واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
آسيب شناسي عزاداري: عزاداري و گريه بر اباعبدالله الحسين (عليه السلام) غير از بعد عبادي و ثوابي که بر آن ذکر شده، بعد سياسي هم دارد که معمولاً مورد غفلت قرار مي گيرد و اين بعد سياسي هم دارد که معمولاً مورد غفلت قرار مي گيرد و اين بعد سياسي عزاداري است که اسلام را زنده نگه داشته است و به امت وحدت کلمه بخشيده و آنان را در برابر دشمنان پيروز کرده است، و در انسانها روحيه ايثار، فداکاري، آزادگي، فتوت، مردانگي، غيرت، حق خواهي، حق طلبي، ستيزه جوئي با ظلم و کفر، صبر بر مصائب و مشکلات و روح شجاعت و جهاد در راه عقيده و... ايجاد مي کند. عزاداري يک موج است، يک مبارزه اجتماعي است که حتي تظاهر به گريه کردن هم نوعي سربازي و اعلام وابستگي به گروه اهل حق و اعلان جنگ با گروه اهل باطل است و در واقع اعلام موضع است «اني سلمٌ لمن سالمکم و حربٌ لمن حاربکم و وليٌ لمن والاکم و عدوٌ لمن عاداکم». و دشمن از اين بعد سياسي عزاداري مي ترسد، از اين که ما ملت گريه هستيم، نه گريه مظلومانه و ذليلانه، بلکه گريه اي که ما را بر دفاع از مظلوم و ايستادگي در برابر ظلم مي انگيزد.امام خميني (رحمه الله عليه ) مي فرمايند:«ما ملت گريه سياسي هيتيم. ما ملتي هستيم که با همين اشکها سيل جريان مي دهيم و سرهايي را که در مقابل اسلام ايستاده است خرد مي کنيم.» (صحيفه نور/ ج13/ ص327) و اين سيل هاست که بيان ظلم و بيدادگري را از بن مي کند و پرچم عدالت و انسانيت را به اهتزار در مي آورد.و باز مي فرمايند:«اين اجتماع در مجالس روضه را خيال نکنيد که فقط براي اين است که ما گريه کنيم بر سيدالشهدا(عليه السلام)، نه سيدالشهداء احتياج به اين گريه ها دارد و نه اين گريه ها خودش في نفسه کاري از آن برمي آيد... جنبه سياسي اين مجالس بالاتر از همه جنبه هاي ديگري که هست: (صحيفه نور/ج13/ص153)مستشرق آلماني «پروفسور ماربين» درباره علت زنده ماندن شيعه مي گويد:« ما در ميان ملل و اقوام، مردي مانند شيعه پرشور و زنده نديده ام ؛ زيرا شيعيان به واسطه بپا کردن عزاداري حسين (عليه السلتم) سياست هاي عاقلانه اي در پيش گرفته اند و نهضت هاي مذهبي و ثمر بخشي بوجود آورده اند و يقين دارم که سياست عاقلانه مسلمانان و اجراي برنامه هاي زندگي ساز آنان بواسطه عزاداري حسين (عليه السلام) بوده است. مادامي که اين روش و خصلت در ميان مسلمانان وجود دارد، هرگز آنان تن به خواري نمي دهند و تحت اسارت کسي نمي روند. شيعيان در حقيقت از اين راه ( اقامه عزاداري حسين عليه السلام) به يکديگر درس جوانمردي و شجاعت مي دهند، و پر روشن است امتي که از گهواره تا گور چنين تعاليم عاليه اي مي آموزند به چه درجه اي از افکار نغز و سجاياي عالي خواهند رسيد.آري، چنين ملتي سزاوار هستند که به عاليترين درجات سعادت، شرافت برسند و آنان هستند که از حريم شرافت و حماسه هاي خود به خوبي پاسداري مي کنند و از اين راه به تمدن عالي روز مي رسند، و اين مکتب است که حقوق انساني و اصول سياست را ياد مي دهد.»(فلسفه شهادت و عزاداري حسين علي (عليهما السلام)، ص 92)اين گريه و عزاداري است که نهال ايمان و جهاد را در قلوب مردم شکوفا مي سازد و يک ملت حماسه ساز پديد مي آورد.عزاداري و گريه بايد در انسانها، يک حرکت انقلابي ايجاد کند در برابر ستمگران و روحيه ي از خود گذشتگي و ايثار را در آنان زنده گرداند. بايد با گريه و عزاداري روحمان را به روح حسيني و حرکت حسيني متصل کنيم و روح بلندي داشته باشيم و چنان که امام حسين ( عليه السلام) کاخ ستمگران را فرو ريخت و مکتب اسلام را نجات بخشيد، ما نيز بايد چنين باشيم، ولي اگر اين روح و فلسفه عزاداري و اشک ريختن فراموش شود و مسئله بصورت يک عادت درآيد يا وسيله اي باشد براي گناهکاران که با آن وارد بيمه امام حسين (عليه السلام) شوند و هر کاري که دلشان خواست انجام دهند به اميد آنکه گريه کننده ي بر حسين بن علي ( عليهما السلام ) را عذابي نيست و آتش جهنم بر او حرام است و بدون آن که از نظر اجتماعي عمل معناداري به شمار رود، فقط براي کسب ثواب ( که البته ديگر ثوابي هم نخواهد بود ) مراسم مجرد از وظايف اجتماعي و بي رابطه با حسين هاي زمان و بي رابطه با يزيد و عبيدالله هاي زمان برپا شود، در چنين مراسمي نه تنها تباکي اثر ندارد، اگر يک من اشک هم نثار کنيم بجايي نمي رسد و دشمني هم از چنين عزاداري هراسي نخواهد داشت. آن چه دشمنان اسلام از آن بيم دارند، روح عزاداري است که ملت ها را در برابر ستمگران بسيج مي کند، دشمن از فعال و متحرک و زنده بودن مکتب شيعه واهمه دارد که با زنده نگهداشتن ياد و خاطره شهادت امام حسين (عليه السلام) و عزاداري بر آن حضرت ايجاد شده است.اين عزاداري ها و محرم و عاشورا سرمايه عظيم و گرانبهائي است که در اختيار ماست و هر سرمايه مهمي آفت هائي هم دارد، بنابراين بايد آن را از آفت ها مصون داشت. بدون آسيب زدائي، اين سرمايه عظيم و جاودانه در معرض خطر قرار مي گيرد و آن ويژگي ها و آثاري را که براي آن بيان شد، نخواهد داشت، ديگر به انسانها روحيه فداکاري و ايثار و جهاد در راه عقيده و... نخواهد داد.دشمنان نيز متوجه اين قضيه شده اند که اگر اين عزاداري ها به صورت سالم و کامل صحيح برگزار گردد، اين مکتب جهاني خواهد شد و انسانهائي را تربيت مي کند که حاکم بر جهان مي شوند و حاکميت آنان را به خطر مي اندازند.بنابراين سعي مي کنند با ايجاد تحريفات و انحرافات در مراسم عزاداري، روح حسيني را از آن بگيرند و بعد سياسي را از آن جدا کنند و اگر کسي مي خواهد عزاداري کند، فقط براي ثواب و بعد عبادي اين کار را بکند و انگيزه اي براي ايستادگي در برابر ستمگران نداشته باشد. بنابراين مي خواهد با شناسائي افراد پول پرست و داراي عقائد سست و بي اطلاع از معارف شيعه، در عزاداريها رسوخ کنند و رسومي را اضافه کنند که با عقايد شيعه منافات دارد و با اين کارها مي خواهند شيعه را از يک مذهب داراي قدرت منطقي به يک مذهب درويشي بي محتوا و خرافي تبديل کنند تا همگان از آن متنفر باشند و در افکار عمومي شيعيان مورد تمسخر واقع شوند و بعضي از مداحان ناآگاه که هدفي جز گرياندن مردم ندارند و مي خواهند با گريه، همه را به بهشت بفرستند، و يا براي هنرنمائي و پيشي گرفتن از رفيقان با رقيبان خود مداحي مي کنند، بي تقصير نيستند و هر روز چيز جديدي از خود ساخته و بر روضه اباعبدالله الحسين (عليه السلام) مي افزويند که واقعاً شناختن چهره واقعي آن حضرت را دشوار مي کند. حسين در چهره اي که التماس مي کند، حسيني که مي خواهد بگريزد ولي دشمنان مانع او مي شوند! حسيني که در آن وضع باعجله بساط عروسي راه مي اندازد تا يکي از جوانان بني هاشم ناکام از دنيا نرود! و... وقتي آن روح حماسي و حرکت حسيني در عزاداري نبود، دشمن نيز از آن نمي هراسد و مخالفتي هم با برگزاري آن ندارد و چنين عزاداري که پايه ي آن دروغ و هنرنمائي بي محتوا و بدون توجه به بعد سياسي و اجتماعي باشد، امام حسين (عليه السلام) هم آن را نمي پذيرد، عزاداري که با آهنگ مبتذل باشد و غلوآميز باشد و شئون اهل بيت (عليهم السلام) در آن رعايت نشود و عزاداران آن در ظاهر ادعاي عشق و ارادت به ائمه بکنند ولي در عمل و باطن از سيره و روش آنان تبعيت نکنند و خداي نکرده واجبات الهي را ترک کنند و آلوده به محرمات الهي باشند و بخواهند با گريه و اشک بر اباعبدالله الحسين (عليه السلام) گناهان خود را پاک نمايد، نه تنها به ثوابي نمي رسد بلکه با اعمال خود مذهب حيات بخش تشيع را زير سؤال مي برند و موجب مي شوند که رسانه هاي بيگانه، شيعيان را خرافي، وحشي و بي منطقي معرفي کنند. ما در اينجا به برخي از آفات و آسيب هاي عزاداري اشاره مي کنيم:1- توجه به جنبه ملکوتي و فراموش کردن الگوي عملي بودن ائمه (عليهم السلام). 2- تحريف. 3- قرار گرفتن وسيله در جاي هدف. 4- غلو در حق اهل بيت (عليهم السلام). 5- دروغ. 6- طرح مسائل ذلت آميز. 7- مطرح کردن سست مسئله با خواب و مکاشفه. 8- مطالب و کارهاي موهن. 9- استفاده از موسيقي مبتذل و لهوي. 10- اکتفا به عزاداري و دوري از وعظ و تبليغ. 11- طولاني بودن مجالس عزاداري. 12- توجه به چشم و ابرو و غفلت از مقامات معنوي. 13-بي توجهي به نماز ( تا خير نماز از وقت فضيلت و يا فوت آن). 14- آزار و اذيت مردم.چه بايد کرد با آسيب ها و آفت هائي که عزاداري را تهديد مي کنند؟علماء چه وظيفه اي دارند؟ آيا به وظيفه ي خود عمل مي کنند؟مداحان چه بايد بکنند؟ چه بخواهند؟ از کجا بخوانند؟ چگونه بخوانند؟آيا راهي براي برگزاري عزاداري صحيح داريم؟ يا بايد به عزاداري جديد تن در دهيم و طبق رسومات جديد عزاداري کنيم؟تفصيل مطالب را در کتاب عزاداري جديد و عزاداري صحيح تأليف نگارنده ( که تلاشي است مختصر براي نقد و تبيين تحريفات و آسيبها و آفت هايي که عزاداري را تهديد مي کند و بيان راههاي صحيح عزاداري و منابع اصل و معتبر) مطالعه فرماييد.منبع:ماهنامه فرهنگي سياسي، اجتماعي راه راستان
#دین و اندیشه#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 412]