تبلیغات
تبلیغات متنی
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
طراحی سایت فروشگاهی فروشگاه آنلاین راه‌اندازی کسب‌وکار آنلاین طراحی فروشگاه اینترنتی وبسایت
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
سفر به بالی؛ جزیره‌ای که هرگز فراموش نخواهید کرد!
از بلیط تا تماشا؛ همه چیز درباره جشنواره فجر 1403
دلایل ممنوعیت استفاده از ظروف گیاهی در برخی کشورها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1860769196
زهد و پارسايي داوود (ع)
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
زهد و پارسايي داوود (ع) با اين كه داوود ـ عليه السلام ـ داراي حكومت و امكانات وسيع بود، همواره به طور ساده ميزيست، و حريم پارسايي را رعايت ميكرد، حضرت علي ـ عليه السلام ـ در يكي از خطبههايش از پارسايي داوود ـ عليه السلام ـ ياد كرده و ميفرمايد: «او صاحب صداي خوش، و خوانندة بهشت است، با دست خود زنبيلهايي از ليف خرما ميبافت و به همنشينانش ميفرمود: كداميك از شما در فروش اين زنبيلها مرا كمك ميكند؟ او از پول آن زنبيلها نان جوين تهيه ميكرد و ميخورد.»[1] زره بافي حضرت داوود ـ عليه السلام ـ امام صادق ـ عليه السلام ـ فرمود: خداوند به حضرت داوود ـ عليه السلام ـ وحي كرد: «نِعْمَ الْعَبْدُ اَنْتَ اِلّا اَنّكَ تأكُلُ مِنْ بيتِ المالِ؛ تو نيكو بندهاي هستي، جز اين كه هزينة زندگي خود را از بيت المال تأمين ميكني.» حضرت داوود ـ عليه السلام ـ چهل روز گريه كرد، و از خداوند خواست كه وسيلهاي براي او فراهم سازد كه از بيت المال مصرف نكند، خداوند آهن را بر او نرم كرد، او هر روز با آهن يك زره ميساخت و آن را ميفروخت، به طوري كه در سال 360 زره بافت، و از بيت المال بينياز گرديد.»[2] آري قبل از آن عصر، جنگ جويان وقتي به جنگ ميرفتند، لباسهاي آهني ميپوشيدند كه پوشيدن اين لباسها به خاطر سنگيني و انعطاف ناپذيري، بسيار دشوار و خسته كننده بود. داوود ـ عليه السلام ـ كه به مسأله جهاد و دفاع، اهميت بسيار ميداد، در اين فكر بود كه وسيلة دفاعي رزمندگان در عين آن كه آنها را حفظ ميكند، نرم و استفاده از آن آسان باشد. همين مطلب را از خداوند خواست. خداوند آهن را مانند شمع و موم براي داوود ـ عليه السلام ـ نرم كرد، و او از اين موهبت كمال استفاده را در زره سازي نمود. روايت شده: روزي حضرت لقمان ـ عليه السلام ـ نزد داوود ـ عليه السلام ـ آمد، او مشغول درست كردن نخستين زره بود، لقمان سكوت كرد و چيزي نگفت، همچنان تماشا ميكرد و ميديد داوود ـ عليه السلام ـ از آهن مقداري ميگيرد و با آن مفتولهاي باريك ميسازد، و آن مفتولها را داخل هم ميگذارد... لقمان هم چنان منتظر بود ببيند كه داوود ـ عليه السلام ـ چه ميسازد؟! تا اين كه داوود ـ عليه السلام ـ يك زره را به طور كامل ساخت و سپس برخاست، آن را پوشيد و گفت: «به راستي چه وسيلة دفاعي خوبي براي جنگ است.» لقمان با صبر و تحمل بدون سخن گفتن دريافت كه داوود ـ عليه السلام ـ چه چيزي ميبافته است، گفت: «اَلصَّمْتُ حِكْمَةٌ و قَليلٌ فاعِلُهُ؛ خاموشي حكمت است. ولي افراد خاموش اندكند.»[3] جلال الدين مولانا در كتاب مثنوي گويد: لقمان وقتي كه ديد داوود ـ عليه السلام ـ لباسي با حلقههاي آهن ميبافد تعجب كرد، ميخواست بپرسد، با خود گفت: خاموشي و تحمل بهتر است انسان در پرتو تحمل زودتر به مقصود ميرسد. سرانجام بافتن آن تمام شد و داوود ـ عليه السلام ـ آن را پوشيد و به لقمان گفت: «اين زره لباس نيكويي براي جنگ است.» لقمان گفت: «صبر نيز يار و پناه خوب، و برطرف كنندة اندوه است»: گفت لقمان صبر هم نيكو دمي است كو پناه و دافع هر جا غمي است صد هزاران كيميا حق آفريد كيميايي هم چو صبر آدم نديد صبر گنج است اي برادر صبر كن تا شفا يابي تو زين رنج كهن[4] سعدي در گلستان ميگويد: چو لقمان ديد كاندر دست داوود (ع) همي آهن به معجز موم گردد نپرسيدش چه ميسازي كه دانست كه بيپرسيدنش معلوم گردد[5] گزينش داوري بهتر گلّة گوسفندي شبانه وارد تاكستاني شدند، و برگها و خوشههاي انگور آن تاكستان را خوردند. صاحب باغ از حادثه با خبر شد و صاحب گوسفند را نزد حضرت داوود ـ عليه السلام ـ آورد، و از او شكايت نمود، و از حضرت داوود ـ عليه السلام ـ خواست تا در اين مورد داوري كند. حضرت داوود ـ عليه السلام ـ پس از بررسي چنين فهميد كه قيمت در آمد آن باغ كه به وسيلة گوسفندان نابود شده به اندازة قيمت آن گوسفندان است، از اين رو چنين قضاوت كرد كه: «گوسفندان بايد به صاحب باغ سپرده شوند.» حضرت سليمان فرزند داوود ـ عليه السلام ـ كه در آن هنگام خردسال بوده، در آن جا حضور داشت و به پدر گفت: اي پيامبر بزرگ خدا! اين قضاوت را تغيير ده و تعديل كن. داوود ـ عليه السلام ـ گفت: چگونه؟ سليمان ـ عليه السلام ـ گفت: گوسفندان را به صاحب باغ تحويل بده تا از منافع آنها (از شير و پشمشان) استفاده كند، و باغ را به صاحب گوسفندان تحويل بده، تا در اصلاح آن بكوشد، وقتي كه باغ به حال اول بازگشت، آن را به صاحبش تحويل بده، و در همان وقت، گوسفندان را نيز به صاحبش بسپار. هر دو قضاوت صحيح و عادلانه بود، ولي نظر به اين كه در مقام اجرا، قضاوت سليمان ـ عليه السلام ـ دقيقتر اجرا ميشد و به طور تدريج بود و زندگي هر دو نفر (صاحب باغ و صاحب گوسفند) پس از مدتي سامان مييافت، قضاوت سليمان از سوي خداوند انتخاب گرديد، البته قضاوت سليمان ـ عليه السلام ـ را خداوند به او تفهيم نمود[6] و در ضمن، بوجود آمدن ماجرا به اين صورت، براي آن بود كه وصي حضرت داوود ـ عليه السلام ـ در ميان فرزندانش معرفي گردد كه سليمان است نه غير او. عطاهاي بزرگ خداوند به داوود ـ عليه السلام ـ خداوند در آيات 10 و 11 سورة سبأ پس از ذكر موهبت وسيع خود به داوود ـ عليه السلام ـ كه نشانگر مواهب بسيارِ معنوي و مادي به داوود ـ عليه السلام ـ است. سه عطية بزرگ الهي را نام ميبرد كه خداوند به حضرت داوود ـ عليه السلام ـ داد: 1. خداوند به كوهها فرمان داد كه با داوود ـ عليه السلام ـ (هنگام تسبيح) همصدا و هم آواز شوند. 2. به پرندگان فرمان داد كه با داوود ـ عليه السلام ـ (هنگام ذكر خدا) همصدا و هم آواز گردند. 3. خداوند آهن را براي داوود ـ عليه السلام ـ نرم كرد و به او دستور داد كه با آهن زرههاي كامل و فراخ بسازد، و حلقههاي آن را به اندازه و متناسب كند. وقتي كه حضرت داوود ـ عليه السلام ـ تسبيح خدا مينمود، كوهها و پرندگان صداي دلنشين و شيواي او را ميشنيدند و با او در ذكر خدا هم آهنگ ميشدند. امام صادق ـ عليه السلام ـ در اين راستا فرمود: «هنگامي كه داوود ـ عليه السلام ـ به سوي صحرا و بيابان حركت ميكرد، و آيات كتاب زبور را (كه غالباً به صورت مناجات بود) ميخواند، هيچ كوه و سنگ و پرندهاي نبود مگر اين كه با او همصدا ميشدند.»[7] آري آنها با شعوري كه داشتند تحت تأثير مناجاتهاي اثر بخش داوود ـ عليه السلام ـ قرار ميگرفتند و همنوا با او دل به خدا ميبستند. او مناجاتهاي كتاب زبور را با آن صداي خوش در محرابش ميخواند. پرندگان آن چنان مجذوب آن صدا ميشدند كه از هوا ميآمدند و بر روي داوود ـ عليه السلام ـ ميافتادند، و حيوانات وحشي براي شنيدن آن، پيش مردم ميآمدند و از آنها نميرميدند، زيرا همه، حواسشان غرق در لذّت صداي داوود ـ عليه السلام ـ ميشد.[8] پی نوشت:[1]. نهج البلاغه، خطبة 160. [2]. تفسير مجمع البيان، ج 8، ص 381. [3]. مجمع البيان، ج 8، ص 382. [4]. ديوان مثنوي، دفتر دوم. [5]. گلستان سعدي،باب 8. [6]. مجمع البيان، ج 7، ص 57، ذيل آية 78 سورة انبياء، به نقل از امام صادق و امام باقر ـ عليه السلام ـ ـ ناگفته نماند كه ظاهر امر نشان ميدهدكه در قضاوت داوود و سليمان دو گونگي وجود دارد، ولي طبق بعضي از روايات، امام باقر ـ عليه السلام ـ فرمود: اين دو گونگي در مرحله مناظره و مشورت بود، نه در مرحلة قضاوت نهايي (تفسير نور الثقلين، ج 3، ص 443). [7] . تفسير الميزان، ج 16، ص 390. [8] . بحار، ج 14، ص 15.
#دین و اندیشه#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 177]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها