تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837655863
خلافت امام مجتبی(ع) در منابع اهل تسنن
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: به مناسبت هفتم صفر؛
خلافت امام مجتبی(ع) در منابع اهل تسنن
شناسهٔ خبر: 3816693 - دوشنبه ۱۷ آبان ۱۳۹۵ - ۰۹:۵۶
دین و اندیشه > آیین ها و تشکل های مذهبی
.jwplayer{ display: inline-block; } اعاظم اهل سنت در کتب و تالیفات مکتوب خویش باعبارات و الحان گوناگونی به خلافت امام حسن(ع) اشاره نموده اند. خبرگزاری مهر، گروه دین و اندیشه_علی کریمی: شخصیت امام حسن بن علی(ع) گرچه مانند شمس فروزان بر تارک عالم تلألؤ می کند اما از سالیان دراز از سوی معاندان و جهّال شبهات و ایراداتی پیرامون شخصیت گرانمایه ی حضرتش ایراد گردیده است، که از آن جمله مباحثی در رابطه با خلافت و نحوه به حکومت رسیدن ایشان است. دراین مجال بر آن شدیم تا با استناد به کتب اهل سنت و احتجاج از این منابع که قطعا بر برخی افراد این نوع استناد حجت را تمام خواهد نمود، موضوع خلافت امام مجتبی(ع) را بررسی نماییم. اعاظم اهل سنت در کتب و تالیفات مکتوب خویش باعبارات و الحان گوناگونی به خلافت امام حسن(ع) اشاره نموده اند، از آن جمله: الف- ابن ابی الحدید معتزلی نقل می نماید: «هنگامی که علی علیه السلام از دنیا رحلت نمود، عبدالله بن عباس بن عبدالمطلب نزد مردم آمد و خطاب به آنان گفت: همانا امیرالمومنین از دنیا رفته و از خود جانشینی به جای گزارده است. اگر دعوت او را اجابت می کنید نزد شما آید واگر کراهت دارید هیچ کس بر دیگری اجباری ندارد. مردم گریستند و گفتند: بلکه نزد ما بیاید. حسن(ع) برآنان وارد شد و خطبه ای برای آنان ایراد کرده فرمود: ای مردم اتّقوا الله ! همانا ما امیران شماییم و ما اهل بیتی هستیم که خداوند در حق ما فرمود: خداوند قطعا می خواهد پلیدی و گناه را از شما اهل بیت دور نماید و کاملا شما را پاک نماید. پس آنگاه مردم با آن حضرت بیعت نمودند!» (۱) ب- ابن عباس بعد از شهادت امیر مومنان خطاب به مردم گفت : «این فرزند دختر پیامبر شماست و وصیّ امام شما پس با او بیعت نمایید.» (۲) ج-باز ابن ابی الحدید که از مفاخر عامّه است در رابطه با خلافت امام حسن(ع) می گوید: «امام علی علیه السلام هنگام وفاتش برحسن(ع) عهد خلافت نمود» (۳) د- هیثم بن عدیّ گوید: «عده ای از مشایخ و بزرگان را که درک کردم بر من حدیث کردند که علی بن ابی طالب (ع) امر خلافت را به حسن(ع) واگذار نمود.» (۴) ر- جندب بن عبدالله گوید: «علی علیه السلام بر من وارد شده و من عرض کردم یا امیر المومنین! اگر تو را نیافتیم –که خدا چنین روزی را نیاورد- آیا با حسن بیعت نماییم؟ حضرت فرمود :آری!» (۵) ز-ابوالفرج اصفهانی و دیگران نقل نموده اند که: «هنگامی که خبر شهادت امیرمومنان علیه السلام به ابو الاسود رسید بلند شد و ضمن خطبه ای گفت: به طور حتم او –علی علیه السلام –بعد از خود بر فرزند رسول خدا –حسن-وصیت نمود!» (۶) و- مسعودی نقل می کند که همانا امیرالمومنین(ع) فرمود: «همانا من به حسن و حسین وصیت می نمایم ، پس گوش به سخنان این دو داده و از آن دو اطاعت نمایید.» (۷) بنابراین واضح و مبرهن است که اوضاع و احوال و شرایط سیاسی، اجتماعی آن زمان به خوبی این را دریافته بود که قطعا و بدون هیچ شک و شبهه ای خلیفه و حاکم اسلامی بعد از امیرالمومنین(ع)، امام مجتبی(ع) می باشد. اما دسیسه ها و خدعه های بی حد و حصر معاویه ملعون افراد سست ایمان و احیانا لا ایمان را برآن داشت که امام زمان خویش را به راحتی آب خوردن کنار گذاشته و به مطامع دنیوی دل ببندند. همان چیزی که امام مجتبی(ع) فرمود که: «به خدا سوگند ای حجر! اگر هزار نفر سپاه داشتم، نه بلکه حتی صدنفر، بلکه حتی هفت نفر یار داشتم آنها را رها نمی کردم و به جنگ معاویه می رفتم!» (۸) اینجاست که با سوز و گدازی وصف ناپذیر به اوج مظلومیت و حق پایمال شده این امام همام پی می بریم و می دانیم که او نیز برای حفظ اسلام و جلوگیری از انشقاق امت واحده از حق پایمال شده چشم پوشید و به صلح رضایت داد! منابع: ۱-شرح ابن ابی الحدید ج۴ ص ۸ / الآغانی ج۶ ص ۱۲۱ ۲-شرح ابن ابی الحدید ج۱۶ ص ۳۰ / الفصول المهمه ص ۴۶ ۳-شرح ابن ابی الحدید ج۱ ص ۵۷ ۴-عقد الفرید ج ۴ص ۴۷۴ و۴۷۵ ۵-مناقب خوارزمی ص۲۷۸ ۶-الآغانی ج ۶ ص ۱۲۱ ۷-اثبات الوصیه ص ۱۵۲ ۸-خصیبی حسین بن حمدان ،الهدایه الکبری ص ۱۹۲/البلاغ بیروت
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 216]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها