تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837335952
اعتراض به امام مجتبی(ع)، ناشی از جهالت است
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: نوشتاری از علامه طهرانی؛
اعتراض به امام مجتبی(ع)، ناشی از جهالت است
شناسهٔ خبر: 3816636 - دوشنبه ۱۷ آبان ۱۳۹۵ - ۱۱:۲۰
دین و اندیشه > آیین ها و تشکل های مذهبی
.jwplayer{ display: inline-block; } امام حسن(ع) پس از صلح با معاویه از طرف نزدیکترین یاران خود مورد اعتراض و تعابیری قبیح و زننده قرار گرفته است که این مسأله ناشی از جهل و عدم شناخت حقیقت امامت است. به گزارش خبرنگار مهر، هفتم صفر، بنا به روایت معتبر و مطابق با سیره علمای حوزه علمیه نجف و قم، مصادف با شهادت سبط اکبر نبی مکرم اسلام، حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام است. آیت الله سید محمد محسن حسینی طهرانی در کتاب اربعین در فرهنگ شیعه ضمن در ضمن مبحث علل قیام سیدالشهدا در اشاره به برخی دیدگاههای انحرافی در خصوص اقدامات و مقامات ائمه علیهم اسلام چنین می نویسد: متاسفانه در دیدگاهی روشنفکرانه (به اصطلاح غیر صحیح امروزی خود) امام علیه السّلام را (چه سیّد الشّهداء و چه غیر آن حضرت) تنها در بعد مبارزه با رژیم های ستمکار می شناسند نه بیشتر و برای تثبیت نقاط روشن و بارز امام علیه السّلام در طول زندگی به دنبال مبارزات او می گردند و اگر در صفحات تاریخ به این مسأله برخورد نکنند یا نتوانند به شکل موجّه آن را ارائه دهند، با هزار زحمت و مصیبت مبارزه ای را برای او می تراشند و آن را با هزار رنگ و لعاب در معرض افکار عموم قرار می دهند، تا مبادا خدای نکرده به واسطه فقدان و یا ضعف در این نکته مهمّ و حیاتی(!) نقصانی و ایرادی و خدشه ای بر مسأله امامت و ولایت و زعامت او وارد گردد! در این دیدگاه طبعاً بین أئمّه علیهم السّلام نسبت به این مسأله به میزان شدّت و ضعف آن اختلاف فاحشی به وجود خواهد آمد و رتبه سیّد الشّهداءعلیه السّلام با برادر اکبر خود حضرت امام حسن مجتبی علیه السّلام تفاوت چشمگیری خواهد یافت و نعوذ بالله منقصتی که از این باب بر سبط اکبر رسول خدا وارد می آید چه بسا مسأله امامت او را زیر سؤال می برد. این دیدگاه حتّی در خود زمان امام مجتبی علیه السّلام وجود داشته است و پس از صلح با معاویه از طرف نزدیکترین یاران خود مورد اعتراض و تعابیری قبیح و زننده قرار گرفته است. مظلومیّت آن حضرت را بنگرید که برای دفاع از آرمان و روش خود باید از کلام نبوی که فرمود: «الحَسنُ و الحُسَینُ إمامانِ، قاما أو قَعَدا؛ حسن و حسین هر دو اماماند چه قیام کنند و چه سکوت نمایند!» استعانت بجوید و بدین وسیله خود را از گزند آماج تیرهای سبّ و دشنام و شناعت، آن هم توسّط اصحاب و یاران نزدیک خود برهاند. از جمله معترضین به امام مجتبی علیه السّلام: سلیمان بن صُرَد خزاعی و حُجْر ابن عَدیّ و سفیان بن أبی لیلی و أبی سعید عقیصا بودند، که در «بحار الأنوار» ج ۴، ص ۲۹ و «مناقب آل أبیطالب» ج ۴، ص ۳۵ و «الامامة و السّیاسة» و «أخبار الطوال» و «مقاتل الطّالبیّین» و «رجال کشّی» موجود است. در «علل الشّرایع» ج ۱، ص ۲۱۱ نقل می کند: ... أبی سعید عقیصا می گوید: به حسن بن علیّ بن أبیطالب گفتم: ای پسر رسول خدا! چرا با معاویه به سازش و مصالحه پرداختی درحالی که مسلّماً می دانستی تو بر حقّ میباشی و معاویه بر ضلالت و بطلان؟ پس او چنین فرمود: ای أبا سعید! آیا من حجّت خدای متعال بر خلقش نمی باشم، و پس از پدرم امام بر مردم نیستم؟ گفتم: بلی چنین است! فرمود: آیا من همان فردی نیستم که رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم درباره من و برادرم فرمود: حسن و حسین هر دو امام اند چه قیام کنند و چه نکنند؟ گفتم: بلی این چنین است! فرمود: پس در این صورت من امام هستم اگر برخیزم و امام هستم اگر بنشینم! ای أباسعید! من به همان دلیلی با معاویه صلح نمودم که رسول خدا قبل از من با بنی ضمره و بنی اشجع و اهل مکّه هنگام رجوع از حدیبیّه مصالحه نمود؛ درحالی که آنان به تنزیل قرآن کافر بودند و اصل آن را انکار می کردند، ولی معاویه و اصحاب او به تأویل قرآن (که همان ولایت و امامت امام معصوم علیه السّلام است) کافر می باشند و آن را ردّ و انکار می نمایند. ای أبا سعید! اگر من از جانب خدای متعال امام بوده باشم، دیگر جائز نیست که شخصی در عمل و رأی من تشکیک کند و آن را به دور از مصلحت و واقع بپندارد (چه آن رأی بر سازش و مصالحه تعلّق بگیرد و یا بر جنگ و ستیز با اهل باطل و گمراهان) اگر چه علّت و دلیل این مسأله بر افراد مخفی باشد و علم به آن نداشته باشند. آیا نمی بینی که خضر هنگامی که سفینه را شکافت و جوان نورس را به قتل رساند و دیوار را تجدید بنا نمود مورد اعتراض و پرخاش موسی علیه السّلام قرار گرفت؛ زیرا موسی دلیل این رفتار را نمی دانست و هنگامی که خضر حقیقت مطلب را برای او آشکار و روشن نمود پذیرفت و قبول کرد. این چنین است مسأله من در سازش با معاویه! بنابراین اعتراض و پرخاش شما بر عمل من به واسطه جهل و نادانی شما است بر اسرار و مصالح امور و اگر من این کار را انجام نمی دادم یک نفر شیعه از شیعیان ما بر روی زمین باقی نمی ماند. ونیز در «تاریخ خلفاء» ص ۷۴ می گوید: اصحاب آن حضرت به او می گفتند: ای کسی که موجب ننگ و عار مؤمنین گشتی! و او در پاسخ می فرمود: ننگ و عار دنیوی بهتر از عذاب و آتش اخروی است. و شخصی به آن حضرت گفت: سلام بر تو ای ذلیل و خوار کننده مؤمنین! و حضرت در پاسخ فرمود: من مؤمنین را ذلیل نگردانیدم ولیکن دوست نداشتم شما را در راه سلطنت و حکومت به باد فنا بدهم! اعتراض به امام مجتبی علیه السّلام به عدم قیام ناشی از جهالت است و از همه اینها گذشته، از آنجا که این مسأله در طول بیش از یک هزار سال برای آخرین پیشوا و امام ما حضرت بقیّةالله الأعظم أرواحنا فداه اتّفاق نیفتاده است، باید گفت که از همه بیشتر آن حضرت مورد این اشکال و اعتراض قرار خواهند گرفت؛ و گویا به وظیفه امامت و زعامت خود- نعوذ بالله- در طیّ این قرون و اعصار عمل ننموده اند! این دیدگاه ناشی از جهل و عدم شناخت حقیقت امامت است و مسأله ای بدین خطیری را با دید أحول و بیمار نگریستن و امام را همچو خود دانستن و او را به خود قیاس نمودن و مشاعر او را در حدّ مشاعر و مدرکات خود تنزّل دادن است؛ نَعُوذُ بالله مِن الجهلِ و الضَّلالهِ و البُعد و الغَوایه…………. امام علیه السّلام قلب عالم امکان و سرّ حقیقت تنزّل فیض پروردگار در عوالم مادون ذات حقّ است. مشیّت و تقدیر اراده الهی توسّط نفس امام علیه السّلام در جمیع عوالم ساری و جاری است؛ در آنجا که اراده حقّ بر قیام تعلّق گیرد قیام می کند ولو اینکه یک نفر همراه و همگام با او نباشد و در آنجا که اراده حقّ بر سکوت و سکون تعلّق پذیرد از خود اظهار سلیقه و رویّه نمی کند، گرچه تمامی خلائق پشت سر او در حال انقیاد و اطاعت باشند. او از خود گذشته است و به حقّ پیوسته است و دیگر از پیش خود نظری ندارد و فکری سوای اراده و مشیّت حقّ در مخیّله او خطور نمی کند. فعل او فعل حقّ است و بر فعل حقّ ایراد و اعتراض جائی ندارد. سکوت امام مجتبی علیه السّلام به همان اندازه مورد رضا و مشیّت حقّ است که قیام سیّد الشّهداءعلیه السّلام، بدون یک ذرّه و یا سر سوزنی اختلاف و تفاوت و اگر جز این باشد در فعل حقّ قبح و شناعت به وجود می آید؛ تَعالَی اللهُ عن ذلکَ عُلُوًّا کبیرًا. تا انسان به این حقیقت نرسد دائماً در حال شکّ و تردید و نوسان و اعتراض و ایراد اشکالات واهی و پوچ نسبت به امام معصوم علیه السّلام بسر خواهد برد و در هر موقعیّتی و مناسبتی (بسته به حوادث و جریانات مناسب و یا نامناسب آن موقعیّت) حکمی و قضاوتی به مقتضای فهم ناقص و توهّمات و تخیّلات خود نسبت به فعل امام علیه السّلام خواهد نمود و دائماً دچار تناقض و تضادهای متولّده از جریانات مشابه در زمینه ها و ظروف متفاوت خواهد گردید. و از این جا به این حدیث شریف نبوی می رسیم که فرمود: الحَسنُ و الحُسینُ إمامانِ، قاما أو قَعَدا!
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 89]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها