تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804719062
بررسي الگوي روايتي فيلمنامه «گاو خشمگين»
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
بررسي الگوي روايتي فيلمنامه «گاو خشمگين» نويسنده: ديويد بوردوِل مترجم: احسان نوروزي گستره خشونت سينماي آمريکا، اغلب نقش يکي از ارکان آن را بر عهده دارد. در دهه هاي اخير، خشونت بي حد و حصر مرکزيت بسياري از ژانرها همچون علمي – تخيلي و فيلم هاي موسوم به Slasher را به دست گرفته است. چنين ژانرهايي، اغلب تا حدودي بر پايه رسمي کردن خشونت و آزارندگي آن قرار دارند. مجموعه اي از قتل هاي خونين – که با جلوه هاي ويژه پرداخته تر مي شوند – کنش اصلي روايت را بنا مي نهند. گاو خشمگين با استفاده از تدابيري نو، سنت هاي واقع گرايي در سينما را ترسيم مي کند تا خشونت را فطري و آزاردهنده سازد، هر چند که اين فيلم در بسياري از موارد، کمتر از فيلم هاي زمان خود وحشيانه است. به طور مثال، در فيلم هيچ مرگي اتفاق نمي افتد، ولي داراي صحنه هاي متعددي است که به سختي قابل تحمل اند. نه تنها مسابقات مشت زني وحشيانه، بلکه حتي راه هاي زندگي روزمره نيز – که به همان اندازه بي رحمانه اند – خشونت را به پيش مي رانند. موضوع فيلم کمتر بر پايه کار واقعي «جيک لاموتا»ي مشت زن است که در سال 1949 قهرمان ميان وزن جهان بود. گاو خشمگين از صحنه هاي مشت زني (بر پايه مبارزه هاي واقعي) به عنوان نماد خشونتي سود مي جويد که حاکم بر زندگي جيک است. در واقع، به نظر مي رسد که او نمي تواند بدون مبارزه، تهديد و زدن مردم، با آن ها سر کند. هر دو ازدواجش، خصوصاً ازدواج دوم او با ويکي، سرشار از دعوا و مرافعه و خشونت خانوادگي است. جيک با آن که نزديک ترين روابطش را با برادرش جويي دارد – که در آغاز مدير برنامه هاي اوست – ولي ناگهان به خاطر جنون حسادت، جويي را کتک مي زند و براي هميشه از خود مي راند. افزون بر آن، زماني که رفتارهاي جيک ديگران را مي آزارد، او تلافي اش را بر سر خود درمي آورد؛ از تمام کساني که دوست دارد، مي بُرد و خود را به کاري پست مشغول مي کند؛ يعني به عنوان کمدين چاق يک کافه و پس از آن بازيگري که اشعار و قطعات نمايشنامه ها و فيلم هاي مشهور را از بر مي خواند. اگر درصدد باشيم که فيلم را به صحنه هاي منفرد تقسيم کنيم، با فهرستي طولاني روبه رو خواهيم شد. چون اگر چه تعدادي فصل طولاني داريم، ولي بقيه اغلب کوتاه اند. با احتساب عنوان بندي اوليه و نقل قول آخر فيلم، چهل و شش فصل وجود دارد. مي توانيم با يک دسته بندي ارزشمند، بعضي صحنه هاي کوتاه تر را با هم يک فصل حساب کنيم. به اين ترتيب کل فيلم شامل دوازده فصل خواهد بود: 1. صحنه آغازين عنوان بندي، شامل نمايي طولاني از جيک است که تنها، خود را در رينگ گرم مي کند. 2. پشت صحنه يک کلوب شبانه، سال 1964، جيک شعري را که از بر کرده است، تمرين مي کند. فلاش بک ها آغاز مي شوند: 3.سال 1941، صحنه هايي تفصيلي از باخت جيک در مسابقه، نزاع او با زنش، ديدن ويکي و سپري کردن اولين روز با وي. 4. سال 1943، دو مسابقه با شوگر ري رابينسون، که با صحنه ديدار جيک و ويکي مجزا شده اند. 5. تصاوير تدوين شده سلسله مبارزات او، از سال 1944 تا 1947 و فيلم هاي خانوادگي از زندگي خصوصي جيک. 6. مجموعه اي طولاني از صحنه هاي سال 1947 که شامل سه صحنه در کلوب شبانه کوپاکابانا و آغاز حسادت جيک در مورد ويکي و تنفر از دوستانش است. 7. سال 1949، نزاع با ويکي که به دنبال آن جيک، قهرماني مسابقات مشت زني ميان وزن را کسب مي کند. 8. سال 1950، جيک، ويکي و برادر خود جويي را، در حالت جنون حسادت بي دليل کتک مي زند. بايد از عنوان خود دفاع کند و دوباره با رابينسون مبارزه کند. 9. سال 1956، جيک بازنشسته مي شود و کلوب شبانه اي را مي خرد که در آن کمدي اجرا مي کند. ويک او را ترک مي کند و او به خاطر مسائل اخلاقي بازداشت مي شود. 10. سال 1958، جيک اجراي کمدي هايش را در يک عشرتکده سطح پايين ادامه مي دهد و در قانع کردن جويي براي آشتي با او ناموفق مي ماند. فلاش بک ها تمام مي شوند. 11. سال 1964، جيک آماده مي شود تا براي اجراي برخواني روي صحنه برود. 12. عنواني سياه با نقل قولي از کتاب مقدس و تقديم نامه فيلم. آغاز و پايان فيلم نقش کليدي را در شکل گيري نگرش ما به جيک ايفا مي کنند. اولين تصوير، او را در حالي نشان مي دهد که خود را براي مبارزه اي نامشخص گرم مي کند. اين تصوير تنها صحنه داستان است که سال وقوع آن اعلام نمي شود. در اين جا برشي مستقيم به بخش دوم داريم که در آن ناگهان جيک را پير و چاق مي بينيم که باز هم در حال تمرين است. او در حال مرور جمله هايي است که براي نمايش هاي يک نفره تدارک ديده شده است و شامل قطعات مشهور ادبي است و شعري که او در مورد خودش نوشته است: «به من ميدان دهيد / تا اين گاو بتواند بغُرد / و گرچه مي توانم بجنگم / ولي بهتر است بخوانم.» اين اپيزود عملاً در اواخر داستان، يعني بعد از مبارزه طولاني مشت زني قرار دارد و تا بخش يازدهم پيرنگ داستان به اين لحظه که در آن جيک مشغول اجراي اين قطعه است، باز نمي گردد. در بخش يازدهم آن جايي که مدير کلوب او را به روي صحنه مي خواند، او حالت مشت زني را دارد که خود را با ضربه هايي آرام گرم مي کند تا اعتماد به نفس بيابد و دايماً زير لب غرغر مي کند: «من رئيسم، من رئيسم.» ساختار پيرنگي که ما بدان اشاره کرديم، الگوي صعود و سقوط نيز دارد. پس از بخش هفتم که نقطه اوج جيک است، زندگي او رو به افول مي گذارد و خشونتش روز به روز وحشيانه تر او را نابود مي کند. علاوه بر اين، چند مضمون ديگر هم هستند که نقش خشونت در زندگي او و ديگران را بازي مي کنند. در اولين مسابقه حرفه اي جيک (بخش سوم)، در هنگام استراحت، نزاعي بين تماشاچيان سر مي گيرد، که بيانگر آن است که خشونت از رينگ فراتر رفته است. روابط خانوادگي با پرخاشگري نمود مي يابند؛ همچون صحنه اي که مرد گردن کلفتي بين جيک و جويي قرار مي گيرد و همچنين صحنه اي که جويي با تهديد کردن پسرش به چاقو زدن او، مي خواهد که وي را ادب کند. خشونت، به شکلي کاملاً آشکار، مدام در مقابل زنان رخ مي دهد. جيک و جويي، هر دو به همسرانشان توهين روا مي دارند و آنان را تهديد مي کنند و اين که جيک هر دو همسر خود را کتک مي زند، با مبارزه هاي او در رينگ هم آوايي مخوفي را ترتيب مي دهند. در وقايع مربوط به کوپاکابانا، زنان هدف سوءاستفاده قرار مي گيرند؛ جيک، ويکي را متهم مي کند که با ديگر مردان رابطه دارد؛ او يک مشت زن و تبهکاري را مسخره مي کند که هر دو شبيه زن هايند و حتي هنگام کمدي هم اداي زنان را در مي آورند. صحنه به صحنه، شکل گيري حوادث مضامين نشانگر آن است که خشونت و رنج، بر زندگي آمريکايي حاکم اند. فيلم طي ساختار روايي و استفاده از سنت هاي سبک واقع گرايي، خشونت موجود در زندگي آمريکايي را نقد مي کند؛ چه خشونت درون رينگ و چه درون خانه. فيلم به ما اجازه نمي دهد تا جيک را همچون يک گاو خشمگين صرف، نکوهش کنيم؛ و در عين حال خشونت را همچون چيزي سرگرم کننده نشان مي دهد. گاو خشمگين از بعضي جهات در رويکردهاي دوپهلويش نسبت به شخصيت اصلي همچون فيلم معصوميت بي پناه (ماکاويف) است. درنده خويي جيک همچون جذابيتي آزاردهنده تصوير شده است. مشخصه اصلي چنين نگرشي اين است که داستان بر عاملان خشونت متمرکز تا قربانيان آن، به طور مشخص، شخصيت هاي مهم مؤنث فيلم – همسر اول جيک، لنور (همسر جويي) و ويکي – نقش خاصي در کنش ها ندارند. مگر هدف بدرفتاري قرار گرفتن و يا پرخاش بي ثمر در مقابل اين اعمال. ما هيچ وقت متوجه نمي شويم که چرا آنان در ابتدا جذب چنين مردان خشني مي شوند و با آنان ازدواج مي کنند و چرا بعد از آن اين همه با آنان سر مي کنند. در ابتدا به نظر مي رسد که ويکي، جيک را به خاطر شهرت و اتومبيل او تحسين مي کند. ولي خواست او براي ادامه ازدواجشان موجه نيست. در واقع، تصميم يکباره او براي ترک جيک، بعد از يازده سال، هيچ انگيزه اي ندارد. اين قربانيان خشونت جيک، تنها تا زماني قربانيان علاقه او باقي مي مانند که واکنش را در او برانگيزاند. قسمتي از کنش، بر نزاع او با مشت زن «خوشگلي» متمرکز است که او گمان مي کند ويکي مجذوبش شده است. ديگر واکنش خشونت آميز او مربوط به فکر بي اساس او در مورد رابطه نامشروع ويکي و جويي است. گفتني است که پس از اين بحران، زماني که جيک، جويي را مي زند، او هم همچون ويکي، تبديل به شخصيتي جنبي مي شود. ما او را مي بينيم که جيک آغشته به خون را تماشا مي کند و سپس صحنه کوتاهي از او مي بينيم که در مقابل پيشنهاد آشتي جيک مقاومت مي کند. با اين حال، فيلم هيج عامل تعادل مثبتي براي افراط کاري هاي جيک نشان نمي دهد. گاو خشمگين اشاره دارد که جيک به گونه اي مازوخيستي ازقدرت خود براي ترغيب ديگران به رنجاندنش استفاده مي کند. در بخش چهارم در صحنه ديدار جيک و ويکي، بر اين خواست او تأکيد مي شود. در آن جا او کودکانه از ويکي مي خواند تا زخم هاي مبارزه اش با شوگر ري رابينسون را نوازش کند. سپس صحنه مستقيماً به مبارزه اي مي پيوندد که در آن شوگر ري رابينسون بر او غلبه مي کند. اين شکست، در بخش هشتم در تشابه با صحنه مشت زني ديگري قرار مي گيرد که جيک به راحتي در مقابل رابينسون قرار مي گيرد و اجازه مي دهد تا رابينسون او را له کند. تجلي مازوخيسم او در بخش نهم به اوج خود مي رسد؛ يعني وقتي که جيک را به سلول انفرادي زندان مي اندازند، او مدام سر خود را به ديوار زندان مي کوبد و بر آن مشت مي زند و در همان حال تأکيد مي کند که حيوان نيست و همچون ديوانگان به خود پرخاش مي کند. منبع: ماهنامه فيلمنامه نويسي فيلم نگار / آذر 1382 / سال دوم / شماره 16 /ن
#فرهنگ و هنر#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 589]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها