واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
امام علي (علیه السلام) و نماز منبع:سايت انديشه قم در احوال سرور پارسايان حضرت علي ـ عليه السّلام ـ چنين آمده است كه:«كان علي ـ عليه السّلام ـ اذا قام الي الصلاة فقال وجّهت وجهي للّذي فطر السموات و الارض تغيّر لونه حتّي يعرف ذلك في وجهه»، آنگاه كه به نماز مي ايستاد اين آيه را تلاوت مي كرد: صورت خود را به سوي معبودي مي گردانم كه آسمانها و زمين را آفريد، رنگ چهره اش تغيير مي كرد، و اين تغيير كاملاً از چهره اش هويدا بود[1]. در روايتي چنين مي خوانيم: هرگاه مولاي متّقيان به نماز مي ايستد، چهره اش متغيّر مي شد، و بدن نازنيش به لرزه مي افتد، به حضرت عرض مي كردند: اين چه حالتي است اي اميرالمؤمنين؟ حضرت مي فرمودند:«جاء وقت امانة الله التي عرضها علي السّموات و الارض فأيين ان يحملنها و اشفقن منها و حملها الانسان فلا ادري احسن اداء ما حملت ام لا[2]»، يعني هنگام امانت خداوند است، امانتي كه به آسمانها و زمين عرضه شد و آنان نپذيرفتند و در وحشت فرو رفتند، ولي انسان آن را پذيرفت و معلوم نيست كه نيكو اداء خواهد كرد يا خير. به قول حافظ:آسمان بار امانت نتوانست كشيد قرعه فال به نام من ديوانه زدند اين حالت قبل از نماز بود، در حين نماز خدا مي داند چگونه بود، فقط اين مقدار مي توان گفت كه نمازش يادآور نماز رسول خدا ـ صلّي الله عليه و آله ـ بود. و درباره حضرت ـ عليه السّلام ـ آورده اند كه:«انّه كان اذا دخل الصّلاة كان كأنه بناء ثابت او عمود قائم لا يتحرّك و كان ربّما ركع او سجد فيقع الطّير عليه و لم يطق احد ان يحكي صلاة رسول الله ـ صلّي الله عليه و آله ـ الاّ عليّ بن ابيطالب و عليّ بن الحسين عليهم السّلام[3].». حضرت طوري بودند،كه وقتي داخل نماز مي شدند، گويا مثل يك بناء ثابت يا ستون ايستاده اي مي باشند، كه حركتي نمي كند و گاهگاهي ركوع يا سجده مي كردند، و اين هنگام پرنده بروي آن بزرگوار مي نشست، و كسي طاقت نداشت از نماز رسول خدا ـ صلّي الله عليه و آله ـ تقليد كند، مگر علي بن ابيطالب و امام سجاد ـ عليه السّلام ـ و نيز درباره ايشان چنين نقل كرده اند كه:«ينسب الي مولانا اميرالمؤمنين ـ عليه السّلام ـ انّه وقع في رجله نصل فلم يمكن من اخراجه فقالت فاطمة ـ عليها السلام ـ : أخرجوه في حال صلاته فانّه لايحس بما يجري عليه حينئذ، فاَخْرَجَ و هو ـ عليه السّلام ـ في صلاته»، يعني: در پاي مباركش تير رفته بود، هر چه كردند، به جهت درد شديدي كه داشت، نتوانستند خارج كنند، تا آن كه به راهنمايي و توصيه همسر گرانقدرش سيّده نساء عالمين، حضرت فاطمه زهرا ـ سلام الله عليها ـ هنگامي كه به نماز مشغول شدند، تير را از پا بيرون كشيدند، و امام متوجه نشدند[4]. پی نوشت:[1] . فلاح السائل / 101، بحارالانوار،/ ج 84/ 366، ميزان الحكمة/ ج 5/ 381. [2] . بحارالانوار/ ج 84/ 248، اسرار الصلوة ملكي تبريزي/ 11 8، تفسير صافي/ ج 2/ 370. [3] . ميزان الحكمة/ ج 5/ 382. [4] . المحجّة البيضاء/ ج 1/ 397 و 398.
#دین و اندیشه#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 336]