تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1851439052
چگونه می توان با امام حسین(ع) همنشین شد؟
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: گفتاری از آیت الله جاودان-۲؛
چگونه می توان با امام حسین(ع) همنشین شد؟
شناسهٔ خبر: 3806897 - جمعه ۷ آبان ۱۳۹۵ - ۱۰:۴۸
دین و اندیشه > آیین ها و تشکل های مذهبی
.jwplayer{ display: inline-block; } آیت الله جاودان گفت: انسان با گریه بر حضرت حسین(ع) با ایشان همنشین می شود. کسی که بر حضرت حسین(ع) گریه کند، مودت را انجام داده است. به گزارش خبرگزاری مهر، متن زیر قسمت دوم گفتاری از آیت الله جاودان در مورد معنای عزاداری است که از نظر می گذرد؛ أعوذ باللهِ من الشَّیطانِ الرَّجیم. بسم اللهِ الرَّحمن الرَّحیم. الحَمدُ للهِ رَبِّ العالمین وَ لا حَولَ وَ لا قوَة إلا بالله العَلیِّ العَظیم وَ الصَّلاة وَ السَّلام عَلی سَیِّدِنا وَ نبیِّنا خاتم الأنبیاء وَ المُرسَلین أبِی القاسِم مُحمَّد وَ عَلی آلِهِ الطیِبینَ الطاهِرینَ المَعصومین سِیَّما بَقیة اللهِ فِی الأرَضین أرواحُنا وَ أرواحُ العالمینَ لِترابِ مَقدَمِهِ الفِداء وَ لعنة الله عَلی أعدائِهم أجمَعین إلی یَوم الدّین مباحث مربوط به عزاداری امام حسین (ع) و قیامت را ادامه می دهیم: در آیه ۱۹ سوره مبارکه ق میفرماید وَجَاءَتْ سَکرَةُ المَوْتِ بالحَقِّ ذلکَ ما کنتَ مِنهُ تحِیدُ مستی مرگ می آید و این آن چیزی بود که تو از آن فرار میکردی. در آیه بعد مرحله بعد را عنوان میکند: وَنـُفِخَ فی الصّور این نفخ صور دوم است. یک بار در صور دمیده می شود و همه موجودات زنده آسمان و زمین می میرند. صور دومی نیز هست و زمانی که در آن دمیده می شود همه زنده می شوند و در این آیه از صور دوم یاد میکند. وَنـُفِخَ فی الصّور ذلکَ یَوْمُ الوَعیدِدر صور دمیده می شود و این روز، روزی است که به آن وعده شده بود. در آیه بعد میفرماید: وَجَاءَتْ کُلّ نفس مَعَهَا سائِقٌ وَشَهِیدٌ هر نفسی به همراه یک سائق و یک شاهد به قیامت می آید. ما هزار شاهد داریم. هزار شاهد. دست من علیه من شهادت می دهد. پا شهادت میدهد. زمینی که من خدایی نکرده رویش گناه کرده ام شهادت می دهد. در آیه بعد میفرماید: لقدْ کـُنتَ فی غَفلةٍ مِنْ هذا فکشَفنا عَنکَ غِطاءَکَ فبَصَرُکَ الیَوْمَ حَدِیدٌ تو از این روز و از این قیامتی که الان به آن وارد شدی در غفلت بودی. فکشَفنا عَنکَ غِطاءَکَ ما پرده چشم تو را برداشتیم. وقتی انسان چیزی را نمی بیند، آن چیز یا چشم انسان، مشکلی دارد. به عنوان مثال الان من داخل حیاط را نمی بینم. چشمم مشکلی ندارد اما دیوار مانع است. اگر این دیوار نبود من کاملا حیاط را می دیدم. یک وقت ممکن است چشم من نبیند و قوت دیدن نداشته باشد. مثلا هوا کاملا روشن است و گرد و غباری نیست و هیچ پرده و دیوار و مانعی وجود ندارد اما فاصله زیاد است و چشم من ضعیف است و دور را نمی بیند. گاهی انسان دوربینش ضعیف است و فاصله دور برایش تار است. در اینجا هم میگویند چشم تو در دیدن قیامت تار بود. حالا ما دست کشیدیم و این تاری برطرف شد و حالا دیدی. عرض کردم که غفلت به حالتی گفته میشود که چیزی وجود دارد اما من مشکل دارم و متوجه آن چیزی که وجود دارد نیستم. اینجا هم همین را میگویند. میگویند یک پرده در مقابل چشم تو بود و آن را نمیدیدی، اگرنه قیامت حاضر بود. هیچ لحظه ای نبود که قیامت پوشیده و پنهان باشد. آن پوشیده نبود بلکه چشم تو پوشش و مشکل داشت. لقدْ کـُنتَ فی غَفلةٍ مِنْ هذا فکشَفنا عَنکَ غِطاءَکَ ما این پرده چشم تو را کشف کردیم و کنار زدیم. فبَصَرُکَ الیَوْمَ حَدِیدٌ آن زمان چشمت تیز نبود اما حالا چشمت میبیند. ببینید همیشه ی عمر ما قیامت وجود داشته است. همیشه. در تمام لحظات عمرمان ما قیامت را داشته ایم اما نمیدیدیم. در قرآن میفرماید آن کسی که مال یتیم را میخورد الآن دارد آتش میخورد. نه اینکه بعدها آتش خواهد خورد. همین الان دارد آتش میخورد. هر مشکل و گناه دیگر هم همینطور است. انسان هر حرام دیگری هم که بخورد، دارد آتش میخورد. اگر انسان به سوی نامحرم دست دراز کند و دست دهد، دستش را به سوی آتش دراز کرده است. الان فهمیده نمیشود. زمانی که آن پرده را کنار زدند دست میسوزد. این پرده حائلی بود برای سوزش و زمانی که آن را بردارند، دست میسوزد. نه اینکه آن زمان تازه آتشی افروخته میشود. همان زمانی که انسان گناه میکند با آن گناه آتش افروخته میشود و با کار خوب بهشت خلق و ایجاد میشود. ما بهشت و جهنم را خودمان میسازیم. بهشتی که ساخته دست خود ما و ساخته سعی و کوشش ما نباشد اصلا وجود ندارد. جهنم نیز همینطور است. آن را کسی دیگر نمیسازد که برای ما بیاورند. به عنوان مثال در اینجا غذا را برای ما درست میکنند و برایمان می آورند. اما در آنجا ما خودمان با اعمالمان غذا را درست میکنیم. اگر صد گل در سرنوشت خودت کاشته ای صد گل داری و اگر کمتر کاشته ای کمتر خواهی داشت. در آیه ۱۸۷ سوره اعراف نیز میفرماید: لا یُجلــّیها لوَقتِهَا إِلا هُو خداوند از قیامت پرده برنمیدارد مگر در وقت خودش و جز خداوند کسی پرده از قیامت برنمی دارد. مرحله اول قیامت برای ما به صورت کشف اتفاق میافتد. هزاران حادثه دیگر هم اتفاق میافتد که آنها به جای خودش است. مثلا در آیه ۱ سوره مبارکه حج میفرماید: إِنَّ زَلزَلة السَّاعَةِ شـَیْءٌ عَظیمٌ در مقدمه قیامت زلزله ای روی میدهد که تمام عالم را فرا میگیرد. نه فقط یک نقطه کوچک یا کره زمین بلکه عالم زلزله میشود. خدای متعال عالم را تخریب میکند. در آیه ۶۷ سوره مبارکه زمر میفرماید: ... وَالأرْضُ جَمیعًا قَبْضَتـُهُ یَوْمَ القیامَةِ در روز قیامت زمین در قبضه قدرت الهی است. آسمان هم همینطور است. آسمان نیز در قبضه قدرت الهی است. فرموده اند مثل کاغذی که لوله کرده باشند و پیچیده باشند. وَالأرْضُ جَمیعًا قَبْضَتـُهُ یَوْمَ القیامَةِ وَالسَّماوَاتُ مَطویَّاتٌ بیَمینِهِ آسمان و زمین به دست قدرت الهی در هم پیچیده شده است. علاوه بر این حوادث، در ما نیز یک حوادثی اتفاق میافتد. ما با این حوادثی که برایمان اتفاق میافتد در قیامت حضور پیدا میکنیم. بنابراین قیامت با حوادثی که در ما اتفاق می افتد آشکار میشود و غیر از حوادثی که در جهان اتفاق میافتد، حوادث مهمی نیز در ما اتفاق میافتد. این مطلب بسیار ممهمی است. یک مطلب دیگر نیز در قیامت اتفاق می افتد. می فرمایند زمانی که انسان میمیرد تازه از خواب بیدار میشود. این را بارها شنیده اید. ببینیم در قیامت چه اتفاقاتی میافتد. در آیه ۶۸ سوره مبارکه زمر میفرماید: وَنـُفِخَ فی الصّور فصَعِقَ مَنْ فی السَّمَاوَاتِ وَمَنْ فی الأرْضِ در صور اول دمیده میشود و همه صاحبان شعور در آسمانها و زمین میمیرند. صَعِقَ به معنای بیهوشی نیز آمده است. إِلا مَنْ شاءَ اللهُ مگر کسانی که خدا بخواهد. یک دسته اند که هیچگاه مرگ به سراغشان نمی آید. همه ما زنده هستیم. این زندگی ما طبیعی است. این زندگی را از زمانی که متولد شده ایم تا روزی که از دنیا میرویم، داریم. این زندگی و حیات طبیعی است. حیات دیگری نیز وجود دارد که شما خودت آن را کسب میکنی. اگر توانستی آن حیات کسب کردنی را بدست آوری، آنگاه به نوعی از زندگی دست یافته ای که هیچگاه مرگ ندارد. این حیاتی است که قرآن کریم از آن با نام حیات طیبه یاد کرده است. انسان در اثر کوشش خودش به حیات طیبه میرسد. این حیات طیبه زندگی ای است که خود فرد کسب میکند. نه آن زندگی ای که به طور طبیعی داشته است. ببینید تمام حیوانات نیز در حیات طبیعی مانند ما هستند. از زمانی که متولد میشوند یک موجود زنده اند که روی زمین راه میرود. ما هم از زمانی که متولد شدیم یک موجود زنده ایم که در این زمین زندگی میکنیم. اما مقصود، این حیات و این زندگی طبیعی نیست. فرق ما با حیوانات این است که آنها نمیتوانند مرتبه بالاتری از حیات را کسب کنند اما ما میتوانیم. اگر کسی به آن حیات طیبه که تنها با زحمت فرد بدست می آید برسد، دیگر نمی میرد. وَنـُفِخَ فی الصّور فصَعِقَ مَنْ فی السَّمَاوَاتِ وَمَنْ فی الأرْضِ إِلا مَنْ شاءَ اللهُ همه میمیرند مگر کسانی که خدا میخواهد. آنها کسانی هستند که به حیات کسب کردنی و تحصیل کردنی رسیده اند. ببینید حادثه نفخ صور یک حادثه بزرگی است. عالم با این نفخ صور به هم میریزد اما انسانی که به حیات طیبه رسیده است، به هم نمیریزد. برای او هیچ حادثه ای اتفاق نمی افتد. آرامشی که قبلا داشت، ادامه پیدا میکند. در صورت رسیدن به حیات طیبه شما یک اطمینانی کسب میکنید. ألا بـِذِکرالله تطمَئنّ القــُلوب شما به یک اطمینانی میرسید. این اطمینان را هیچ وقت، هیچ حادثه ای خدشه دار نمیکند. دقت کنید: یک مطلبی عرض میکنم که برای فهم این مطلب خوب است. یک دوستی داشتیم که آدم زرنگی بود. میگفت من همیشه زمانی که میخواهم با کسی بحث کنم قبل از رفتن طوری آماده میشوم که به محض رسیدن، من اولین ضربه را بزنم. یکبار ایشان میخواست برود با یک آقایی صحبت کند که آن آقا شخصیت بزرگی بود. دوست ما گفت همین که رسیدم، او اولین ضربه را زد. حالا میخواهم این مطلب را عرض کنم تا متوجه شوید. یک چنین فردی هیچگاه دستپاچه نمیشود. اگر کسی به آن زندگی و آن اطمینان برسد هیچگاه مضطرب نمیشود. کسانی که کمی سنّشان بیشتر است و زمان بمبارانها و موشکباران های تهران بودند، به خاطر دارند که حضرت امام (ره) به اندازه ای راحت و آسوده بودند که کنار پنجره مینشستند. کنار پنجره که اگر چیزی منفجر شود، ذره ذره میشود و هر ذره اش مانند یک گلوله عمل میکند. هیچ حادثه ای ایشان را از جا تکان نمیداد و مضطرب نمیکرد. هیچگاه دستپاچه نمیشدند. حادثه قیامت حادثه بسیار بزرگی است. حادثه مرگ نیز بسیار بزرگ است. بزرگترین حادثه ای که ما در این دنیا با آن روبه رو میشویم حادثه مرگ است. قبلا خدمتتان گفته ام که پیامبر در معراج ملکی صاحب جاه و جلال بسیار را دیدند که طومار بزرگی در برابرش بود. از حضرت جبرئیل پرسیدند این کیست. ایشان عرض کردند این ملک الموت است و این طومار هم مربوط به کسانی است که باید قبض روح کند. حضرت عزرائیل بعد از سلام و عرض ادب خدمت پیامبر (ص) جریان مرگ را برای ایشان توضیح داد و پیامبر (ص) فرمودند که حادثه مرگ بسیار بزرگ است. من این مطالب را برای شما عرض میکنم، اما متاسفانه ما جدی نمیگیریم. حضرت جبرئیل خدمت پیامبر (ص) درس پس داد که آقا آن حوادثی که بعد از مرگ است سختتر و بزرگتر است. قرآن کریم از قیامت با نام تامّة کبری و حاقــّة یاد کرده است. حادثه، بسیار بزرگ و کوبنده است. در آیه ۱۸۷ سوره مبارکه اعراف میفرماید: ثقــُلتْ فی السَّمَاواتِ وَالأرْضِحادثه قیامت بر آسمان و زمین گران است، چه برسد به انسان کوچک و ضعیف. اما اگر کسی به آن حیاتی که خودش کسب میکند و با زحمت به دست می آید برسد، دیگر هیچ حادثه ای او را نمی لرزاند. این خیلی خوب است. إِلا مَنْ شاءَ اللهُ یعنی زمانی که خداوند همه موجودات را میمیراند، آنها نمیمیرند و حادثه قیامت مانند یک نسیمی از کنار آنها عبور میکند. در ادامه آیه ۶۸ سوره مبارکه زمر میفرماید: ثــُمَّ نـُفِخَ فِیهِ اُخرَی دوباره در صور دمیده میشود. صور قبلی، صور اماته بود و این صور احیاء است. همه موجودات زنده میشوند. البته ممکن است این مردن و زنده شدن مانند مردن و زنده شدن های این دنیا نباشد. در ادامه میفرماید: فإذا هُمْ قیامٌ یَنْظرُونَ حالا همه روی پا می ایستند. حرف اول در مورد قیامت این بود که چشم همه باز میشود و عمق عالم را میبینند. در سوره ق فرمودند فبَصَرُکَ الیَوْمَ حَدِیدٌ در قیامت چشمت تیز میشود و تا عمق عالم میرود. در اینجا میفرمایند شخصی که از خواب بیدار شده بود (با مرگ انسان از خواب بیدار میشود) از جایش بلند میشود (با قیامت انسان از جایش بلند میشود). همه کسانی که به قیامت آمده اند روی پا ایستاده اند. انسان از این بالاتر ندارد. اگر کسی در اینجا توانسته بود این ایستادن را با آن حیات طیبه تحصیل کند، دیگر هیچ حادثه ای برایش حادثه نخواهد بود. در آن صورت قیامت برای آن انسان سهل است. قیامت برای او شادمانی است. مطلب بعد: در آیه ۸۷ سوره مبارکه نمل میفرماید: کـُلّ أتـَوهُ داخِرینَ حادثه انقدر عظیم است که هرکس میآید، خوار است. در آیه ۷۱ سوره مبارکه مریم میفرماید: وَ إنْ مِنکـُمْ إلـّا واردُها هیچ کس نیست مگر اینکه وارد جهنم میشود. در رابطه با این آیه آمده است که همه وارد جهنم میشوند. بعد خدای متعال یک دسته را نجات میدهد. در ادامه آیه میفرماید: کانَ عَلی رَبِّکَ حَتمًا مَقضیًّا این یک قضای حتمی الهی است. یک قضای حتمی الهی است. این فرض که برای کسی اتفاق نیفتد، وجود ندارد. در آیه بعد میفرماید: ثــُمَّ نُنـَجّی الذینَ اتــّقـَوْا بعد ما یک دسته را نجات میدهیم. کسانی که در دنیا مراقب چشمشان، حرف زدنشان، گوششان بوده اند نجات پیدا میکنند. زیرا مشکلی ندارند که در آنجا گرفتار شوند. بنابراین نجات پیدا میکنند. کسی که مراقب چشم و گوش و زبان و خوراک و پوشاک و... بوده مشکلی ندارد که در آنجا بماند. ثــُمَّ نُنـَجّی الذینَ اتــّقـَوْا ما کسانی را که مراقب خودشان بوده اند نجات میدهیم. در ادامه آیه میفرماید: وَنـَذرُ الظـّالِمینَ فیها جـِثِیّا ظالمان در جهنم می مانند. آنها از شدت عظمت بلای جهنم به زانو درمیآیند. این بحث تمام شد. حضرت صادق (ع) خطاب به زُراره میفرمایند: یا زُرارَه إنَّ السَّماء بَکـَت عَلَی الحُسَینِ أربَعینَ صَباح. آسمان چهل صبح بر حضرت حسین (ع) گریه کرد. بعد همینطور فرمایشات را ادامه میدهند تا اینکه میفرمایند وَ کانَ جَدّی إذا ذکــَرَهُ بَکی حَتــّی تـَملأ عَیناهُ لِحِیَة ممکن است منظور حضرت صادق (ع) از جد، امام زین العابدین (ع) یا حضرت رسول (ص) باشد. میفرماید هرگاه جدّم حضرت حسین (ع) را یاد میکرد، انقدر گریه میکرد که محاسنش به اشکش خیس میشد. بعد به این قسمت میرسد: وَ ما عَینٌ أحَبّ إلَی اللهِ وَ لا عَبرَهٌ مِن عَین ٍبَکــّت وَ دَمَعَت عـَلیهِ هیچ چشمی و هیچ قطره اشکی نزد خداوند محبوبتر از چشم و اشکی که بر حسین (ع) گریه میکند، نیست. محبوبترین قطره های اشک قطره هایی است که بر حضرت حسین (ع) میریزد. وَ ما مِن باکٍ یَبکیهِ هیچ گریه کننده ای بر آن حضرت گریه نمیکند اِلــّا وَقد وَصَلَ فاطِمَة وَ أسعَدَها عَلیهِ مگر اینکه با حضرت صدیقه (سلام الله علیها) صله و پیوند پیدا میکند. اگر بعدها انسان این پیوند را خراب نکند، قطعا این پیوند انسان را به بهشت میکشاند. این پیوند برای اینکه انسان را به بهشت ببرد کافی است. وَ ما مِن باکٍ یَبکیهِ اِلــّا وَقد وَصَلَ فاطِمَة وَ أسعَدَها عَلیهِ کسی که برای امام حسین (ع) گریه میکند، به کمک فاطمه زهرا (سلام الله علیها) رفته و با آن حضرت صله کرده است. وَ وَصَلَ رَسُولُ الله و با پیامبر خدا نیز صله کرده و با ایشان پیوند برقرار کرده است. مطلب بعد: وَ أدّ َِحَقــّنا خاندان پیغمبر بر ما یک حقی دارند. حقّ آنها چیست؟ مَوَدَّة. مودت واجب است. کسی که بر حضرت حسین (ع) گریه کند، مودت را انجام داده است. این مطلب بسیار بزرگ است. مودت حق واجب خاندان پیغمبر است. هرکس بر حضرت حسین (ع) گریه کند، حق ما را ادا کرده است. وَ ما مِن عَبدٍ یُحشَر اِلــّا وَ عَیناهُ باکیَة هیچ بنده ای محشور نمیشود و به قیامت نمی آید مگر اینکه از شدت خواری گریه میکند. همان قیامتی که عرض کردیم هرکس به آن می آید خوار است. اِلــّا الباکینَ عَلَی جَدّی مگر آنهایی که بر جدّم گریه کرده اند. فَإنـّهُ یُحشَر وَ عَینـَهُ قَریرَة آن فردی که بر حسین (ع) گریه کرد و این گریه را حفظ کرد و خرابش نکرد زمانی که محشور میشود، چشمش روشن است. وَ البشارَةُ تـَلقاهُ همینطور برایش بشارت می آید. وَالسّرُورُ عَلَی وَجهِه شادمانی در صورتش دیده میشود. وَ الخـَلقُ فی الفـَزَع وَ هُم ءامِنون همه خلق خدا در فزع و ترس و ناراحتی اند، اما اینها در امانند. وَ الخـَلقُ یُعرَضُون همه خلق خدا برای حساب رفته اند وَ هُم حُدّاثُ الحُسَیناما اینها نشسته اند و با حضرت حسین (ع) سخن میگویند. انسان با گریه بر حضرت حسین (ع) با ایشان همنشین میشود. تحتَ العَرش، فی ظِلِّ العَرش وَ لا یَخافون سوءَ الحِساب آنها از سوء حساب نمیترسند. وَ قالَ لهُم اُدخُلِ الجَنَّة به آنها گفته میشوید وارد بهشت شوید. اما دنبال بهشت نمیروند. یَختارُونَ مَجلِسَهُ وَ حَدیثــَهُ مجلس حضرت حسین (ع) را بر بهشت ترجیح می دهند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 133]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها