تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805803529
تأثير تجملات و نازپروردگي
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: تأثير تجملات و نازپروردگي
ملت ها و جوامعي که در ناز و نعمت فرو رفته اند و تمام دارايي و ثروت کشورشان را صرف خوشگذراني مي کنند، ديري نمي گذرد که به انواع مصيبت ها و گرفتاري ها دچار مي شوند و چون به اين خرج هاي زايد و تجملي عادت کرده اند، براي ادامه بهره مندي اسراف گونه از اين مواهب، دست نيازمندي به سوي بيگانگان دراز مي کنند.عموماً دولت ها در آغاز فرمانروايي و حکومتشان، از تمايلات و هوي و هوس هاي کشور‌داري به دور هستند و اگر دولتي به دين الهي اتکا کند و تلاش و سعي اش بر آن باشد تا احکام و قوانين الهي را در جامعه پياده کند، همواره از هوي و هوس هاي کشور‌داري دور خواهد بود. اما طبيعت کشور‌داري چنين اقتضا مي کند که دولت به سوي خود‌کامگي گرايد و تا هنگامي که بزرگي و سيادت در ميان مردم مشترک است، همه به طور يکسان در راه غلبه بر بيگانه و رسيدن به عزت و سر‌بلندي مي کوشند و جانسپاري را بر تباهي آن ترجيح مي دهند، ولي هرگاه يکي از آنان فرمانرواي مطلق شد، همه ثروت ها را به خود اختصاص مي دهد و در نتيجه ديگران در امر ارجمندي و غلبه جويي به سستي مي گرايند و به خواري و بندگي خو مي گيرند و آن گاه نسل دوم هم بر همين شيوه تربيت مي شوند و گمان مي کنند که حقوقي که از سلطان مي گيرند، به منزله مزد ايشان در برابر حمايت از اوست و تباهي عصبيّت و غيرت ـ به علت از بين رفتن روح دلاوري مردم ـ سبب مي شود که دولت رو به ضعف بگذارد.(1)تجمل خواهي و نازپروردگي براي مردم تباهي آور است، چه در نهاد آدمي انواع بدي ها و فرو‌مايگي ها و عادات زشت پديد مي آورد و خصال نيکي را که نشانه و راهنماي کشور‌داري است، از ميان مي برد و انسان را به خصال مناقض نيکي متصف مي کندزمينه اي براي زورگويي و ستمگريروحيه استبداد و خود‌کامگي، به تدريج زمينه را براي زورگويي و ستمگري فراهم مي کند و چه بسا که دولت ها از اصل مهم قانونگذاري و امر و نهي در ميان مردم دست برداشته و به سبب نيازمندي به افزايش خراج ها و ماليات ها و به دست آوردن منافع بيشتر، کيفرهاي مالي هم تعيين کنند؛ در چنين شرايطي ممکن است همه يا اکثر افراد جامعه که از تنعم و رفاه کافي هم برخوردار باشند، ولي احساس کنند که از سوي خود دستگاه حاکمه يا کساني که مورد حمايت آن دستگاه اند، مورد ظلم و تعدي واقع شده اند و از بسياري حقوق مادي يا معنوي خويش محروم گشته اند؛ به گونه اي که از ميان رفتن آن ستمگران و متجاوزان، آنان را به رفاه و تنعم بيشتري مي رساند يا حرمت و کرامتشان را برمي گرداند. بنابراين تن دادن به ظلم، انقياد و فرمانبري را جايز ندانسته و دست به مقاومت زده و به پا مي خيزند، در نتيجه اسباب زوال و انحطاط آن دولت را فراهم مي آورند. فرو رفتن در ناز و نعمت و تجملاتملت ها و جوامعي که در ناز و نعمت فرو رفته اند و تمام دارايي و ثروت کشورشان را صرف خوشگذراني مي کنند، ديري نمي گذرد که به انواع مصيبت ها و گرفتاري ها دچار مي شوند و چون به اين خرج هاي زايد و تجملي عادت کرده اند، براي ادامه بهره مندي اسراف گونه از اين مواهب، دست نيازمندي به سوي بيگانگان دراز مي کنند.در چنين جامعه اي، نيروي کار و فعاليت تعطيل شده و روحيه رخوت و سستي و تنبلي جامعه و افرادش را در برمي گيرد. در نتيجه روحيه شجاعت و دليري، مقاومت و مبارزه با عوامل بيگانه مي ميرد و به هر اندازه که بيشتر در ناز و نعمت و تجمل خواهي فرو مي روند، به همان ميزان به نابودي نزديک تر مي شوند. هم چنانکه ابن خلدون مي نويسد: «تجمل خواهي و نازپروردگي براي مردم تباهي آور است، چه در نهاد آدمي انواع بدي ها و فرو‌مايگي ها و عادات زشت پديد مي آورد و خصال نيکي را که نشانه و راهنماي کشور‌داري است، از ميان مي برد و انسان را به خصال مناقض نيکي متصف مي کند؛ بنابراين تجمل پرستي و خصال زاييده شده از آن، نشانه بدبختي و انقراضي است که خداوند آن را در آفريدگان خويش مايه نابودي ساخته است. از اين رو مقدمات نابودي و زبوني و پريشان حالي در دولت پديد مي آيد و گرفتار بيماري هاي مزمن پيري و فرسودگي مي شود تا سرانجام واژگون مي گردد.»(2)ملت ها و جوامعي که در ناز و نعمت فرو رفته اند و تمام دارايي و ثروت کشورشان را صرف خوشگذراني مي کنند، ديري نمي گذرد که به انواع مصيبت ها و گرفتاري ها دچار مي شوند و چون به اين خرج هاي زايد و تجملي عادت کرده اند، براي ادامه بهره مندي اسراف گونه از اين مواهب، دست نيازمندي به سوي بيگانگان دراز مي کنندتشتّت و تفرقهخداوند در قرآن کريم، به صراحت دستور مي‌دهد که بر مبناي ايمان و گرايش به ريسمان الهي، متحد و متفق باشيد و از تفرق و تشتّت بپرهيزيد و در آيه اي ديگر فرموده است، مانند پيشينيان که تفرق و اختلاف کردند، مباشيد: «وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِيعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ وَاذْكُرُواْ نِعْمَتَ اللّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنتُمْ أَعْدَاء فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنتُمْ عَلَىَ شَفَا حُفْرَةٍ مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَكُم مِّنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ ؛ و همگى به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراكنده نشويد و نعمت خدا را بر خود ياد كنيد، آنگاه كه دشمنان [يكديگر] بوديد؛ پس ميان دل هاى شما الفت انداخت تا به لطف او برادران هم شديد و بر كنار پرتگاه آتش بوديد كه شما را از آن رهانيد. اين گونه خداوند نشانه هاى خود را براى شما روشن مى كند؛ باشد كه شما راه يابيد»(3)؛ «وَلاَ تَكُونُواْ كَالَّذِينَ تَفَرَّقُواْ وَاخْتَلَفُواْ مِن بَعْدِ مَا جَاءهُمُ الْبَيِّنَاتُ وَأُوْلَئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ ؛و چون كسانى مباشيد كه پس از آنكه دلايل آشكار برايشان آمد، پراكنده شدند و با هم اختلاف پيدا كردند و براى آنان عذابى سهمگين است».(4)
همچنين در جاي ديگري فرموده است: «قُلْ هُوَ الْقَادِرُ عَلَى أَن يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عَذَابًا مِّن فَوْقِكُمْ أَوْ مِن تَحْتِ أَرْجُلِكُمْ أَوْ يَلْبِسَكُمْ شِيَعًا وَيُذِيقَ بَعْضَكُم بَأْسَ بَعْضٍ انظُرْ كَيْفَ نُصَرِّفُ الآيَاتِ لَعَلَّهُمْ يَفْقَهُونَ ؛ بگو او تواناست كه از بالاى سرتان يا از زير پاهايتان عذابى بر شما بفرستد يا شما را گروه گروه به هم اندازد [و دچار تفرقه سازد] و عذاب بعضى از شما را به بعضى [ديگر] بچشاند؛ بنگر چگونه آيات [خود] را گوناگون بيان مىكنيم، باشد كه آنان بفهمند».(5) در جاي ديگري نيز فرموده است: «وَأَطِيعُواْ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَلاَ تَنَازَعُواْ فَتَفْشَلُواْ وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ وَاصْبِرُواْ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ ؛و از خدا و پيامبرش اطاعت كنيد و با هم نزاع مكنيد كه سست شويد و مهابت شما از بين برود و صبر كنيد كه خدا با شكيبايان است».(6) هر گاه جامعه اي از محور حق و کلام خداوندي دور شود، به دسته بندي و گروه گرايي مي پردازد و پس از مدتي نيز دچار اختلاف و تفرقه مي شود که پيامد آن نيز کشمکش و نزاع داخلي است. وقوع اين امر سبب مي شود قواي جامعه تحليل رود و طمع بيگانگان نسبت به تسلط يافتن بر آن سرزمين بر انگيخته شود. در انتهاي چنين وضعي نيز تنها يک شکست قاطع در جنگي خارجي کافي است که آخرين ضربه را بر موجوديت آن کشور فرود آورد. چه بسا که هجوم توحش از بيرون با توحشي که در درون به فوران در‌آمده است، دست به يکي کنند و تمدن سرزميني را از ريشه بر‌اندازند.ملت ها و جوامعي که در ناز و نعمت فرو رفته اند و تمام دارايي و ثروت کشورشان را صرف خوشگذراني مي کنند، ديري نمي گذرد که به انواع مصيبت ها و گرفتاري ها دچار مي شوندنقض عهد و پيمان و غرور و غفلتدر اجتماعي که مردم به عهد و پيمان خود وفادار نيستند، مسلماً اعتماد و اطمينان و همياري از ميان مي رود و آن اجتماع به جهنم سوزاني تبديل مي شود. از نظر قرآن، تا زماني خلافت و تمدن در ملتي استوار است که آن ملت، به عهد و پيمان خود با خدا وفادار باشند. متأسفانه بيشتر ملت ها پس از مدتي پيمان خود را با خدا فراموش مي کنند، همچنان‌که در داستان حضرت آدم عليه السلام، خداوند مي فرمايد: « وَلَقَدْ عَهِدْنَا إِلَى آدَمَ مِن قَبْلُ فَنَسِيَ وَلَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْمًا ؛ و ما از پيش با آدم پيمان بستيم، ولي او فراموش کرد و ما براي او اراده اي (براي وفاداري به عهد) نيافتيم».(7)از ديگر عوامل سقوط تمدن ها، غرور و غفلت از آيات الهي است. ملت ها پس از رسيدن به اقتدار، نسبت به زر و زور خود مغرور مي گردند و از عواقب وخيم گناه و ظلم و فحشاي خود و نيز عذاب الهي غافل مي شوند. البته بايد توجه داشت که وقتي عذاب الهي و کيفر دنيايي بر جامعه اي وارد شود، در چنين صورتي اين پيامد طبيعي فقط دامنگير يک گروه خاص از آن جامعه يعني ظالمان و ستم پيشگان نخواهد بود؛ بلکه همه افراد و اعضاي آن را با آنکه هويت هر يک از آنان و نحوه رفتار و سلوک آنان مانند يکديگر نيست، در‌بر مي گيرد؛ هم چنانکه آيات قرآني بر اين امر تصريح دارند: «وَاتَّقُواْ فِتْنَةً لاَّ تُصِيبَنَّ الَّذِينَ ظَلَمُواْ مِنكُمْ خَآصَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ ؛و از فتنه اى كه تنها به ستمكاران شما نمى رسد، بترسيد و بدانيد كه خدا سخت كيفر است».(8)تمام اين مسائل، منطقِ سنت تاريخ است و بر اساس اين منطق و اين سنت، چون در دنيا بر جامعه اي عذابي وارد شود، قانون و سنت تاريخ چنين ايجاب مي کند که اين عذاب فقط شامل بد‌کاران و ستمگران آن اجتماع نمي شود و همة طبقات را فرا مي گيرد.(9) پي نوشت ها:1. طلوع و غروب تمدن ها، ص66.2. مقدمة ابن خلدون، ترجمة محمد پروين گنابادي، ج1، ص 321.3. آل عمران: 103.4. همان: 105.5. انعام: 65.6. انفال: 46.7. طه: 115.8. انفال: 25 و نيز ر.ک: فاطر: 18.9. سنت هاي اجتماعي و فلسفه تاريخ در مکتب قرآن، ص88 ـ 89.زهرا رضاييانبخش قرآن تبيان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 513]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها