واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: درمان همه دردها بوسيله قرآن اين کتاب مداوا کننده، هم جهل و ناآگاهي هاي ما را – که خطرناک ترين بيماري درونيِ انسان است- با عقل و حکمت، درمان ميکند و هم اضطراب و نگراني ما را با آرامش و ثبات، برطرف ميسازد و هم يأس و نااميدي و سرخوردگيهاي ما را با اميد و طمأنينه، مداوا ميکند و هم غمها و اندوههاي ما را با شادي و سرور روحاني و بهجت قلبي، درمان مينمايد و هم ترسها و هراسهاي ما را با امنيّت، مرتفع ميسازد و از اينرو ما به وسيله اين صحيفه زندگيساز، ميتوانيم، روحي آباد و سرشار از حيات معنوي و قلبي لبريز از طراوت روحاني به دست آوريم.
« إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَريمٌ، في كِتابٍ مَكْنُونٍ، لا يَمَسُّهُ إِلاَّ الْمُطَهَّرُونَ، تَنْزيلٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمينَقرآن کريم، تجلّي گاه ذات متعاليِ خداوند سبحان است و چنانکه امير مؤمنان «عليهالسّلام» در بيان قدسيِ خود، فرمودهاند: «فَتَجَلَّى لَهُمْ سُبْحَانَهُ فِي كِتَابِهِ مِنْ غَيْرِ أَنْ يَكُونُوا رَأَوْه» و نظير اين کلام بلند را امام صادق«عليهالسّلام» نيز بيان فرمودهاند که: «لَقَدْ تَجَلَّى اللَّهُ لِخَلْقِهِ فِي كَلَامِهِ وَ لَكِنَّهُمْ لَا يُبْصِرُونَ». از اينرو، اين صحيفه آسماني در کتاب مکنون و فروپوشيدهاي قرار گرفته است که دستيابي به قلّههاي رفيع آن براي احدي ممکن نيست، جُز ذوات مقدّس «مطهرّان» که به تصريح قرآن کريم کسي جز اهل بيت رسول خدا«صلّيالله عليهوآلهوسلّم» نيست: «إِنَّما يُريدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهيراً». تنها آن بزرگواراناند که به مرحله عاليه دريافتِ حقيقتِ قرآن باريافتهاند، زيرا آن ذوات نوراني، با ترقّي به مقام «لَدُن»، حقيقت قرآن و امّ الکتاب را از نزد حضرت حق تعالي، تلقّي نمودهاند: «وَ إِنَّكَ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ مِنْ لَدُنْ حَكيمٍ عَليم»، و بدين سبب، ثقل عظيم الشّأن قرآن کريم، همواره از ابتدا، در معيّت و همراهي با ثقل عظيم القدر عترت طاهره «عليهم السّلام»، بوده است و هيچ افتراق و اختلافي بين اين دو نقطه ثقل عالم وجود و امکان، تا دامنه قيامت و برپايي رستاخيز نخواهد بود:«لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْض».آنچه گفته شد، دورنمايي از جايگاه برجسته و رفيع قرآن کريم و معيّت آن با عترت طاهره است که ترسيم ابعاد و زواياي پيچيده و متعاليِ آن از قلم شکسته مادّي ما خارج است و فهم اعماق آن از عقول دنيا زده ما بيرون.با اين همه، آنچه را گفتيم، مطلقاً بدين معنا نيست که ارتباط و استفاده و استفاضه ما از انوار تابناک اين کتاب حيات بخش انسانساز، ممکن نخواهد بود، بلکه به تصريح قرآن، مرحله نازله اين کتاب آسماني - که رقيق شده و تنزّل يافته همان مرحله عاليه «امّ الکتاب مکنونِ الهي» است - در اختيار جامعه بشري قرار گرفته است تا منشأ تعقّل و عقلانيّت آدميان واقع گردد : «إِنَّا جَعَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ، وَ إِنَّهُ في أُمِّ الْكِتابِ لَدَيْنا لَعَلِيٌّ حَكيم»، چنانکه با جامعيّتِ خود، منشأ هدايت و رستگاري و بشارت اهل ايمان واقع ميگردد :«وَ نَزَّلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ تِبْياناً لِكُلِّ شَيْءٍ وَ هُدىً وَ رَحْمَةً وَ بُشْرى لِلْمُسْلِمين.»اينکه گفته مي شود درمان همه دردهاي ما در «بازگشت به قرآن» است به همين معناست و روشن است که بازگشت به قرآن يعني «بازگشت به کتاب و سنّت»، چراکه اين دو، همواره از هم جدا ناشدني هستندرسالت بزرگ قرآن کريماز اينرو قرآن کريم، دو رسالت بزرگ «پرورش عقل و شکوفا نمودن فکر انسان» و نيز«تربيت جان و تزکيه قلب» او را بر عهده دارد و به بيان ديگر، اين صحيفه روحپرور، به معناي حقيقي کلمه، نسخه شفابخش همه دردهاي نظري و عملي آدمي است: «وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَه ٌ لِلْمُؤْمِنين». اين کتاب مداوا کننده، هم جهل و ناآگاهي هاي ما را – که خطرناک ترين بيماري درونيِ انسان است- با عقل و حکمت، درمان ميکند و هم اضطراب و نگراني ما را با آرامش و ثبات، برطرف ميسازد و هم يأس و نااميدي و سرخوردگيهاي ما را با اميد و طمأنينه، مداوا ميکند و هم غمها و اندوههاي ما را با شادي و سرور روحاني و بهجت قلبي، درمان مينمايد و هم ترسها و هراسهاي ما را با امنيّت، مرتفع ميسازد و از اينرو ما به وسيله اين صحيفه زندگيساز، ميتوانيم، روحي آباد و سرشار از حيات معنوي و قلبي لبريز از طراوت روحاني به دست آوريم.
اينکه گفته مي شود درمان همه دردهاي ما در «بازگشت به قرآن» است به همين معناست و روشن است که بازگشت به قرآن يعني «بازگشت به کتاب و سنّت»، چراکه اين دو، همواره از هم جدا ناشدني هستند. دستيابي به «اراده معطوف به قرآن و عترت»مي توان بيان کرد که تنها اراده ي معطوف به قرآن و عترت است که ميتواند انسان را از همه خطرات کوچک و بزرگ و از همه گذرگاههاي انحراف از صراطِ مستقيم، به سلامت عبور دهد و او را به شرفِ وصول به لقاء الهي، مفتخر نمايد. نه «اراده معطوف به قدرت» و نه «اراده معطوف به ثروت» و نه «اراده معطوف به شهوت» و نه ساير ارادههاي قابل تصوّر و تصوير، اين هنر را ندارند که آدمي را به سرمنزل فلاح و رستگاري و سعادتمندي دنيا و آخرت، واصل نمايند و اين، تنها «اراده معطوف به قرآن و عترت» است که قدرتِ ايصال و رسانيدن انسان به نقطه عروج نجات و سعادت را دارد، و از اين جهت بايد همه برنامههاي قرآني، با هر شکل و قالبي که برگزار ميشود، در ترسيم هدف غايي خود، دستيابي به مراتبي از اين اراده روحاني و معنوي را در نظر داشته باشد. بخش قرآن تبيانمنبع : مقاله حجت الاسلام حسين مظاهري
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 554]