واضح آرشیو وب فارسی:جام نیوز:
خودمانی با خدا
خدای من! با نعمتت مرا آغاز كردى؛ پیش از آن كه چیزى به یادآمدنى باشم و از خاكم آفریدى و سپس در صلبها جایم دادى؛ ایمن از سختى هاى دوران و ..
به گزارش سرویس دینی جام: خدای من! با نعمتت مرا آغاز كردى؛ پیش از آن كه چیزى به یادآمدنى باشم و از خاكم آفریدى و سپس در صلبها جایم دادى؛ ایمن از سختى هاى دوران و رفت و آمد سالیان و روزگاران و من در دهلیزهاى تاریخ و زوایاى قرون، هماره از صلبى به رحمى كوچ مى كردم و این لطف و احسان تو بود كه مرا در زمان حكام كفر و در زمان عهدشكنان پیامبرْ ناشناس، لباس خلقت نپوشاندى و در وجود نیاوردى؛ بلكه زمانى روح آفرینش در من دمیدى كه بستر هدایت را از پیش گسترده بودى و جاده سعادت را هموار كرده بودى. تو مرا از آبى ریختنى سرشتى و در ظلمات سه گانه میان گوشت و پوست و خون، سكنایم دادى. نه مرا در كار خلقتم گواه گرفتى و نه كارى از آفرینش را بر دوش من گذاشتى و سپس، مرا تمام و كمال، بى هیچ عیب و نقص، بر هودج هدایت نشاندى و به سوى دنیا گسیل داشتى و مرا در گهواره كودكى با دستهاى ملاطفتت حفظ كردى و از میان غذاها، شیرى خوشگوار برایم برگزیدى و دلهاى پرستاران را بر من مهربان كردى و مهربانى مادران را به كفالت من گماشتى و مرا از شر جن و انس در امان داشتى و مرا در مسیر تعادل از پرتگاههاى زیادى و كاستى محافظت كردى. پس تو بزرگ و عزیز و بلند مرتبهاى؛ اى بخشندگى محض واى مهربانى تمام! خدایا! من شهادت مى دهم با تمامى وجودم، از قله حقیقت ایمانم و از بلنداى بناى محكم یقینم، با خلوص و صراحت توحیدى ام و از اعماق پوشیده ضمیرم، با بندبند رگهاى دیدگانم و روشنایى چشمانم، با چینها و چروكهاى صفحه پیشانى ام، با زوایاى حفرههاى وجودم، با نرمینه پرههاى بینى ام، با تارها و دهلیزهاى پرده شنوایى ام، با تكتك اجزاى لبهایم و با تمامى حركات كلام آفرین زبانم، با فراز و نشیبها و چم و خمهاى دهان و آروارهام و رستنگاه دندانهایم، با همه مجارى خوردن و آشامیدنم، با جزء جزء بشره مغزم و پوست سرم، بانخاع و رگهاى ریسمان گونه گردنم، با قفسه سینهام، با رگهاى طناب آساى حمایل بر دل و جگرم، با بندهاى پوشیده دلم، با اجزاى كنارههاى جگرم، با محتویات غضروفهاى دندههایم، با گیرههاى بندبند مفاصلم، با انقباض عضلاتم، با گوشههاى سرانگشتانم، با گوشتم، خونم، مویم، پوستم، عصبم، نایم، استخوانهایم، مغزم، رگهایم و با همه اعضا و جوارحم كه از اوان كودكى و شیر خوارگى در من تافته و بافته شده، با آن چه زمین از من مى شناسد و حمل مىكند، با خواب و بیدارىام، با حركت و سكونم و با ركوع و سجودم؛ خداى من! با همه اینها شهادت مى دهم كه اگر در عمرى جاودانه سر كنم و تمام هم و غم و تلاشم را بر شكرگزارى یكى از نعمتهاى تو بگذارم، نمى توانم. خداى من! حتى شكر یكى از نعمتهاى تو را نمى توانم؛ مگر باز به لطف و عنایت و توفیق تو كه آن نیز شكرى تازه و جاودانه مى طلبد و ثنایى تازهتر و ماندگارتر. آرى معبودم! اگر من و تمام خلق شمارندهات، همت كنیم و حرص بورزیم كه نعمتهاى قدیم و جدید تو را ـ نه سپاس بگزاریم كه ـ بشناسیم و در شماره آوریم، نمى توانیم؛ محال است بتوانیم. ... و چگونه بتوانیم؛ در حالى كه خودت در كتاب ناطقت و اخبار صادقت گفتهاى: «وَ اِنْ تَعُدّوا نِعْمَةَ اللّهِ لا تُحْصوها؛ اگر بخواهید نعمتهاى خداوند را بشمارید، نمى توانید». خدایا! مرا آزرمناك خویش قرار ده، بدانسان كه انگار مى بینمت و مرا آن گونه حیامند كن كه گویى حضور عزیزت را احساس مى كنم. دعاى عرفه امام حسین علیهالسلام
۱۳۹۲/۱۱/۲۰ - ۱۳:۵۱
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 62]