تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1851217167
تاريخچه قمه زني
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
تاريخچه قمه زني 1. قمه زني چيست؟ قمه زني مراسمي است که در بعضي شهرستان ها و بلاد شيعي و توسط برخي از عزاداران امام حسين (ع) اجرا مي شودو در تأسي به مجروح و شهيد شدن سيدالشهداء (ع) و شهيدان کربلا و به عنوان اظهار آمادگي براي خون دادن و سر باختن در راه امام حسين (ع) انجام مي گيرد شرکت کنندگان در اين مراسم، صبح زودِ روز عاشورا، با پوشيدن لباس سفيد و بلندي همچون کفن، بصورت دسته جمعي قمه بر سر مي زنند و خون، از سر بر صورت و لباس سفيد جاري مي شود. بعضي هم براي قمه زني نذر مي کنند، برخي هم چنين نذري را درباره ي کودکان خردسال انجام مي دهند و بر سرِ آنان تيغ مي زنند، تا از محل آن خون جاري گردد. در اينجا به توصيف صحنه هايي از دسته ي قمه زني در شهر کاظمين به نقل از کتاب تراژدي کربلا مي پردازيم: روز عاشورا در بيشتر شهرها و روستاهاي عراق، روز حزن و اندوه و سوگ است. ديدگان اشکبار و رنگ سياه پرچم ها و چهره هاي خاک آلود، در همه جا به چشم مي خورد؛ تنها کفن هاي قمه زنان به رنگ سفيد و با لکه هايي از خون ديده مي شود. مرداني که شعار «فداييان حسين» را بر کفن ها نگاشته، قمه، شمشيرو يا خنجري بر دستان گرفته و بر سرهاي تراشيده خود زخم هايي گاه بسيار عميق و شديد وارد مي آورند. دسته ي بيضوي شکل آنها با عبور از خيابان اصلي کاظمين به حرم وارد مي شود ... عزاداران با رسيدن به حرم کاظمين، با حماسه ي بسيار فرياد «حيدر ... حيدر» سر مي دهند و با هر ضربه ي طبل و نواي شيپور، ضربه اي بر فرق سر مي زنند. گاه اين ضربه ها چنان شديد است که فرق سر را شکافته و خون بسياري از آن جاري مي سازد. در برخي موارد نيز افراد از هوش رفته و بر زمين مي افتند و يا از شدت ضربه ها جان مي دهند ...گروه سرشکافته و خون آلود قمه زنان، چنان منظره ي دهشتناکي پديد مي آورند که وحشت و اندوه، سراسروجود تماشاچيان را فرا مي گيرد ... خون، با نخستين ضربه فوران مي زند؛ اما گاه برخي آنچنان به شور و هيجان مي آيند که ضربه هاي محکمي بر سر فرود آورده و خون بيشتري از سر خود جاري مي سازند. برخي نيز با سطح قمه بر سر ضربه مي زنند تا خطر کمتري برايشان داشته باشد. قمه زنان بلافاصله پس از پايان مراسم به حمام هاي عمومي رفته و پس از مداواي زخم هايشان به شيوه اي سنتي، خود را شسته و بهبود مي يابند. آماده سازي قمه ها و کفن ها و گروه هاي موزيک و ديگر لوازم مورد نياز، بر عهده ي هيئت هاي عزاداري است. جمع آوري کمک هاي مردمي و دادن مبلغي به شاعر، نوحه خوان، سخنران و ديگر مخارج نيز بر عهده ي هيئت ها است.» (18)قمه زني نيز مثل شبيه خواني، از ديرباز مورداختلاف نظر علما و پيروان و مقلدين آنان بوده و به استفتاء و افتاء مبني بر جواز يا عدم جواز آن مي پرداخته اند. 2. پيدايش قمه زني در مورد منشأ اصلي و اولي قمه زني، اقوال مختلفي وجود دارد؛ (19) اما آنچه که بيشتر از همه مستند و قابل اثبات است، اين است که تيغ زني و قمه زني رسومي عاريتي اند که از جانب ترک هاي آذربايجان به فارس ها و اعراب منتقل شده اند. (20)ابراهيم الحيدري، جامعه شناس، محقق و نويسنده ي عراقي الاصل کتاب تراژدي کربلا نيز براين عقيده است که مراسم هايي از قبيل قمه زني، قبل از قرن نوزدهم در عراق مرسوم نبوده و به تدريج از اواخر اين قرن در آن کشور رواج يافته است. بنابراين مراسم قمه زني و ... از خارج عراق به آن کشور وارد شده و ريشه ي عربي ندارد. (21)عرب هاي عراق تا آغاز قرن بيستم در اين گونه مراسم ها شرکت نمي کردند؛ اين اعمال در ابتدا در ميان ترک هاي عراق، فرق صوفيه وکردهاي غرب ايران مرسوم بود. (22) گزارشي از مقامات بريتانيايي درباره مراسم عاشوراي 1919م. در نجف نيز حاکي است که گروهي صد نفره از شيعيان ترک در آن سال به قمه زني پرداخته بودند. (23) خاطره اي از سيد محمدبحرالعلوم، اين نظر را تأييد مي کند: هنگامي که حدود 50 يا 60 سال پيش در نجف بودم، تنها چند هيئت ترک در آن شهر حضور داشت، آنان در ايام عزا به منزل سيد بحرالعلوم بزرگ مي رفتند و با کسب اجازه از ايشان به خواندن ابياتي سوزناک درباره امام حسين (ع) مي پرداختند. برخي از آنان نيزدر ضمن ذکر مصيبت براي همدردي با امام حسين (ع) جراحت هاي خفيفي به خود وارد مي کردند. به تدريج اين گونه اعمال رو به تحول و گسترش گذاشته تا آن که پس از ممنوعيت قمه زني در دوره نخست وزيري ياسين هاشمي، در سال 1935 م. به اوج خود رسيد. در واقع اين اعمال زور، تأثيري معکوس داشت؛ (24) به نحوي که يک هيئت قمه زني، به سه هيئت تبديل شد. (25)حاج حميد راضي (متوفي سال 1953.م) از معمّرين اهل کربلا که نزديک به 110 سال عمر کرده بود، خاطرات خود درباره عزاداري امام حسين (ع) نقل مي کند که مراسم قمه زني و ... در ايام جواني او در شهر نجف و کربلا مرسوم نبود. (26) همچنين در خاطرات شفاهي هيچ يک از کهن سالان نجف و کربلا از برگزاري مراسم قمه زني و ...قبل از نيمه قرن نوزدهم ياد نشده است. اين گونه مراسمها براي اولين بار توسط برخي زائران ترک از طايفه قزلباش رواج يافت. آنان به هنگام زيارت امام حسين (ع) با شمشيرهايي مخصوص به سرهاي خود ضربه مي زدند. (27)از نظر تاريخي، مسلّم است که قمه زني در ايران نيز تا پيش از صفويه هيچگونه سابقه اي نداشته است و محور ترديدها در آن است که آيا در زمان صفويه به وجود آمده است و يا اينکه بعد از صفويه در زمان قاجاريه وارد شده و رواج يافته است؟ (28)الف- ورود قمه زني به ايران در زمان صفويان و جريان فداييان اقدامات مهم صفويان در زمينه عزاداري، يکي، رسمي و حکومتي کردن مجالس سوگواري و ديگري، ابزارمند کردن و نيز پديد آوردن آيين ها و رسوم جديد عزاداري بود. (29)پيتر دلاواله، سياح ايتاليايي، از عزاداري شيعيان در اصفهان عصر صفوي سال 1037 قمري چنين گزارش مي دهد: تشريفات و مراسم عزاداري عاشورا به اين قرار است که همه غمگين و مغموم به نظر مي رسند و لباس عزاداري به رنگ سياه - يعني رنگي که در مواقع ديگر هيچ وقت مورد استعمال قرار نمي گيرد- بر تن مي کنند. هيچ کس سر و ريش خود را نمي تراشد و به حمام نمي رود. به علاوه نه تنها از ارتکاب هر گناه پرهيز مي کنند، بلکه خود را از هرگونه تفريح و خوشي محروم مي سازد. جمعي در ميدان ها و کوچه هاي مختلف و جلوي خانه هاي مردم، برهنه و عريان در حالي که فقط با پارچه ي سياه يا کيسه ي تيره رنگي ستر عورت کرده و سر تا پاي خود را با ماده اي سياه و براق ... رنگ زده اند، حرکت مي کنند... به همراه اين افراد، عده اي برهنه نيز راه مي روند که تمام بدن خود را به رنگ قرمز در آورده اند؛ تا نشاني از خون هايي که به زمين ريخته و اعمال زشتي که در آن روز [عاشورا] نسبت به حسين انجام گرفته است، باشد. همه با هم، آهنگ هاي غم انگيز در وصف حسين و مصائب وارد بر او مي خوانند و دو قطعه چوب يا استخواني را که در دست دارند، به هم مي کوبند و از آن صداي حزن انگيزي به وجود مي آورند و به علاوه حرکتي به سر و تن خود مي دهند که علامتي از اندوه بي پايان آن ها است و بيشتر به رقص شباهت دارد ... (30) علاوه بر ابزار آلات جديد، ازاين دوره بود که آداب و رسوم نويني هم در سلک آيين هاي عزاداري درآمد؛ آدابي چون «تيغ زني»، «قفل زني»، «سنگ زني» و «قمه زني» را از اين جمله شمرده اند. (31) استاد يوسفي غروي نيز در اين باره مي گويد:از نظر تاريخي، ظاهراً آن وقت که صفويه سر کار آمدند، قمه زني پديد آمد و مسلماً هيچ سابقه اي هم بر صفويه ندارد؛ اما هنوز به يقين نرسيده ايم که آيا قبل از عثماني ها هم اين کار انجام مي شده است يا نه؟روال حکومت ها اين است که اعمال و رفتارها را از همديگر ياد مي گيرند؛ عثماني ها گروه فدائيان درست کرده بودند و مانند آل بويه که در قرن سوم و چهارم در بغداد، عمدتاً دسته هاي اوليه ي عزاداري شان، دسته هاي نظامي شان بود، به ارتش دستور داده بودند که به طور منظم و دسته بندي شده، دسته عزاداري راه بياندازند. صفويه هم وقتي سر کار آمدند اين برنامه را تکرار کردند. يکي از افواج فدائيان، قزلباش صفوي بودند که هميشه به نشانه ي آماده به خدمت، سرشان تراشيده بود. در کتاب «تاريخ شاه عباس کبير» از نصر الله فلسفي - که در پنج جلد نوشته شده و يکي از وسيع ترين و دقيق ترين تواريخ است - به تفصيل، «فوج فدائيان» معرفي شده اند. در وصف آنان آمده که حتي در تمريناتشان گوشتِ حيوانات مختلف و حتي مار را مي خوردند که هنوز هم در بعضي از ارتش هاي جهان معمول است؛ مثلاً در ارتش صدام نيز يک فوج فدائي اين طوري وجود داشت. خلاصه اين که فدائيانِ صفويه در روز عاشورا شمشير به دست، بيرون آمدند و تصورشان اين بود که نوعي همدردي و مواسات با اصحاب امام حسين (ع) داشته باشند. آنان مي گفتند در چنين روزي که اصحاب امام حسين (ع) و خود امام، و بني هاشم تير مي خورند، پس ما هم اين حالت را براي خودمان ايجاد مي کنيم؛ يعني نشان دهيم که ما در راه امام حسين (ع) فدوي هستيم و حاضريم سرمان بريده شود؛ و اين شروع قمه زني شد. (32)البته در آن زمان نيز اکثر جامعه به علمايي که با اين بدعت ها به مخالفت بر مي خاسته اند، توجه خاصي نمي کردند، تا آنجا که عالمي مثل «مقدس اردبيلي» به خاطر مخالفت با اين نوع حرکات در عزاي امام حسين (ع) از سوي اکثريت جامعه طرد مي شود! (33)ميرزا عبدالله افندي - از علماي شيعه ي معاصر شاه سلطان حسين - در بخشي از کتاب «تحفه فيروزيه» خود به اين مخالفت ها اشاره مي کند... مطابق روايت جاسم حسن شبر در «ارشاد الخطيب»، داستان از اين قرار است که مقدس اردبيلي چندي از حرکات ناشايستي که بعضي مردم در امر عزاداري امام حسين (ع) مرتکب مي شده اند، رنجيده خاطر شده و با اين استدلال که اين اعمال جزو رسوم اقامه عزا نيست و در سيره ي اهل بيت (ع) نيز وجود ندارند، آنان را از اين کار نهي مي کند لکن مردم به منع او وقعي ننهاده، بر شدت و گستره ي عمل خود افزودند. تا آنجا که وي آزرده شده، حتي در مقام اعتراض، ترک آن ديار (اردبيل) کرده و به يکي از قريه هاي اطراف مي رود تا صداي عزاداري مردم به آن شيوه را نشنود. (34) ب- رواج قمه زني در دوران قاجار از شاخصه هاي عزاداري در دوره قاجار، عموميت يافتن رسم تيغ زني و قمه زني است؛ رسمي که البته پيش از آن هم مسبوق به سابقه اي چند ساله بود، اما مشخصاً در اين دوره گسترش و رواجي بي سابقه يافت. (35) بنجامن، سفير کبيرآمريکا در ايرانِ عهد ناصرالدين شاه، در توصيف مراسم قمه زني در سفرنامه اش چنين مي نويسد: سال 1884 ميلادي من در تهران اقامت داشتم. دسته هايي در خيابان ها حرکت مي کردند و احساسات تند و شديد بي سابقه اي از خود نشان مي دادند ... در اين ميان ناگهان جمعي سفيد پوش که کاردهايي در دست داشتند، پديدار شدند که با هيجان زياد کاردها را بالا برده و به سر خود مي زدند و خون از سر آنها و از کاردهايي که در دست داشتند، فواره مي زد و سر تا پايشان را سرخ کرده بود. واقعاً که منظره دلخراش و بسيار تأثرآوري بود که هرگز نمي توانم آن را از ياد ببرم. کساني که دراين دسته ها قمه مي زنند، گاهي اوقات آنقدر به هيجان آمده و يا خوني که از آنها مي رود [آن قدر زياد است] که بي حال شده و روي زمين مي افتند و حتي ممکن است اگر فوراً مداوا نشوند، جان خود را از دست بدهند. (36)بايد گفت در اين دوره، خطبايي مثل آخوند ملاآقا بن عابد شيرواني معروف به فاضل دربندي (37) با کتابش به نام اکسير العبادات في اسرار الشهادات همين قدر که در رونق بخشي به مجالس عزا در آن دوره نقش داشتند، در ورود مطالب سست و جعلي و خرافات و در نتيجه عوام گرايي اين مجالس هم موثر بوده اند. (38)عبدالله مستوفي، تاريخ نگار دوره قاجار درباره ي فاضل دربندي مي نويسد: تيغ زدن روز عاشورا از کارهايي است که اين آخوند در عزاداري وارد يا لامحاله آن را عمومي کرده و فعل حرام را موجب ثواب پنداشته است. (39)مهدي بامداد نيز درباره ي او مي نويسد: او [فاضل دربندي] است که تيغ زدن را بر سر، که خلاف اصول اسلامي است و اسلام مافوق اين حرفها است، در ايّام عاشورا جايز دانست و خود نيز عمل مي کرده است. و از اين تاريخ است که مردم عوام به تبعيت وي در ايّام عاشورا به اين عمل دست زده اند. (40)در اين دوره نيز علماي بزرگي مثل علامه سيد محسن امين عاملي، قمه زني و نظاير آن را غير شرعي و شيطان پسند خوانده و به مخالفت با آن پرداختند که باز هم - با توجه به اين که قمه زني به سرعت جايگاه مطلوبي نزد عوام الناس يافته و جزئي لاينفک از مظاهر دينداري، با لعاب تعصب مردم شده بود- نه تنها مخالفت اين دسته از علما موثر واقع نشد، بلکه به تشکيل جبهه اي در بين مردم و برخي علماي موافق قمه زني منجر شد؛ (41) تا جايي که براي مثال به علامه سيد محسن امين عاملي تهمت زدند که مي خواهد اخبار را نسخ کند و از اجراي اعمال دين جلوگيري کند! (42)3. نقش استکبار در ترويج و بهره برداري از قمه زني الف- نقش استعمار انگليس تا حدود قرن هيجدهم سه امپراطوري بزرگ شرقي؛ هند، ايران و عثماني مسلمان بودند که بر تمام جهان متمدن شرقي در آن روز، حکومتهاي مرفه و مقتدري پديد آورده بودند. اسپانيا و فرانسه و هلند و انگليس به رهبري زرسالاران يهودي و مسيحيان صليبي، به فکر افتادند که مقاومت مسلمين را بشکنند. انگليسي ها، براي رسيدن به اين هدف به چاره جويي پرداختند؛ از جمله در هند و ايران که هسته اصلي مقاومت را شيعيان تشکيل مي دادند. اينان از شيعيان هندوستان شروع کردند که از مرکز تشيع و مرجعيت نجف به دور بودند. انگليسي ها از جهل و سادگي شيعه و عشق زياد آنان به امام حسين (ع) سوء استفاده کردند و قمه و شمشيرزني بر پيشاني را جعل کرده و به آنان آموختند... متاسفانه برخي شيعيان هند، اين بدعت را بدون مجوز علما و نواب امام زمان (ع) پذيرفتند!کوبيدن شمشير بر سرو پيشاني در سوگ سيدالشهدا (ع) در روز عاشورا، توسط استعمار انگليس، از هند به ايران و عراق رخنه نمود. تا گذشته اي نه چندان دور، سفارت هاي بريتانيا در تهران و بغداد، هيئت هاي عزاداري را که به آن صورت انزجار آور و زشت در کوچه و خيابان ها ظاهر مي شدند، تامين مي کردند. غرض از سياست استعماري انگليس از کمک به رشد اين مراسم زشت، به دست آوردنِ دليلي معقول براي استعمارش بود که همواره با معارضه ي مردم بريتانيا و برخي نشريات آن کشور روبرو مي شد. استعمار انگليس مي خواست ثابت کند که مردمان مستعمره هند و کشورهاي اسلامي ديگر که به آن صورت وحشيانه در خيابان ها ظاهر مي شوند، احتياج به ولي و قيمي دارند که آنان را از جهل و توحش موجود برهاند. در نتيجه، عکس و تصاوير دسته هاي عزاداري که در روز عاشورا به زنجير به پشت خود نواخته و با شمشير و قمه بر سر خود مي کوفتند و خون هاي جاري شده در نتيجه ي اين جريانات، در روزنامه هاي بريتانيا و اروپا به چاپ مي رسيد؛ و سياستمداران استعمارگر در نتيجه اين تصويرها، استعمارِ اين کشورها را به عنوان ضرورتي انساني اعلام مي کردند که مي تواند مردم آن کشورها را از جهل و توحش رهانيده و به جاده ي تمدن و تقدم رهنمون سازد. نقل شده است، هنگامي که «ياسين هاشمي» نخست وزير عراق در عهدِ استعمار انگليس براي گفتگو جهت پايان دادن استعمار، به لندن رفته بود، انگليسي ها به او گفتند: ما به خاطر کمک به مردم عراق به آنجا آمده ايم تا آنان را از توحش و حماقت خارج ساخته و مزه سعادت را به آنان بچشانيم!اين سخن، خشم ياسين هاشمي را بر مي انگيزد و باعث مي گردد با عصبانيت از جلسه خارج شود؛ اما انگليسي ها از او عذر خواهي کرده و او را به ديدن فيلمي مستند از عراق دعوت مي کنند. اين فيلم که از هيئت هاي حسيني به راه افتاده در خيابان هاي نجف، کربلا و کاظمين تهيه شده بود، حاوي مشاهده مهيب و نفرت آور از شمشير کوبي و قمه زنيِ مردمِ عزادار بود. گويي انگليسي ها مي خواستند بگويند: «آيا مردماني روشنفکر که از تمدن بويي برده اند، با خود چنين مي کنند؟!» (43)ب- نقشه ي سيا در رابطه با فرهنگ عاشورا اخيراً کتابي به نام نقشه اي براي جدايي مکاتب الهي در آمريکا انتشار يافته که در آن گفتگوي مفصلي با دکتر مايکل برانت يکي از معاونان سابق سيا (سازمان اطلاعاتي مرکزي آمريکا) انجام شده است. (44) او در اين زمينه مي گويد:بعد از مدت ها تحقيق، به اين نتيجه رسيديم که قدرت رهبر مذهبي ايران و استفاده از فرهنگ شهادت، در انقلاب ايران تأثيرگذار بوده است. ما همچنين به اين نتيجه دست يافتيم که شيعيان، بيشتر از ديگر مذاهب اسلامي فعال و پويا هستند. در اين گردهمايي تصويب شد که بر روي مذهب شيعه تحقيقات بيشتري صورت گيرد. و طبق اين تحقيقات، برنامه ريزي هايي داشته باشيم. به همين منظور، چهل ميليون دلار بودجه براي آن اختصاص داديم و اين پروژه در سه مرحله به ترتيب زير انجام شد. پس از نظرسنجي ها و جمع آوري اطلاعات از سراسر جهان، به نتايج مهمي دست يافتيم؛ متوجه شديم که قدرتِ مذهبِ شيعه در دست مراجع و روحانيت مي باشد... اين تحقيقات ما را به اين نتيجه رساند که به طور مستقيم نمي توان با مذهب شيعه رو در رو شد و امکان پيروزي بر آن بسيار سخت است و بايد پشت پرده کار کنيم. ما به جاي ضرب المثل انگليسي «اختلاف بيانداز، حکومت کن!» از سياست «اختلاف بيانداز، نابود کن!» استفاده کرديم و درهمين راستا برنامه ريزي هاي گسترده اي را براي سياست هاي بلند مدت خود طرح کرديم. حمايت از افرادي که با مذهب شيعه اختلاف نظر دارند و ترويج کافر بودن شيعيان به گونه اي که در زمان مناسب عليه آنها توسط ديگر مذاهب اعلام جهاد شود. همچنين بايد تبليغات گسترده اي را عليه مراجع و رهبران ديني شيعه صورت دهيم تا آنها مقبوليت خود را در ميان مردم از دست بدهند. يکي ديگر از مواردي که بايد روي آن کار مي کرديم، موضوع فرهنگ عاشورا و شهادت طلبي بود که هر ساله شيعيان با برگزاري مراسمي اين فرهنگ را زنده نگه مي دارند. ما تصميم گرفتيم با حمايت هاي مالي از برخي سخنرانان و مداحان و برگزار کنندگان اصلي اينگونه مراسم که افراد سودجو و شهرت طلب هستند، عقايد و بنيان هاي شيعه و فرهنگ شهادت طلبي را سست و متزلزل کنيم و مسائل انحرافي در آن به وجود آوريم؛ به گونه اي که شيعه يک گروه جاهل و خرافاتي در نظرآيد. در مرحله ي بعد، بايد مطالب فراواني عليه مراجع شيعه جمع آوري شده و به وسيله ي مداحان و نويسندگانِ سودجو انتشار دهيم و تا سال 1389 مرجعيت را - که سد راه اصلي اهداف ما مي باشند - تضعيف کرده و آنان را به دست خود شيعيان و ديگر مذاهب اسلامي نابود کنيم و در نهايت تير خلاص را بر اين فرهنگ و مذهب بزنيم. (45)پي نوشت : 18-ابراهيم الحيدري، تراژدي کربلا، ترجمه ي علي معموري.19- محسن حسام مظاهري، مقاله «رسانه ي شيعه، مروري بر تاريخ تکوين مجالس و آيين هاي عزاداري در ايران». مجله اخبار اديان، شماره 18، فروردين و ارديبهشت 1385. 20-عبدالله مستوفي، شرح زندگاني من با تاريخ اجتماعي و اداري دوران قاجاريه، ج1 و 3 .21-ابراهيم الحيدري، تراژدي کربلا، ترجمه ي علي معموري، ص 475. 22-کاظم دجيلي، عاشواء في النجف و کربلا، ص 287؛ جيات عراقي من وراء البوابه السوداء، محمود درّه ، ص 24. 23-اسحاق نقاش؛ استاد تاريخ خاورميانه، دانشگاه بزنديزبوستون Administration Report of The Shamiyya Division, P.269,Great Britain24-به حکم «الإنسان حريص علي ما منع» هرگاه اعمال فشار با تبيين علمي و فرهنگ سازي همراه نباشد، اثر معکوس خواهد داشت. 25-گفتگو با سيد محمد بحرالعلوم پيرامون عزاداري حسيني، مجله ي النور، شماره 74، ژوئيه 1997م. 26-گفتگو با دکتر شاکر لطيف 1996/4/12م.، کتاب تراژدي کربلا. 27-طالب علي شرقي، النجف الاشرف عاداتها و تاليدها، ص 223-220. 28-مهدي مسائلي، قمه زني، سنت با بدعت؟، ص 19.29-محسن حسام مظاهري، مقاله «رسانه ي شيعه، مروري بر تاريخ تکوين مجالس و آيين هاي عزاداري در ايران». مجله اخبار اديان، شماره 18، فروردين و ارديبهشت 1385. 30-سفرنامه پيتردلاواله، ترجمه ي شجاع الدين شفا، انتشارات علمي فرهنگي. 31-محسن حسام مظاهري، مقاله «رسانه ي شيعه، مروري بر تاريخ تکوين مجالس و آيين هاي عزاداري در ايران». مجله اخبار اديان، شماره 18، فروردين و ارديبهشت 1385. 32-مصاحبه با دکتر يوسفي غروي، به آدرس: http://www.tebyan.net/index.aspx?pid=1528133-محسن حسام مظاهري، مقاله «رساله ي شيعه، مروري بر تاريخ تکوين مجالس و آيين هاي عزاداري در ايران». مجله اخبار اديان، شماره 18، فروردين و ارديبهشت 1385. 34-جاسم حسن شبر، ارشاد الخطيب، ص 47 و 48. 35-محسن حسام مظاهري، مقاله «رسانه ي شيعه، مروري بر تاريخ تکوين مجالس و آيين هاي عزاداري در ايران»، مجله اخبار اديان، شماره 18، فروردين و ارديبهشت 1385. 36-بنجامن، س.ج. و.، ايران و ايرانيان، ترجمه محمد حسين کردبچه، ص 284. 37-او همان کسي است که به فرموده ي شهيد مطهري، خرافات و انحرافات موجود در کتاب روضه الشهداء ملا حسين کاشفي و ديگر سخنان بي مبنا را در قالب کتاب «اسرار الشهاده» يکجا جمع کرد و نقش عمده اي در وارد کردن خرافات به مجالس عزاداري امام حسين (ع) داشت. (بنگريد به: شهيد مطهري، حماسه حسيني، ص 55-53). 38-محسن حسام مظاهري، مقاله «رسانه ي شيعه، مروري بر تاريخ تکوين مجالس و آيين هاي عزاداري در ايران»، مجله اخبار اديان، شماره 18، فروردين و ارديبهشت 1385.39-عبدالله مستوفي، شرح زندگاني من يا تاريخ اجتماعي و اداري دوره ي قاجاريه، ج1، ص 276.40-مهدي بامداد، شرح رجال ايران در قرن 12 و 13 و 14 هجري، ج4، ص 138. 41- محسن حسام مظاهري، مقاله «رسانه ي شيعه، مروري بر تاريخ تکوين مجالس و آيين هاي عزاداري در ايران». مجله اخبار اديان، شماره 18، فروردين و ارديبهشت 1385. 42-علامه سيد محسن امين عاملي، المجالس السنيه.43- http://abarkooh.parsiblog.com44- روزنامه جمهوري اسلامي، تاريخ 83/3/5. 45- نقشه اي براي جدايي مکاتب الهي، منتشر شده در آمريکا، گفتگو با دکتر مايکل برانت، يکي از معاونان سابق «سيا».منبع:کتاب « دست پنهان » ، تهیه و تدوین : مؤسسه فرهنگی فخر الأئمه علیهم السلام/س
#دین و اندیشه#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 1158]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها