محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829555181
خنده زیاد و آثار و علاج آن
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: توانایى انسان در برخورد با دشوارىهاى زندگى محدود است و خواه ناخواه در نبرد با این دشوارىها خسته مىشود، توان و نیرویش کاهش مىیابد و نیاز به تقویت و تسکین پیدا مىکند. بخش اصلى وجود آدمى روح اوست و جسم، تنها قالب و مرکبى براى آن است. ازاینرو، تغذیه و استراحت جسمى به تنهایى براى تجدید و بازیافت قواى ازدسترفته کافى نیست و انسان براى آن که بتواند بار دیگر در صحنه تلاش زندگى حضور یابد و فعّالیت خود را از سر گیرد، بایستى از نظر روحى نیز تقویت شود. عواملى که در این هنگام مىتوانند موجب آرامش روانى انسان گردند و قواى تحلیلرفته فکرى او را تجدید کنند، گوناگون هستند؛ خنده و شوخى یکى از مهمترین آنهاست، چه اینکه یکى از ویژگىهاى انسان (و فصل ممیز او از سایر حیوانات) نیز خنده است و دیگر موجودات، خنده، شادى، مطایبه و شوخى ندارند.[1] خنده در آیات در قرآن از ماده ضحک که به معنای خنده است ده مورد وجود دارد که در پنج مورد به معنی خندیدن از روی تمسخر و بی اعتنایی است که در توصیف مشرکین بیان شده است[2] و در یک مورد درباره خدا سخن می گوید «اوست که خنداند و گریاند،»[3]و در دو مورد اوصاف بهشتیان را بیان می کند[4]و در یک مورد در توصیف ساره همسر حضرت ابراهیم است.[5]و در یک مورد هم درباره حضرت سلیمان است[6] که در مقابل کلام مورچه که -خطاب به مورچه های دیگر- گفته بود «به لانههاى خود بروید تا سلیمان و لشکرش شما را پایمال نکنند در حالى که نمىفهمند!»[7] و احتمال قوی داده اند که ضحک درباره حضرت سلیمان بمعنى تعجب باشد یعنى لبخند زد در حالیکه از سخن مورچه در عجب بود.[8] انواع خنده خنده بر سه قسم است: ممدوح، مباح و مذموم امام باقر(ع) نیز می فرماید: «خداى عز و جل آن کس که میان جمعى شوخى و خوشمزهگى کند دوستش دارد در صورتى که فحشى نباشد.»[18] خنده ممدوح تبسم کردن، خنده ممدوح و مستحب است. در روایتی آمده است: خنده مومن به صورت تبسم است.[9] چنانچه سیره پیغمبر(ص)این بود که خنده ایشان از تبسم تجاوز نمی کرد[10]و همچنین در روایت دیگر آمده است: «امام صادق(ع) فرمود: در موقع خنده نباید دندانهاى جلو دهان دیده شود که در این صورت عمل ناپسندى انجام دادهاى و کسى که بدى مرتکب مىشود از شبیخون در امان نمىماند.»[11] تبسم در بعضی از موارد استحباب زیادی دارد: «کسى که بر چهره برادر مؤمنش تبسّم بزند خدا برایش حسنه مىنویسد و کسى که خدا برایش حسنه بنویسد او را عذاب نخواهد کرد.»[12] در روایتی آمده است: پیامبر(ص) از همه مردم لبخندش بیشتر و خوش¬خلق¬تر بود مگر آیه قرآنى نازل مىشد و به یاد قیامت مىافتاد و یا مشغول موعظه مىشد و چون مسرور و خشنود بود، از همه مردم خشنودتر بود.[13] از این کلام توهمی را که در اذهان بعضی از افراد وجود دارد که خیال می کنند مومن واقعی همواره باید محزون باشد و هیچ وقت نباید بخندد، دفع می شود. چون از جمله علامات محبّت و معرفت خدا این است که چهره انسان در برخورد با مردم خندان باشد و دل از فراق محبوب غمناک و اندوهناک باشد. [14] نه اینکه در بین مردم محزون باشد. در حدیثى آمده است که پیغمبر اکرم(ص) از کنار جمعى مىگذشت که مشغول خنده بودند. فرمود:" اگر آنچه را من مىدانم مىدانستید بسیار گریه مىکردید و کم مىخندید"! هنگامى که پیامبر از آنجا گذشت جبرئیل بر او نازل شد و عرض کرد:" خنده و گریه هر دو از طرف خدا است".[15] یعنی لازم نیست مومن همیشه گریان باشد، بلکه هم گریه از ترس خدا و اینکه مرتکب گناهی شود در جاى خود لازم است و هم خنده به هنگام شادی؛ چرا که همه چیز و از جمله گریه و خنده از طرف خداست.[16] خنده مباح خنده خندیدن خنده مباح خنده ای است که از حد تبسم تجاوز کند و به حد قهقهه نرسد. البته به شرط اینکه گناهی در این کار نباشد. معمر بن خلاد می گوید: از امام رضا(ع) سئوال کردم اگر انسان در اجتماعى بنشیند بعد سخنى به میان بیاید و با هم شوخی کنند و بخندند آیا این کار اشکال دارد؟ حضرت فرمود: اشکالی ندارد، اگر چیزى نباشد. معمر بن خلاد می گوید: من تصور کردم که منظور آن حضرت از اینکه فرمودند اگر چیزى نباشد، این بود که فحش و متلک نباشد.[17] امام باقر(ع) نیز می فرماید: «خداى عز و جل آن کس که میان جمعى شوخى و خوشمزهگى کند دوستش دارد در صورتى که فحشى نباشد.»[18] چون اگر مجلس خنده تنها برای وقت گذرانی و لهو و لعب باشد مباح است ولی اگر برای ادخال سرور مؤمنین باشد مستحب است. شاهد بر این کلام، روایتی است از حضرت صادق(ع) که به یونس شیبانى فرمود: شوخى شما با یکدیگر چگونه است؟ گفت: کم است. فرمود چرا شوخى نمی کنید که شوخى، نشانه خوش اخلاقى است و باعث شادی دل مومن می شود. پیغمبر(ص) با مردم شوخى می کرد براى آنکه آنان را خوشحال کند.[19] خنده مذموم خنده ای که از نظر دین و یا مردم زشت و ناپسند باشد خنده مذموم نامیده می شود. در اینجا به چند مورد اشاره می شود: 1- قهقهه:[20] یعنی با صدای بلند خندیدن به گونه ای که از دور صدای خنده انسان شنیده شود. در روایتی آمده است قهقهه از شیطان است؛[21]یعنی شیطان است که ترغیب به قهقهه می کند. در روایت دیگر آمده است: «اگر صداى خندهات به قاهقاه بالا گرفت، بعد از آن که از مستى خنده باز آمدى بگو: «بار خدایا از من نفرت مکن»[22] 2- خنده ای که بدون تعجب باشد: یعنی اینکه انسان بی جهت و بدون اینکه مسئله تعجب آوری برایش رخ بدهد بخندد که در بعضی از روایات این کار را نشانه نادانی معرفی کرده است[23] و در روایت دیگر این گونه افراد را جزء کسانی شمرده است که غضب شدید خدا برآنها نازل می شود. [24] 3-خنده ای که به سبب گناه باشد: گاهی انسان درباره شخصی در مجلسی سخن می گوید تا افراد را بخنداند. رسول خدا(ص) در وصایاى خود به ابوذر فرمود: .. اى اباذر واى به حال کسى که سخن دروغ بگوید تا مردم را بخنداند. واى بر او، واى بر او»[25] کینه توزی:[28] اگر سخنی که پشت سر دیگری گفته شده به گوشش برسد باعث ناراحتی و کینه او خواهد شد بعضى تصور مىکنند اگر کسى به عنوان شوخى و مزاح و جلب توجه و خنداندن مردم، دروغ و یا تمسخر و غیبت و هر گناه دیگری انجام دهد اشکالی ندارد؛ چرا که در این گونه موارد جنبه شوخى و مزاح دارد نه جدّى، اما این نکته را باید در نظر داشت که در شرع مقدس اسلام، گناه به طور کلی نهی شده است چه شوخی و چه جدی. گاهی انسان با خنده اش موجبات آزار و اذیت دیگران را فراهم می کند: بر سخن اشتباه آمیز و نامنظّم شخصی، یا بر افعال آشفته و نامرتّب او، یا بر چهره زشت یا قامت کوتاه یا دراز او یا به عیب و نقصى که دارد بخندند که خنده بر این چیزها داخل در مسخرگى و مورد نهى است.[26] آثار خنده زیاد 1-دل مردگی:[27] اکثر افرادی که می خواهند زیاد بخندند در مجلسی می¬نشینند که در آن انواع گناهان از جمله غیبت و تمسخر و... وجود دارد و بدترین اثر گناه، از میان رفتن نور علم و حس تشخیص و تاریک شدن قلب و بالاخره از همه مهمتر مردن قلب است. 2-کینه توزی:[28] اگر سخنی که پشت سر دیگری گفته شده به گوشش برسد باعث ناراحتی و کینه او خواهد شد. 3- از بین رفتن «شکوه و وقار انسان»:[29] زیرا کسانی که به فکر زیاد خندیدن هستند سبک مغز بوده و ارزش و هیبت آنها نزد دیگران پایین است. 4-بىخبرى از قیامت: پیامبر خدا(ص) فرمود: «اگر آنچه من مىدانم بدانید بسیار خواهید گریست و کم خواهید خندید.»[30] 5-ابتلاء به جنون: چون خنده دلالت بر غفلت و فریب خوردگی انسان دارد که مانع تفکر و عبرت و توجه به مبدأ و معاد می شود و برای همین است که خنده در اطفال و دیوانه ها بیشتر از دیگران عارض می شود.[31] خنده علت خنده زیاد افراط در شوخی کردن علت زیادی خنده است[32]و به همین دلیل است که در بعضی روایات از شوخی نهی شده است. در روایتی از امام صادق(ع) آمده است: « مبادا شوخى کنید که دلتنگى می آورد و باعث به وجود آمدن کینه می شود.»[33] علاج خنده زیاد کسى که مرحلهاى همچون مرگ در پیش رو دارد، خانهاى ابدی همچون آخرت منتظر اوست، دشمنى همچون شیطان همواره در کمین اوست، دو فرشته همواره در کنار او هستند و تمام اعمالش را می نویسند، عمرش همچون برق در حال گذر است و منزلش یعنی دنیا محل صد هزار گونه خطر باشد، خنده و شوخى زیاد برای او معنی ندارد مگر از روی غفلت و بىخبرى.[34] پیامبر خدا(ص) به مجلسى گذرش افتاد که صداى خنده بلند بود. فرمود: انجمن خود را با یاد تیرهکننده لذّتها در آمیزید. عرض کردند: تیرهکننده لذتها چیست؟ فرمود: مرگ[35]یعنی برای کنترل نفس به یاد مرگ باشید تا عمر خود را صرف لذات زود گذر دنیا نکنید. یکى از بزرگان با خود خطاب کرد و گفت: «اى نفس مىخندى و حال اینکه شاید کفن تو اکنون در دست رختشوی باشد و او هم مشغول شستن آن باشد.»[36] غفلت مردم از مرگ به سبب کم یاد کردن مرگ است و اگر هم گاهى آن را یاد می کنند نه با قلبى فارغ بلکه با دلى گرفتار شهوتها و علائق دنیوى یاد آن مىکنند، و چنین یادى سودى نمىدهد. راه درست این است که آدمى دل را از هر چیزى جز یاد مرگ که در پیش روى دارد تهى کند و همچون کسى باشد که بخواهد سفر درازى برود و در مسیر راه، بیابانهاى بىآب یا دریاى خطرناک باشد... کسى که به این نحو به یاد مردن باشد و مکرّر یاد آن کند، در دل او اثر مىگذارد و در نتیجه سرور و نشاط او به دنیا کم مىشود و نفسش از آن باز مىایستد و از آن دل شکسته مىشود و آماده مرگ و سفر آخرت مىگردد.[37] بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 654]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها