تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1838059108
فریاد در عزای اباعبدالله(ع) باید برخاسته از حزن باشد
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: حجت‌الاسلام امیر جوان‌آراسته:
فریاد در عزای اباعبدالله(ع) باید برخاسته از حزن باشد
شناسهٔ خبر: 3802520 - شنبه ۱ آبان ۱۳۹۵ - ۱۲:۴۵
دین و اندیشه > آیین ها و تشکل های مذهبی
.jwplayer{ display: inline-block; } چهارمین سخنرانی از سلسله سخنرانی‌های «منبرهای عاشورایی» با سخنرانی حجت‌الاسلام امیر جوان‌آراسته برگزار شد. به گزارش خبرگزاری مهر، حجت‌الاسلام امیر جوان‌آراسته در چهارمین سخنرانی از سلسله سخنرانی‌های «منبرهای عاشورایی» که به مناسبت ایام سوگواری اباعبدالله الحسین(ع) برگزار می‌شود، به بحث فضیلت گریه و نوحه بر آن حضرت پرداخت و گفت: زیاد شنیده و می‌شنویم که گریه بر حضرت اباعبدالله الحسین(ع) چه فضیلت‌هایی دارد و عامل بخشیده شدن گناهان است و چه تأثیراتی در وجود انسان دارد. شاید این تعبیر را از آیت‌الله بهجت شنیده باشید که میگویند در بین مستحبات بعد از گریه از خوف خدا، چیزی افضل از گریه بر سیدالشهدا(ع) نیست. حتی ایشان نماز شب را نیز واجد چنین فضیلتی نمی‌داند. البته سؤالاتی همواره مطرح بوده مانند این که چگونه گریه‌ای مقبول است و اگر کسی در مجلس، گریه می‌کند اما در بیرون مجلس به گونه‌ای دیگر است و عملکردش در راستای سیره آن حضرت نیست، تکلیفش چگونه است. وی در ادامه گفت: اگر مصیبت را درک کنیم، متوجه خواهیم شد که این مصیبت، واقعاً یک مصیبت گریستنی است. شاید در عالم مصیبتی به این عظمت اتفاق نیفتاده باشد. اگر اهل گریه نیستیم، عظمت این مصیبت را درک نکرده‌ایم. لذا باید کاری کنیم که این عظمت را ببینیم و بچشیم. به هر حال مانعی وجود دارد از قبیل قساوت قلب و امثال این‌ها که باعث می‌شود اشک ما جاری نشود. باید این قساوت را علاج کرد. اگر انسان عظمت مصیبت را ببیند و بتواند با آن رابطه عاطفی برقرار کند، یعنی محبتی در دلش داشته باشد، اشک جاری می‌شود. جوان‌آراسته به تفاوت اشک از سر یأس و خوف با اشک از سر محبت اشاره کرد و گفت: گریه بر اباعبدالله(ع) گریه شوق و عشق و محبت است. گریه مصیبتی است که بر محبوبی روا داشته شده است. اگر برای عزیزی اتفاقی بیفتد، اشک‌مان جاری می‌شود. این رابطه محبت باید برقرار شود. در این صورت یقین بدانید که تبعیتی که میگویند حاصل محبت است، کم و بیش به وجود می‌آید. محبت، فرع معرفت است و تبعیت، فرع این محبت است. یعنی وقتی به کسی علاقه‌مند می‌شوید که شناختی نسبت به او پیدا کنید. شناخت، محبت می‌آورد و محبت، تبعیت می‌آورد؛ به شرطی که واقعاً شناختی حاصل شده باشد. بعضی از ما گرچه در مجالس اباعبدالله(ع) بزرگ شده‌ایم اما باز هم شناختی که باید نسبت به مقام و جایگاه اهل‌بیت(ع) در هستی و نقش آنان در سلوک انسان‌ها و در وساطت فیض الهی داشته باشیم، نداریم و این جایگاه را نمی‌فهمیم؛ جایگاه انسانی که آینه تمام‌نمای خداوند در عالم است و نمی‌شود انسانی بیش از این خدا را نشان دهد. این عضو هیئت علمی دانشگاه در ادامه گفت: اگر گفته می‌شود گریه بر امام حسین گناهان بزرگ را محو می‌کند، خیلی هم بعید ندانیم. بعضی میگویند مگر می‌شود با یک گریه چنین اتفاقی بیفتد؟ آری میگویند اباعبدالله(ع) برای خداوند کاری کرد که کسی برای خدا نکرد. خدا هم برای امام حسین(ع) کاری کرد که برای کسی دیگر نمی‌کند. وی سپس به بررسی مسئله فریاد زدن و لطمه زدن بر سر و صورت پرداخت و گفت: در روایات ما به مسئله فریاد زدن و لطمه بر سر و صورت در عزای اباعبدالله(ع) اشاره شده است. اما باید در این مسئله کمی دقت کرد. گاه مشاهده می‌شود که بعضی عزاداری‌ها فقط در این قبیل امور خلاصه شده است. فریاد و لطمه باید برخاسته از حزن باشد. یعنی شخص به تبع گریه حاصل از درک اوج مصیبت، چنان وجودش می‌سوزد که دیگر گریه جوابگو نیست، لذا بر سر و صورت خود می‌زند تا خود را آرام کند. اما فریادهایی که در برخی مجالس می‌بینیم، از این قبیل نیست و جای تأمل دارد. چنین مجالسی فاقد محتوا، عمق و حزن هستند و حواشی از اصل مسئله مهم‌تر می‌شود. البته نمی‌توان به راحتی مجلس امام حسین(ع) را نقد کرد و بر کسی خرده گرفت، چون بر محبت امام حسین(ع) تأکید بسیار شده است. از دیگر سو هم واقعاً شاهد انحرافاتی هستیم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها