محبوبترینها
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798312586
گاه باید در برابر دشمن بیدار بود و گاه باید از دشمنی پرهیز کرد
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: آیت الله جوادی آملی عنوان کرد؛
گاه باید در برابر دشمن بیدار بود و گاه باید از دشمنی پرهیز کرد
شناسهٔ خبر: 2858662 - سه‌شنبه ۲۳ تیر ۱۳۹۴ - ۱۱:۴۵
دین و اندیشه > اندیشمندان
آیت الله جوادی آملی در کتاب مفاتیح الحیات، موارد دشمنی را به دشمن شخصی و دشمن دینی تقسیم کرده و راه های برخورد با این دو مورد را با استفاده از آیات و روایات بسط داده اند. به گزارش خبرگزاری مهر، آیت الله جوادی آملی در کتاب ارزشمند مفاتیح الحیات، موارد دشمنی را به دشمن شخصی و دشمن دینی تقسیم کرده و راههای برخورد با این دو مورد را با استفاده از آیات و روایات بسط دادند. به دلیل تفسیرهای مختلف و بعضا نادرست از نحوه برخورد با دشمنان جامعه اسلامی، بر آن شدیم تا برگی از کتاب آیت الله جوادی آملی را در اختیار علاقه مندان قرار دهیم. آیت الله جوادی آملی می نویسد: موارد دشمنی متفاوت است. گاه باید در برابر دشمن و دشمنی بیدار و مقاوم بود و گاه باید از دشمنی کردن پرهیز کرد. از این رو در قرآن به هر دو مورد توجه شده است. خدا مومنان را درباره دشمنی شیطان، منافقان و ملحدان به بیداری و پایداری در برابر آنان توصیه کرده است. درباره شیطان فرمود: «شیطان دشمن شماست. پس او را دشمن بدانید.»درباره منافقان نیز فرمود: « آنان دشمن تواند که دشمنی را به نهایت رسانده اند؛ از آنان برحذر باش» چنان که دوری و بیزاری ابراهیم و کسانی که با او بودند، برای شما سرمشق نیکویی است؛ آنگاه که به قوم خود گفتند: «ما از شما و آنچه به جای خدا می پرستید، دوری می جوییم و با شرک ورزیدن شما مخالفیم و میان ما و شما(به جهت شرک ورزی شما) برای همیشه دشمنی و کینه پدید آمده است، مگر اینکه به خدای یکتا ایمان بیاورید. »
در مقابل، از دشمنی با اولیای الهی و مومنان نکوهش شده و در این باره گفته است: «شیطان می خواهد از طریق شراب و قمار میان شما(مومنان) دشمنی و کینه پدید آورد». محور دستورهای اسلام نفی دشمنی با بندگان خدا و ابراز محبت و مودت و مدارا با آنان است. از همین رو رسول خدا فرمود: جبرئیل درباره چیزی به اندازه دشمنی کردن مردم با یکدیگر به من سفارش نکرده(و همگان را از آن برحذر) داشته است. همچنین فرمود: بعد از نهی از پرستش بت ها، از چیزی به اندازه دشمنی با مردم نهی نشده ام.در حدیث دیگر فرمود: جبرئیل هیچگاه نزد من نیامد، مگر اینکه مرا موعظه کرد و پایان موعظه اش این بود که از برانگیختن دشمنی مردم با یکدیگر برحذر باش؛ زیرا موجب آشکار شدن عیب ها و زوال عزت می گردد. لقمان حکیم نیز فرمود: حتی یک دشمن برای خود برنگزین که یک دشمن نیز بسیار است.
اقسام دشمن: مطالب مربوط به دشمنان، به دو صورت دشمن شخص و دشمن مکتب(دین) دسته بندی شده اند که برخورد با هریک به گونه ای است. دشمن شخص؛ مقصود از آن، کسانی هستند که تنها با شخص خصومت می کنند و در روایات درباره با آنان توصیه هایی شده است که به برخی از آنها اشاره می شود: عدالت و انصاف: زیبنده است که رفتار مسلمانان با دشمنش عادلانه باشد و از بی عدالتی بپرهیزد. قرآن در این باره می فرماید: و مبادا دشمنی شما با قومی وادارتان کند که به عدالت رفتار نکنید؛ به عدالت رفتار کنید که آن به تقوا نزدیک تر است. امیر مومنان(ع) به امام حسن(ع) می فرماید: تو را به تقوای الهی در حال توانگری و تهی دستی و ... و به دادگری درباره دوست و دشمن سفارش می کنم.امام صادق(ع) در وصف مومن فرمود: به دشمنانش ظلم نمی کند. شایسته است مسلمان با دشمن خود، رفتاری منصفانه داشته باشد؛ امیرمومنان(ع) در سفارشی به فرزندش محمد حنفیه فرمود: برای دوست خود جان و مال خود را... و برای مردم خوش رویی و دوستی و برای دشمنت عدل و انصاف را به کار گیر. نهی از کتمان شهادت برای دشمن: امیرمومنان(ع) در وصف پرهیزگار فرمود: رازی که به وی سپرده اند به دوستان گزارش نمی کند و از شهادت به حق به سود دشمن دریغ نمی ورزد.
وفا به عهد: امیرمومنان(ع) فرمود: اگر با دشمنت پیمانی بستی یا تعهدی به وی سپردی، با وفا به پیمان خود، از آن محافظت کن و با امانت داری، به تعهد خود عمل کن.
گذشت از دشمن: امیرمومنان(ع) فرمود: گرامی بدار کسی را که تو را دوست می دارد و از دشمنت درگذر که برای تو فضیلت خواهد بود.
سکوت و حلم در برابر دشمن؛ جابر گوید: امیرمومنان(ع) شنید، مردی به قنبر دشنام می دهد و قنبر می خواست به وی پاسخ گوید. امیرمومنان(ع) به قنبر فرمود: آرام باش ای قنبر! از او صرف نظر کن تا رضای رحمان را فراهم کنی و شیطان را به خشم آوری و دشمنت را کیفر دهی. سوگند به آن کسی که دانه را شکافت و انسان را آفرید، هرگز مومن با چیزی مانند حلم، خدایش را خشنود نکرده و با چیزی مانند خاموشی، شیطان را خشمگین نکرده و با چیزی مانند سکوت، احمق را کیفر نداده است.
حقوق شاکی از مومن و حفظ آن: شایسته نیست که مومن، حقوق دشمن خود را نادیده بگیرد که این خود ظلم است و مومن از ظلم پرهیز می کند. امام سجاد(ع) فرمود: حق کسی که با تو خصومتی دارد و از تو شکایت کرده این است که اگر مدعایش حق است، تو شاهد او، ضد خود باشی و به او ستم نکنی و حق او را کامل ادا کنی و اگر مدعایش دروغ است، با او مدارا کنی و جز با مدارا در این مساله با وی رفتار نکنی و خدایت را درباره او به خشم نیاوری و هیچ توانایی نیست مگر از جانب خدا و حق کسی که تو بر ضد او شکایت کرده ای این است که اگر تو در ادعای خود بر حقی، با وی زیبا و کوتاه سخن بگویی و حق او را انکار نکنی و اگر در این ادعای خود برحق نیستی، از خدا پروا کنی و به سوی او بازگردی و از دعوای خود دست برداری.
کاهش دشمنی و عوامل آن: مومن اگر مورد دشمنی کسی قرار گرفت، سزاوار است برای کاهش آن، تدبیری بیاندیشد. حضرت امیرمومنان علی (ع) در این باره فرمودند: حکما در گذشته روزگار همواره می گفتند، سزاوار است با چند گروه رفت و آمد داشته باشیم... نهمین گروه دشمنان اند که فتنه آنان با مدارا آرام گیرد و با تدبیر و نرم خویی و ملاطفت و به دیدار آنان رفتن، دشمنی ایشان دفع می شود.
دشمن مکتب(دینی)؛ دشمن دین بسی خطرناک تر از دشمن شخصی است؛ از این رو خدا در قرآن فرمود: «شیطان دشمن شماست پس او را دشمن بدانید». بنابر این برخورد مناسب با دشمن دین، بسیار حساس تر و ظریف تر و نیازمند هوشیاری، تدبیر و مراقبت بیشتر است. در اینجا به برخی از تدبیرهایی که در آیات و روایات نسبت به دشمن دین آمده است اشاره می شود:
کوتاه نیامدن از هدف: قرآن می گوید: قطعاً در گفتار و رفتار ابراهیم و کسانی که با او بودند، برای شما اقتدای نیکویی است؛ آنگاه که به قوم خود گفتند: «ما از شما و آنچه به جای خدا می پرستید، دوری می جوییم و با شرک ورزیدن شما مخالفیم و میان ما و شما(به جهت شرک ورزی شما) برای همیشه دشمنی و کینه پدید آمده است، مگر اینکه به خدای یکتا ایمان بیاورید.» رفتار حضرت ابراهیم و پیروان او(در برخورد با دشمن) الگوی شماست؛ وقتی گفتند: تا ایمان نیاورید، این دشمنی ادامه دارد؛ چرا که دشمنی با کافر، جلوه ی محبت به خداست.امام صادق(ع) فرمود: هرکس کافری را دوست بدارد، با خدا دشمنی کرده است و هرکس از کافری نفرت داشته باشد، خدا را دوست دارد، سپس فرمود: دوست دشمن خدا، به راستی دشمن خداست. حضرت رسول(ص) نیز فرمودند: محکم ترین دستگیره ایمان، محبت برای خدا و نفرت برای خدا و دوست داشتن دوستان خدا و بیزاری از دشمنان خداست.
عزت در برابر دشمن: مومن به جهت پیوستگی به خدای قادر، همه چیز خود را از خدا می داند و از او مدد می جوید و در سختی ها ضمن تدبیر و تحمل، دست نیاز به سوی دشمن نمی گشاید تا عزت او شکسته شود. امام باقر(ع) در این باره فرمود: هنگام نیازمندی، از دشمن ما یاری نجویید و از آنان غذا و نوشیدنی طلب نکنید.
پرهیز از همگونی با دشمن: یکی از راههای دست یابی دشمن به اهداف خود این است که بتواند فرهنگ و روش خود را در زمینه های مختلف در میان مسلمانان نفوذ و رواج دهد. مانند پوشش، نوع تغذیه، چگونگی معاشرت روزانه و ... مسلمانان برای ناکام کردن دشمن، باید از هرگونه همگونی با دشمن بپرهیزند. رسول خدا(ص) فرمود: لباس دشمنان مرا نپوشید و غذای دشمنانم را نخورید و به روش دشمنانم رفتار نکنید که اگر چنین کردید از دشمنان من به شمار می آیید. چنان که آنان دشمنانم هستند.
آمادگی دفاعی همه جانبه: هوشمندی و آمادگی همه جانبه مسلمانان در برابر ترفندهای دشمنان، کاری خردمندانه و مورد تاکید قرآن و حدیث است. خدا می فرماید: شما مومنان باید برای مقابله با کافرانی که پیرامون شمایند، آنچه در توان دارید از نیروی رزمی و اسبان بسته(آماده نبرد) فراهم آورید تا بدین وسیله کسانی را که دشمن خدا و دشمن شمایند، بترسانید(و اندیشه هجوم به سمت مسلمانان را از آنان سلب کنید) و نیز باید برای مقابله با دشمنان دیگری که غیر از اینان اند و شما از آنان بی خبرید و خدا به وجودشان آگاه است، نیروی رزمی آماده کنید. حضرت امیرمومنان(ع) درباره این آمادگی فرمود: پیش از آنکه آنها(دشمن) با شما بجنگند، برای نبرد با آنان و دفاع از خود کاملا آماده باشید.به خدا سوگند هیچ قومی در میام خانه خود مورد هجوم قرار نگرفتند مگر اینکه خوار شدند. برای آمادگی دفاعی، حتی از تغییر چهره برای هراساندن دشمن هم می توان بهره برد. به نقل امام صادق(ع) مردی نزد پیامبر(ص) آمد. حضرت به سفیدی ریش او نظر کردند و فرمودند: نور است. هرکس ریش خود را در اسلام سفید کند، برایش در قیامت نور خواهد بود.آن مرد ریش خود را با حنا خضاب کرد. سپس نزد پیامبر آمد. حضرت با دیدن خضاب فرمودند: نور و اسلام است. آن مرد بار دیگر ریش خود را با رنگ مشکی خضاب کرد. حضرت فرمودند: نور و اسلام و ایمان و موجب محبت همسرانتان و هراس در دل دشمنانتان است. تقیه در برابر دشمن: شایسته است مومن در حاکمیت دشمنان، برای حفظ جان و ناموس خود تقیه کند. مگر آنکه اساس دین در خطر باشد و تقیه کردن موجب نابودی دین خدا شود که در این حال می تواند از مال و جان خود دست بردارد. خدا در قرآن فرمود: مومنان نباید به جای مومنان، کافران را دوست و سرپرست خود برگزینند و هرکس چنین کند، هیچ رابطه ای با خدا ندارد، مگر اینکه از آنان پروا کند.امام صادق(ع) فرمود: فرو بردن خشم از دشمن در حکومت آنان از روی تقیه، برای کسی که می خواهد دوراندیش باشد، دوراندیشی و پرهیز کردن از گرفتاریهای دنیاست و دشمنی کردن با دشمنان در سرزمین آنان و نزاع شدید با ایشان بدون رعایت تقیه، ترک فرمان خداست.پس با مردم به خوبی پیوند برقرار کنید تا نزد آنان برای شما عظمتی باشد و با آنان دشمنی نکنید تا آنان را بر خود مسلط کنید و خوار شوید. در حدیثی دیگر فرمودند: مومن مجاهد است. زیرا با دشمنان خدا در دولت باطل با تقیه و در دولت حق با شمشیر مبارزه می کند.دفع تجاوز دشمن و پاداش آن: امیرمومنان(ع) می فرماید: هرکس تجاوز دشمن ستیزه جو را از مسلمانان دفع کند خدا گناهش را می آمرزد.دعا برای دفع شر دشمن: سزاوار است مومنان برای دفع خطر دشمن شخصی و دینی افزون بر تدبیر، دعا کنند؛ همچون دعایی که امام سجاد(ع) هنگام حمله ی مسرف-فرمانده سپاه یزید بن معاویه-علیهما اللعنه-به شهر مقدس مدینه- خوانده بودند که متن دعا در صحیفه سجادیه صفحه ۳۶۷-۳۶۸ موجود است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها