تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805729788
قدرت و حكومت در نگاه نظام سياسي اسلام آنجا كه قدرت و حكومت فضيلت و ضرورت و ابزار خدمت است، و آنجا كه قدرت و حكومت هدف سياسي و تمايل نفساني است و نفي و مطرود مي‌شود
واضح آرشیو وب فارسی:جمهوري اسلامي: "قدرت و حكومت" در نگاه نظام سياسي اسلام آنجا كه قدرت و حكومت "فضيلت و ضرورت" و "ابزار خدمت" است، و آنجا كه قدرت و حكومت "هدف سياسي" و "تمايل نفساني" است و نفي و مطرود مي‌شود
در نظام سياسي اسلام، از "قدرت" به دو صورت ممدوح و مذموم ياد مي‌شود. "قدرت مذموم" قدرتي است كه "هدف" قرار مي‌گيرد، يعني صاحب قدرت و رياست براي دست يابي به تمايلات نفساني در ابعاد فردي و گروهي و جناحي، به قدرت و مقام مشتاق مي‌شود و براي رسيدن به آن از هر دري وارد مي‌گردد و هر خلافي را مرتكب مي‌شود و تا جايي پيش مي‌تازد كه دين و اخلاق را به زير پا مي‌گذارد و به راحتي دروغ مي‌گويد و تهمت مي‌زند و اسب سركش نفسانيت‌هاي لجام گسيخته را در ميادين آبرو و حيثيت و امنيت ديگران به تاخت و تاز در مي‌آورد.
براي چنين كسي مهم نيست كه چه مي‌كند و چگونه از شيوه‌هاي ماكياوليستي بر هرچه رنگ و صبغه ديانت و معنويت دارد حمله ور مي‌شود و با ارزش‌هاي مذهبي مي‌ستيزد، بلكه او مي‌خواهد به اهرم‌هاي قدرت و منصب دست آويزد و هر طور شده به تشكيلات حكومتي راه يابد و در پناه آن منافع حزبي و سياسي‌اش را محقق گرداند و به مطامع بزرگ اقتصادي دست يابد.
در اين فعاليت‌ها، اخلاق سياسي ماكياولي به نقش‌آفريني مي‌پردازد و مهمترين روش در اين نگرش و گرايش تكيه بر اصل "هدف وسيله را توجيه مي‌كند"(1) مي‌باشد و همين مبنا و اصل است كه راه هر رفتار ناشايست و عملكرد خلاف و تباه را هموار مي‌كند و دين و مذهب ملعبه دست قرار مي‌گيرد تا قدرتي به كف آيد و جاه و مقامي تصاحب شود و در پي آن اهداف مختلف از دست يابي به قدرت و رياست جامه عمل بپوشند.
در نقطه مقابل، "قدرت ممدوح"، قدرتي است كه "ابزار" قرار مي‌گيرد. يعني كسي كه به چنين قدرتي دست يافته است و به تشكيلات حكومت راه گشوده و بر جايگاه مقام و منصب تكيه زده است، از قدرت و رياست به صورت ابزار خدمت بهره‌برداري مي‌كند و به اين وسيله به برنامه ريزي‌هاي صحيح و عميق براي تدبير امور و اداره كشور مي‌پردازد.
او هم از نفسانيت‌هاي فردي و خودخواهانه به دور است و در نتيجه قدرت طلب نيست و از اين اهرم براي تحقق جاه طلبي استفاده نمي‌كند و مست از "مقام" و بي‌خود از "نام" نمي‌شود. هم از نفسانيت‌هاي گروهي مصون و محفوظ مي‌باشد و به دنبال تحقق اهداف حزبي و جناحي و دست يابي به منافع و مطامع اقتصادي نمي‌باشد. چنين كسي انگيزه‌اي زلال و رفتاري خالص و عملي سالم دارد و هرچه مي‌كند از سر صدق است و چون از دل بر مي‌خيزد، بر دل مي‌نشيند.
مي بينيم قدرت يا به صورت ابزار خدمت در مي‌آيد و وسيله‌اي براي تدبير و برنامه ريزي و تلاش خالصانه و صادقانه به منظور مقابله با مشكلات و تنگناها و رفع موانع مي‌شود، و يا هدف مي‌شود و از نفسانيت‌هاي فردي و سياسي و جناحي بر مي‌خيزد و همه حقايق را به مسلخ مي‌برد و در پاي ديو خودخواهي و خويشتن بيني قرباني مي‌كند.
اينكه قدرت، به كدام نوع بهره‌برداري در مي‌آيد، به ميزان تهذيب نفس و وارستگي و سلامت روح و جان و فكر و عمل پيوند و ارتباط مي‌يابد. اگر قدرت به دست مهذب افتد، به خدمت صحيح در مي‌آيد، و اگر به دست بي‌كفايت و ناپرورده درآيد، به نيروي ضد دين و ملت و كشور تبديل مي‌شود.
وقتي سخن از قدرت ممدوح و شايسته به ميان مي‌آيد و بهره وري از آن توصيه مي‌شود و آثار آن فراوان معرفي مي‌شود، و در كنار آن، وقتي از قدرت مذموم و ناشايست سخن مي‌رود و آفات و زيان‌هايش برشمرده مي‌شود، همه افراد جامعه از هر قشر و صنف و حرفه و شغل به ويژه "جوانان" مايلند نمونه و مصداقي از اين دو نوع قدرت و بهره‌وري از آن تبيين و معرفي شود. اين انتظار به حق و صحيحي است و به همين منظور، چنين نمونه و مصداقي را در عينيت جامعه شرح مي‌دهيم.
حضرت امام خميني در توصيف و تشريح قدرت ممدوح و قدرت مذموم، به شيوه و مديريت و عملكرد شهيدان رجايي و باهنر استناد مي‌كند.
1 - امام خميني به خصوصيتي در وجود شهيد رجايي اشاره مي‌كند كه بسيار مهم است و باعث شده كه او در جايگاه معنوي و روحي بالايي قرار گيرد و ديگران توانند همچون او اينگونه در تحول و شرافت واقع شوند و به تكريم ديگران درآيند.
حضرت امام خميني اين مشخصه و ويژگي‌ها را اينگونه مي‌نماياند:
"از خصوصياتي كه در آقاي رجايي به نظرم خيلي بزرگ است، اين است كه آقاي رجايي يك نفر آدمي بود كه دستفروشي مي‌كرد در بازار از قراري كه گفتند. من در مطالعاتي كه در ايشان كردم به نظرم آمد كه از حال دستفروشي‌اش تا حال رياست جمهوري، در روح او تأثيري حاصل نشد."(2)
اولين موضوع در سخنان امام خميني اين است كه صفات ناش? از "دستفروشي" كه شغل اوليه آقاي رجايي بود، هم?شه ثابت ماند و در "رياست جمهوري" كه مسئوليت ديگر اين شهيد والامقام و بزرگوار بود، او را عوض نكرد.
او كسي بود كه در زمان رياست جمهوري، افتاده بود و فروتن و در اوج وارستگي و بي‌هوايي.
او همانند كسي نبود كه پس از آنكه رياست را يافت، خويشتن را باخت! و نه همچون فردي بود كه رياست او را از "راه" به در كرد و به "بيراهه" افكند و از هدف و مقصد بازداشت. او در هر دو حالت يعني دستفروشي و رياست جمهوري، در يك خصلت و صفت و روحيه بود.
2 - امام خميني، به زيبايي هرچه تمامتر، به نقش "مقام" در واژگون كردن روحيات و زيرورو كردن حالات اشاره مي‌كند و انسان را به دليل داشتن "ضعف نفس" به شدت تأثيرپذير از جاه و مقام و آثار و عواقب آن و به تعبير رساتر در معرض يورش آفات و آسيب‌هايي مي‌داند كه از همه سو او را در محاصره قرار مي‌دهند.
تمثيلي كه امام خميني براي نشان دادن تأثيرپذيري منفي از جاه و مقام به كار مي‌برند، بسيار زيبا و درس‌آموز است. اين تمثيل را اينگونه مي‌يابيم:
"چه بسا اشخاصي هستند كه اگر كدخداي ده بشوند، تغيير مي‌كنند، به واسطه ضعفي كه در نفسشان هست، تحت تأثير آن مقامي كه پيدا مي‌كنند واقع مي‌شوند. و اشخاصي هستند كه مقام تحت تأثير آنهاست از باب قوت نفسي كه دارند."(3)
ترديدي وجود ندارد كه تأثير پذيرفتن از مقام كه باعث تغيير حالت و روحيه مي‌شود، از اوج نفسانيت و ضعف و ذلتي كه از جانب آن دامنگر انسان مي‌شود مايه مي‌گيرد و تا اين نفسانيت مرتفع نشود و راه هوا و هوس‌ها مسدود نشوند و اين عوامل بازدارنده از رشد و كمال سركوب نگردند، انسان همچنان اسير جاه و مقام باقي مي‌ماند. ولي اگر نفس از ضعف و نقص به در آيد و به تهذيب برسد، مقام و قدرت تحت كنترل حاكمان صالح در مي‌آيد و به بهره‌برداري صحيح مي‌رسد.
3 - امام خميني به طور مشترك از شهيد رجايي و شهيد باهنر ياد مي‌كند و اين دو والامقام را در مواجهه با قدرت و رياست به گونه‌اي وارسته از خود و دلبسته به خدا مي‌داند كه از رياست تأثير نمي‌گيرند، بلكه در آن تأثير مي‌گذارند: به تعبيري زيباتر، آن دو سوار بر رياست بودند، نه رياست سوار بر آنان.
اين تعبير و تمثيل همچون تمثيل قبلي يعني عبور موفق از دستفروشي تا رياست جمهوري، زيبا و پيام‌گزار مي‌باشد. به رهنمود امام خميني در اين باره توجه مي‌كنيم:
"آقاي رجايي، آقاي باهنر، در عين حالي كه يكيشان رئيس‌جمهور بود، يكيشان نخست‌وزير بود، اين طور نبود كه رياست در آن‌ها تأثير كرده باشد، آن‌ها در رياست تأثير كرده بودند، آن‌ها رياست را آورده بودند زير چنگ خودشان، رياست آن‌ها را نبرده بود تحت لواي خودش، و اين درسي است كه انسان بايد از اين‌ها ياد بگيرد."(4)
در مجموع، رهنمودهاي امام خميني از چند جنبه حائز اهميت است و تفكر بر مي‌انگيزد:
الف - از دستفروشي به رياست جمهوري رسيدن، تغيير نكردن، خود را نباختن، فريفته جاذبه‌هاي قدرت و منصب نشدن، امري نه كوچك، كه بزرگ است، و نه سهل به آن مي‌رسند، كه سخت به آن دست مي‌يابند. بنابر اين زمامداران و حاكمان بايد به گونه‌اي از خود برهند و به آزادگي روح برسند كه مقام و رياست هر چند هم كه بزرگ باشد، آنان را به دام نفس نيندازد و به بهره‌برداري‌هاي خلاف عقل و شرع در نياورد. اين در دام نيافتن و اسير نشدن، با ميزان مراقبت‌ها و مجاهدت‌هاي اخلاقي و دست يابي به تهذيب نفس پيوند مي‌خورد. تهذيب و خلوص ناشي از آن نشان مي‌دهد كه از توان و نيروي بزرگي برخوردار است كه مي‌تواند به گونه‌اي در جان‌ها تأثير ندارد كه آن‌ها را از نفسانيت‌هاي فردي و گروهي و سياسي رها سازد و مرغ روح انسان را در فضاي بي‌كران عشق و ايمان به پرواز در آورد.
ب - تمثيل كدخداي ده شدن، براي نماياندن ضعف در برابر رياست، درس آموز و عبرت‌زا مي‌باشد.
تصور كنيد كه كسي درحالي كه به كدخدايي رسيده است، پاهايش در برابر جاذبه جاه و مقام، سست مي‌شود، و اراده‌اش به تزلزل مي‌افتد، و از تلاش صحيح و حركت مفيد در مسير رشد و كمال باز مي‌ماند.
تأثيرپذيري در برابر رياستي كوچك به نام "كدخدايي" درحالي توسط برخي از افراد به وجود مي‌آيد كه رياستي بزرگ به نام "رئيس جمهور شدن" در برابر آن قرار مي‌گيرد. همچنين رياست كدخدا شدن، به يك "روستا" محدود مي‌شود و حال آنكه رياست جمهور سياسي و حكومتي، در سرتاسر كشور گسترده مي‌شود و فضايي وسيع را در بر مي‌گيرد كه قابل مقايسه با كدخدايي نمي‌باشد و اكنون بنگرند كه چگونه يك رئيس‌جمهور قدرتمند با عرصه‌ها و صحنه‌هاي وسيع رياست، در اوج وارستگي قرار مي‌گيرد، ولي يك كدخدا با محدوده‌اي كوچك براي تدبير به نام روستا، در نفسانيت و وابستگي قرار مي‌گيرد و غرق نشاط و سرور مي‌شود!
ج - تمثيل رياست را به زير سيطره بردن و تأثير در آن نهادن، نه در سيطره رياست قرار گرفتن و تأثير از آن پذيرفتن، به روشي ديگر و از زاويه‌اي ديگر به اين موضوع مي‌پردازد.
زبان اين تمثيل و تشبيه اين است كه آنقدر بايد از خودبيني و خويشتن گرايي رها شده باشي كه ذره‌اي تحت تأثير جاذبه رياست قرار نگيري، و آنگاه كه اين چنين از جاه و منصب گسستي، زمان تأثيرگذاري در منصب‌ها فرا خواهد رسيد.
اين گونه تفكر، القاي اين اصل است كه در سطح مديريت‌هاي گوناگون به ويژه مديريت كلان سياسي، بايد مسلط بر قدرت بود، نه اينكه به تبعيت و طاعت از قدرت پرداخت.
زبان صريح اين تمثيل اين است كه بايد بر رياست نشست و بر آن سوار شد، و نگذاشت كه رياست بر ما سوار شود و هرگاه و هر جا كه خواست ما را ببرد و بچرخاند و به تاخت و تاز در آورد!
د - نمي‌شود اين گونه قضاوت كرد و به مطلق‌گرايي رسيد كه هر كس مقام يافت و به منصبي رسيد، خود را مي‌بازد و به گونه‌اي به تأثيرپذيري منفي مي‌افتد كه يكسره خود را "گم" مي‌كند و هرگز هوشيار نمي‌شود و خود را نمي‌يابد.
با يك چوب همه را راندن، و به زباني ديگر،تر و خشك را با هم سوزاندن، نه شيوه ديانت است، و نه روش عقلانيت، كه دين و عقل هر دو حكم مي‌كنند كه مقام‌ها هرچه هم بالا باشند و قدرت‌ها و منصب‌ها هر مقدار هم كه پرجاذبه باشند، نمي‌توانند به طور مطلق همه افراد از روحاني و زمامدار و مدير و پژوهنده و فعال فرهنگي و اقتصادي را بفريبند و از راه به بيراهه افكنند.
به سخنان امام خميني در اين باره دقت كنيم تا واقعيت را دريابيم:
"در اين جمهوري بسيارند همچو اشخاص كه تفاوتي به حالشان نكرده است، كه انسان ببيند كه حالا يك بادي به غبغب بيندازد و يك هياهويي به جا بياورد و اين‌ها نشده است و اين مسئله‌اي است كه اهميت دارد"(5)
هـ - موضوع مهم ديگري كه نبايد فراموش شود اين است كه مقام گرايي يك تصور است و نه واقعيت. آنچه انسان مي‌تواند در پي آن برود "مقام" سالم و خالص است و بايد آن را خواست و طلبيد، بنابر اين مقام طلبي‌ها هرگز مقام واقعي نيستند، ثانياً آنچه باعث شده كه آدمي به آن متمايل شود، ضعيف بودن انسان است، ثالثاً همين ضعف باعث تسلط پيدا كردن رياست‌ها و منصب‌ها و به دنبال آن شتافتن‌ها و سرعت گرفتن‌ها مي‌شود. بنابر اين نبايد به غفلت افتاد و در سر خوشي و از خود بي‌خودي فرو رفت، بلكه بايد توجه داشت كه به تعبير امام خميني: "اين مقامات بعد از چند روزي ديگر تمام مي‌شود... اين امور تمام مي‌شود، آن چيزي كه هست، ما در حضور حق تعالي هستيم و ثبت است در نامه اعمال ما همه امور."(6)
اين تفكر و اين نگرش درباره "قدرت" و "رياست"، از عمق و ژرفا برخوردار است و همين تفكرات است كه نظام سياسي را حائز اهميت مي‌كند و زمامداران و حاكمان را به بهره‌برداري صحيح و اصيل از شيوه‌هاي مديريت در حكومت اسلامي مي‌رساند و هيچ فلسفه‌اي براي قدرت و حكومت جز براي تدبير و برنامه‌ريزي و اداره شايسته كشور باقي نمي‌گذارد.
* پاورقي:
1 - ماكياوليسم كه آن را در فلسفه استبداد جديد" نيز مي‌نامند، مجموعه‌اي از اصول و روش‌ها و دستورالعمل‌هايي است كه "ماكياولي" فيلسوف و سياستمدار ايتاليايي قرن 15 م?لاد? (1469-527) براي زمامداري و حكومت بر مردم وضع مي‌كند. اين فلسفه سياسي با صراحت نهفته در آن تا آن تاريخ سابقه نداشته است كه مكتوب شود و بسيار صريح "استبداد جديد" را با بدترين شيوه‌ها و با به زير پا نهادن همه ارزش‌هاي ديني و معنوي و اخلاقي و انساني و تحت عنوان "هدف وسيله را توجيه مي‌كند" توصيه كند.
برخي از اصول و روش‌هاي ماكياوليسم عبارتند از:
- طرفداري از ظلم و ستم و استبداد و ديكتاتوري و حكومت مطلقه و نامحدود.
- انسان را موجود سياسي دانستن و به طور ذاتي فاسد پنداشتن و به گونه فطري خودخواه و شرور خلق شدن و به اين نتيجه رسيدن كه اين موجودات را بايد با حكومت مقتدر و مستبد سركوب كرد.
- بدبيني نسبت به همه چيز و ضرورت انجام اعمال شديد و سخت و ظالمانه
- اخلاق و مذهب را به زير سيطره زمامدار و ملعبه دست او قرار دادن و به طور كلي حاكم و زمامدار سياسي را نه تنها معمار كشور و دولت دانستن، كه معمار اخلاق و مذهب و اقتصاد و همه چيز پنداشتن و براي رسيدن به "هدف" از اين "وسيله"ها هرگونه و به هر طريق استفاده كردن.
2 - صحيفه امام، ج 20، ص 124
3 - همان مدرك
4 - همان مدرك، ص 124 و 125
5 - همان مدرك، 125
6 - همان مدرك، 125
* تمثيل رياست را به زير سيطره بردن و تأثير در آن نهادن و نه در سيطره رياست قرار گرفتن و تأثير از آن پذيرفتن، داراي اين زبان صريح مي‌باشد كه بايد بر رياست نشست و بر آن سوار شد، و نگذاشت كه رياست بر ما سوار شود و هرگاه و هر جا كه خواست ما را ببرد و بچرخاند و به تاخت و تاز در آورد!
* نظام سياسي اسلام، قدرت را هدف سياسي و سرخوشي و از خود بي‌خودي نفساني نمي‌داند، به گونه‌ا? كه هر كس پان را ?افت خود را باخت، بلكه آن را وسيله و ابزار براي تدبير صحيح و اداره شايسته كشور و خدمت به مردم جامعه مي‌داند و همين جاست كه توصيه به حكومت صالحان سياستمدار مي‌كند
چهارشنبه 20 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جمهوري اسلامي]
[مشاهده در: www.jomhourieslami.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 43]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها