تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
انواع ریل دستگاههای CNC + جدول مقایسه معایب و مزایا
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1806916218
« دنیا دوستی منشأ تمام مفاسد »
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: ششمین حدیث از چهل حدیث امام خمینی(ره) در باب " محبت به دنیا" است . ایشان دراین باب ، دریچه سخن را با حدیثی از امام صادق علیه السلام می گشاید : " کسی که صبح و شام کند در حالی که دنیا بزرگترین همت او باشد، خداوند فقر را میان دو چشمش قرار دهد و کار او را پریشان سازد و او را از دنیا بهره مند نگرداند مگر آن مقدار که سهم اوست؛ و کسی که صبح و شام کند، در صورتی که همت او آخرت باشد، خداوند بی نیازی را در دل او قرار می دهد و کار او را به سامان می رساند." منظور ما در این روایت ، سخن از دنیای ناپسندی است که شخص جویای سعادتمندی آخرت ، باید از آن دوری کند و از نقطه نظر علامه مجلسی که مبتنی بر آیات و روایات است ، دنیای ناپسند، پرداختن به اموری است که انسان را از اطاعت خداوند باز می دارد، هر چند ظاهر شرعی داشته باشد ، مثل ریاضتها و زهدورزیهایی که انسان را از خدا دور می کند. همچنین هر چیزی که باعث تقرب به خدا و کسب سعادت در قیامت گردد، آخرت نام دارد، هر چند ظاهراً اموری دنیایی باشد ، مثل تجارت و صنعت؛ که از آن جمله امرار معاش ، کمک به دیگران و شرکت در کارهای خیر است . مرتبه دنیایی هر کس اگر چه ذاتاً ناقص است ، اما چون محلی برای کسب سعادت اخروی است نزد اولیای الهی از ارزشمندترین عالم ها به حساب می آید، و این که می بینیم دنیا در برخی آیات و روایات مورد مذمت قرار گرفته است منظور اصل دنیا نیست ، بلکه توجه و محبت به آن ، سرزنش شده است . چنانکه شخصی در حضور امام علی علیه السلام دنیا را سرزنش نمود . حضرت فرمود: « دنیا سرای راستی است برای کسی که آن را باور دارد ، سرای ایمنی ( از عذاب الهی) است برای کسی که فهمید و آنچه را خبر داد، دریافت نمود ، سرای توانگری است برای کسی که از آن ره توشه برداشت....." ( نهج البلاغه فیض الاسلام/1149) بنابراین، آنجا که دنیا مذموم و ناپسند خوانده شده ، منظور محبت قلبی به دنیا است ؛ چراکه هر چه دلبستگی شخص به دنیا بیش تر باشد ، حجاب بین او و پروردگار غلیظ تر خواهد بود . چرا انسان به دنیا محبت دارد؟ انسان چون در عالم طبیعت به دنیا می آید و در حقیقت اولاد این عالم است ، محبت دنیا در قلب او وجود دارد . از سوی دیگر این عالم را محل عیش و عشرت خود می داند و مرگ را سبب جدایی از این نعمتها می شمارد، لذا به دنیا یعنی محل عیش و نوش خود، محبت دارد ؛ همچنین انسان فطرتاً میل به جاودانگی دارد و تصور می کند مرگ فنای او است . پس ما ، یا ایمان به آخرت نداریم و یا اطمینان قلبی ما به این باور ضعیف و سست است. در حالی که اگر فناپذیری این عالم را بدانیم و جاوادنگی آخرت را یقین کنیم، از این عالم روی گردان خواهیم شد . چنان که حضرت علی علیه السلام می فرماید: « سوگند به خدا که اُنس پسر ابوطالب به مردن ، از علاقه طفل به پستان مادربیشتر است " . این علاقه به آن خاطر است که حضرتش حقیقت دنیا را دیده و اگربنا به مصالحی نبود در این دنیا برای لحظه ای درنگ نمی کرد . برای دوستان پروردگار ، همین توقف در این عالم که عالم کثرت است و نیز اشتغال به امور دنیوی، با همه ضرورتهایش دارای درد و رنج است . بیشتر ناله اولیای الهی ، درد جدایی از پروردگار است . هر اندازه بهره شخص از دنیا بیشتر باشد، وابستگی قلبی او به دنیا بیشتر می گردد ، تا جایی که دوستی دنیا، سراسر دل او را فرا می گیرد و این حالت منشأ همه گناهان او خواهد بود . از مفاسد بزرگ ، آن است که محبت دنیا قلب انسان را فرا بگیرد و هنگام مردن برای شخص فاش شود که خداوند او را از محبوبش در دنیا جدا می کند . امام صادق علیه السلام فرمود: « مثل دنیا مثل آب دریا است ، شخص تشنه هر چه از آن بیاشامد، تشنگی را زیادتر می کند ، تا او را از بین ببرد.» برخی پیامدها در خصوص محبت به دنیا باید دانست که همین دوستی اسباب گرفتاری است و میزان طول کشیدن عالم برزخ و قبر همین تعلقات دنیوی می باشد . هر چه وابستگی انسان به دنیا کم تر باشد، برزخ و قبر او گشادتر ، روشن تر و مکث انسان در آن کم تر است، چنان که در برخی روایات ، برزخ اولیای الهی سه روز عنوان شده است و عمده فشار و سختی به دلیل همین وابستگی ها است . از مفاسد محبت به دنیا ترس از مرگ است و این ترس، غیر از ترسی است که مؤمنان دارند . از دیگر مفاسد محبت به دنیا ، آن است که انسان را از عبادات شرعی باز می دارد، جنبه طبیعی انسان را تقویت و عزم او را سست می کند، در حالی که یکی از اسرار عبادت آن است که روح و اراده شخص تقویت و بدن تابع اراده روح می شود . اگر بدن تابع اراده روح گردد، زحمت عبادت از بین می رود و اراده تقویت می شود و در این صورت مراتبی از بهشت، که لازمه رسیدن به آن داشتن اراده و عزمی قوی است، به شخص اختصاص می یابد . پس با انجام دادن هر کدام از عبادات عزم و اراده انسان تقویت می گردد؛ مثلاً کسی که در شب سرد زمستان از بستر برمی خیزد و به عبادت خدا قیام می کند اراده اش تقویت می گردد. این کار اگر چه در ابتدا مشکل است ، امابه مرور زمان برایش آسان می گردد، این گونه عبادت علاوه بر تشکیل صورت عمل در قیامت و طبعاً بهره مندی از آن ، موجب تقویت اراده می شود و به مرور زمان علاقه انسان را به عبادت افزون می سازد ، چه بسا این علاقه مجازی به علاقه حقیقی یعنی علاقه و مهر به ذات اقدس پروردگار منجر شود. tebyan.net
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 356]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها