تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804378334
امام على (علیه السلام ) از منظر پيامبر اکرم (صلی الله علیه وآله و سلم)
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
امام على (علیه السلام ) از منظر پيامبر اکرم (صلی الله علیه وآله و سلم) نويسنده: سيد على اكبر قريشى درباره اميرالمؤمنين (ع) فضائل و كراماتى از حضرت ر سول (ص) نقل شده كه از مختصات آن بزرگوار است و درباره هيچ يك از صحابه نقل نشده است. اين فضائل در بسيارى از كتب شيعه و اهل سنت نقل شده ولى براى مختصر بودن، در هر يك فقط به دو محل از شيعه و دو محل از اهل سنت اشاره خواهيم كرد.1- حديث الراية در يكى از روزهاى جنگ خيبر فرماندهى عمليات با ابوبكر بود، متأسفانه او فرا كرد و به وقت برگشتن، نفرات خود را متّهم بهترس و فرار مىكرد، و نفراتش او را، روز دوم فرماندهى با عمر بود، اونيز مانند ابوبكر فرار كرد، 1 رسول خدا (ص) كه از اين پيشامد بسيار ناراحت شده بود فرمود: فردا پرچم را به دست مردى خواهم داد كه خدا و رسولش او را دوست دارند و او خدا و رسولش را دوست دارد، هجوم كننده است، فرار كننده نيست، از حمله بر نمىگردد تا خدا به دست او قلعه را فتح كند، فرداى آنروز كه همه انتظار حيازت و به دست آوردن اين مقام را داشتند، آن حضرت على بن ابيطالب را خواست و پرچم را به او داد و خدا در دست او فتح به وجود آورد: «قال: لأطينّ الرايةَ غداً رجلاً يحبّه اللّهُ و رسولُه و يُحبّ اللّهَ وَ رسولَه كّرارٌ غيرُ فّرارٍ لا يَرجعُ حتّى يَفتح اللّه على يديه فاعطاها عليّاً ففتح على يديه» 2آنچه در اين حديت بيشتر مورد دقت است كلمه «يُحبّه للّهُ و رسولّه» مىباشد كه رسول خدا (ص) به طور قاطع فرموده: على كسى است كه خدا و رسولش او را دوست مىدارند اين منقبت در حق احدى از صحابه نقل نشده و فريقين در آن اتفاق دارند.2- حديث المنزلة در سال نهم هجرت رسول خدا (ص) به «تبوك» لشكر كشيد، چون اين جريان طول مىكشيد، وانگهى آن حضرت تا مرزهاى شام از مركز حكومت دور مىشدند. لذا لازم بود مردى توانا در مدينه جانشين آن حضرت شود تا مركز حكومت كاملا در امان باشد، بدين جهت آن حضرت صلاح ديد كه على بن ابيطالب (ع) را در مدينه بگذارد.پس از حركت رسول الله (ص)، منافقين در شهر شايع كردند كه رسول خدا نسبت به على بن ابيطالب قهر كرده و بى مهر شده و به دليل او را با خود به جنگ نبُرد، اين سخن بر على (ع گران آمد، لذا در راه تبوك خودش را به آن حضرت رسانيد و عرض كرد يا رسول الله (ص) مردم چنين شايع كردهاند؟ حضرت فرمود: «أنت منّى بمنزلةِ هارونَ من موسى إلاّ انّه لانبىّ بعدى»3تو نسبت به من مانند هارون هستى نسبت به موسى مگر آنكه بعد از من پيامبرى نيست، يعنى: ماندن تو در مدينه براى آنست كه: موسى وقتى كه به ميقات پروردگار رفت برادرش هارون را در جاى خود گذاشت: «و قال موسى لا خيه هارون اخْلُفنى فى قومى و اَصْلِح و لاتتبّع سبيل المفسدين» .4 تو هم نسبت به من در جاى هارون هستى، فرق فقط آنست كه هارون پيامبر هم بود ولى بعد از من پيامبرى نخواهد آمد.اين منقبت منحصر به فرد از دلائل خلافت اميرالمؤمنين (ع) مىباشد و فريقين در صحت آن اتفاق دارند.3- حديث سد الابوابوقتى كه رسول خدا (ص) مسجد مدينه را ساخت، منزلهائى در كنار آن بنا نهاد كه زنان خويش را در آن مسكن داد، براى على بن ابيطالب (ع) نيز منزلى در كنار منزل خود ساخت، ياران آن حضرت نيز هر يك حجرهاى ساخته و ساكن شدند، درهاى همه آن منازل به مسجد باز مىشد و آنها به خانههاى خويش از مسجد رفت و آمد مىكردند. از جانب خدا وحى آمد كه بجز در منزل رسول خدا و در منزل على بن ابيطالب بايد همه درها گرفته شود، به دنبال اين فرمان رسول خدا (ص) فرمود:«سُدّوا هذه الأَبواب إلاّ باب علىّ» يعنى: همه اين درها را بگيريد مگر باب على بن ابيطالب را، مردم در اين باره به گفتگو برخاستند حضرت در ميان قوم بپاخاست، بعد از حمد و ثناى خداوند فرمود: من از طرف خدا به گرفتن و بستن اين درها بجز باب على بن ابيطالب مأمور شدهام، و شما پشت سر من گفتگو كردهايد، من از پيش خود نه چيزى بستهام و نه باز كردهام، ليكن به چنين كارى مأمور شدم و اطاعت كردم. 5پس از بيانات رسول خدا (ص) همه درها گرفته و بسته شد. بجز درى كه اميرالمؤمنين (ع) به مسجد داشتند، در زمان بنى اميه كه مسجدالنبى را وسعت دادند همه آن حجرهها جزء مسجد گرديد.شيعه و اهل سنت در اين قضيه اتفاق دارند و آن از مناقب منحصر به على (ع) و خانواده اوست كه مشمول «أَذهبَ اللّه الرّجسَ و طهرّهم تَطهيراً» بودند. جهت آگاهى بيشتر رجوع شود به الغدير ج 3 ص 202.4- حديث مدينة العلم حديث مدينه العلم يكى از مناقب مخصوص امام و از احاديث متواتر است و آن چنين است كه رسول الله (ص) در حق آن حضرت فرمود: «انا مدينةُ العلم و علىّ بابُها فمنْ أَردالعلمَ فليأتِ بابَها» يعنى: من شهر علم هستم، دروازه آن شهر على بن ابيطالب است هر كه علم بخواهد به دروازه شهر بيايد، در ارشاد مفيد بجاى «فَلْياتِ بابها» نقل شده «فلْيَقتبسْهُ من علىّ» و هر دو تعبير مالاً به يك معنى هستند. 6.منظور رسول خدا (ص) از اين حديث آنست كه: من آنچه مىدانم به على بن ابيطالب منتقل كردهام و علوم من در وجود وى متمركز است و من در او خلاصه مىشوم، اگر براى دانستن علوم به على مراجعه كنيد مانند آنست كه به من مراجعه كردهايد. خواه در زندگى من باشد و خواه بعد از مرگم، مخصوصاً اين روايت بيشتر به بعد از رحلت رسول خدا (ص) مربوط مىشود، كه خواسته على بن ابيطالب (ع) را به صورت يك پناهگاه علمى براى بعد از خود معرفى فرمايد، چنانكه در غدير خم و جاهاى ديگر معرفى فرمود.در بسيارى از روايات آمده كه رسول خدا (ص) با على (ع) خلوت كرد، بعد به او گفتند: رسول خدا (ص) چه چيز به شما عهد كرد؟ فرمود: «عَلّمنى أَلف بابٍ من العلم فتح لى من كلّ باب الف باب» 7 يعنى هزار نوع علم به من آموخت كه از هر نوع هزار علم بر من مكشوف گرديد روايات نشان مىدهد كه همه اين علوم به فرزندان معصوم آن حضرت و امامان يازده گانه يكى پس از ديگرى رسيده است .5- حديث مؤآخاةاز مناقب منحصر به فرد اميرالمؤمنين صلوات الله عليه حديث مؤآخاة و علقه برادرى ميان او و رسول خدا (ص) است، در ميان همه مهاجرين و انصار تنها على بن ابيطالب شايستگى آنرا داشت كه با رسول الله (ص) برادر شود.علامه مجلسى در بحارالانوار فرموده: در سال اوّل هجرت آن حضرت ميان مهاجرين و انصار پيمان برادرى برقرار نمود، اين برادرى آنها را بر سه چيز ملزم مىكرد: مقاومت براى حق، مواسات و كمك به يكديگر و ارث بردن از يكديگر. آنها نود نفر بودند، چهل و پنج تن از مهاجرين و چهل و پنج تن از انصار... اين پيش از جنگ بدر بود و چون واقعه «بدر» پيش آمد خداوند آيه «و اُولواالأَرحام بعضُهم أَوْلى ببعض فى كتاب اللّه» 8 را نازل فرمود، جريان ارث بردن نسخ گرديد .9به هر حال: رسول خدا (ص) در اين اقدام بين تمامى افراد مهاجر و انصار عقدا خوت و پيمان بردارى برقرار ساخت ولى على بن ابيطالب را با كسى برادر نكرد. آن حضرت از اين كار بسيار غمگين شد و گفت: يا رسول الله (ص) پدر و مادرم فداى تو باد، مرا با كسى برادر نكردى؟ فرمود: يا على تو را براى خود نگاه داشتم، تو برادر منى و من برادر تو هستم «أَنتَ اَخى و اَنا اَخوك يا علىّ»10.حضرت رضا از پدران خود از على عليهم السلام نقل كرده كه آن حضرت فرمود: «انا عبدُاللّه و اخو رسوله لايُقولها بعدَى الاّ كذّابٌ» 116- حديث قَسيُم الجنّة و النّاراز مناقب منحصر به فرد اميرالمؤمنين (ع) حديث «قسيم الجنّة و النّار» است كه با عبارات مختلف از رسول الله (ص) نقل شده است از جمله با اين عبارت: «قال: (ص) يا علىّ اَنت قَسيمُ الجنّةِ و النّارِ و اَنت يَعسوبُ الدّين» يا على تو قسمت كننده بهشت و جهنم و تو پيشواى دين هستى.در اكثر روايات معنى اين حديث آنست كه: خداوند چنين مأموريتى را در روز قيامت به آن حضرت خواهد داد كه در حشر كبرى بعد از تصويب خداوند، به اهل بهشت اجازه رفتن به بهشت و به اهل آتش فرمان رفتن به دوزخ بدهد. نظير آنكه در تفسير: «و اَذّنَ مُوذّنٌ بينهم انّ لعنةَ اللّه على الظّالمين» 12 نقل شده كه اين مؤذن و اعلام كننده، على بن ابيطالب (ع) خواهد بود.در اين هيچ بعدى نيست و چه مانعى دارد كه خداوند چنين مأموريتهائى به آن حضرت در قيامت بدهد مگر نعوذ بالله آن حضرت از ملائكة الله كمتر است كه روز قيامت به امر خدا تمشيت امور خواهند كرد.در روايتى آمده كه مفضل بن عمر از امام صادق (ع) معنى اين حديث را پرسيد؟ امام فرمود: چون حب على (ع) ايمان و بغض او كفر است و بهشت براى اهل ايمان و آتش براى كفر مىباشد، آن حضرت بدين علت قسيم الجنة و النار است...13ولى در روايت ابوالصلت هروى از امام رضا (ع) آمده كه آن حضرت نظير همين جواب را به مأمون عباسى داد و سپس به ابى الصلت فرمود: مطابق درك او جواب دادم ولى از پدرم شنيدم كه از پدرانش از على (ع) نقل مىكرد كه آن حضرت گفت: «قال لى رسول الله (ص) يا على اَنت قسيمُ الجنة و النار يوم القيامة تقول للنار: هذا لى و هذا لك» 147- حديث على مع الحقاز جمله احاديث مسلم و مقبول بين شيعيه و سنّى آنست كه رسول خدا (ص) درباره اميرالمؤمنين (ع) فرموده: على با حقّ است و حق با على است از هم جدا نمىشود تا در حوض كوثر پيش من آيند، و در نقل ديگر آمده : على بإ؛ّّ حق است و حق با على است هر جا كه على برود حق هم با او مىرود، اينك عين اين دو تعبير را نقل مىكنيم:«قال رسول الله (ص) علىّ مع الحقّ و الحقّ مع علىّ ولنْ يَفترقا حتّى يردا علىّ الحوض يومَ القيامة» «علىّ مع الحقّ و الحقّ مع علىّ و الحقّ يَدور حيثما دارَ علىّ» 15.اين حديث متواتر كه تنها درباره حضرت ولى ذوالجلال (ع) صادر شده، دلالت بر عصمت آن حضرت دارد و اينكه حق به هيچ وجه از او جدا نمىشود و حق در وجود وى خلاصه شده است الغدير ج 3 ص 176.8- حديث على مع القرآنحديث «علىّ مع القرآن...» مانند حديث «علىّ مع الحقّ...» از مختصات اميرالمؤمنين (ع) است كه درباره هيچ يك از صحابه رسول الله (ص) نقل نشده و اين حديث گوشهاى از شخصيت بزرگ آن حضرت را حكايت مىكند كه رسول خدا فرمود: «علىّ مع القرآن و القرآن مع علىّ لَنْ يفترقا حتى يردا علىّ الحوض» 16.اين حديث نظير حديث متواتر ثقلين است كه درباره قرآن و اهل بيت (ع) فرمود: «انّى تارك فيكم الثقلين كتاب الله و عترتى اهل بيتى ما ان تمسّكتم بهما لن تضلّوا ابداً انّهما لن يفترقا حتى يردا عَلَىّ الحوض »9- حديث لاُيحبّه الا مؤمنٌ...خلاصه اين حديث شريف آن است كه على بن ابيطالب (ع) معيار ايمان و كفر است فقط مؤمنان مىتوانند آن حضرت را دوست بدارند از طرف ديگر فقط منافقان آن جناب را دشمن مىدارند، اين حديث شريف كه كتابهاى شيعه و اهل سنت را پر كرده و از حد تواتر گذشته است از مناقب منحصر به فرد. مولى اميرالمؤمنين (ع) مىباشد كه بإ؛ّّ تعبيرهاى مختلف از رسول خدا (ص) نقل شده است از جمله:«قال رسول الله (ص) يا علىّ لايُحبّك الا مؤمنٌ و لا يُبغضك الاّ منافقٌ» 17.حارث همدانى گويد: روزى على (ع) را ديدم كه بالاى منبر رفت پس از حمد و ثناى خداوند فرمود: «قضاء قضاه الله تعالى على لسان النبى (ص) انه لايحبنى الا مؤمن و لايبغضى الا منافق قدخاب من افترى» 18مؤمن اگر على بن ابيطالب را دشمن بدار، توحيد، ايمان، تقوى، حق پرستى، عدالت، انصاف و سائر فضائل و حقائق را دشمن داشته زيرا وجود اميرالمؤمنين (ع) در آنها خلاصه مىشود و اين بر مؤمن محال است و اگر منافق على را دوست بدارد چيزى را كه از ته دل قبول ندارد دوست داشته است و اين شدنى نيست.10- حديث على وصيّى و خليفتى ابن اثير در تاريخ كامل نقل مىكند: چون آيه «و انذر عشيرتك الاقربين» 19 نازل شد رسول خدا (ص) طعامى آماده كرد و فرزندان عبدالمطلب را كه حدود چهل نفر بودند به طعام دعوت كرد، پس از طعام خوردن پيش از آنكه شروع به صحبت كند، ابولهب با سروصدا مجلس را به هم زد، حاضران متفرق شدند.بار ديگر آن حضرت طعامى آماده كرد و آنها را دعوت نمود و زبان به سخن گشود و فرمود: فرزندان عبدالمطلب! والله نمىدانم كسى به قوم خويش چيز بهترى بياورد كه من براى شما آوردهام، من براى شما خير دنيا و آخرت آوردهام و خدايم امر كرده شما را به سوى آن بخوانم. كدام يك از شما در اين دعوت به من كمك مىكند تا برادر من، وصى من، و خليفه من در ميان شما باشد.«فأَيّكم يُوازرُنى على هذاالامر على ان يكون اخى و وصيّى و خليفتى فيكم» .همه ساكت شدند على بن ابيطالب (ع) مىفرمايد: من كه از همه جوانتر بودم گفتم: يا نبى الله من در اين دعوت يار شما هستم، آن حضرت دست به گردن من نهاد و فرمود:«ان هذا اخى و وصيى و خليفتى فيكم فاسمعوا له و اطيعوا» مدعوين به حالت خنده و مسخره پراكنده شدند و به ابى طالب مىگفتند: تو را امر كرد كه از فرزندت على فرمان شنوى و اطاعت كنى، حديث شريف از روايات مسلم فريقين و از دلائل امامت اميرالمؤمنين (ع) است و نشان مىدهد كه رسول خدا (ص)، از اول امر، امامت را از نبوت جدا نكرده است تا جائى كه مورد مضحكه هم قرار گرفته است .رجوع شود به تاريخ كامل ج 2 ص 42 فصل انذار عشيرة، سيره حلبيه ج 1، ص 461 باب استخفائه فى دارالارقم، مسند احمد ج 1 ص 111 و 159، مختصر كنزالعمال هامش مسند احمد ج 5 ص41 و 43 شرح ابن ابى الحديد ج 13 ص 244 شرح خطبه 238 قاصعه و مشروح منابع آن در المراجعات مراجعه 20 ص 110، تفسير برهان ذيل آيه شريفه، بحارالانوار ج 38 ص 1- 26 و الغدير موجود است .11- حديث علىّ يعسوب الدينلفظ يعسوب به معنى رئيس بزرگ و سرپرست بزرگ است، در لغت آمده: «اليعسوب: الرئيس الكبير يقال هو يعسوب قومه» در اصل رسول خدا (ص) درباره اميرالمؤمنين (ع) فرمود: «يا علىّ انّك سيّدالمسلمين و يعسوبُ المؤمنين و امام المتقين و قائد الغُرّ المحجّلين»20.ابن ابى الحديد در شرح كلام اميرالمؤمنين كه فرمود: «انا يعسوب المؤمنين و المال يعسوب الفجار» گويد: اين كلمه را رسول خدا (ص) درباره آن حضرت فرموده يك دفعه به لفظ: «انت يعسوب الدين» و يكدفعه بلفظ «انت يعسوب المؤمنين» هر دو به يك معنى بر مىگردد گويا او را رئيس مؤمنين و سيد آنها قرار داده است 21 نگارنده گويد: «گويا» درست نيست بلكه آن حضرت با اين كلام او را رهبر مؤمنان قرار داده است نظير لقب اميرالمؤمنين كه به او داد.و در مقدمه شرح خويش گفته: در اخبار اهل حديث كلامى درباره على (ع) از رسول الله (ص) نقل شده كه معناى اميرالمؤمنين مىدهد و آن اينكه فرمود: «اَنتَ يعسوب الدين و المال يعسوب الظّلمَة» و در روايت ديگرى «هذا يعسوب الدين» اين دو روايت را احمد بن حنبل در مسند خود و ابونعيم در حلية الاولياء نقل كرده است 22 ناگفته نماند: اين منقبت از مناقب منحصر به فرد امام و از دلائل خلافت اوست .12- حديث علىّ ولىّ كلّ مؤمنٍ بَعدىاين منقبت نيز از مناقب منحصر به فرد حضرت على صلوات الله عليه و از دلائل امامت و خلافت آن حضرت است، حاكم در مستدرك ج 3 ص 134 نقل كرده «قال ابن عباس و قال له رسول الله (ص) انت ولى كل مؤمن بعدى و مؤمنة» آنگاه گفته: اين حديث سندش صحيح است ذهبى نيز در تلخيص مستدرك ج 3، ص 134 آنرا نقل نموده است، احمد بن حنبل در مسند خود ج 1، ص 331 و ترمذى در صحيح خود ج 5، ص 632 باب مناقب على بن ابيطالب آنرا نقل مىكند و نيز در كنزالعمال هامش مسند احمد منقول است مشروع مطلب در الغدير ج 3 ص 215 - 217 و مناقب ابن شهر آشوب، ج 3 ص 46 - 52 ديده شود.13- حديث على امام المتقين حاكم نيشابورى در مستدرك صحيحين ج 3ص 136 به سند خود از رسول الله (ص) نقل كرده كه: «قال رسول الله (ص) اَوحى الىّ ربّى فى علىّ بثلاث انه سيد المسلمين و امام المتقين و قائد الغرالمحجلين» آنگاه گفته: اين حديث سندش صحيح است ولى بخارى و مسلم آنرا نقل نكردهاند، با آنكه در عقيده آنها نيز صحيح است. در مختصر كنزالعمال هامش مسند احمد ص 34 به لفظ «فاوحى الىّ ربّى فى علىّ بثلاث انه سيدالمسلمين و ولى المتقين و قائد الغر المحجلين» نقل شده است .شرف الدين عاملى رحمة الله آنرا در المراجعات ص 150 از كتابهاى بسيار معتبر نقل كرده است .14- حديث علىّ اميُرالمؤمنين رسول خدا (ص) به على بن ابيطالب (ع) لقب مبارك «اميرالمؤمنين» داد كه حاكى از امامت و خلافت آن حضرت و از القاب منحصر به فرد آن جناب مىباشد.شيخ مفيد در ارشاد ص 20 يك فصل را منحصر به اين مطلب كرده و به سند متصل خود ازانس بن مالك نقل كرده: كه گويد من خادم رسول الله بودم شبى كه بنا بود آن حضرت درمنزل ام حبيبه باشد، آبى براى وضويش آوردم فرمود: اى انس الان از اين در اميرالمؤمنين و خيرالوصيين... بر تو وارد مىشود.«قال يا انس يدخل عليك الساعة من هذا الباب اميرالمؤمنين و خيرالوصيين اقدمُ الناس سِلْماً و اكثرُهم علما و ارجحهم حلماً» انس گويد: گفتم خدايا اين شخص از قوم من باشد، كمى نگذشت كه ديدم على بن ابيطالب (ع) داخل شد، رسول خدا وضوع مىگرفت مقدارى از آب وضو را بصورت آن حضرت پاشيد...در روايت ديگرى به سند خود از ابن عباس نقل مىكند رسول خدا (ص) بهام سلمه فرمود: «إسمعى و إشهدى هذا علىّ اميرالمؤمنين و سيدالوصيين» .و در روايت سوم به سند خود از معاويه بن ثعلبه نقل مىكند: كه به ابىذر گفته شد: وصيت بكن، گفت: وصيت كردهام، گفتند: به كدام كس؟ گفت: به اميرالمؤمنين. گفتند: به عثمان بن عفان؟ گفت: نه، به اميرالمؤمنين على بن ابيطالب كه او قوام زمين و ربانى اين امت است...و نيز فرموده: خبر بريدة بن خضيب اسلمى كه ميان علما مشهور است با سندهائى كه شرح آنها طولانى مىشود، گويد: رسول خدا (ص) مرا امر كرد ما هفت نفر بوديم از جمله ابوبكر، عمر، طلحه و زبير بودند كه به ما فرمود: «سَلِمّوا على علىّ بامرةِ المؤمنين» به على با كلمه اميرالمؤمنين سلام كنيد، ما به او به لفظ يا اميرالمؤمنين سلام كرديم، با آنكه رسول الله زنده و در كنار ما بود (ارشاد ص 20).مجلس رضوان الله عليه در بحار ج 37 ص 290 - 340 پنجاه صفحه باين مطلب اختصاص داده است، علامه امينى در الغدير ج 8 ص 87 آنرا از حلية الاولياء ابى نعيم ج 1 ص 63 با سه طريق از انس و ابن عباس و نيز درج: 6 الغدير ص: 80 از حلية الاولياء و مناقب خوارزمى، و فرائد السمطين و غير آن نقل كرده است .در پايلن اين سخن لازم است بدانيم: عياشى در تفسير خويش نقل مىكند: مردى به محضر امام صادق (ع) داخل شد و گفت: السلام عليك يا اميرالمؤمنين (ع) امام صادق (ع) بپاخاست و فرمود: اين اسم جز به اميرالمؤمنين (ع) صلاحيت ندارد، خدا او را باين اسم ناميده است، هر كه جز او به اين اسم ناميده شود و خوشش آيد مفعول است و اگر مفعول نباشد به اين مبتلى مىشود...گفتم: امام قائم شما با كدام نام خوانده مىشود؟ فرمود: به او گويند: «السلام عليك يا بقية الله السلام عليك يا ابن رسول الله .23 و در روايتى از امام باقر (ع) نقل است كه به فضيل بن يسار گفت...«يا فضيل لم يسم بها و الله بعد على اميرالمؤمنين الا مفتر كذاب الى يوم الناس هذا» 73 اى فضيل به خدا قسم جز على بن ابيطالب به اين اسم خوانده نشده مگر افتراگر و دروغگو...پى نوشتها:1- اين جريان بسيار مشهور است حتى ابن ابى الحديد آنرا به شعر درآورده است . 2- ارشاد مفيد ص: 57، اعلام الورى 62 و 63 به نقل بحار ج 21 ص 21، صحيح بخارى ج 5 ص 171 باب عزوة خيبر، صحيح مسلم ج 2 ص 360 باب من فضائل على بن ابيطالب (ع).3- معانى الاخبار صدوق ص 74 از جابربن عبدالله و سعد بن ابى وقاص، مناقب آل ابى طالب ج 3 ص 16، صحيح بخارى ج 5 ص 24 باب مناقب على (ع) صحيح مسلم ج 2 ص 360 باب فضائل على (ع) الغدير ج 3 ص 199.4- سوره اعراف: 142.5- علل الشرايع باب 154 ص 201، بحارالانوار ج 39 ص 19 - 35 بطور مشروح، مسند احمد ج 2 ص 26، مستدرك حاكم ج 3 ص 125، در علل الشرايع آمده: «عن ابن عباس قال لما سدّ رسول الله (ص) الابواب الشارعة الى المسجد الاباب على (ع) ضبحّ اصحابه من ذلك فقالوا يا رسول الله لم سددتَ ابو ابنا و تركت باب هذا الغلام! فقال (ص) ان الله تبارك و تعالى امرنى بسد ابوابكم و ترك باب علىّ...»6- ارشاد مفيد ص 15، بحارالانوار ج 40 ص 200 - 207 بطور مشروح، مستدرك حاكم ج 3 ص 126، از باب ابن عباس و جابربن عبدالله، تذكرة سبط ابن جوزى ص 51.7- ارشاد مفيد ص 15، بحار ج 40 ص 213 - 218.8- انفال: 75، احزاب: 6.9- بحار ج 19 ص 130.10- بحارالانوار: ج 38 ص 330 - 347، صحيح ترمذى ج 5 ص 636 باب مناقب على بن ابيطالب (ع)، اسدالغاية ج 4 ص 16 الغدير ج 3 ص 174.11- بحارالانوار ج 38 ص 334.12- اعراف: 44.13- علل الشرايع باب 130 ص: 162، الغدير: ج 3 ص 299.14- عيون اخبارالرضا به نقل بحار ج 39 ص 194 و نيز حديث قسيم الجنة و النار در بحار الانوار ج 39 ص 193 - 210، شرح ابن ابى الحديد ج 9 ص 165 ذيل خطبه 154، صواعق محرقه ابن حجر ص 124 ذيل حديث 40.15- بحارالانوار ج 38 ص 27 - 40 به طور مشروح از شيعه و اهل سنت نقل كرده است ابن ابى الحديد در شرح خود ج 9 ص 88 ذيل خطبه 144 گويد: «ثبت عندى ان النبى (ص)» قال «انه مع الحق و ان الحق يدور معه حيثما دار».16- مستدرك حاكم ج 3 ص 134 باب مناقب على (ع)، صواعق محرقه ابن حجر ص 122 باب فضائل على (ع)، مختصر كنز العمال هامش مسند احمد ج 5 ص 30، ينابيع المودة باب 20 ص 90.17- ارشاد مفيد ص 18، ايضاً بحارالانوار ج 39 ص 346 - 310 صحيح مسلم ج 1 ص 48 باب الدليل على حب الانصار، صواعق محرقه ابن حجر ص 120 حديث هشتم از فضائل آن حضرت، شرح ابن ابى الحديد ج 18 ص 173 ذيل حكمت 42 و گويد: «هذاالخبر مروى فى الصحاح».18- ارشاد مفيد ص 18، ايضاً بحارالانوار ج 39 ص 346 - 310 صحيح مسلم ج 1 ص 48 باب الدليل على حب الانصار، صواعق محرقه ابن حجر ص 120 حديث هشتم از فضائل آن حضرت، شرح ابن ابى الحديد ج 18 ص 173 ذيل حكمت 42 و گويد: «هذا الخبر مروى فى الصحاح»19- شعراء: 224.20- دربحارالانوار ج 38 ص 126 - 166حدود ده روايت از شيعه و اهل سنت در اين رابطه نقل شده است .21- شرح ابن ابى الحديد ج 19 ص 224 ذيل حكمت 322.22- شرح ابن ابى الحديد ج 1 ص 12 مقدمه، كنزالاعمال هامش مسند احمد.23- تفسير عياشى ج 1 ص 276 ذيل آيه 117 سوره نساء.24- بحار ج 37 ص 318.منبع: خاندان وحى
#دین و اندیشه#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 282]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها