محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842862238
نهاد دانش در ایران به طور کل دچار نازایی علمی شده است -
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: چگونه فلسفه ورزی کنیم(23)
نهاد دانش در ایران به طور کل دچار نازایی علمی شده است
شناسهٔ خبر: 2461539 جمعه ۲۶ دی ۱۳۹۳ - ۰۹:۳۰
دین و اندیشه > سایر
دانشگاههای ایران مدت‌هاست که از تولید دانش درمانده‌اند، البته اعضای هیئت علمی و در مجموع نهاد دانش در ایران به طور کل دچار نازایی علمی شده است. به گزارش خبرگزاری مهر، در مطالعات «دانشگاه‌پژوهی» اغلب برای دانشگاه سه کارکرد یا مأموریت ذکر می‌شود: ۱. تولید دانش، ۲. تربیت نیروی انسانی متخصص، ۳. جامعه‌پذیری نسل‌های تازه.دانشگاههای ایران مدت‌هاست که از برآوردن کارکرد نخست، به‌ویژه در دوره‌ی کارشناسی، درمانده‌اند. حتی در دوره‌های تحصیلات تکمیلی هم چندان تولید دانشی صورت نمی‌گیرد. این وضعیت البته اختصاص به دانشجویان ندارد و اعضای هیئت علمی و در مجموع نهاد دانش در ایران به طور کل دچار نازایی علمی شده است. چند سالی است که کارکرد دوم دانشگاه هم به شدت دچار اختلال شده و دیگر به سختی می‌توان کسانی را که دوره‌ی تحصیل‌شان به پایان رسیده، متخصص رشته‌ی خود به شمار آورد. بسیار شنیده‌ایم که بیشتر دارندگان مدارک کارشناسی اگر بختیار باشند و کاری متناسب با رشته‌شان گیر بیاورند، باید تازه مدتی از اشتغال‌شان بگذرد و در انواع دوره‌های حرفه‌ای شرکت کنند تا متخصص و کاردان در حرفه‌ی تخصصی خود شوند. آن دسته هم که شغلی درخور رشته‌ی تحصیلی‌شان گیر نمی‌آورند، بحثش جدا و البته غم‌انگیز است.می‌ماند کارکرد سوم که علی‌الاصول باید تداوم کارکرد آموزش عمومی غیررسمی و رسمی در خانواده و مدرسه باشد. در کشورهای پیشرفته که این گونه است و دانشگاه تکمیل‌کننده‌ی روند جامعه‌پذیری خانواده و مدرسه. داستان اما در ایران بسیار پرآب‌چشم است. چون اغلب نه تنها خانواده و مدرسه کارکرد تربیتی اندیشیده و کارآمدی ندارند، بلکه دچار انواع کژکارکردی و بدتربیت‌گری‌اند. حال چگونه می‌توان از دانشگاه انتظار داشت که مأموریت سوم خود را به خوبی به انجام برساند و دانشجویان را در سطوحی متفاوت‌تر از گذشته جامعه‌پذیر سازد؟ بگذریم از اینکه دانشگاه و آموزش عالی نیز خود از انواع مشکلات ساختاری و غیرساختاری رنج می‌برد. چرخه‌ی معیوب تربیت عمومی همواره در آموزش عالی ما نیز تداوم یافته است. در این شرایط، یک مدرس دانشگاه چه باید بکند؟ در نبود امکان برای تأثیرگذاری مثبت بر ساختارها، کنش‌گری فردی استاد دانشگاه در کلاس درس از چه الگویی باید پیروی کند؟ چه محتوا و روش تدریسی را باید برگزیند؟ چگونه باید از دانشجویان ارزشیابی کند؟ اینها پرسش‌هایی است که در این چند سال تدریسم در دانشگاه همواره ذهنم را درگیر کرده و مدام در جستجوی پاسخ‌هایی سنجیده‌تر و کارآمدتر برای آنها بوده‌ام. و پرسش بنیادین‌تر اینکه اصولا چگونه می‌توان بر این شکاف سترگ نسلی جامعه‌مان پلی زد و اندکی به زیست‌جهان این نسل نوینِ شگفت‌انگیز نزدیک شد تا کمی و فقط کمی به امکان گفت‌وگوی معنادار اجتماعی و جهانی بهتر برای زیستن در آینده امیدوار بود؟پاسخ به این پرسشها البته ساده و کوتاه نیست. اما در این مجال این را بگویم که تا مدتی استادان فقط باید بکوشند بیشتر بر کارکرد سوم دانشگاه تمرکز کنند و چندان در پی تولید دانش و تربیت نیروی انسانی متخصص، به‌ویژه در دوره‌ی کارشناسی، نباشند. دانشجویان ما، این تشنگان مهر و آزادی، سخت نیازمند توانمند شدن در مهرورزی و لذت بردن از آزادی‌اند. سخت نیازمند توانمند شدن در گفتن و شنیدن‌اند. سخت نیازمند فضا و مجالی برای تمرین به هم رسیدن و با هم بودن و به هم یاری رساندن‌اند. این نیازها را آنان چه‌بسا خود بدانها آگاهی ندارند؛ اما دارند، دارند این نیازها را. آنان بیش از اینکه نیازمند مطالب درسی و نمره و مدرک باشند، نیازمند درک اهمیت خوب و شاد زیستن‌اند. حتی اگر نمره و مدرکی بدون یادگیری بخواهند، نباید بر آنان خرده گرفت و بر سرشان کوفت. نه تنها باید استرس امتحان و نمره را از آنان زدود، بلکه از این بیش، باید نمره و امتحان را به فرصتی برای تمرین مهرورزی بدل کرد. باید اندکی از آنچه را که در خانه و مدرسه و جامعه و سیاست از آنان دریغ شده، به آنان داد.اینها را گفتم تا گوشه‌ای از ماجرای امروز (شانزدهم دی‌ماه نود و سه) را بازگویم که باید امتحان درس متون تخصصی زبان را برای دانشجویانم برگزار می‌کردم. یکی از آنان پسر دانشجوی کرد اهل بانه‌ای است که به سختی می‌تواند فارسی سخن بگوید. بسیار خجول و گوشه‌گیر و نجوش و کم‌حرف. گویا وضع مالی نامساعدی هم دارد. تنها پسر در میان هم‌دوره‌ای‌های نودودویی‌اش که سرجمع چهل و اندی می‌شوند. موقعیت بغرنجی است، نه؟ باری، در طول ترم مقرر کرده بودم که هر کس اشتیاق یا امکان زبان خواندن ندارد می‌تواند بدون ترس از حضور و غیاب و نیز نمره‌ی پایانی، سر کلاس نیاید. قول هم داده بودم که دست‌کم نمره‌ی ده را به آنان می‌دهم. این پسر چند جلسه‌ای آمد و با وجود ترغیب و اصرار من، توانی و اراده‌ای و گویا اشتیاقی برای تمرین‌های بیرون و مشارکت درون کلاس نداشت. نیمه‌های ترم به من تلفن کرد و با همان لهجه‌ی غلیظ کردی و کم‌توانی در فارسی صحبت کردن، از من خواست تا درخواست حذف اضطراری‌اش از این درس را در سامانه‌ی الکترونیکی آموزش دانشگاه تأیید کنم. پرسیدم چرا می‌خواهی حذف کنی؟ گفت چون استحقاق گرفتن نمره‌ی 10 از این درس را ندارم. گفتم پس چرا تلاش نمی‌کنی تا استحقاقش را بیابی؟ گفت نمی‌توانم. گفتم چرا؟ این بار سکوت کرد... سکوتش قلبم را چلاند و لهید. پس بر چرایم اصرار نکردم. در عوض گفتم تأیید می‌کنم. سپاسی گفت و بدرودی. اما نتوانستم درخواستش را تأیید کنم. فردایش به او زنگ زدم و به بهانه‌ی وجود اشکال در سامانه و اتمام فرصت حذف اضطراری، گفتم سر جلسه‌ی امتحان حاضر شود. گویا می‌خواست نپذیرد و اصرار کند که با مدیر گروه صحبت کنم.اما امواج استیصال و شرم از احساس ناتوانی در بیان منظورش، همچون هُرمی داغ و چندش‌آور، از دریچه‌ی گوشی تلفن به گوشم و سپس به جانم نشست. کوشیدم به خیال خود درکش کنم و گفتم نیازی نیست توضیح دهی، نگران نمره و هیچ چیز دیگر نباش، فقط بیا به جلسه‌ی امتحان؛ و از این دست سخنان. باری، امروزِ امتحان سر رسید و او آمد. به بچه‌ها گفتم هر کس نمی‌خواهد یا نمی‌تواند چیزی بنویسد، برگه‌ی صورت‌جلسه را امضا کند و برود. اگر هم نمره‌ای بیش از ده می‌خواهید، بمانید و بنویسید. امتحان را هم طبق روال همیشگی‌ام، «باز» برگزار کردم و نیز گفتم مشورت و همکاری با یکدیگر نه تنها مجاز بلکه مستحق امتیاز است.بر خلاف انتظارم، هیچ کدام‌شان نرفتند، از جمله همان پسر. اما او بر خلاف دیگران در هیچ گروهی برای همفکری شرکت نکرد و در انزوا و سکوت خود شروع به نوشتن کرد و این در حالی بود که دو ـ سه پسر دیگر از دوره‌ای دیگر نیز در این کلاس بودند. علت را از او پرسیدم. گفت چون چیزی نمی‌داند، فقط موجب اخلال در کار دیگران خواهد شد. اما می‌دانستم که داستانش به این سادگی‌ها نیست. سری تکان دادم و گذشتم. می‌خواستم در خفا یکی از دخترهای مهربان و بجوش را مأمور کنم برود و با او گروهی بسازد. اما ترسیدم و نکردم. ترسیدم از احتمال برخوردن به غرورش، ترسیدم از رنج ممکنی که از ناتوانی در ابراز مخالفتش می‌کشید. ترسیدم از ترک برداشتن چینی نازک تنهایی‌اش. چگونه باید به او نزدیک شد؟ نمی‌دانم... .*نویسنده: ناصرالدین‌علی تقویان، دکترای فلسفه آموزش و مدرس دانشگاه خوارزمی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 52]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها