محبوبترینها
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798575812
پرونده: بدترین پروتاگونیست‌های تاریخ بازیهای ویدیویی
واضح آرشیو وب فارسی:پردیس گیم: پرونده: بدترین پروتاگونیست‌های تاریخ بازیهای ویدیویی فشار خون بالا، سردرد، تب و لرز، مشت به طرف دیوار ننه‌مرده، فریاد‌ها و افسوس‌ها؛ این‌ها مسالمت‌آمیزترین علایم بیماری هستند که هر کدام از ما مطمئناً به آن دچار شده‌ایم؛ پای ویروس و باکتری در میان نیست؛ همه چیز زیر سر یک مشت نویسنده روانیست! کسانی که با قهرمان پروری‌های مضحک، هیچگاه فازشان قابل درک نبوده و نخواهد هم بود. بر همه روشن است که قلب داستان یک بازی، قهرمان، یا به قول سردبیر سایت و مثلاً باکلاس‌ها، پروتاگونیست است. روایت داستان بدون یک پروتاگونیست ناب، مثل سونی است بدون ناتی داگ ؛ مثل صنعت گیم است بدون کوجیما و در نهایت مثل پیتزایی است بدون نوشابه! شما یک بازی شاهکار برای من مثال بزنید که قهرمانش آبکی باشد. این‌ها یعنی این که مسیر موفقیت یک عنوان و شخصیت پردازی پروتاگونیست آنها، یکیست و وجودشان به هم گره خورده‌است. قهرمان مزخرف، مزخرف است؛ تعریف خاصی ندارد. یعنی اگر یک تخته چوب جایگزینش کنید، به کسی بر نمی‌خورد! جلبک‌مغز، بی‌ثبات و چٌلمن از محترمانه‌ترین تعاریفی است که می‌شود از این دوستان ارائه نمود. مدال‌های افتخاری که هر کدام برحسب لیاقت و استعدادشان آن را کسب می‌کنند. مطلبی که پیش روی شماست، شاید جز معدود مقالاتی بوده که نوشتنش شور و شعف خاصی داشت. یک انتقام از جنس قلم! اگر از قضا فردی انتقام‌جو هستید و با این مقدمه، حسابی یاد مشقات‌های گذشته خودتان.افتاده‌اید، آستین‌تان را بالا بزنید. حالا وقت بزن بزن و تلافی است....... اسپارتان لاک – Halo 5
محمد تقوی- جایگزین کردن یک شخصیت محبوب به هیچ وجه آسان نیست. جایگزین کردن یک نماد؟ حرفش را هم نزنید. با این وجود مایکروسافت کار خودش را می‌کند و به این حرف‌ها اهمیتی نمی‌دهد. برخی انتقادات وارد بر Halo 4، موجب به آن شد که 343 به سراغ یک قهرمان جدید برود و کم کم "مستر چیف"، افسانه‌ی Xbox را بازنشسته کند. نتیجه‌ی آنها چه شد؟ اسپارتان لاک، البته اگر چیزی از او به یاد گیمرها مانده باشد. فکر می‌کنم مشکل اصلی اسپارتان لاک در نداشتن شخصیت است. در مقابل مستر چیف، سرباز کهنه‌کار و افسانه‌ای که ابهتش در حد یک ارتش است! لاک حرفی برای گفتن ندارد و متاسفانه 343 هم هیچ تلاشی برای بسط کاراکتر او نمی‌کند. او خیلی ساده به سمت هدفش می‌رود، تعاملش با اعضای جوخه سطحی و در حد رد و بدل کردن دستورات است و در پایان Halo 5، بازی در نقش او حتی بی‌معنی‌تر جلوه می‌کند. بدترین قسمت قضیه اما آن جاست که بخش اعظمی از داستان فوق کوتاه بازی (به خصوص در قیاس با هیلوهای پیشین) توسط او دنبال می‌شود و در این بین جای خالی چیف اعظم (!) به شدت دیده می‌شود. همه‌ی این موارد باعث می‌شود تا حس نفرت خاصی نسبت به اسپارتان لاک تک بعدی و بدون ذره‌ای جذابیت پیدا کنیم. رایدن - Metal Gear Solid 2: Sons Of Liberty
احسان عباسی‌نسب- فرض کنید که به 16 سال پیش برگشته‌اید و تنها چند ماه تا انتشار MGS 2 باقی مانده، حسابی خودتان را آماده کرده‌اید و برای دوباره به دست گرفتن کنترل قهرمان افسانه‌ای سری یعنی "سالید اسنیک" بزرگ، بارها و بارها خشتک‌تان پاره شده است. بازی منتشر می‌شود، به بازار رفته و با کله آن را می‌خرید، به خانه برمی‌گردید و دیسک خوشگل‌اش را در PS2 وفادارتان قرار می‌دهید و با اشتیاقی وصف ناشدنی شروع به تجربه بازی می‌کنید، اما بعد از کمی پیش‌روی در گیم‌پلی، کوجیما یکی از بزرگ‌ترین ضدحال‌های تاریخ را به شما می‌زند؛ بله، سالید اسنیک ناپدید می‌شود و حالا شما می‌مانید و یک "زیادی" سفید‌پوستِ لاغر مردنی به همراه موهای بلندی که از قضا هم‌رنگ پوستش است و همینطور لباسی که به‌طرز سوال‌برانگیزی، تنگ است! منکر داستان جذاب "فرزاندان آزادی" نمی‌‌‌شوم، چه بسا من هم زمانی که با رازهای گذشته‌ی آشفته و نیمه جالب رایدن مواجه شدم، کمی از میزان تنفرم نسبت به او کاسته شد، اما تماشای گفتگوهای طولانی بین رایدن و دوست دخترش، "رز" آن هم دریغ از یک دیالوگ درست حسابی و ماندگار که تخصص سالید اسنیک بود، حسابی خسته‌کننده و عذاب‌آور بود. سوال ساده‌ای که در طول این سال‌ها مدام ذهن من را درگیر خودش کرده و دوست دارم یک روز از کوجیما بپرسم این است که اصلا وقتی مهره سنگینی مثل سالید اسنیک را در داستان داشتی دیگر استفاده از رایدن چرا؟ بیایید باهم روراست باشیم، در دنیایی که امثال سالید اسنیک و بیگ باس و Ocelot و خیلی آدم گنده‌های دیگه وجود دارند، ناخودآگاه شخصیتی مانند رایدن به حاشیه کشیده می‌شود، درست مانند چیزی که در MGS 4 دیدیم. می‌پرسید چرا؟ خب چون ظرفیتش را ندارد! ترجیح می‌دهم بازهم رایدن را در دنیای خودش و در حالیکه به عنوان یک نینجای سایبرگی، بازسازی شده و دشمنانش را به 86 روش سامورایی تکه تکه می‌کند، ببینم تا فردی که ناگهان تلاش می‌کند جای خالی قهرمانی مانند سالید اسنیک را پر کند. شرمنده کوجیمای عزیز، Sons Of Liberty بازی خفنی بود اما رایدن، هرگز...... تیدوس Final Fantasy X
محمد تقوی- روزی روزگاری تیدوس، جوان بشاش، تندخو و قهرمان FFX را همه دوست داشتند و تحسین می‌کردند. به نظرم گذر روزگار اما عینک خوشبینی را از روی چشمانمان برمی‌دارد و واقعیت، روی بعضا تلخش را نشان می‌دهد و در این مورد اعتراف باید کرد که تیدوس یکی از احمق‌ترین و آزاردهنده‌ترین پروتاگونیست‌های تاریخ است و هر کسی که همین الآن سراغ FFX برود، از فرط اعصاب خردکنی یا آنقدر موهایش را خواهد کشید که کچل می‌شود یا دیسک را درمی‌آورد و حداقل کاری که می‌کند این است که دیگر طرفش نرود!
" این شیوه خندیدن من ده سال دیگه مٌد میشه.........." اصولا داشتن یک پروتاگونیست کم‌تجربه و گاه عاشق خیلی به نفع اثر روایی تمام نمی‌شود و FFX هم از این قاعده مستثنی نیست. اما بدترین وجه تیدوس، صدای فوق آزاردهنده‌اش است (به یاد بیاورید صحنه‌ی خنده‌ی تصنعی‌اش را). درست است که او اولین قهرمان صدادار سری است اما به چه قیمتی؟ لحظه لحظه‌ی سخنان تیدوس، زجر است. این که در کنار نوشتار دیالوگ‌ها، تیدوس را به جای یک قهرمان دوست داشتنی به یک شخصیت تخس، پررو و غیرقابل تحمل تبدیل می‌کند. اینجا است که هنر انتخاب یک دوبلور ماهر توسط سازنده مشخص می‌شود؛ امری که Square Enix در آن زمان چندان جدی نگرفت و نتیجه‌اش چیزی نشد جز یک فاجعه تمام‌عیار! کانر کنوی/ راتون هاکتون - Assassin’s Creed 3
محمد تقوی- وقتی که پدرت ده برابر شخصیت خفن‌تری نسبت به تو دارد، خیلی سخت است که بتوانی یک پروتاگونیست مناسب برای بازی باسابقه‌ای مانند Assassin’s creed باشی. فکر کنم دیگر این حرف‌ها تکراری شده اما باز هم با قاطعیت می‌توانم بگویم کانر کنوی (یا با اسم اصلی سرخپوستی‌اش، راتون هاکتون) یکی از بی‌مزه‌ترین و نچسب‌ترین قهرمانان فرنچایز AC لقب دارد. آن هم در فرنچایزی که الطایر، اتزیو و یا حتی پدریزرگش ادوارد حضور دارند و مثل خورشید می‌درخشند! منفعل بودنش، خلق و خوی نامتناسب و خام بودن ذاتی‌اش به شدت اعصاب خردکننده است. آخر کسی که بدون لحظه‌ای فکر عمل می‌کند و گناهی بر گردن نمی‌گیرد، چه جذابیتی دارد؟ یک خرس عروسکی پولیش اساسین از او بهتر است! حداقل آن خرس بامزه است و می‌توان دکورش گذاشت و کلی کیف برد. معتقدم مشکلات کاراکتریستیک کانر در بی‌هویت بودنش است. پیش از عرضه، یوبی سافت تاکید کرده بود که خصلت بهترین قهرمانان سری را کنار هم جمع کرده تا کانر را بسازد اما این وصله پینه کردن بی‌نظم، به جای یک موجود بی‌نقص، هیولای فرانکتشتاین را به خورد گیمر داده! یوبی سافت عزیز، تو را به روح مقدس اتزیو قسمت می‌دهم هر کاری در نسخه‌های آینده‌ی این سری می‌کنی، پای امثال کانر را وسط نیاور. لینکلن کِلی - Mafia 3
حسین رضایی- اگر الان می‌پرسید این یکی دیگر چرا، کلای‌مان می‌رود توی هم! اصلا نمی‌دانم این چه رسمی بود دیگر که سال گذشته سازنده‌ها مبنی بر انتخاب سیه‌چرده‌ها به عنوان قهرمان‌‌‌شان اتخاذ کرده بودند. مبارزه با نژادپرستی هم حدی دارد. گل سرسبدشان هم همین لینکلن حودمان است. مافیا یعنی یک دست کت و شلوار شیک، یک مخ ناب که زیر جثه‌اش پنهان شده و خیلی چیزها دیگر که همه حفظیم! نه یک رستم سیه‌چرده که انگار نصف عمرش را در باشگاه گذرانده و از قضا کسی نبوده که به او بگوید: برادر داری اشتباه میزنی! راستش را می‌خواهید؟مدت زمان بازی کردن من با مافیا 3، چیزی نزدیک به 5 یا 6 ساعت بود. همین و بس! کم است ولی برای یک نتیجه‌گیری که حتی قبل از عرضه بازی نیز میشد تو دل برو باشد، شاید بعضی قبولش داشته باشند، ولی کسی که نسخه اول بازی یکی از ناب‌ترین تجربه‌های زندگی‌اش بوده چه؟ حتی نسخه دوم چه؟ بی‌خیال! (صدای گریه حضار می‌آید!) اگر از ظاهرِ استاد لینکلن که رسما در جاده خاکی تشریف دارند فاصله بگیریم و به باطن بگراییم، بازهم شاهد دست‌گل دیگری هستیم. اول از هرچیزی بگویم که شخصا عقیده ندارم که داستان و روایت مافیا 3 و یا حتی شخصیت‌پردازی همین لینکلن ضعیف است؛ صرفا عقیده دارم که در مقام مقایسه با ماهیت این فرنچایز و کلا دنیای مافیا، شاهد یک فاجعه هستیم. انتخاب شخص سیاه‌پوست به عنوان قهرمان اصلاً کار احمقانه‌‌ای برای دنیا مافیا نبود؛ اما به شروطها؛ یکی می‌شود همان ظاهر که زبانم مو درآورد از بس عمق فجاعتش را نشان دادم؛ دیگری هم می‌شود همین ماهیت بازی. یعنی اگر بازی روی مفهوم نژادپرستی، مانور بیشتری می‌داد و جز چند دیالوگ مزخرف، ابعاد بیشتری از آن را به تصویر می‌کشید شاید شخصیت اصلی بازی قابل تحمل میشد. اما سازندگان که ظاهراً تنها بهانه‌شان برای این اقدام به تصویر کشیدن نژادپرستی بوده، حسابی خراب کرده‌اند. نمی‌دانم؛ شاید حتی لینکلن بی‌خودی شخصیت دارکی دارد. نویسندگان فقط یک هدف را دنبال کرده‌اند؛ شخصیتی بیاورند، به زمینش بزنند، آتش انتقام را در دلش جاری کنند و در نهایت از وی شخصیتی باحال بسازند. شاید باورتان نشود؛ ولی گاهی آرزو می‌کنم که ای کاش هیچ وقت مافیا 1 را بازی نمی‌کردم تا بتوانم حداقل ذره‌ای این خرابی‌ها را تحمل کنم. اینجا آخر خط است، پلاسکوی 2K Games ! آیدن پیرس - Watch Dogs
احسان عباسی‌نسب- سال‌ها از انتشار Watch dogs می‌گذرد و هنوز "آیدن پیرس" بی چون و چرا، بدترین پروتاگونیستی است که دنیای بازیهای ویدیویی به چشم خود دیده. مردی که قرار بود در نقش یک هکر حرفه‌ای خفن علیه سیستم ستم پیشه‌ی حاکم طغیان کند اما ]بنا به دلایلی نامعلوم[ به جایش تبدیل به قهرمانی ملال‌آور و خفته‌ای در اوج پوچی شد که حتی در نمایش احساسات انسانی‌اش هم ناتوان است. وی ابتدا با ادعای اهمیت دادن به خانواده و کین‌خواهی برای خواهرزاده‌اش پا به میدان نهاد اما نهایتا مشخص شد که همه این عوامل تنها انگیزه‌ای برای به‌راه انداختن کشت‌و‌کشتار و ناامنی در سطح شهر کثیفِ شیکاگو، توسط خودش بوده و در این بین حتی از شرکت کردن در هزاران‌هزار مسابقات خیابانی و یا قتل همه‌ی مزودرانی که در دزدیدن خواهرش نقش داشته‌اند هم کاملا راضی به‌نظر می‌رسد. قطعا آیدن اولین و آخرین پروتاگونیستی نیست که با استفاده از ادعاهای سراسر ریاکارانه، سعی در "آدم خوبه" نشان دادن خودشان هستند ولی مشکل اینجاست که حداقل بقیه کسانی که می‌شناسیم تا به این حد به اندازه آیدن مانند ربات‌های آدم‌کشِ عاری از روح رفتار نکرده‌اند. یکی از راه‌هایی که میشد با آن، آیدن را یک پروتاگونیست جذاب‌تر، دلسوزتر و از همه مهم‌تر، انسانی‌تر نشان داد به رابطه‌اش با "کلارا" (کسی که به نظر می‌رسید تا حدودی بذر علاقه را در دل آیدن کاشته است) برمی‌گردد. ]خطر اسپویل[ پس از اینکه آدم‌کش‌ها، کلارا را به قتل رساندند، به معنای واقعی کلمه فهمیدیم که آیدن چه انسان جامعه‌ستیز خیالی‌ای است. آیدن طی یک کات سین کوتاه کنار جسد عشق از دست‌رفته‌اش نشست و چهره‌ای را نشانمان داد که هرچیزی از آن برداشت می‌شود غیر از نمایش غم و اندوهی جانکاه! صدالبته پس از اینکه کات‌سین به پایان رسید، باز هم ما ماندیم و پروتاگونیستی که از ابتدا تا انتها در حال بازی‌کردن با گوشی موبایلش است و تمام اتفاقات گذشته به آستین‌اش هم نیست.....
"با دقت نظاره کنید؛ این چهره حقیقی شخصی است که ناگهان درونش توسط هجوم حجم عظیمی از درد و اندوه تحمل‌ناپذیر، خرد و خاک‌شیر می‌شود." حقیقت این است که قرار داشتن آیدن پیرس به عنوان یک پورتاگونیست بسیار شرم‌آور بود. سال گذشته هم آیدن در Watch dogs 2 فقط و فقط در یک ماموریت جانبی دیده شد و ]خدارا صدهزار مرتبه شکر[ که دیالوگی برای گفتن نداشت. گویا خود سازندگان هم به حقیقت شخصیتی او آگاهی پیدا کرده بودند و اینبار دیگر حضور وی را به پایینترین حد ممکن رسانده بودند. امیدوار تا زمان عرضه Watch dogs 3 نیز به کلی فراموششان شود که روزی پروتاگونیستی با این نام، وجود خارجی داشته است. بیایید ما هم آیدن پیرس را هم برای همیشه از ذهنمان شیفت دیلیت کنیم.... دوستان به پایان مقاله رسیدیم و اکنون نوبت شماست که بدترین پروتاگونیست ها از دید خود را برایمان بگویید. همچنین اگر با انتخاب های انجام شده موافق نیستید لطفا دلایلتان را برایمان به اشتراک بگذارید ....
6 ساعت پيش
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پردیس گیم]
[مشاهده در: www.pardisgame.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 214]
-
علم و فناوری
پربازدیدترینها