تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1806650682
غيرت دينى و امر به معروف(2)
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
غيرت دينى و امر به معروف(2) نويسنده:مرتضى رستگار تسامح و اعتدال در مكتب فاضلين نراقى رحمهم الله) ب) اخلاق اجتماعى در محيط خانواده و كار... امور و رفتارمان نسبت به ديگران به حسب موارد، متفاوت است، پدر نسبت به فرزندان، مدير نسبت به كارمندان و... با توجه به اختلاف موارد، نظر كلى و اجمالى اسلام اين است كه گاهى بايد سختگيرى و گاهى بايد تغافل و چشم پوشى كرد تا كار غلط و اشتباه به عنوان يك جريان عادى تلقى نشود و اشتباه هميشه «اشتباه» شناخته شود و در هر حال بايد رعايت جانب اعتدال را كرد. ج) اخلاق مسلمانان با غير مسلمانان (روابط بين الملل) «در بينش توحيدى اسلام «بشريت» داراى يك جوهر است... اسلام با نفى تعصبهاى نژادى و قومى و تأكيد بر جهان منشى به عنوان يك نظام كامل الهى، زمينه بسيارى از كژانديشىها و تنگنظرىها را از ميان برد» . (25) پرهيز از برخورد غير منطقى با آرا و عقايد ساير ملل و پيروان ديگر اديان، در صدر اسلام را بايد از مهمترين سببها و عوامل رشد و شكوفايى اسلام به حساب آورد. حضور گسترده اهل كتاب در جوامع اسلامى و مذاكرات و مباحث و گفتوگوهايى كه علماى آنها با ائمه عليهم السلام و اصحاب آنان داشتهاند. شاهد مدعاى ماست. بنابراين در برخورد مسلمانان با ديگر جوامع اصل بر نيكى و عدل است كه خداوند فرموده است: «لا ينهاكم الله عن الذين لم يقاتلوكم فى الدين و لم يخرجوكم من دياركم أن تبروهم و تقسطوا اليهم إن الله يحب المقسطين» (26) «خدا شما را از نيكى كردن و رعايت عدالت نسبت به كسانى كه در امر دين با شما پيكار نكردند و از خانه و ديارتان بيرون نراندند، نهى نمىكند، چرا كه خداوند دادگران را دوست دارد .» اندكى تأمل و دقت در آيه شريفه، مسلمانان را به سوى اين حقيقت كه غيرمسلمانان اعم از كافران و مشركان و پيروان ديگر اديان بر دو دستهاند، هدايت مىكند. دسته اول: كسانى كه در نظام اسلامى و يا در بيرون نظام اسلامى در ساير كشورها زندگى مىكنند و كارى به نظام اسلامى و مسلمانان ندارند. سفارش قرآن كريم اين است كه به آنان نيكى كنيد و نسبت به آنها به عدالت رفتار كنيد. اما دسته دوم: كسانىاند كه عليه نظام اسلامى و مسلمانان توطئه مىكنند. در اين جا برخورد مسلمانان و جامعه اسلامى چگونه بايد باشد؟ خداوند متعال، براى برخورد با اينان به گفت و گو فرمان داده است: «و لا تجادلوا اهل الكتاب الا باللتى هى أحسن» (27) «و جادلهم بالتى هى أحسن» (28) جدال أحسن، فرصتى است براى اينان، باشد كه هدايت بشوند، اما اگر عمل و رفتار اينها موجب فساد در زمين شد و قصد كوتاه آمدن هم ندارند، آيا باز هم بايد برخورد مسامحهكارانه داشته باشيم؟ ! علامه ملا محمد مهدى نراقى مىفرمايند: ثم ينبغى ألا يتواضع للمتكبرين، إذ الأنكسار و التذلل لمن يتكبر و يتعذر مع كونه من التخاس و المذلة المذمومة، يوجب إضلال هذا المتكبر، و تقريره على تكبره، و اذا لم يتواضع له الناس و تكبروا عليه ربما تنبه و ترك التكبر... و لذا قال رسول الله صلى الله عليه و آله: اذا رأيتم المتواضعين من امتى فتواضعوا لهم و اذا رأيتم المتكبرين فتكبروا عليهم فان ذلك لهم مذلة و صغار (29) سزاوار است كه متكبران را تواضع نكنند، زيرا فروتنى و تذلل براى متكبر علاوه بر اين كه تن به پستى و ذلت دادن است موجب گمراهى و زيادى تكبر متكبر مىشود و وقتى مردم براى او تواضع نكنند و بر او تكبر نمايند، بسا كه متنبه شود و تكبر را رها كند. به همين جهت رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: هرگاه متواضعان امت مرا ببينيد، براى ايشان تواضع كنيد و هرگاه متكبران را ببينيد، بر آنها تكبر كنيد كه اين باعث ذلت و كوچكى آنهاست . اين منطق اسلام در برابر دشمنانى است كه علنا پرچم مبارزه عليه نظام اسلامى برافراشتهاند؛ لذا نه تنها كوتاه آمدن در مقابل اينان روا نيست، بلكه توصيه و سفارش اسلام مقابله به مثل مىباشد؛ يعنى بايد با تكبر و از موضع قدرت با آنها برخورد شود. البته اسلام به اين حد اكتفا نكرده و لعن و نفرين اين گروه از كفار و مشركان را جايز، بلكه مستحب مىداند . ملا مهدى نراقى در اين باره مىفرمايند: و اما اللعن فلا ريب فى كونه مذموما لأنه عبارة عن الطرد و الإبعاد من الله تعالى.. . و المجوز من الشرع انما هو اللعن على الكافرين، و الظالمين، و الفاسقين كما ورد فى القرآن... و ما قيل من عدم جواز ذلك إلا على من تثبت لعنه فى الشرع كفرعون و ابىجهل و... كلام ينبغى أن يطوى و لا يروى ؛ اذ المستفاد من كلام الله عزوجل و كلام رسول صلى الله عليه و آله و كلام ائمتنا الراشدين عليهم السلام جواز نسبته الى الشخص المعين، بل المستفاد منها أن اللعن على بعض اهل الجمود و العناد من أحب العبادات، و أقرب القربات (30) . قال الله سبحانه: «ان الذين كفروا و ماتوا و هم كفار اولئك عليهم لعنة الله و الملائكة و الناس اجمعين» (31) و اما لعن شكى در مذموم بودن آن نيست، زيرا لعن عبارت است از راندن و دور كردن از خداى تعالى... لعنى كه شرع مقدس تجويز كرده، لعن بر كافران، ظالمان و فاسقان است، چنان كه در قرآن وارد شده است. اين كه بعضى گفتهاند: لعن كسى جايز نيست، مگر اين كه لعن او از طرف شرع ثابت شده باشد، مانند فرعون و ابوجهل و... سخنى است كه قابل قبول نمىباشد، زيرا آنچه از كلام خداى ـ عزوجل ـ استفاده مىشود اين است كه لعن بعضى از منكران و معاندان از محبوبترين عبادات و بهترين راههاى تقرب به خداى تعالى است. خداوند سبحان مىفرمايد : كسانى كه كافر شدند و در حال كفر از دنيا رفتند، لعنت خدا و فرشتگان و همه مردم بر آنان باد. ملا مهدى نراقى رحمه الله در ادامه به رواياتى از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و ائمه طاهرين عليهم السلام كه افراد و يا گروههايى را لعن كردهاند، استشهاد كرده و در پايان چنين نتيجهگيرى مىكند: و بالجملة اللعن على رؤساء الظلم و الضلال و المجاهدين بالكفر و الفسوق جائز، بل مستحب . لعن سران ستم و گمراهى و كسانى كه در راه گسترش كفر و عصيان تلاش مىكنند جايز، بلكه مستحب است. قرآن كريم وظيفه مسلمانان را در برابر دشمنان معاند و توطئهگر صريحا بيان مىدارد، آن جا كه مىفرمايد: «قد كانت لكم أسوة حسنة فى ابراهيم و الذين معه اذا قالوا لقومهم انا براوا منكم و مما تعبدون من دون الله كفرنا بكم و بدا بيننا و بينكم العداوة و البغضاء أبدا حتى تؤمنوا بالله وحده الا قول ابراهيم لأبيه لأتسغفرن لك» (32) براى شما سرمشق خوبى در زندگى ابراهيم و كسانى كه با او بودند، وجود داشت، در آن هنگامى كه به قوم [مشرك] خود گفتند: ما از شما و آن چه غير از خدا مىپرستيد بيزاريم. ما نسبت به شما كافريم و ميان ما و شما عداوت و دشمنى هميشگى آشكار شده است تا آن زمان كه به خداى يگانه ايمان بياوريد، جز آن سخن ابراهيم كه به پدرش [عمويش آذر] گفت كه براى تو آمرزش طلب مىكنم. ابراهيم عليه السلام اسوه و سرمشق خوبى است، مگر در آن جا كه به پدرش [عمويش ] وعده طلب آمرزش داد؛ يعنى حتى به كفار وعده استغفار هم ندهيد، كارى كه ابراهيم عليه السلام كرد. البته وعده ابراهيم براى طلب آمرزش، پيش از اظهار كفر از سوى عمويش آذر بود. قرآن در جاى ديگرى مىفرمايد: «فكلما تبين له أنه عدو لله تبرأ منه» (33) هنگامى كه براى او روشن شد كه وى [عمويش آذر ] دشمن خداست، از او بيزارى جست. آيات ديگرى كه درباره منافقان و برخى از اهل كتاب وجود دارد و نيز سيره عملى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله درباره آنان، بحث مستقلى مىطلبد. تسامح در حوزه فقه شمارى از صاحبان انديشه از اصل تسامح به عنوان ابزارى براى گسترش و رواج انديشههاى خود استفاده مىكنند و به طور كلى رفع موانع فعاليتهاى فرهنگى اعم از سخنرانىها و برگزارى مجالس، انتشار كتاب و مطبوعات، فيلم و... و مخالفت با هر نوع برخورد فيزيكى در اين زمينه، دفاع از آزادى و... را خواستارند. اين دسته در مقام ارائه دليل بر مدعايشان به ادله ذيل تمسك مىكنند: «و ما جعل عليكم فى الدين من حرج» (34) «يريد الله بكم اليسر و لا يريد بكم العسر» (35) «لا يكلف الله نفسا الا وسعها» (36) «و ما يريد الله ليجعل عليكم من حرج» (37) پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله فرموده است: «بعثت على الشريعة السمحة السهلة» ، (38) «دين محمد حنيف» (39) «لم يرسلنى الله بالرهبانية و لكن بعثنى بالحنيفية السمحة» (40) به مقتضاى آيات و روايات فوق هر گونه عسر و حرجى در دين منتفى است و اسلام دين سهولت و سماحت مىباشد. از جمله فقيهانى كه به طور دقيق و موشكافانه به بحث و بررسى قاعده عسر و حرج در فقه اسلامى پرداخته است، محقق فاضل ملا احمد نراقى است. وى اين بحث را در كتاب عوائد الايام مفصل مطرح مىفرمايند. ما نيز به جهت روشن شدن زواياى اين بحث به اختصار به طرح آن از ديدگاه اين فقيه مدقق و محقق مىپردازيم. ايشان در عائده نوزدهم، ضمن چند بحث به بررسى عسر و حرج پرداخته، در مبحث اول ادله نفى عسر و حرج و مشقت را بررسى كرده، مىفرمايد : آنچه كه عقل و اجماع بر آن قائم شده اين است كه تحميل عسر و حرج در برخى موارد و نسبت به بعضى از افراد قبيح است و مراد هم از عسر و حرج آن مقدارى است كه از وسع و طاقت افراد خارج و تكليف به مالايطاق باشد. از آيات نيز به آنچه كه قبلا ذكر كرديم استناد مىكنند و از اخبار هجده روايت را ذكر كرده كه در واقع مواردى از استشهادات ائمه عليهم السلام به قاعده فوق مىباشد. محقق نراقى سپس به ذكر معانى شش گانه: طلاقه، سعة، استطاعة، إصر، حرج و عسر مىپردازند و مراتب هر يك را بيان مىدارند. (41) محقق فاضل ملا احمد نراقى در پايان چنين نتيجهگيرى مىكند: مقتضاى ظواهر آنچه كه از ادله گفتيم اين است كه عسر و حرج رأسا منتفى هستند و تشخيص موارد نيز با عرف است. ايشان دو سؤال را مطرح مىكنند كه موجب اخلال در نتيجه فوق مىباشد و مسير جديدى را براى بحث باز مىكنند كه عبارت اند از: 1ـ انتفاى عسر و حرج عموما چگونه با تكاليف سخت و احكام مشكلى كه عرف شكى در عسر و حرج بودن آنها ندارد، قابل جمع است، مثل روزه گرفتن در روزهاى گرم و طويل تابستان، جهاد و... . 2ـ شارع مقدس در بسيارى از تكاليف راضى به كمترين مشقتى براى مكلفين نيست و اخبار شاهد ماست، ولى در عين حال در بسيارى ديگر از تكاليف عسر و حرج وجود دارد و ائمه عليهم السلام آن را نفى نكردهاند. (42) محقق نراقى سپس به توجيهات و تأويلاتى كه فقها در پاسخ به اين دو سؤال مطرح كردهاند پرداخته و تمام آنها را نقد مىكنند و نتيجهگيرى مىكند كه: و التحقيق أنه لا حاجة الى إرتكاب أمثال هذه التأويلات و التوجيهات، بل الأمر فى قاعدة نفى العسر و الحرج كما فى سائر العمومات المخصصة الواردة فى الكتاب الكريم، و الأخبار الواردة فى الشرع القويم، فإن أدلة نفى العسر و الحرج تدلان على إنتفائهما كلية لأنهما لفظان مطلقان فيفيدان العموم. (43) بنابراين، قاعده عسر و حرج اصلى است كه خروج از آن احتياج به دليل خاص دارد و تكاليف شاقه و سخت نيز داراى ادله خاص هستند: و قد ورد فى الشرع التكليف ببعض الأمور الشاقة، و التكاليف الصعبة أيضا. اشكال: تكاليف شاقه و سخت در اسلام يكى دو تا نيستند و اگر همه آنها را از تحت قاعده عسر و حرج خارج كنيم، تخصيص كثير لازم مىآيد. جواب: تخصيص عمومات به مخصصات كثير و زياد «ليس بعزيز» كم نيست، بلكه امرى شايع در أدله احكام مىباشد و سيره فقها نيز بر همين روش ادامه دارد. بنابراين نتيجه آن كه قاعده عسر و حرج عموميت و شمول دارد و در همه موارد عسر و حرج ـ مادامى كه مخصصى نباشد ـ عمل به اين قاعده واجب است، اما با آمدن مخصص به قاعده تخصيص عمل مىكنيم و تمام تكاليف شاقه از اين باب هستند. (44) اما پاسخ به سؤال دوم كه ائمه عليهم السلام در بعضى از امور راضى به كمترين مشتقى نبودهاند و با استدلال به قاعده عسر و حرج در آن، بعضى موارد را منتفى كردهاند. اين احتجاج مثل استدلال ائمه براى حليت بعضى از أشياء است به قول خداوند متعال كه «قل لا أجد...» . (45) محقق نراقى در پايان به نقل از شهيد اول رحمه الله موارد شمول اين قاعده را نقل مىفرمايد . (46) نتيجه آن كه دين اسلام به خودى خود شريعت سمحه و سهله است نه اين كه ما به استناد اخبار و آيات موجود در اين رابطه، هر گونه عملى را توجيه كنيم. نكته ديگر مشهود در كلام قائلان به تسامح، نفى هر گونه برخورد فيزيكى با افراد و گروهها بود كه بايد گفت كه اسلام دين حد و حدود و تعزيرات است. محقق نراقى ولايت در حدود و تعزيرات را در زمان غيبت براى فقيه ثابت دانسته و أدلهاى نيز بر آن اقامه مىكند و اقامه حدود و تعزيرات را در عصر غيبت بر فقيه جامع الشرائط واجب مىداند: و هل ذلك [ثبوت الولاية] لهم على سبيل الوجوب أو الجواز؟ الظاهر من القائلين بثبوت الولاية [كه خود ايشان هم جزء قائلين است] الأول [يعنى الوجوب] حيث استدلوا بإطلاقات الأوامر، و بإفضاء ترك الحدود إلى المفاسد، و صرحوا بوجوب مساعدة الناس لهم و هو كذلك. (47) ثبوت ولايت در حدود و تعزيرات بر سبيل وجوب است و استدلال آقايان اين است كه اگر حدود ترك شوند، جامعه را فساد مىگيرد و بر مردم هم واجب است فقيه جامع الشرائط را بر اين امر يارى كنند.» عقل آدمى نيز به اين حكم مىكند كه اجراى حدود وتعزيرات بهتر از اين است كه جامعه اسلامى به لجن كشيده شود و امنيت رنگ بازد. اگر واقعا در اين گونه امور كه زمينه انحراف مسلمانان را فراهم مىكند و فساد جامعه را به دنبال دارد، تسامحى در كار بود، حداقل در صدر اسلام نسبت به مسجد سازى اعمال مىشد؛ در آيه كريمه مىخوانيم: «و الذين اتخذوا مسجدا ضرارا و كفرا و تفريقا بين المؤمنين و ارصادا لمن حارب الله و رسوله من قبل و ليحلفن ان أردنا الا الحسنى و الله يشهد انهم لكاذبون لا تقم فيه أبدا» (48) [گروهى ديگر از آنها] كسانى هستند كه مسجدى ساختند براى زيان رساندن [به مسلمانان] و [تقويت] كفر و تفرقهافكنى ميان مؤمنان و كمينگاهى براى كسى كه از پيش با خدا و پيامبرش مبارزه كرده بود. آنها سوگند ياد مىكنند كه جز نيكى نظرى نداشتهايم، اما خداوند گواهى مىدهد كه آنها دروغگو هستند. هرگز در آن [مسجد به عبادت] نايست» . بنابراين سمحه و سهله بودن دين به معناى خوشآيندى انسانها از تمام احكام نيست و نفى كامل هر گونه مشقت در احكام اسلامى منافى با هدف دين است و همان طور كه گذشت تساهل و تسامح در اصول جارى نيست. استاد شهيد مطهرى مىفرمايند: «[پيغمبر اكرم] در مسايل فردى و شخصى و آنچه مربوط به شخص خودش بود نرم و ملايم بود و با گذشت بود. گذشتهاى بزرگ و تاريخىاش يكى از علل پيشرفتش بود، اما در مسايل اصولى و عمومى آن جا كه حريم قانون بود، سختى و صلابت نشان مىداد و ديگر جاى گذشت نمىدانست . پس از فتح مكه و پيروزى بر قريش تمام بدىهايى كه قريش در طول بيست سال نسبت به خود او مرتكب شده بودند، ناديده گرفت... اما در همان فتح مكه زنى از قبيله بنىمخزوم مرتكب سرقت شده بود و جرمش محرز گرديد. خاندان آن زن كه از اشراف قريش بودند و اجراى حد سرقت را توهين به خود تلقى مىكردند، سخت به تكاپو افتادند كه رسول خدا صلى الله عليه و آله از اجراى حد صرفنظر كند. بعضى از محترمين، صحابه را به شفاعت برانگيختند. رنگ رسول خدا صلى الله عليه و آله از خشم برافروخته شد و فرمود: چه جاى شفاعت است؟ مگر قانون خدا را مىتوان به خاطر افراد تعطيل كرد؟ هنگام عصر آن روز در ميان جمع، سخنرانى كرد و فرمود: اقوام و ملل پيشين از آن جهت سقوط كردند و منقرض شدند كه در اجراى قانون الهى تبعيض مىكردند. هر گاه يكى از اقويا مرتكب جرم مىشد، معاف مىشد و اگر ضعيف و زيردستى مرتكب مىشد، مجازات مىگشت. سوگند به خدايى كه جانم در دست اوست در اجراى [عدل ] درباره هيچ كس سستى نمىكنم، هر چند از نزديكترين خويشاوندان خودم باشد» . (49) تيجه اسلام دين سمحه و سهله است و بر صلح و دوستى و رفتار نرم و رفق و مدارا با ديگران تأكيد مىكند، اما در دفاع از حقانيت خود و اجراى حدود و احكام الهى و حفظ ارزشهاى اسلامى، هيچ گونه تسامحى نمىورزد و ايستادگى در برابر توطئهها و دشمنىها را بالاترين ارزشها مىداند. اميد آن كه توانسته باشيم در اين كوتاه سخن، حق مطلب را ادا كرده باشيم. از خداوند متعال مىخواهيم كه به ما توفيق شناخت هر چه بيشتر عالمان شيعى و پيمودن راه و روش آنان را به همگان عنايت فرمايد و اين دو عالم بزرگ را در بهشت برين در كنار سفره بهترين بندگانش مهمان فرمايد. ان شاء الله. پي نوشت ها : 25) مجله حوزه، شماره 97، ص 159، به نقل از: مارسل بوازار، انسان دوستى در اسلام (ترجمه غلام حسين يوسفى و محمد حسن مهدوى اردبيلى)، ص 132، نشر طوس. 26) ممتحنه (60) : .8 27) عنكبوت (29) : .46 28) نحل (16) : .125 29) جامع السعادات، ج 1، ص .399 30) همان، صص 353ـ .352 31) بقره (2) : 161 و ر.ك: معراج السعادة، ص .261 32) ممتحنه (60) : .4 33) توبه (9) : .114 34) حج (22) : 78، و در دين [اسلام] كار سنگين و سختى بر شما قرار نداد. 35) بقره (2) : 185، خداوند اراده دارد راحتى شما را و نه زحمت و سختى شما را. 36) بقره (2) : 286، خداوند هيچ كس را جز به اندازه تواناييش تكليف نمىكند. 37) مائده (5) : 6، خداوند نمىخواهد براى شما سختى قرار دهد. 38) كافى، ج 5، ص 494، ح 1، (دار التعارف، بيروت) : مبعوث شدهام بر شريعت سهل و آسان . 39) همان، ج 3، ص 395، ح 8: دين پيامبر خدا محمد صلى الله عليه و آله، مستقيم است. 40) همان، ج 5، ص 494، ح 1: خداوند مرا به گوشهگيرى و انزوا نفرستاده است، بلكه به آيينى مستقيم، آسان و با گذشت مبعوث شدهام. 41) عوائد الايام، (تحقيق مركز الأبحاث و الدراسات الأسلامية، قم، مكتب الأعلام الأسلامى، مركز النشر، 1375)، صص 181ـ .186 42) همان، ص .187 43) همان، ص .192 44) همان، ص .193 45) انعام (6) : .145 46) همان، ص 202، به نقل از القواعد و الفوائد، ج 1، ص .123 47) همان، ص 553 و ر.ك: وسائل الشيعه، ج 18، ص 377، ابواب حد الزنا، ب .16 48) توبه (9) : 108ـ .107 49) مجله حوزه، ش 97 مقاله: قلمرو تساهل در نظر شهيد مطهرى نقل از: مجموعه آثار شهيد مطهرى، ج 2، ص 257؛ صحيح مسلم، ج 5، ص 114 منبع:www.naraqi.com
#دین و اندیشه#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 407]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها