري حتي ايران يا آمريكا از خطر آن مصون نيستند و بايد چاره‌اي انديشيده شود.البته ايالات متحده آمريكا در سند استراتژي هسته‌اي (NPT) سال 2010 خود در اولين بند «از ممانعت اشاعه سلاح هسته‌اي و تروريسم هسته‌اي سخن گفته است» و ايران نيز نه‌تنها صلح‌آميز بودن فعاليت هسته‌اي خود را با نظارت آژانس به اثبات رسانده بلكه با بيان رهبر مذهبي خود توليد و كاربرد آن را حرام مي‌داند كه طبق همان سند استراتژري هسته‌اي آمريكا بايد مشمول تضمين امنيتي شود.بنابراين با يك ديپلماسي حرفه‌اي و چندجانبه مي‌توان اين درك مشترك را ايجاد كرد كه «همه با اشاعه سلاحهاي هسته‌اي و تروريسم هسته‌اي مخالفند» تا بتوان به جاي رد و بدل كردن اتهامات به سيستم كنترل جامع تسليحات هسته‌اي دست يافت. اين وظيفه دستگاه ديپلماسي است تا به دنبال وجوه مشترك، رفع شبهه و ايجاد تفاهم باشد تا با كمك ديگر كشورها و شخصيتهاي شركت‌كننده در اجلاس واشنگتن و تهران در جهت مصون ماندن كره خاكي از تهديدات هسته‌اي تلاش نمايد تا با تبليغ و تهديد و ترس منعي براي كاربرد صحيح و سازنده دانش هسته‌اي و استفاده صلح‌آميز كشورهاي در حال توسعه از اين پديده ايجاد نشود.واقعيت امر اين است كه حيات بشري با تهديدات و چالش‌هاي جدي روبه‌روست اعم از تهديدات زيست‌محيطي نظير توفان‌هاي ويرانگر كاترينا تا سونامي، تهديد فقر و بيكاري و تروريسم هسته‌اي كه از خطرناك‌ترين تهديدات است كه تلاش جمعي براي عاري شدن كره خاكي از سلاحهاي كشتار جمعي و همزمان اجراي معاهدات و كنوانسيون‌هاي بين‌المللي و همچنين وادار كردن رژيم متمرد اسرائيل به عضويت در NPT و نظارت آژانس بين‌المللي انرژي هسته‌اي را مي‌طلبد تا زرادخانه هسته‌اي اين رژيم تحت كنترل درآيد و موضع دوگانه آمريكا نيز در قبال اين مسئله كه پيوسته مورد انتقاد جهان اسلام است، اصلاح شود. رسالت:تقويت دينداري«تقويت دينداري»عنوان سرمقالهِ‌روزنامه‌ي رسالت به قلم محمدمهدي انصاري است كه در آن مي‌خوانيد؛در بخش هاي گوناگون نهج البلاغه، امير مومنان علي(ع) به عوارض و عواقب فتنه اشاره مي کنند و مي فرمايند که مهمترين آنها «کاهش دينداري» و «تزلزل در ايمان» و مظاهر آن در ميان مردمان است. اساس نظام جمهوري اسلامي، همان گونه که مي دانيم به دين و دينداري آحاد جامعه متکي است و اگر اين اساس به هر عنواني خدشه دار يا متزلزل شود در حقيقت اصل و بنياد جمهوري اسلامي آسيب ديده است.از سوي ديگر در ميان عناصر رواني اقتدار نظام، «احساس مسئوليت خدايي» که ناظر به همان بعد ايمان و تقواي الهي است بايستي بيش از هر ظرفيت ديگري مورد توجه و عنايت قرار گيرد که مبادا به واسطه غفلت ما و يا کم کاري و خطاهاي ما و يا سمپاشي هاي دشمن و القائات جبهه کفر والحاد دچار خدشه و آسيب شود.بر اين مبنا در سال89 يکي از اقدامات ويژه اي که همت و کار و برنامه ريزي و طراحي هاي مضاعف مي طلبد تقويت دينداري و آموزه هاي ديني در سطوح مختلف کشور است. رسالت تاريخي ما اقتضا مي کند که نظام اسلامي را که پس از قرن ها تلاش و مجاهدت به بار نشسته و آرزوي ديرينه همه صلحا و علما و عدالتخواهان راستين بوده، با تمام وجود حفظ کنيم.افق ها و ماموريت هايي که براي آينده جمهوري اسلامي ترسيم گشته به گونه اي است که دين و آموزه هاي حيات بخش اسلامي در آن جايگاه ممتازي دارند. از اين رو بايسته وشايسته است همه ما از کوچک و بزرگ و از نخبه و غير نخبه و سايرين در قبال رگه هاي دين گريزي و مظاهر فساد و ابتذال فرهنگي (بدحجابي، تظاهر به بي ديني، اعمال منافي عفت، منکرات و ....) که متاسفانه هر ساله تشديد مي شود- ولو توسط اقليتي از جامعه- احساس مسئوليت اجتماعي داشته و اجازه ندهيم دين و اخلاق عاليه اسلامي ماخدشه دار شود. به نظر مي رسد بايستي نسبت به اجراي دوفريضه امر به معروف و نهي از منکر حساسيت بيشتري داشته و فرهنگ سازي عالمانه اي در قبال آن به اجرا برسد.به عنوان نمونه در نوروز امسال يکي از بي سابقه ترين بدحجابي ها و ابتذال هاي فرهنگي در شهرها و مناطق تفريحي قابل مشاهده بود که متاسفانه بعضا رنگ و روي اعتراض سياسي به خود مي گيرد و دقيقا اين همان نکته اي است که خواست دشمنان جمهوري اسلامي است. با حضور جدي تر همه نهادهاي مسئول فرهنگي، حوزه هاي علميه، رسانه ها، اهالي سينما و تلويزيون و در يک کلام با اجماع عمومي نخبگان مي توان کار مضاعفي را در سال89 کليد زد که هدف آن تقويت جنبه هاي ديني نظام اسلامي است.در اين حوزه هر گونه مسامحه کاري و تساهل و تسامح جايز نيست و بايد با قاطعيت در برابر عناصر و اسباب و عللي که اساس ديانت و دينداري ملت و نظام را آسيب پذير مي کنند، ايستاد.مصاديق فراواني وجود دارند که به طور روزمره مي توان رصد کرد که در آنها نمادهايي از اشاعه ناخواسته فرهنگ غير اسلامي و غير ايراني قابل مشاهده است؛ در ساخت فيلم ها و محتواي آنها، در دانشگاه ها، در انتشار کتاب ها و رمان ها و آنچه که در پيشخوان کتابفروشي ها عرضه مي شود. فضاي مجازي، تجمل گرايي و رفاه پرستي، مناسبات اجتماعي و شهروندي و ساير موارد تبليغ فاصله گرفتن از باورهاي اصيل ديني وجود دارد. به هر حال با مهندسي فرهنگي و مديريت کارآمد و اثر بخش، مي توان عمده اين نابهنجاري ها و آسيب ها را به حداقل رسانيد. اميد که اين اراده خالصانه و مسئوليت پذيري اجتماعي در همه ما تعميق شود.ابتكار:وقتي دو بچه کافي نيست«وقتي دو بچه کافي نيست»عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي ابتكار به قلم فضل الله ياري است كه در آن مي‌خوانيد؛بدون ترديد دکترمحمود احمدي نژاد يکي از رسانه‌اي ترين چهره‌هاي سياسي ايران وجهان است و حداقل ما روزنامه نگاران براي يافتن تيترهاي جنجالي و مهم در سخنان وي هيچ مشکلي نداريم.حتي اگر اين سخنان را در جمع کودکان بي سرپرست در يک موسسه خيريه گفته باشد. از اين جهت بدون ترديد کار مارا بسيار آسان کرده است .يکي از مهمترين عناصر تشکيل دهنده اين ويژگي آقاي احمدي نژاد مخالفت صريح وي با بديهيات است (يا حداقل آنچه در منظرعمومي بديهي به نظر مي‌رسد) اين همان است که متفاوت بودن وي را نشان مي‌دهد.سخنان وي در سه شنبه شب در گفتگو با شبکه اول تلويزيون نيز خالي از اين موضوع نبود .آنجا که با صراحت تمام گفته است : با شعار "دوبچه کافيه"مخالفم.شعاري که در طي سالهاي پس از جنگ مبناي برنامه ريزي براي کنترل جمعيت در کشور بوده است و البته براي تدوين و عملياتي کردن آن از متخصصان بهداشت،جامعه،جمعيت، اقتصاد، آموزش و ديگر حوزه‌ها کمک گرفته شد و نتايج آن هم اکنون ديده مي‌شود.به عنوان مثال در روزگاري نه چندان دور مدارس سه نوبته در شهرهاي بزرگ به يکي از معضلات مهم آموزش و پرورش تبديل شده بود که علت اصلي آن جوابگو نبودن امکانات آموزش براي انبوه دانش آموزان بود.دانش آموزاني که تولد بي حساب آنان معلول تلقي نادرست از اين آموزه بود که "هرآن کس که دندان دهد نان دهد" .از 5-6 سال پيش تاکنون مدارس کل کشور يک نوبته شده و امکان برخورداري دانش آموزان از امکانات بيشتر نيز فراهم شده است که اين نيز مرهون همين شعار" دو بچه کافيه" مي‌باشد.اين موضوع تنها در حوزه آموزش خود را نشان نمي‌دهد .تربيت صحيح، تغذيه مناسب، تفريحات سالم فرزندان و فراغت بيشتر پدران و مادران (که خود نيزعاملي براي تربيت صحيح فرزندان مي‌باشد) از جمله نتايج عملي شدن اين شعار در سالهاي پس از جنگ است .البته اگر کاستي‌هايي ديده مي‌شود (که فراوان ديده مي‌شود) نمي‌توان به شکست خوردن اين تصميم و شعار مربوط باشد بلکه مستقيما به شکست دولتها در اجرايي کردن برنامه‌هاي رفاهي، آموزشي و اجتماعي مرتبط است.اکنون که حتي خانواده‌هاي ايراني خود به اهميت اين شعار پي برده اند و آن را در زندگي خود عملي کرده اند و نتايج آن را نيز با تمام وجود درک کرده اند .چگونه مي‌توان از تريبون تلويزيون با آن مخالفت کرد.رئيس جمهور در حالي به مرگ و مير افراد بر اثر حوادث غير مترقبه اشاره مي‌کندکه گويي با تعداد بيشتر فرزندان در خانواده‌ها اين موضوع آثار کمتري در پي دارد.بدون ترديد تربيت صحيح و در حد بالاي دو فرزند سالم از نظر جسمي و روحي و شخصيتي با چهار فرزند با تربيت متوسط آثار مثبت بيشتري در اعتلاي فرهنگ،اقتصاد،دانش و اجتماع كشور خواهد داشت. ايشان در زماني به ايراد اين سخنان مي‌پردازد كه خانواده‌هاي با دو فرزند در شهرهاي بزرگ با مسايل و مشكلات فراواني دست و پنجه نرم مي‌كنند .از خريد كفش ولباس و خوراك و...گرفته تا ثبت نام در مدارس و حضور مكان‌هاي تفريحي و ورزشي و زندگي در آپارتمان‌هاي تنگ و كوچك.سخنان آقاي احمدي نژاد از جايگاه رئيس جمهور وقتي براي مخاطبان قابل قبول است كه سياستهاي اقتصادي و اجتماعي دولتش بتواند خانواده‌هايي با همين تعداد فرزندان را اميد وار تر كند كه افزايش جمعيت در معيشت،تربيت و سلامت خانواده‌ها خللي ايجاد نمي‌كند .آن گاه است كه اين سخنان در فضاي خانواده‌ها با واكنش مثبت تري رو برو خواهد بود.شعار "دوبچه کافيه" فعلا در ذهن و روح خانواده‌هاي ايراني به يک نقشه راه بدل شده است و علت آن هم افزايش جمعيت خانواده وکشور و تبعات منفي حاصل از آن بود .اکنون تنها زماني مي‌توان شعار بيش از دو فرزند سرداد که خانواده‌ها متقاعد شوند و آن هم ممکن نيست مگر با بهبود شرايط اقتصادي،اجتماعي و فرهنگي . جمهوري اسلامي:تحليل سياسي هفته«تحليل سياسي هفته»عنوان سرمقاله‌ِ روزنامه‌ي جمهوري اسلامي است كه در آن مي‌خوانيد؛در اين هفته اظهارات تهديدآميز اوباما عليه امنيت جهاني و اعلام برنامه هاي هسته اي دولت آمريكا باعث ايجاد تشنج در جامعه بين الملل شد و واكنش هايي را به همراه داشت . اوباما در مصاحبه با روزنامه آمريكايي « نيويورك تايمز » در ادامه سياستهاي جنگ افروزانه كاخ سفيد و مواضع خصمانه اين كشور عليه كشورهاي مستقل در توصيف راهبرد و مواضع خصمانه اين كشور عليه كشورهاي مستقل در توصيف راهبرد جديد هسته اي آمريكا اعلام كرد « در دكترين جديد آمريكا خويشتنداري در رابطه با كشورهايي همچون ايران و كره شمالي كه تروريستهاي هسته اي هستند جايگاهي ندارد و هيچ تضميني درباره عدم بكارگيري سلاحهاي هسته اي عليه آنها وجود ندارد! »اين راهبرد جديد كه به نام دكترين هسته اي اوباما لقب گرفته هر چند از سوي برخي كشورهاي متحد آمريكا و پيروان سنتي اين كشور در اروپا مورد استقبال قرار گرفت ولي در مجموع با واكنش جدي كشورها و شخصيتهاي مستقل جهاني مواجه شد و آنرا ادامه راهبرد جنگ افروزانه روساي جمهوري آمريكا توصيف كرده اند كه لكه ننگ توليد انباشت مسابقه و استفاده از بمب اتمي را در پرونده سياه خود دارند.اعلام اين راهبرد جديد در آستانه اجلاس بين المللي هسته اي واشنگتن هر چند در راستاي تبليغات رسانه اي و عوامفريبانه اوباما براي ايجاد الزامات خلاف موازين بين الملل عليه كشورهايي است كه به دنبال دستيابي به حقوق مسلم صلح آميز هسته اي هستند لكن در حقيقت برملا كننده فريبكاري شعارهاي تغييرات دمكراتيك رئيس جمهوري است كه با شعار تغيير و تلطيف نظام بين الملل روي كار آمد ولي از روزي كه به كاخ سفيد راه يافت هيچ هنري جز بي كفايتي شرارت و جنگ افروزي از او ديده نشد.در واكنش به اين راهبرد جديد آمريكا حضرت آيت الله خامنه اي رهبر معظم انقلاب اسلامي تهديد تلويحي استفاده از سلاح اتمي عليه ايران را رسوا كننده ماهيت پليد مقامات آمريكايي و به ضرر آمريكا دانستند. ايشان در ديدار فرمانده عاليرتبه نظامي ارتش و سپاه اين قبيل تهديدات را باعث افزايش عزم ملي دانسته و با اشاره به جايگاه نيروهاي مسلح به عنوان حصن و حصار يك ملت و كشور و لزوم استحكام دائمي اين حصار تاكيد كردند : استحكام واقعي يك نظام و ملت توكل به خداوند متعال هوشمندي داشتن اعتماد به نفس باور به توانايي ايستادگي و تقويت قدرت ايستادگي است .رهبر انقلاب اسلامي با اشاره به عملكرد ظالمانه و تجاوزكارانه برخي قدرتها و سران آنها تحت لواي شعارهاي فريبنده افزودند : « امروز كساني كه جنگ طلب واقعي هستند نام صلح را بر زبان مي آورند و همين افراد كه هيچ حق و اعتباري براي انسانها قائل نيستند شعار حقوق بشر سر مي دهند. برخي دولتها و سران آنها از تجاوز و پليدترين شيوه ها از جمله ايجاد سازمانهاي تروريستي و حمايت از تروريستها براي پيشبرد سياستهاي خود استفاده مي كنند ولي در مقابل افكار عمومي دنيا چهره اي آرام و انسان دوستانه به خود مي گيرند و از الفاظ به ظاهر متين استفاده مي كنند. »ايشان با تاكيد بر اينكه در چنين دنياي مبتني بر فريب دروغ ظلم و زور نقابدار برخي قدرتها به دليل غرور و اعتماد به پايه هاي پوشالي قدرت اختيار خود را از دست مي دهند افزودند : « نمونه اين موضوع سخنان اخير رئيس جمهور امريكا است كه ملت ايران را تلويحا تهديد به استفاده از سلاح اتمي كرد. اين سخن بسيار عجيب است و دنيا نبايد از آن بگذرد زيرا در قرن بيست و يكم كه قرن ادعاهاي حمايت از حقوق بشر و مبارزه با تروريسم است رئيس يك كشور تهديد به حمله اتمي مي كند. »حضرت آيت الله خامنه اي اينگونه سخنان را به ضرر آمريكا دانستند و خاطرنشان كردند : « معناي اينگونه سخنان اين است كه دولت امريكا دولتي شرير و غيرقابل اعتماد است . »ايشان افزودند : « امريكائيها در سالهاي اخير تلاش زيادي كردند تا بگويند جمهوري اسلامي ايران در موضوع هسته اي غيرقابل اعتماد است درحاليكه اكنون مشخص است غيرقابل اعتماد آن دولتهايي هستند كه بمب اتمي دارند و با بي حيايي ديگران را تهديد به بمب اتمي مي كنند بنابر اين سخنان رئيس جمهور آمريكا رسوا كننده است . »رهبر انقلاب اسلامي با تاكيد بر اينكه در چنين دنيايي بايد بسيار هوشيار بود خاطرنشان كردند : « در اين شرايط مهمتر از آمادگي هاي نظامي و رزمي آمادگي هاي روحي و معنوي و قدرت عزم و توان ايستادگي يك ملت در برابر تندبادها است . »در مسائل خارجي هفته حوادث عراق افغانستان قرقيزستان و لهستان در صدر خبرهاي رسانه ها قرار داشتند. در عراق در تازه ترين تحول اعلام شد كه فهرست هاي نوري مالكي و سيد عمارحكيم به توافق نهايي رسيده اند و تشكيل ائتلاف ميان اين دو تشكل سياسي قريب الوقوع است . در انتخابات مجلس عراق كه 16 اسفند ماه گذشته برگزار شد سه تشكل اصلي العراقيه به رياست اياد علاوي دولت قانون به رهبري نوري مالكي و ائتلاف ملي به رهبري سيد عمار حكيم در رقابتي نزديك اكثريت آرا را به خود اختصاص دادند. در اين رقابت فهرست العراقيه 91 كرسي فهرست دولت قانون 89 كرسي و ائتلاف ملي 70 كرسي بدست آوردند .دولت در نظام سياسي عراق از طريق مجلس انتخاب مي شود. از آنجا كه هيچ يك از تشكل ها حدنصاب لازم براي تشكيل دولت يعني 163 كرسي را نتوانستند به دست آورند تشكيل دولت ائتلافي غيرقابل اجتناب است . در چنين حالتي نوري مالكي چاره اي جز ائتلاف با ائتلاف ملي به رهبري سيد عمار حكيم ندارد امري كه هم اكنون درحال اتفاق افتادن است .تجانس و وحدت موضع ميان دو تشكل دولت قانون و ائتلاف ملي كه پيشتر تحت عنوان ائتلاف يكپارچه فعاليت مي كردند عامل ديگري است كه اين دو تشكل را به وحدت با همديگر ترغيب مي نمايد. با اينحال قطعا جناح حكيم براي ائتلاف با نوري مالكي شروطي خواهد داشت و از همين جا نقش موثر اين جناح در دولت آتي مشخص مي شود. به عبارت ديگر در دولت آتي كه بنابه شواهد و اخبار موجود توسط ائتلاف مالكي و حكيم تشكيل مي شود نوري مالكي ديگر نمي تواند همانند گذشته كاملا يكجانبه حركت كند و مجبور است كه مواضع نظرات و سياست هاي خود را با جناح سيد عمار حكيم هماهنگ سازد.با اينحال مسائل سياسي عراق در طول چند سال گذشته به شكلي بوده است كه بروز هر اتفاق و رخداد غيرقابل انتظار نيز ممكن است . از اينرو بايد همچنان به تحولات روزهاي آتي اين كشور بحران زده چشم دوخت .طي هفته جاري در افغانستان نيز شاهد حوادث تازه اي بوديم . حمله نيروهاي ناتو به يك اتوبوس مسافربري و ادامه جنگ لفظي آمريكا و كرزاي از جمله تحولات اين هفته افغانستان بود. يك دستگاه اتوبوس مسافربري كه از قندهار عازم هرات بود هدف آتش نيروهاي ناتو كه بعدا مشخص شد مليت آمريكايي داشته اند قرار گرفت كه در جريان اين حمله 4 افغاني كشته و 18 نفر مجروح شدند . اين حادثه درحالي رخ داد كه روابط ميان نيروهاي غربي با حامد كرزاي رئيس جمهور افغانستان از مدتي پيش متشنج شده و كرزاي غربي ها را به مداخلات نابجا و غيرقانوني در امور اين كشور متهم نموده است . حوادثي از اين دست و افزايش كشتار غيرنظاميان به دست نيروهاي غربي افكار عمومي افغاني ها را ع�
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 486]
-
گوناگون
پربازدیدترینها