محبوبترینها
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1853924520
عاشورا ترکیب «ستیز» و «عاطفه» بود برای هدایت تاریخ بشر
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: گفتاری از سید منیرالدین حسینی شیرازی؛
عاشورا ترکیب «ستیز» و «عاطفه» بود برای هدایت تاریخ بشر
شناسهٔ خبر: 3796448 - یکشنبه ۲۵ مهر ۱۳۹۵ - ۰۸:۵۶
دین و اندیشه > آیین ها و تشکل های مذهبی
.jwplayer{ display: inline-block; } کسی که می‌گوید حضرت اباعبدلله(ع) به کوفه رفت تا حکومت اسلامی تشکیل دهد، معنای «تکامل‌گراییِ تاریخی» را نمی‌فهمد. به گزارش خبرگزاری مهر، متن زیر گفتاری از سید منیرالدّین حسینی شیرازی در مورد ترکیب «ستیز» و «عاطفه» بود برای هدایت تاریخ بشر در قیام عاشورا است که از نظر می گذرد؛ اینکه می‌گویند حضرت اباعبدالله(ع) آمده بود حکومت اسلامی تشکیل بدهد (کتاب «شهید جاوید» این را می‌گفت)، به خاطر این است که معنای «تکامل‌گرایی تاریخی» را نمی‌فهمند. تکامل‌گرایی تاریخی، خیلی عظیم‌تر از تکامل‌گرایی اجتماعی است. تکامل‌گرایی تاریخی، باقی می‌ماند بدون اینکه شخص باشد و در همه جریانات تکاملی، موضوع رشد و تکامل قرار می‌گیرد؛ لذا گرایشی که الان به حضرت اباعبدالله(ع) در سراسر جهان وجود دارد، قطعاً در سده اول وجود نداشته است. کسی می‌تواند به زبان تاریخ صحبت کند که «ستیز» و «عاطفه» را بتواند به عالی‌ترین شکل تاریخی‌اش ترکیب کند. در قضیه عاشورا و جریانات بعدش، کاملاً این امر، واضح است؛ یک ذره آثار ذلّت در اُسرا دیده نمی‌شود؛
نه یک ذره هم پایشان را از مقاومت در برابر دشمن پایین می‌گذارند، و نه یکدیگر را توصیه می‌کنند به اینکه ابزار عاطفه نکنید! در ابراز عاطفه کردن هم خیلی شدید هستند! این با هیچ نظام جنگیی که بخواهد در وهله، ساختار بسازد، نمی‌سازد. این را در جاهای مختلف مشاهده می‌کنید. اینکه در جنگ، عمروعاص خودش را لخت می‌کند، حضرت او را رها می‌کنند، این دقیقاً معنای انسان‌گرایی است. معنایش این است که او ابراز ذلت می‌کند و من به آدمی که ابراز ذلت می‌کند، ابراز قدرت نمی‌کنم! آیین ما این است که فراری از جنگ را تعقیب نکنید؛ هر چند یقین داشته باشید او همین که توانست فرار کند، دوباره نامردی و نامردمی خودش را به شدیدترین وجه ابراز می‌کند. این دقیقاً یعنی باز کردن مشت عمروعاص. یعنی آیین عمروعاص را شکسته؛ نه شخصش را. آیین خودمحوری را در برابر آیین ارزش‌محوری شکسته. اصلاً شمشیر علی‌بن‌ابیطالب(ع) و حضرت اباعبدالله(ع) می‌زند برای اینکه ارزش، بر تاریخ مسلط بشود؛ نه اینکه مثل انقلاب‌های اجتماعی، ساختاری، در [آن] وهله، ایجاد بشود.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 41]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها