محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830337521
ماهیت، انگیزه و علل قیام امام حسین(ع)
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: یادداشت؛
ماهیت، انگیزه و علل قیام امام حسین(ع)
شناسهٔ خبر: 2954011 - سه‌شنبه ۱۰ آذر ۱۳۹۴ - ۱۰:۴۸
دین و اندیشه > آیین ها و تشکل های مذهبی
هیچ شکی وجود ندارد که مردم کوفه امام را دعوت کردند، از یاری وی سرباز زدند و حتی به سود یزید به میدان کربلا گام نهادند ولی باید دیدشخصیتهای درجه اول نگارنده نامه ها چه وضعیتی یافتند. به گزارش خبرنگار مهر، متن زیر یادداشتی است که توسط محمد نصیری (رضی) محقق و استاد حوزه و دانشگاه و نویسنده کتاب تاریخ تحلیلی اسلام نوشته شده است. پدیده های اجتماعی، برخلاف بسیاری از پدیده های طبیعی، ابعاد مختلف دارند و عوامل گوناگون در پیدایش آنها مؤثر است. نهضت ممکن است از جهت ماهیت دفاعی و از جهتی دیگر ماهیت تهاجمی داشته باشد. بعد از اجرای برنامه های بسیار دقیق و فشار نظامی معاویه، فرزندش یزید مورد خوش آمدگویی و تهنیت قبایل قرار گرفت البته خلافت و جانشینی وی بدون بیعت شخصیتهای شناخته شده اسلام مشورعیت نمی یافت. معاویه که از اهمیت و نقش بیعت این افراد آگاه بود پیش از مردن خطر را حس کرد. او در بستر مرگ به یزید چنین اندرز داد: ... من همه چیز را برایت آماده کردم و همه اعراب را به اطاعت از تو واداشتم. هیچ کس در خلافت با تو مخالفت نخواهد ورزید؛ ولی من از حسین بن علی، عبدالله بن زبیر و عبدالله بن عمر بر تو بیمناکم؛ در میان اینان حسین بن علی از محبت و احترام بسیار برخوردار است؛ زیرا او از شایستگی های فراوان، حقوق برتر و خویشاوندی نزدیکتر با پیامبر(ص) بهره می برد ... یزید در نخستین اقدام به ولید بن عتبة حاکم مدینه فرمان داد تا به سرعت از عبدالله بن زبیر و حسین بن علی بیعت بگیرد. در این نامه به ولید تأکید کرد: هرگز نباید اجازه هیچ تأخیری به آنها بدهی؛ هر که از این امر سر باز زد، بی درنگ سر از پیکرش جدا پیکرش جداساز. وقتی حاکم مدینه آنان را فراخواند. عبدالله بن زبیر شبانه به مکه گریخت. امام حسین(ع) که از مرگ معاویه آگاه شده بود، در برابر خواست ولید فرمود: شخصی چون او نباید پنهانی بیعت کند، بیعت باید در مسجد و آشکارا تحقق یابد. در همین مجلس، امام که پای‌فشاری مروان بر بیعت را دید، ضمن برشمردن خصوصیات یزید فرمود: شخصی چون او نباید پنهانی بیعت کند، بیعت باید در مسجد و آشکارا تحقق یابد. در همین مجلس، امام که پای‌فشاری مروان بر بیعت را دید، ضمن برشمردن خصوصیات یزید فرمود: اگر قرار باشد یزید سر کار آید، باید فاتحه اسلام را خواند. به هر حال امام پس از دو روز مقاومت، سرانجام با خانواده و بیشتر هاشمیان مدینه را ترک کرد. چنانکه پیداست تا اینجا نهضت امام حسین(ع) در ظاهر ماهیت دفاعی داشت و نوعی واکنش منفی در برابر تقاضای نامشروع حاکم مدینه به شمار می آمد، البته روشن است که امام پیش از دعوت کوفیان نیز در برابر فشار حکومت ایستاد و اگر دعوت آنان نیز نبود، تکلیف خود می دانست که دست کم برای سوزاندن ریشه ستم و جایگزینی سیره و سنت پیامبر(ص)، به بررسی اوضاع سیاسی و ارزیابی نیروهای خویش بپردازد. بی‌تردید عدم بیعت امام حسین(ع) به معنای نفی ضرورت حکومت در جامعه نبود، آن حضرت در پی نفی ستم و تباهی بود و یزید را شایسته جانشینی رسول خدا(ص) نمی دانست. امام حسین(ع) به حرام شمردن حلال دین محمد و حلال شمردن حرام آن معترض است. هیئت حاکمه را دارای صلاحیت لازم برای دفاع، حفظ و پیاده کردن احکام دین، تفسیر اصول و استنتاج فروع آن نمی داند و تاکنون نیز مترصد فراهم شدن شرایط لازم برای اعلان و پی گیر این موضع بوده است. دعوت حاکم مدینه از آن حضرت، برای گردن نهادن به بیعت در حقیقت پیکی بود که فراهم آمدن برخی شرایط و ارتفاع برخی موانع را اعلام کرد. بدین سبب، امام برخلاف ابن زبیر دعوت حاکم را اجابت می کند، با برنامه ای دقیق و پیش بینی شده دسته ای نیرومند از هوادارانش را برای جلوگیری از برخورد احتمالی، همراه می برد، بدون هیچ گونه تعهدی طرح روشنگری افکار عمومی را پی‌می‌ریزد و از حاکم می خواهد اجتماعی عمومی در مسجد برپا سازد. گواه درستی این برداشت سخنان امام است، آن حضرت در برابر اصرارهای مروان در همان جلسه فرمود: ما اهل بیت(ع) نبوت و خاستگاه رسالتیم و خانه ما محل رفت و آمد فرشتگان و جایگاه آسایش و رحمت است، آغاز و انجام تدابیر الهی (در شئون زندگی و دین) به وسیله ماست. یزید مردی فاسق و شرابخوار و قاتل نفوس محترم بوده کسی است که آشکارا به فسق می پردازد و شخصی چون من با چون او بیعت نخواهد کرد. سپس با استدلال به آیه تطهیر، لیاقت اهل بیت(ع) را برای احراز خلافت اظهار کرد. البته بعد از ناکام ماندن حاکم مدینه در این جلسه به طور طبیعی طرح تشدید فشار و تهدید مورد اجرا قرار گرفت. هرچند حضور در مدینه می توانست در ارزیابی بهتر و آسانتر موقعیت سیاسی و طراحی مبارزه ای دقیق با فساد مؤثر باشد، ولی وقتی خطر و فشار شدیدتر شد و احتمال چشم پوشی اجباری از مدینه فزونی یافت؛ امام خردمندانه ترین راه یعنی هجرت و استراتژی ترین مکان یعنی مکه را انتخاب کرد. مکه از سویی حرم امن الهی شمرده شده و تا حدی از کانون خطر دور بود و از سوی دیگر، مرکز جهان اسلام بودن و نزدیکی موسم حج، به امام فرصت می داد پیام خود را به مسلمانان برساند. پیام دعوت انجمنهای سیاسی و مذهبی کوفه خبر امتناع فرزند مؤسس اسلام از بیعت با یزید و پناه آوردنش به مکه به سرعت در حجاز منتشر شد، در عراق به عنوان مهمترین خبر روز، مورد توجه محافل سیاسی قرار گرفت و رجال سیاست و اندیشمند درباره آن به گفتوگو پرداختند. در زمان سلیمان بن صرد خزاعی، صحابه رسول خدا و سیاستمدار ممتاز کوفه نشست سیاسی بسیار حساسی با حضور سران شیعه شکل گرفت. نخستین نامه کوفیان در دهم رمضان سال ۶۰ ه. ق به امضای شخصیتهای خوش سابقه ای که وفاداری خود را ثابت کرده بودند رسید. نامه های دیگری پس از دیگری به دست امام رسید، به تدریج موقعیت چنان شد که بی توجهی به نامه ها برای امام ممکن نبود. امام حسین(ع) برای ارزیابی دقیق موقعیت مؤمنان کوفه و پاسخ نامه های بسیار آنان، نماینده و سفیر خود را به همراه آخرین نماینده مردم کوفه گسیل داشت. براساس اسناد تاریخی، در این زمان مکه مرکز تحرکات شوم مزدوران یزید بود. از امام حسین(ع) چنان روایت شده است که حکومت اموی، گروهی از سربازان را در لباس حجاج به مکه فرستاده بود تا امام را دستگیر کنند یا حتی مورد سوء قصد قرار دهند. ورود عمرو بن سعید، حاکم حجاز و نیروهای مسلح وی به مکه خطر را تشدید و تسریع در عزیمت ناگهانی امام از مکه شد. بدین ترتیب امام دو روز پیش از مراسم حج، در حالی که هنوز می توانست با بسیاری از مؤمنان ارتباط برقرار کند، مکه را ترک گفت. هر چند هیچ شکی وجود ندارد که مردم کوفه امام را دعوت کردند، از یاری وی سرباز زدند و حتی به سود یزید به میدان کربلا گام نهادند، ولی باید دید این مردم که بودند و شخصیتهای درجه اول نگارنده نامه ها چه وضعیتی یافتند. منابع موجود نشان می دهد که شماری از مردم شهر نوعی تشیع سیاسی را پذیرفته بودند و تنها در مسائل سیاسی با فرزندان علی(ع) همراهی نسبی می کردند. حدود یک چهارم جمعیت شهر در شمار پیروان اهل بیت(ع) جای داشتند. این گروه به عنوان مظنونان به حمایت از حسین(ع) تحت فشار قرار گرفتند. اموال شان مصادره شد و خانه هاشان طعمه حریق گردید. این فشارها در کنار وضعیت دشوار اقتصادی، آنها را از یاری فرزند پیامبر(ص) بازداشت. موقعیت کوفه چنان وحشتناک بود که حتی اگر رئیس قبیله ای با ابن زیاد مخالفت می کرد، افراد قبیله جرأت نداشتند از وی حمایت کنند. هنگامی که امام حسین(ع) در کربلا متوقف گردید، ابن زیاد از مردم کوفه خواست رهسپار کربلا شوند و اگر کسی از پیوستن به سپاه تخلف کند، کیفرش مرگ است. آنها حتی مهمانی را که در پی میراث پدرش از قبیله هَمدان به کوفه آمده بود، اعدام کردند. وقتی به این حقایق می نگریم سخن «فرزدق» در توصیف مردم کوفه را بهتر درک کنیم. او به امام گفت: قلوبهم معک و سیوفهم علیک. یکی از کوفیان که در این موقعیت دشوار به امام پیوسته بود در توصیف کوفه به وی گفت: اشراف همگی علیه تواند. بقیه مردم دلهاشان با تو است، هر چند فردا به رؤیت شمشیر می کشند البته همه کوفیان در شمار لشگر یزید جای نگرفتند. گروهی به امام پیوستند و دسته ای در خانه هایشان پنهان شدند. افزون بر این جمعی از شرکت کنندگان در سپاه یزید، حتی احتمال نمی دادند میان حسین و یزیدیان درگیری جدی رخ دهد. حر بن یزید ریاحی نماینده این عده بود. او صبح عاشورا خطر را جدی یافت، به امام پیوست البته اینکه به ظاهر، یک شامی در میان کوفیان بود و امام را به شهادت رساندند، حقیقتی انکارناپذیر است ولی هرگز نباید همه اهل کوفه را از یک گروه دانست.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 49]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها