واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
نماز و نمازگزاران (2) نماز و نمازگزاران در قرآن در قرآن مجيد در بيش از 80 مورد كلمه «صلوة» به معناي نماز آمده است.ما نخست مختصات نماز و نمازگزاران را از قرآن مجيد استخراج مينماييم و سپس به مطالبي ديگر در اين مبحث ميپردازيم. 1ـ استمداد و ياري جويي از نماز در برابر شدائد و سختيهاي زندگي كه دامنگير همهي انسانها است: اين حقيقت قابل ترديد نيست كه زندگي آدمي از سنگلاخ ناگواريها و حوادث غير قابل تحمل و ظلماتي كه گاهي هيچ روزنه اميد بخش در آنها مشاهده نميشود، خالي نيست. مردم در برابر اين سختيها به دو گروه اصلي تقسيم ميگردند: يك گروه با انواعي از وسائل تخدير و كنار زدن خود از سيلگاه آن سختيها و زير پا قرار دادن اصول و قوانين لازم، خود را راحت تلقي ميكنند. گروه ديگر نمازگزاران هستند، اينان كه در هر شبانه روز چند بار توفيق حضور در پيشگاه الهي را به دست ميآورند، حكمت هستي و هدف عالي حيات را بالاتر از آن ميدانند كه غم و شاديها و شيرينيها و تلخيهاي روزگاران بتواند در حيات معتدل آنان كه بر مبناي حكمت رباني و به هدف اعلي ميرود، تأثيري بگذارد: غــــم و شادي بَهرِ چـــه تــــفاوت دارد بـــاده بـــده شــادي آن كاين غم اوست به حلاوت بخورم زهر كه شاهد ساقي است به ارادت بكشم درد كه درمان هم ازوست به همين جهت بوده است كه سالكان طريق عشق حقيقي و رشد يافتگان حيات رباني با ابتلاء به مصائب و ناگواريهاي بسيار سخت، هرگز چهرهي شكوفاي خود را در هم و آشفته ننموده، با دريافت عظمت لذت ديدار خداوندي همواره شادمان و با نشاط بودند. 2ـ افزايش هشياري و استناد آن به بيداريهاي طبيعي كه گاهي سنگينتر از هر خواب سنگين ميباشند: خداوند سبحان از ورود به نماز در حال ناهشياري به طور عام نهي ميفرمايد: «يا اَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تَقْرَبُوا الصَّلوةَ وَ اَنْتُمْ سُكاري حَتّي تَعْلَمُوا ما تَقولُونَ»[1] (اي مردمي كه ايمان آوردهايد به نماز نزديك نشويد در آن حال كه مست هستيد تا بدانيد آنچه را كه ميگوييد.) با توجه به جمله «تا بدانيد كه چه ميگوييد» به خوبي روشن ميشود كه منظور اعم از مستي و انواع ناهشياريها است. 4ـ «وَاَقِمِ الصَّلوةَ اِنَّ الصًَّلوةَ تَنْهي عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ»[2] اين آيه مختصر با عظمت، سازندگي اين عبادت بزرگ را كه نماز ناميده ميشود، بيان ميكند. هر انسان عاقل حتي با كمترين توجه به اين كه از موقع گفتن «الله اكبر» به شرف و افتخار و كرامت ارتباط و رويارويي با خدا نائل آمده و شخصيت او از روي خاك برخاسته و فروغ رباني در دل او تابيده است، هرگز چنين شخصيت و چنين دل را در لجنزار خودخواهيها و كامكاري در فحشاء و زشتيها تباه و نابود نميسازد. در پيكار تضاد آشتي ناپذير و فروغ الهي و ظلمات فحشاء و زشتيها، غلبهي نهايي با فروغ جان پرور و روح افزاي آن ارتباط است كه «الله اكبر» آغاز آن است، و «السلام عليكم و رحمة الله و بركاته» كه نغمهي ابدي آهنگ وحدت انسانهاي مشترك در قافله سالكين جاذبيت ربوبي است، پايان آن ميباشد. پی نوشت: [1] . سورهي نساء، آيهي 43. [2] . سورهي عنكبوت، آيهي 45. علامه محمد تقي جعفري ـ نماز زيباترين جلوه نيايش،ص39
#دین و اندیشه#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 207]