تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1838085545
گامهای دفاعی حضرت صدیقه (س)
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
گامهای دفاعی حضرت صدیقه (س)
حضرت فاطمه (س) در کنار ولی زمانه (همسر) و فرزندانش شبانه بر درِ خانه‌های مهاجران و انصار می‌رفتند و آنها را به یاد بیعتشان در عقبه، غدیر و سفارش ها و وصایای رسول خدا(ص) و دریای فضایل علی (ع) می‌انداختند.
بخش دوم و پایانی/ هشدار نبی مکرم اسلام (ص) بر پناهنده شدن و دست برنداشتن از امیر مؤمنان علی (ع) در فتنه‌ای که پس از رحلت حضرتش بپا خواهد شد، کافی است تا مردم از حضرت علی (ع) فاصله نگیرند؛ اما نفس حضور زهرای مرضیه (س) در کنار علی (ع) و در جبهة مخالفان، خود نشانه‌ای بر حقانیت حضرت علی (ع) است؛ زیرا سفارش‌ها و تأکیدات مکرر رسول خدا(ص) در مورد شأن و مقام بانوی دو عالم، در مکان‌ها و زمان‌های متعدد و در حضور مردم، آن حضرت را میزان و ملاکی برای شناخت حق از باطل قرار داده بود. اما آن اسوة همیشه بیدار که تنها حضورش نشانه است، در راه دفاع از ولایت حق، تنها به همین مقدار اکتفا نمی‌کند، بلکه از همه امکانات و امتیازات خود بهره می‌گیرد و گام برمی‌دارد. 1-8. اتمام حجت اصحاب کساء چون غاصبان با توطئة قبلی، خلافت امیرالمؤمنین (ع) را غصب نمودند، حضرت فاطمه (س) در کنار ولی زمانه (همسر) و فرزندانش به یک تلاش همه جانبه دست زدند. شبانه بر درِ خانه‌های مهاجران و انصار می‌رفتند و آنها را به یاد بیعتشان در عقبه، غدیر و سفارش ها و وصایای رسول خدا(ص) و دریای فضایل علی (ع) می‌انداختند، شاید چلچراغی برافروزند. سلمان می‌گوید: «وقتی شب شد علی (ع) حضرت زهرا(س) را بر چهارپایی سوار نمود و دست دو پسرش امام حسن و امام حسین (ع) را گرفت، و هیچ یک از اهل بدر، از مهاجرین و انصار را باقی نگذاشت، مگر آنکه به خانه‌هایشان آمد و حق خود را برایشان یادآور شد و آنان را برای یاری خویش فراخواند. ولی جز چهل و چهار نفر، کسی از آنان دعوت او را قبول نکرد. حضرت به آنان دستور داد هنگام صبح با سرهای تراشیده و در حالی‌که اسلحه‌هایشان را به همراه دارند بیایند و با او بیعت کنند که تا سرحد مرگ استوار بمانند. وقتی صبح شد جز چهار نفر کسی از آنان نزد او نیامد. سلیم می‌گوید: به سلمان گفتم: چهار نفر چه کسانی بودند؟ گفت: من، ابوذر، مقداد و زبیربن عوام.» (هلالی عامری، 1380، ص221-222) این ماجرا چندین روز تکرار شد، اما نتیجه‌ای جز آنچه در روز اول اتفاق افتاد نداشت؛ حجت بر مردم تمام شد. 2-8. بذل جان خویش و فرزندش وقتی امیرالمؤمنین (ع) متحد شدن مردم با ابوبکر و اطاعت و تعظیمشان نسبت به او را مشاهده نمود، خانه نشینی را اختیار کرد. عمر به ابوبکر گفت: چه مانعی دارد که سراغ علی بفرستی تا بیعت کند؛ چراکه کسی جز اهل این خانه و این چهار نفر باقی نمانده، مگر آنکه بیعت کرده‌اند... عمر به عده‌ای که در مسجد، اطراف او و ابوبکر بودند دستور داد تا هیزم بیاورند. آنان هیزم برداشتند و خود او نیز همراه آنان هیزم برداشت و اطراف خانة علی و فاطمه و فرزندانشان قرار دادند. سپس عمر ندا کرد: «به خدا قسم ای علی، باید خارج شوی و با خلیفة پیامبر بیعت کنی، وگرنه خانه را با خودتان به آتش می‌کشم.» حضرت زهرا(س) فرمود: «ای عمر، ما را با تو چه کار است؟» جواب داد: در را باز کن، وگرنه خانه‌تان را به آتش می‌کشم. فرمود: «ای عمر، از خدا نمی‌ترسی که به خانة من وارد می‌شوی؟» عمر آتش طلبید و آن را بر درِ خانه شعله‌ور ساخت. سپس در را فشار داد و باز کرد. حضرت زهرا(س) در مقابل او درآمد و فریاد زد: «یا ابتاه! یا رسول‌الله!» عمر شمشیر را در حالی‌که در غلافش بود، بلند کرد و به پهلوی حضرت زد. قنفذ، فاطمه (س) را با تازیانه زد، آن هنگام که خود را بین او و همسرش قرار داد، و عمر پیغام فرستاد که اگر بین تو و او مانع شد او را بزن. قنفذ او را به سمت چهارچوب در خانه‌اش کشانید و در را فشار داد، به طوری که استخوانی از پهلویش شکست و جنینی سقط کرد؛ و همچنان در بستر بود تا در اثر همان شهید شد. (نک: همان، ص225-230) 3-8. سوگواری و سرشک از مصائب بنا بر روایت امام صادق (ع)، یکی از پنج نفری که در دنیا بسیار گریسته‌اند حضرت صدیقه (س) می‌باشند. قطعاً از اسوة شکیبایی و تسلیم رضای حق ـ فاطمه اطهر(س) ـ که در مقابل فقدان مادر در سن کودکی آن همه صبوری نمود، این همه بی‌تابی و گریه تنها برای رحلت جانگداز پیامبر اکرم (ص) شگفت‌انگیز است. این گریه های علنی، نمودِ یک رفتار سیاسی در مقابل حکومت غاصب می‌باشد؛ زیرا این گریه ها و حزن‌ها اولاً، در فراق رسول خدا(ص) و مقام رسالت و منزلت الهی ایشان بوده است؛ ثانیاً، به خاطر از دست رفتن نتیجة زحمات آن حضرت و انحراف حکومت اسلامی از مسیر اصلی خویش؛ ثالثاً، به دلیل ابراز خشم و ناراحتی از حکومت انحرافی و نشان دادن نگرانی خویش از وضع موجود، و بیان این نکته که معیار خشم خدا، خشم حضرت زهرا(س) می‌باشد. حضرت با توجه به بینش عمیق خود می‌داند که این گریه‌ها باید به گوش تاریخ برسد، تا تاریخ عقلا را به فکر وادارد که چرا حضرت فاطمه (س) که می‌فرمود: «الجار ثم الدار» (مجلسی، 1403ق، ج43، ص81) و در صدد آزردن مردم مدینه و همسایگان خویش نبود، گریه و اندوهش روز و شب در فضای مدینه می‌پیچید؟! (باباکریم، 1383، ص195) گریه ها و ناله‌های دخت نبی خدا(ص) در مجمع مسلمانان باعث شد تا مردم مدینه ابتدا از خویش و سپس از یکدیگر و حتی از خود حضرت سبب آن همه بی تابی را جویا شوند، و بدین وسیله، فرصتی به دست زهرای اطهر(س) بیفتد تا مظالم مخالفان و خطر بزرگی را که پیش آمده بود، بازگو نماید. ایشان در پاسخ به ام سلمه در بیان حال خویش، این‌گونه فرمودند: «اصبحت بین کمد و کرب: فقد النبی و ظلم الوصی؛ هتک والله حجابه من اصبحت امامته مقتضبه علی غیر ما شرع‌الله فی التنزیل و سَنّها النبی (ص) فی التأویل...»؛ صبح کردم میان غم و اندوه شدید؛ فقدان نبی و ستم بر وصی، به خدا سوگند، دریدند پرده او را؛ کسی که امامتش آشکار بود؛ لیکن آنان به چیزی چنگ زدند غیر آنچه خداوند در کتابش تشریع کرده بود و نبی در تأویل کتاب خداوند سنت نموده بود. (مجلسی، 1403ق، ج43، ص156) 4-8. افشاگری اولین خلیفه پس از وی، با مشورت و صلاحدید اطرافیان تصمیم گرفت فدک، سرمایة چشمگیر، قریة آباد و پر محصول را از حضرت زهرا(س) بگیرد، تا به گفتة خودشان آن را در راه تأمین مخارج جنگ مصرف کنند. غصب فدک شاید انتقامی بودکه از دخت نبی مکرم (ص) در مقابل حمایت هایش از امیرالمؤمنین (ع) گرفته می‌شد. حضرت صدیقه طاهره (س) از این موقعیت استفاده نمود و به افشاگری علیه جو حاکم بر جامعه و غاصبان خلافت پرداخت. حضرت فاطمه (س) به مسجد رفت، با گام‌هایی استوار و با وقار، بدون اضطراب و با اطمینان؛ چونان که راه رفتنش، قدم برداشتن حضرت رسالت (ص) را برای مردمان تداعی می‌کرد. حضرت زهرا(س) پس از حمد خدا و بیان توحید و نبوت فرمود: اکنون که خدای تعالی پیامبر خود را به سرای انبیا و برگزیدگان خود نقل مکان فرمود؛ میانتان کینه های باطنی ظاهر گشت، و جامة دین کهنه و بی رونق شد و گمراه بی زبان به سخن آمد، و فرد بی نام و نشان معروف گشت، و سرکردة اهل باطل صدای زشت خویش بلند نمود... هنوز جسم شریف پیامبر در قبر مستقر نشده بود که حریصانه آشوب کردید و اعمال خود را جلوگیر از فتنه می‌پنداشتید... «و تستجیبون لهتاف الشیطان الغوی، و اطفاء أنوار الدّین الجلی، و إهماد سنن النبی الصفی»؛ دعوت شیطان را اجابت نموده و گمراه شدید، و انوار دین مبین حق را خاموش و احکام و سنّت های رسول خدا را ترک نمودید. شما به بهانه‌های واهی اهداف شوم خود را به اجرا گذاشتید و در واقع، به اهل‌بیت پیامبر(ص) خیانت و ستم نموده و هر چه خواستید کردید، و ما در مقابل شما صبر می‌کنیم... و حال شما می‌پندارید که مرا هیچ ارثی نیست؛ مگر از احکام جاهلیت پیروی می‌کنید؟ حال اینکه در نزد اهل یقین هیچ حکمی بهتر از حکم خدا نیست، مگر فهم ندارید؟!... ای پسر ابوقحافه! آیا در قرآن است که تو از پدرت ارث بری و من نه؟ به تحقیق، از نزد خود حکم تازه و دروغی درآوردی! «أفعلی عمد ترکتم کتاب الله و نبذتموه وراء ظهورکم»؛ مگر کتاب خدا را عمداً ترک کرده و احکام آن را پشت سر انداختی؟ خداوند در قـــرآن می‌فرماید: «و ورث سلیمان داود» (نمل:16)؛ و سلیمان از داود ارث برد و... (طبرسی، 1381، ص232-234) در ادامه، اینچنین به غاصبان خطاب می‌نماید: «اکنون بگیرید و ببرید این شتری که به‌ناحق غصب نمودید و این دابّة خلافت و فدک را بگیرید، و او را رام و منقاد خود شمارید و به آسودگی سوار شوید، اما بدانید که پای این دابّه مجروح و پشت او زخم دارد، ... پیوسته و متصل به آتش غضب خداوندگار، و کشاننده است راکب خود را به سوی آتشی که شکافنده قلب فاجران و کفار نابکار است. همانا خداوند نگران است بدانچه می‌کنید و می‌داند ظالمان به کجا می‌روند و جای می‌گیرند.» (همان، ص238) تمامی حالات و کلمات زهرا مرضیه(س) ـ راه رفتن و ورود به مسجد، صلابت و ایستادگی، انتخاب کلمات خاص و حماسی ـ همه نشان از آن است که این سخنان ناشی از احساسات و هیجان و عواطف فقدان پدر نیست، بلکه حرکتی از روی شعور، آگاهی و بصیرت، بر اساس تصمیم قبلی و برای بیان هدفی بسیار مهم است. اگر خلیفه‌ای در چند روز اول حکومت که روزهای طلایی است و تازه پیامبر اسلام (ص) از دنیا رحلت نموده، چنین مخالفتی با قرآن بکند، و وقتی اولین مظلوم، شخصی سرشناس، فداکار، محترم در زمین و آسمان و یگانه فرزند رسول خدا(ص) باشد، چنین حکومتی پس از استقرار و پس از قرار گرفتن در مقام و منال، نسبت به مردم عادی و مجهول‌الهویه چه رفتاری خواهد داشت؟ وقتی آیات محکم و روشن خداوند متعال که امهات کتابند، سهواً یا عمداً مورد مخالفت واقع می‌شود، دیگر از کتاب خدا چیزی باقی خواهد ماند؟ (نک: عابدینی، 1386، ص21) 5-8. انذار مردم حضرت زهرای اطهر(س) در چند جای مختلف این مردمانِ مردم‌نما را مورد انذار و هشدار قرار دادند، که چگونه میل به رفاه و آسایش دنیا، چشم و گوش آنها را بسته است و انتخابی شوم و ظلم بزرگی را برای خود برگزیده‌اند. حضرت در خطبة خویش، که در مسجد ایراد نمودند، خطاب به مردم فرمودند: آری، می‌بینیم که شما میل به رفاه و آسایش دنیا نموده و دست از آنچه شایستة تولیت و امامت است برداشته‌اید، و خود را از مسئولیت تکالیف و حدود و وظایف دینی رها نموده و آزاد ساختید؛ و هر آنچه را دیده و شنیده و می‌دانستید به دور انداختید، حال اینکه اگر شما و اهل زمین کافر شوند، به راستی که خداوند بی‌نیاز و ستوده است... ای جماعت مسلمین که عجولانه مبادرت به انتخاب امری باطل و ناصواب نمودید، آیا پیرامون آیات قرآن هیچ تدبّر و تأمّل نمی‌کنید؟ یا اینکه دل‌های شما در حجاب و پوشیده شده؟ نه! اینطور نیست، بلکه بدی کردار و اعمالتان بر دل‌های شما غالب گردید و توان شنیدن و دیدن را از گوش و چشم شما گرفت؛ و چه بد تأویل نمودید و چه راه زشتی را پیش گرفتید و بدتر از همه، آن وجهی است که به سبب آن حقّ دیگران را غصب کردید. سوگند به خداوند! «اذا کشف الغطاء، و بان ما وراء الضّرّاء»؛ چون پرده از برابر دیدگان شما برداشته شود منظرة بسیار هولناکی را خواهید دید. (طبرسی، 1381، ص241-242) در بستر بیماری، هنگامی که زنان مهاجر و انصار برای عیادت به خدمت ایشان رسیده بودند، حضرت هشدار سنگینی به آنان دادند: «... رویشان به خاک باد! مرگ بر آنان! لعنت بر قوم ستمکار! وای بر این امت! چه چیز آنان را از ستون های استوار رسالت و اساس نبوت و راهنمایی و مهبط فرشته وحی، و دانا به تمام امور دنیا و آخرت، گمراه ساخت؟ آگاه باشید که این انحراف خسران مبین است...» (همان، ص247) البته پس از آنکه زنان این سخنان را به گوش مردان رساندند، سران مهاجر و انصار به جانب آن حضرت شتافتند تا شاید بتوانند برای این کارهای نابجای خویش عذری بیاورند.گفتند: «ای بانوی زنان جهان، اگر علی بن ابی‌طالب پیش از آنکه ما با ابوبکر بیعت کنیم و پیمان متابعت محکم کنیم، حاضر می‌شد و این سخنان را می‌فرمود، هرگز سر از اطاعت او بیرون نمی‌کردیم! حضرت فاطمه (س) فرمود: از من دور شوید! "فلا عذر بعد تعذیرکم و لا أمر بعد تقصیرکم"؛ پس از اتمام حجت بر شما، دیگر جایی برای عذر و بهانة شما نیست، و هیچ چیز چارة تقصیر و کوتاهی شما نکند.» (همان، ص249 و 250) 6-8. بیان موقعیت و جایگاه خویش یکی از دستگیره های محکمی که حضرت صدیقه (س) در حمایت از ولایت بدان بارها چنگ زد، نسبت برجسته‌ای بود که تنها مختص او بود. او تنها یادگار و فرزند بلاواسطة نبی مکرم اسلام (ص) بود، و این موقعیت بسیار مهم، برای هیچ کس جز او نبود. این در حالی بود که اعراب در آن زمان برای نسبت اشخاص و قبیله و تبار آنها جایگاه ویژه‌ای قایل بودند. در جریان حمله به خانة امیرالمؤمنین (ع) و آتش زدن آن، حضرت صدیقه (س) با بلندترین صدا اینطور ندا می‌فرمود: «ای پدر! ابوبکر و عمر بعد از تو با بازماندگانت بدرفتاری کردند.» (هلالی عامری، 1380، ص227) همچنین حضرت در خطبة خویش در مسجد فرمودند: «ایها الناس اعلموا: انّی فاطمه و ابی محمد(ص)... فان تعزوه و تعرفوه، تجدوه أبی دون نسائکم.» (طبرسی، 1381، ص231)؛ ای مردم! آگاه باشید که من فاطمه و پدرم محمد(ص) است... این رسولی که از جانب خدا آمده، اگر تحقیق کنید، پدر من بود نه پدر زنان شما. اما گویا نه چشم ها می‌دید و نه گوش‌ها می‌شنید؛ به مصلحت دانسته بودند که پیامبر خدا(ص) و سفارش‌های حضرتش در مورد اهل‌بیت(س) و بخصوص یگانه دخترش را به فراموشی سپرده و به یاد نیاورند. 7-8. یادآوری موقعیت و جایگاه حسنین (ع) از آن‌رو که زمانی نگذشته بود و هنوز تصویر بوسه های مکرر نبی خدا(ص) و رفتار و نوازش‌های وی بر دو فرزند عزیزش در خاطره چشم‌ها مانده بود؛ هنوز طنین صدای حضرت رسالت (ص) در گوش‌شان می‌پیچید که «انّ الحسن و الحسین سیدا الشباب اهل الجنه» (طوسی، 1414، ص85 و 312)؛ حسن و حسین آقای جوانان اهل بهشتند؛ و همچنین حضرت ختمی‌مرتبت (ص) در چند ماجرای مهم نظیر مباهله و... با شرکت دادن این دو گل بوستان، جایگاه مهم و الهی آنان را در چشم و دل مردم نشانده بود. زهرای مرضیه (س) در چند موضع مهم از موقعیت ویژة حسنین (ع) استفاده نمود و همچون رسول خدا(ص) آن دو را به عنوان برترین شاهدان و گواهان به صحنه آورد، و اتمام حجت خویش با مردم را محکم‌تر نمود: الف. حضرت زهرا(س) هنگامی‌که با امیرالمؤمنین (ع) شبانه به خانة مهاجران و انصار می‌رفتند، دو فرزند خویش حسن و حسین (ع) را به همراه می‌بردند. ب. حضرت در آن هنگام که برای آزاد کردن حضرت علی (ع) به مسجد رفت و آن غاصبان خلافت را تهدید به نفرین نمود، دست حسنین (ع) در دستانش بود. ج. در آن هنگام که با سوگواری و عزاداری، بر سر مزار پیامبر خدا(ص)، یا شهدای احد و یا قبرستان بقیع حاضر می‌شد تا افشاگری نموده و پرده از روی جنایات اهل سقیفه و پیروانشان کنار زند، همیشه حسنین (ع) همراه آن حضرت بودند. 8-8. یادآوری اذان بلال وقتی حضرت رسالت (ص) وفات یافت، بلال مؤذّن آن حضرت، از اذان گفتن امتناع کرد و گفت: بعد از رسول خدا(ص) از برای کسی اذان نمی‌گویم. حضرت زهرا(س) روزی فرمود: می‌خواهم صدای مؤذّن پدرم را بشنوم. این خبر به بلال رسید؛ شرو ع کرد به اذان گفتن. چون بلال «الله اکبر» گفت، فاطمه (س) پدر خویش و ایام معاشرت حضرت را به یاد آورد و نتوانست گریه خود را نگه دارد. چون به «اشهد انّ محمداً رسول‌الله» رسید، فاطمه(س) فریاد برآورد، بر روی در افتاد و غش کرد. مردم گمان کردند که آن حضرت از دنیا مفارقت کرد، به بلال گفتند: اذان را ترک کن، دختر محمد(ص) از دنیا رفت؛ پس اذان را قطع نمود و تمام نکرد. پس حضرت فاطمه (س) به هوش آمد و به بلال فرمود: اذان را تمام کن. او امتناع کرد و گفت: ای بهترین زنان! بر شما می‌ترسم که چون صدای مرا بشنوی به اذان، هلاک شوی. پس حضرت فاطمه (س) او را معاف داشت. (صدوق، 1376، ص455-456) حضرت صدیقة طاهره (س) از بلال خواستند اذان بگوید، شاید که با زنده شدن خاطرات رسول اکرم (ص)، در اذهان این جماعت سؤالی شکل بگیرد که: گلدسته از جلوت بلال چرا تهی ماند؟ (نک: پورسیدآقایی، 1375، ص21) 9-8. سکوت و روی‌گرداندن از دشمن گاهی بلندترین فریادها را باید از دهان سکوت شنید. سکوت و قهر دخت رسول خدا(ص) با هیئت حاکمه که تازه بر مسند قدرت تکیه زده بودند، موجب رسوایی آنان نزد مردم می‌شد. از این‌رو، پس از غصب فدک و ایراد خطبه، غاصبان حیله‌گر در صدد کسب رضایت حضرت صدیقة کبری (س) برآمدند تا در میان امت، مصداق این حدیث نبوی نشوند که: «انّ الله یغضب لغضبک» (مجلسی، 1403ق، ج37، ص70)؛ همانا خداوند به غضب تو غضب می‌کند. اما سیاست سکوت و روی‌گردانی سلالة پاک حضرت رسالت(ص) آنها را برای همیشة تاریخ مصداق این حدیث نبوی نمود. شیخین وارد خانة فاطمه (س) شده و بر او سلام کردند، ولی حضرت فاطمه (س) جواب سلامشان را نداد و صورتش را از آنان به سوی دیگر برگرداند. اصرار و سماجت به جایی نرسید. ابوبکر خیلی ناراحتی می‌کرد و می‌گفت: ای کاش من به جای پیامبر می‌مردم... حضرت زهرا(س) فرمود: اگر حدیثی را از پیامبر(ص) بخوانم، مرا تأیید می‌کنید؟ گفتند: بلی. فرمودند: آیا از پدرم شنیده‌اید که «رضایت فاطمه (س) رضایت من و خشم او خشم من است، و هر کس او را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر کس او را راضی کند مرا راضی نموده، و چنانچه کسی وی را به خشم آورد مرا به خشم آورده است؟» گفتند: بلی. آنگاه دست به سوی آسمان برداشته و فرمود: «فإنّی اشهد الله و ملائکته انّکما اسخطتمانی و ما أرضیتمانی ولئن لقیت النبی لاشکونّکما الیه»؛ من، خدا و ملائکه‌اش را به این اعتراف شما شاهد می‌گیرم، که شما مرا به خشم آوردید و مرا راضی نکردید و هنگامی که در پیشگاه خدا پدرم را ملاقات کنم، قطعاً از شما به او شکایت خواهم کرد. (امینی، 1366، ج7، ص229) 10-8. وصیت در برخی از اسناد وصیتنامه‌ای به صورت مکتوب از حضرت فاطمه (س) نقل شده که در قسمتی از آن حضرت این‌گونه می‌فرمایند: «یا علی انا فاطمه، بنت محمد(ص) زوّجنی الله منک لاکون لک فی الدنیا و الآخرة، انت اولی لی من غیری حنّطنی و غسّلنی و کفنّی باللیل و لا تعلم احدا» (مجلسی، 1403ق، ج43، ص214)؛ ای علی! منم فاطمه، دختر محمد(ص) خداوند مرا به همسری تو درآورد تا در دنیا و آخرت زوجة تو باشم، و تو به من از دیگران سزاوارتری. مرا غسل کن و کفن نما، و بر من نماز کن، و مرا دفن نمای در شب و احدی را بر آن مطلع مساز. نگاهی سطحی به وصیت سیاسی حضرت زهرای مرضیه (س) نشان می‌دهد که وصیت به مخفی بودن قبر و تدفین ایشان، چیزی جز یک مسئله سیاسی نیست؛ زیرا حضرت می‌دانستند که صحابة دیروز و حیله‌گران امروز با شرکت در مراسم تدفین وی، در صدد احراز مشروعیت برای خویش می‌باشند. از این‌رو، با این حرکت سیاسی خویش، به همگان فهماندند که اجرای اسلام واقعی و ناب محمدی (ص) بدون حکومت اسلامی امکان‌پذیر نیست، و مسند حکومت اسلامی برازندة غاصبان بی سیاست و منحرفان از خط ولایت و رهبری نمی‌باشد. در واقع، حضرت با این وصیت خویش دو نکته را گوشزد نمودند: الف. تنفّر از غاصبان حکومت که راه مستقیم سیاست الهی را منحرف کردند و با سیاست شیطانی خود بدعتی آشکار را در اسلام پایه‌گذاری نمودند. ب. تنفّّر از مردمی بی‌بصیرت که منفعلانه در برابر حکومت جور سر تسلیم فرود آوردند، و با آنکه می‌دانستند حق با چه کسی است، ایشان را یاری ننمودند، و با این کارِ خویش، به تحقق حکومت غاصبان یاری رساندند. (باباکریم، 1383، ص196) 9. ثمرة دفاع حضرت زهرا(س) اگر حضرت فاطمه (س) آن‌گونه که در تاریخ ثبت و ضبط شده، در صحنه ظاهر نمی‌شدند، با مهاجمان خانة خویش به احتجاج برنمی‌خاستند، و سرانجام به مسجد نمی‌رفتند و آن خطبة آتشین و کوبنده را در حضور همة مردان و زنان مدینه ایراد نمی‌فرمودند و... ، آنگاه چه اتفاقی می‌افتاد؟ الف. از یک سو، بدون تردید، حقانیت و مظلومیت ولیّ خدا، علی بن ابی‌طالب (ع) حتی برای نزدیک‌ترین دوستانش، هرگز چنین اثبات نمی‌شد و بسیاری از حقایق برای همیشه در هاله‌ای از ابهام و تردید باقی می‌ماند. ب. مردم تا همیشه تاریخ می‌خواستند توجیه کنند که اگر امیرالمؤمنین (ع) زودتر روشنگری می‌نمود، از وی روی برنمی‌گرداندند و با ابوبکر بیعت نمی‌کردند. ج. هرگز چهرة مخالفان، این‌گونه برای کسی جز معصومان (ع) برملا نمی‌شد، و آنان می‌توانستند با تبلیغات، چهره‌ای وارونه از آن مقطع تاریخ به تصویر بکشند و از سوی دیگر، در صورت سکوت زهرای مرضیه (س)، مخالفان برای مشروع جلوه دادن و اظهار ارادتشان نسبت به حضرت رسول (ص) بالاترین تجلیل و احترام را در مورد حضرت فاطمه (س) به‌جا می‌آوردند، شاید در این زمینه حتی گوی سبقت را از پیامبر اکرم (ص) می‌ربودند؛ بالاترین هدایا و عظیم‌ترین ثروت‌ها و امکانات را به ایشان پیشنهاد می‌کردند. سرانجام به شاعران دستور مدیحه‌سرایی دربارة حضرت، و به راویان دستور نقل فضایلش را می‌دادند و از این رهگذر، چه بسیار دیده‌ها که بر حقایق می‌بستند. آری، اهمیت دفاع حضرت فاطمه (س) در مقابل دستگاه خلافت را می‌توان این‌گونه تحلیل نمود؛ حضرت صدیقه(س) از جان، مال، فرزند، حیثیت، مقام و موقعیت خویش چشم پوشید تا ولایت و دین خدا بماند. نتیجه از آن‌رو که «ولی»، نام خداست، ولایت هرگز منقطع نمی‌شود و انبیا و اولیای الهی مظهر ولایت الهی‌اند، پس اطاعت و دفاع از ولایت آنان امری واجب و ضروری است. حضرت فاطمة زهرا(س)، اسوة کامل ولایت‌مداری و دفاع از این حریم مقدس است. گامهای سیاسی و دفاعی حضرت گویای آن است که مشی سیاسی آن حضرت، آگاهانه و توأم با بینش و بصیرت، اندیشیده و حساب‌شده، گزینش‌شده و مبتنی بر ایمان و عقیده است. راستی که حضرت قدسیة فاطمه (س) فرقان خداوند ـ عزّوجل ـ است. پیروان راستین حق را از مدعیان دروغین جدا می‌سازد. حضرت با حیات و مماتش دفاع از ولایت را به ما می‌آموزد و به ما می‌فهماند که جدایی از ولایت، ذلت همیشگی و حمایت از ولی زمان، عزّت ابدی است. از این‌رو، بر هر فردی که داعیة اسلام و مسلمانی دارد واجب و ضروری است که برای حیات و حفظ دین الهی، همچون مقتدای خویش حضرت صدیقة کبری(س) با تمام توان از ولی و رهبر عصر خویش اطاعت و دفاع نماید. منابع • قرآن کریم. 1. آشتیانی، جلال‌الدین؛ شرح فصوص الحکم؛ چ3، تهران: علمی فرهنگی، 1386ش. 2. اسلامی، علی؛ عید ولایت (گردآوری و تنظیم از آثار آیت‌الله جوادی آملی)؛ قم: مرکز نشر اسراء، 1379ش. 3. امینی نجفی، عبدالحسین احمد؛ الغدیر فی الکتاب و السنة و الأدب؛ ط. الرابعه، ج7، تهران: دارالکتب الاسلامیه، 1366ش. 4. باباکریم، عذراء؛ «بینش سیاسی حضرت زهرا(س)»؛ فصلنامه بانوان شیعه؛ سال اول، ش2، زمستان1383. 5. پورسیدآقایی، مسعود؛ چشمه در بستر (تحلیلی از زمان‌شناسی حضرت زهرا(س))؛ چ2، قم: حضور، 1375ش. 6. جوادی آملی، عبدالله؛ شمیم ولایت؛ قم: مرکز نشر اسراء، 1381ش. 7. ــــــــــــــ ؛ ولایت فقیه «ولایت، فقاهت، عدالت»؛ قم: مرکز نشر اسراء، 1379ش. 8. راغب اصفهانی، حسین بن محمد؛ مفردات الفاظ القرآن الکریم؛ تحقیق صفوان داوودی؛ دمشق: دارالقلم، 1421ق. 9. سبحانی، جعفر؛ اصالت روح از نظر قرآن؛ چ2، قم: مؤسسه امام صادق(ع)، 1377ش. 10. صدوق، محمد بن علی؛ من لا یحضره الفقیه؛ ترجمه جواد غفّاری؛ چ2، ج1، تهران: صدوق، 1376ش. 11. طباطبایی، سیدمحمدحسین؛ المیزان فی تفسیر القرآن؛ ج6، بیروت: مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، 1391ق. 12. طبرسی، احمدبن علی؛ الاحتجاج علی اهل اللجاج؛ ترجمه بهزاد جعفری؛ چ2، ج1، تهران: دارالکتب الاسلامیه، 1381ش. 13. طوسی، محمد بن حسن؛ الامالی؛ قم: دارالثقافه، 1414ق. 14. عابدینی، احمد؛ «چرا حضرت زهرا(س) این‌گونه خطبه خواند؟»؛ نشریه پیام زن؛ سال یازدهم، ش3، 27/3/1386. 15. قائمی، علی؛ در مکتب فاطمه(س)؛ چ128، تهران: امیری، 1371ش. 16. قیصری، داوود؛ شرح فصوص الحکم؛ تحقیق علامه حسن‌زاده آملی؛ قم: بوستان کتاب، 1382ش. 17. متقی هندی، علی بن حسام؛ کنزالعمّال فی سنن الاقوال و الافعال؛ ج6، بیروت: مؤسسة الرساله، 1405ق. 18. مجلسی، محمدباقر؛ بحارالانوار؛ ط. الثانیه، مجلدات 30، 37 و 43، بیروت: مؤسسة الوفاء، 1403ق. 19. هلالی عامری، سلیم بن قیس؛ اسرار آل محمد(ص)؛ ترجمه اسماعیل انصاری زنجانی خوئینی؛ چ2، قم: دلیل ما، 1380ش. سیده شیدا سالاری/ زهرا امی منبع: فصلنامه بانوان شیعه - شماره 24 /انتهای متن/
93/01/31 - 06:30
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 170]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها