تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1869585127
نقد فیلم «میهمان داریم» یکی می‌آید که مثل بقیه نیست
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: نقد فیلم «میهمان داریم»
یکی می‌آید که مثل بقیه نیست
فیلم «میهمان داریم»، حاصل بازگشت دو سینماگر است. یکی بیشتر مسئول و یکی دربست هنرمند. یکی پس از چند سال دوری از سینما و دربدری! در«خانه سینما» و یکی پس از چند کار متوسط و زیر متوسط.
خبرگزاری فارس-گروه سینما: محمد مهدی عسگرپور و پرویز پرستویی با فیلم مهمان داریم آمده اند. البته همین اول تیر خلاص را بزنم. نقش آهو خردمند و بهروز شعیبی هم در این آمدن برجسته است. مثلثی از بازیگری پرحس و حال در مدیریتی معلق میان متوسط و عالی. طبق معمول در این مدیریت، تاثیر تهیه کننده کهنه کاری مانند منوچهر محمدی را درارایه این جور «مساله» ها و «حس و حال» ها نمی توان نادیده گرفت. عسگرپور با فیلم خام دستانه اما ارزشمند «پرواز درنهایت» به «قدمگاه» رسید. قدم محکمی در فیلمسازی . هم قصه پرمایه داشت هم در روایت مکاشفه را خوب سینمایی کرد. اما در «اقلیما» افتاد. چون تجربه ای معمولی بود.وحشت و متافیزیک رویکردی بالاتر از تجربه گری می طلبید. در فیلم «هفت و پنج دقیقه» در حد لازم دیده نشد. به نظر اساسا فیلم نشده بود. کم داشت. حالا «میهمان داریم» حکایت پختگی به دور از تجربه گرایی با کمی بغض اجتماعی – سیاسی است. این فیلم هم در قصه کم می آورد اما عناصر سینمایی دیگر به اندازه دارد تا خلا داستان را پر کند. مهمترینش معنا و مضمون است. فرم هم داده شده است . این فیلم حکایت یک خانواده شهید داده است . زن و مردی از نسل اول سه فرزندشان را هدیه ایران و اسلام کرده اند. اکنون پسرشان را از آسایشگاه جانبازان به منزلی می برند که بزودی در آن اتفاقاتی خواهد افتاد. مهمترینش مهمان عزیزی است که می آید . «میهمان داریم» فیلم حوزه هنری است. دغدغه اصلی از آنجا می آید. نمایش بازماندگان دوران دفاع تا اوج ایثار برای نجات میهن، ایستادگی، مردانگی، امید، انتظار، برجسته سازی مقام زن و جایگاه خانواده ایرانی و مسلمان ، انتقال مفاهیم دینی و سبک زندگی ایرانی – اسلامی در حال حاضر. این ها کم مساله ای نیست، پس فیلم مساله دارد: بازماندگان جنگ و خانواده شهدا. شرایط زندگی آن ها، نیازها و توقعات شان، فشارهای اجتماعی، ساخت و سازهای ناشی از ولع امروزین، مقاومت سنت ها در هجوم مته های مدرنیته و بالاخره عشق اینجایی. عسگرپور سعی کرده تا دغدغه های سفارش دهنده را به ذهنیت خودش نزدیک کند و در تبدیل مضامین درخواستی به درام، فیلمی شخصی بسازد. رویکردی که در آثار سفارشی معمولا درخشش درپی دارد. مهمان داریم در همین رفت و برگشت ها اما نقد پذیر هم شده است. فیلم در گرایش مفهومی، ارزش های نهفته و آشکار مهمی دارد . غیرقابل کتمان است. تاثیر گذار و تکان دهنده است. دیروز و امروز را خوب به فردا مچ می کند تا امید بیافریند. روایت در دل ساختمان از رئال و سوررئال پی روی می کند. چنین تلفیق هایی به غایت ظرافت طلب است. اینکه تا چه مرزی فیلمساز می تواند تماشاگر را فریب دهد نکته مهمی است. معمولا نباید فریب داد بلکه باید باورمند فضاسازی کرد. یعنی بخش های غیر واقعی را واقعی گنجاندن اصولی نیست که برعکس تمیز این دوجنبه با تمهیدات تکنیکی – هنری در ساختار درست نشاندن، هنر است. مساله بعدی نقصی که به اقلیما تحمیل شده بود در اینجا اما کمرنگ تر بیرون می زند. علاقه کارگردان به گونه وحشت که به نظر می رسید در اقلیما، تجربه ای تمام شده است، به این فیلم هم سرایت کرده است. البته هراس . رقیق شده وحشت. درحالی که این فیلم در تداوم اش ملودرام است. چینش رویدادها در شکل گیری داستان تا کنش شخصیت ها از ملودرام می آید . اما هرازگاهی غلطیدن به هراس نقض غرض است . حتی سکانس های آسایشگاه و چگونگی پرداخت رضا (بهروز شعیبی)، عکس العمل های او، زدن ناگهانی زیر سینی ، جیغ های اش و ... هراس انگیز است تا غم سازی . در نمونه دیگری، سکانس افتادن رضا از تخت و سقوط کپسول هوا روی او را می توان شاهد مثال آورد که رضا برای زنده ماندن به تنهایی از اکسیژن استفاده نمی کند (وقتی نگاه به وضع پدر و مادرش می کند). شکل گیری زیبایی شناسی ایثار اوج این اجرا است. «رضا»یی که در دوره ای قبل، تا مرز شهادت، مبادرت به ایثار کرده است ، حالا در آزمایشی دیگر ، روسفید بیرون می آید . بنابراین «فداکاری و از خودگذشتگی عنصر نامرئی ملودرام است» درحالی که اجرای کار به لحاظ نورپردازی، میزانسن، دکوپاژ و حرکت های دوربین عموما در زمره ایجاد هراس سعی می کنند. دغدغه های فردی عسگرپور که فیلم را تا حدودی شخصی کرده درهمین رویکرد تجلی دارد. یعنی بیشتر در فرم است: تاریکی و پیرمردی که درحال نصب فیوز برق نقش زمین می شود، خانه ای درندشت با صداهای آزاردهنده ، ویراژ موتوری که پیرمرد را نصفه جان می کند، سقوط پا به گودال فاقد موزاییک ، ریزش های سقف و دیوار ، نفوذ ابزار تخریب تا این سوی دیوار، قطع شلنگ گاز از بخاری و ... همه فیلم را در سردرگمی میان قالب اصلی که ملودرام است و میل «تجربی» کارگردان که هراس است تشدید می کند. سمت فیلم به آثار نمادین البته رویکرد دیگری است که ضمن آغشتگی فیلم به سیاست در لایه بندی اش، اعم زیباشناختی کار از این جنبه سرچشمه می گیرد. گاوصندوق، حبس شناسنامه های زن و مرد در آستانه سفر، حواس پرتی پیرمرد (پرویزپرستویی)، چرخ و فلک پارک شده درگوشه حیاط، حوض آب آبی، ماهی های قرمز ، زیرزمین آکنده از مواد مصرفی، رمز اشتباه سال عروسی برای بازکردن صندوق، رمز درست باز شدن: «یکی به راست، یکی به چپ» و در راس همه سکانس شگفتی ساز فینال، که «یکی می آید». جملگی نیازمند آورده مخاطب به سالن است تا معانی را کشف کند . اساسا «رمز» گذاری درعین پاسخ به تماشاگر فکور (درست تر مخاطب آشنا با نشانه ها) آن را از پسند تماشاگر انبوه دور می کند. به ویژه تلخی زیادی و تیره نمایی فضای دربرگیری کاراکترها و احاطه بر عناصر سمبلیک، نوعی سردرگمی در شیوه ساختار را هم به وجود آورده است. یعنی تلاش برای خروج از قالب ملودرام و کشاندنش به انواع اعتراضی، فیلم را متستت کرده است. حال اینکه اصول می گوید: «ملودرام خانوادگی همیشه محافظه کار بوده و بر دورهم بودن خانواده اصرار دارد» رویکردی که در اجرای درستش با خروجی تاثیر گزاری همراه است. مشروط براینکه بپذیریم ملودرام فی نفسه تحقیرآمیز نیست بلکه مترقی هم هست. دریک جمع بندی، مهمان داریم (از هر نظر) از انبوه فیلم های مرسوم مرتبط با این موضوعات، یک سروگردن بالاتر می ایستد. این حکم کلی نیست. واقعا در فصل هایی می لرزاند. عاشق می کند، امید را احیا و رواج می دهد، غیرت را به یادمان می آورد، ایثار (این عنصر مهم درام) را ترویج می کند، اشک غرور را جاری و لبخند مهر را می شکفد و بلاخره گوشزد می کند که «یکی می آید که مثل بقیه نیست». محمد تقی فهیم انتهای پیام/ ا
92/11/17 - 15:19
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 137]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها