محبوبترینها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1855708151
استادی که با جهل و استحمار مبارزه می کرد و به سوالات نسل امروز پاسخ می داد
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین:
استادی که با جهل و استحمار مبارزه می کرد و به سوالات نسل امروز پاسخ می داد فرهنگ > دین و اندیشه - دکتر مهدی گلجان، عضو هیات علمی و استاد تاریخ دانشگاه تربیت مدرس یادداشتی به مناسب چهلمین روز درگذشت استاد باستانی پاریزی نوشته است.
متن این یادداشت را که در خبرگزاری مهر منتشر شده در ادامه می خوانید. «در صداقت و سلامت در کاراستاد باستانی پاریزی همین بس که شرافت معلمی را حفظ کرده و دامن این شغل انبیایی را از هر آلودگی مصون داشت. تاکنون چند بار نام میرزا سمیعا، میرزا محمد جعفر خورموجی، مصلح‌الدین مهدوی و بسیاری از دیگران مورخان صاحب‌نام را شنیده‌اید؟ بیشتر مردم حتی یک بار هم نام این افراد را نشنیده‌اند. حتی برخی از دانشجویان رشته تخصصی تاریخ هم آشنایی چندانی با این شخصیت‌ها ندارند. اما استاد باستانی پاریزی چه طور؟ او مورخی است که اکثریت قریب به اتفاق جامعه اعم از متخصص تاریخ و غیره، دست‌کم یک بار نام او را شنیده‌اند و با آثار و فعالیت‌های او آشنا هستند. چگونه است که در میان دست‌کم 100 مورخ برجسته ایران از سال 1320 ه.ش تاکنون (بر اساس فهرست‌های اعلام شده منابع رسمی و غیررسمی)، تنها یک نفر میشود باستانی پاریزی؟ و چرا استاد به چنین جایگاهی دست یافته است؟ شاید بتوان مهمترین دلایل این امر را چنین برشمرد:
1. صداقت و سلامت در کار. ایشان شرافت معلمی را حفظ کرده و دامن این شغل انبیایی را از هر آلودگی مصون داشت.
2. مبارزه با جهل و استحمار و استعمار که در آثار استاد برجستگی کامل و آشکار دارد.
3. نفوذ در میان مردم با استفاده از شیوه خود مردم. به تعبیر بهتر به زبان خود مردم با مردم سخن گفتن.
4. نزدیکی و معاشرت با مردم. مورخ باید با مردم زندگی کند و در کنار آنها باشد. ابوسعید ابوالخیر در این خصوص تعبیر زیبایی دارد: مرد آن باشد که در میان خلق نشیند و برخیزد و بخسبد و با مردم داد و ستد کند و با آنان در آمیزد و یک لحظه از خداى غافل نباشد.
5. زندگی اخلاق مدار بدون گرایش به هیچ حزب و گروهی خاص. یعنی خود را در تنگناهای سیاسی و حزبی قرار ندادن و آزاده زیستن و آزادانه حرف زدن.
6. پاسخ عالمانه و تاریخی به سوالات نسل امروز به زبان همین نسل
7. تکیه بر فرهنگ عامه و کمک گرفتن از آن در مباحث تحلیلی و علمی تاریخ
8. استفاده بسیار از ضرب المثل ها، حکایات و اشعار که به کار روح و جانی تازه می بخشید.
9. استفاده از پاورقی های مفصل که گاه از خود متن هم بیشتر می شد.
10. تاکید بر نامبرلوژی یا عددشناسی و مفاهیم عددی، مثلا در عنوان تعدادی از کتب مشهور او عدد هفت به کار رفته، مانند «وادی هفت واد»، «خاتون هفت قلعه»، «آسیای هفت سنگ»، «کوچه هفت پیچ» و... .
استاد یک روشنفکر تاریخی به حساب می‌آمد و این نکته بسیار مهمی است. ما در بسیاری از عرصه‌های علمی به روشنفکران نیاز داریم، چنانکه روشنفکران دینی لازمه رشد و تعالی دین هستند، حضور روشنفکران و جریان روشنفکری در حوزه‌های فلسفه و هنر نیز منجر به تحرک و پویایی در این مقولات میشود. هر چند ممکن است با کج‌فهمی‌ها یا بدسلیقگی‌هایی هم در این موارد برخورد کنیم و روشنفکرانی هم باشند که به قول جلال آل احمد در کتاب معروف «در خدمت و خیانت روشنفکران»، به جای خدمت خیانت کنند، ولی به طور کلی نمی‌توان روشنفکری را ناپسند تلقی کرد و نادیده گرفت. ما در حوزه‌هایی چون تاریخ، جامعه‌شناسی، روانشناسی و... از این حیث دچار کمبود هستیم. روشنفکر تاریخی دارای ویژگی‌های ذیل است:
1. تاریخ را بر اساس دنیای مدرن می شناسد و تحلیل می کند، بدون آنکه هویت و استقلال هویتی و تاریخی اش را نادیده بگیرد.
2. انتقاد سالم و سازنده را مدنظر داشته و از تخریب می پرهیزد و روشنفکری را با دشنام دادن به هویت و تاریخ خود اشتباه نمی گیرد.
3. به کارش ایمان داشته و بر اساس ایمان و اعتقاد و عزم جدی، تحقیق و پژوهش تاریخی خود را مبتنی بر اندیشه علمی و منطقی و شرایط زمان و مکان ادامه می دهد.
4. پرسش های تاریخی جدید می آفریند و به جواب های تازه می اندیشد.
دکتر پاریزی اهل شعر و ادب نیز بود و منتخبی از اشعارش در سال ۱۳۲۷ در کتابی به نام «یادبود من» به چاپ رسید. در این بین یکی از غزل‌هایش با مطلع «یاد آن شب که صبابر سر ما گل می‌ریخت» که توسط مرحوم بنان در یادبود مرحوم صبا خوانده شد، بیش از باقی در ذهن‌ها مانده است. چند بیتی از این غزل به شرح زیر است:
یاد آن شب که صبا بر سر ما گل می‌ریخت بر سر ما ز در و بام و هوا گل می‌ریخت
سر به دامان منت بود وز شاخ بادام بر رخ چون گلت آرام صبا گل می‌ریخت
ایشان در سال‌های پایانی عمر خود با برخی ناملایمات و برخوردهای نه چندان شایسته روبرو شد که تا حدی انگیزه و توان کار کردن را از او گرفت. همان طور که گفتم استاد به هیچ گروه و جناحی نیز وابستگی نداشت و این موارد در کنار کهولت سن موجب شد که در این سال‌ها کمتر از او بشنویم یا شاهد حضورش در مجامع علمی و فرهنگی باشیم و همین مسأله، مرگ‌شان را غم‌انگیزتر کرد. با این حال او همواره در یادها زنده خواهد ماند زیرا متعلق به همه تاریخ ایران است و تاریخ ایران در او تجلی یافته است.
در حوزه تاریخ ایران نام‌های بزرگی‌های چون عباس اقبال آشتیانی، فریدون آدمیت، عبدالحسین نوایی و... به چشم می‌خورد که همگی مرگی شبیه به استاد پاریزی داشتند. چرا مرگ تاریخ اندیشان این مرز و بوم چنین است؟ پاسخ این پرسش را در خود تاریخ‌مان باید جستجو کنیم! همان گونه که مولوی می‌گوید: مرگ هر کس ای پسر هم‌رنگ اوست
دکتر باستانی کتابی دارد به نام «شاهنامه آخرش خوش است». وی در این کتاب به واکاوی این مساله می‌پردازد که از قضا هر کس پس از فردوسی به شاهنامه پرداخته، مرگی شبیه به فردوسی داشته است و مثال‌های بسیاری از شخصیت‌های معروف نیز در این خصوص ذکر می‌کند. اگر درست خاطرم باشد حتی می‌گوید؛ خود من هم که این کتاب را می‌نویسم از این قاعده مستثنی نخواهم بود.
چه بسیار شاهنامه‌هایی که بنا به اقتضای شاهنامه بودن‌شان خوش نیستند، اصلا سروده شده‌اند برای همین. اگر فردوسی زنده بود و این سوال را از او می‌پرسیدی، در جواب می گفت؛ نمی‌دانم چرا؟ خودم هم در شگفتم! بنا نبود که این‌گونه شود.»
/6262
یکشنبه 14 اردیبهشت 1393 - 10:06:42
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 49]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها