محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802823962
امروز در تاریخ
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
امروز در تاریخ
انعقاد پیمان سعد آباد در تهران، وفات محمد مهدی ربانی املشی، وفات حضرت خدیجه(س)، ضرب نخستین دینار اسلامی از وقایع تاریخی است که در 17 تیر در تاریخ روی داده است.
*انعقاد پیمان "سعد آباد" در تهران (1316 ش) ایران، قبل از جنگ جهانی دوم، تحت نفوذ سیاست استعماری انگلیس بود و قدرت متمرکز رضاخان، اداره مملکت را با استبداد تمام برعهده داشت. با روی کار آمدن آتاتورک در ترکیه، با تحریک انگلستان و برای این که شوروی در حلقه محاصره قرار داشته باشد، در هفدهم تیرماه 1316 شمسی برابر با هشتم ژوئیه 1937 میلادی، پیمان دوستی و عدم تجاوز بین ایران، ترکیه، افغانستان و عراق در کاخ سعدآباد تهران به امضا رسید. به موجب این پیمان، این دولتها متعهد شدند که سیاست خارجی هماهنگی داشته باشند و در مقابله با خطر کمونیسم که هر یک از دولتهای آنان را تهدید کند، همدیگر را مورد حمایت قرار دهند. همچنین دولتهای عضو ضمن این که نباید در امور داخلی هم دخالت کنند، باید در کلیه اختلافات بین المللی که با منافع آنان مربوط است، مشورت نمایند و علیه هم، عملیات تجاوزکارانه نداشته باشند. اما درعمل، این پیمان، توخالی و پوچ بود و ایران خود همکاری وسیعی با آلمان که شریک شوروی بود، داشت و کارشناسان آلمانی در مؤسسات بسیاری در ایران خدمت میکردند. * شهادت حاج آقا طرخانی توسط گروهگ فرقان (1358 ش) *وفات آیتاللَّه "محمد مهدی ربانی املشی" عضو فقهای شورای نگهبان (1364 ش) آیتاللَّه شیخ محمدمهدی ربانی املشی در سال 1313 شمسی (نیمه شعبان 1353 قمری) در خانواده روحانی در قم متولد شد. وی در خدمت پدرش مراتب علمی خویش را آغاز و پس از طی مراحل مقدماتی و سطح علوم حوزوی، از محضر بزرگانی چون آیتاللَّه بروجردی و امام خمینی(ره) استفاده نمود. آیتاللَّه ربانی از 17 سالگی در مسیر امور سیاسی قرار گرفت و در قیام 15 خرداد 1342 فعالانه در خدمت نهضت اسلامی بود. وی با انجام سفرهای مختلف، به سخنرانیهای تندی علیه رژیم میپرداخت و در این راه متحمل شش سال زندان و شکنجه و شش سال تبعید گردید. آیتاللَّه ربانی املشی یکی از اعضای فعال جامعه مدرسین حوزه علمیه قم به شمار میرفت و پس از پیروزی انقلاب مسئولیتهای مختلفی را عهدهدار بود که عضویت در شورای عالی انقلاب فرهنگی، دادستانی کل کشور، عضویت شورای عالی قضایی، عضویت در شورای نگهبان و نمایندگی مجلس خبرگان از آن جملهاند. سرانجام این عالم ربانی و مجاهد نستوه، پس از سالها فعالیت و مبارزه خالصانه در راه اسلام، در بامداد هفدهم تیرماه 1364 شمسی در اثر یک بیماری رنج آور که زمینه آن را دشمنان اسلام و انقلاب در او به وجود آورده بودند، در 51 سالگی به شهادت رسید و در حرم مطهر حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شد. • درگذشت "محمد علی ناصح" ادیب و شاعر معاصر (1365 ش) محمدعلی ناصح، متخلص به ناصح در سال 1278 در تهران به دنیا آمد و علاوه بر فراگیری علوم جدید به آموختن علوم قدیمه نیز پرداخت. ناصح از سال 1297 که انجمن ادبی ایران به همت وحید دستگردی در تهران تأسیس شد از اعضای آن بود. او بعدها ریاست این انجمن را تا پایان عمر به عهده گرفت. شرح بوستان سعدی، شرح حال خاقانی شروانی و نیز دیوان اشعار، از او به جای مانده است. محمدعلی ناصح به هنگام فوت، 87 سال داشت. • درگذشت فقیه جلیل و محقق فرزانه آیتاللَّه "سیدمحمدحسین حسینی تهرانی" (1374 ش) آیتاللَّه سیدمحمدحسین حسینی تهرانی در سال 1305 شمسی (1345 قمری) در تهران در بیت علم و فضل دیده به جهان گشود. وی در نوجوانی وارد حوزه علمیه قم شد و از محضر علمای بزرگی چون آیات عظام سید حسین بروجردی، سید محمد محقق داماد و علامه طباطبایی بهره برد. سید محمد حسین سپس در 25 سالگی به نجف رفت و از استادانی نظیر حضرات آیات: سید ابوالقاسم خویی و سید محمود شاهرودی بهرهها برد. وی پس از هفت سال و طی مدارج عالی علمی به تهران بازگشت و به اشاعه مکتب تشیع و ابلاغ رسالت دینی همت گماشت. آیتاللَّه حسینی تهرانی پس از پیروزی انقلاب اسلامی به مشهد عزیمت کرد و به تدریس و تربیت شاگردان و راهنمایی مؤمنین پرداخت. از این عالم بزرگوار بیش از 40 عنوان کتاب در 75 جلد برجای مانده است که از مطالعه آنها، تبحّر فراوان مؤلف در علوم مختلف اسلامی همچون: کلام، فقه، اصول، تفسیر، حدیث، تاریخ، تراجم، حکمت، فلسفه، سیاست، ادبیات، طب، عرفان و اخلاق نمودار است. از جمله آثار این عالم بزرگوار عبارتند از: امامشناسی در 18 جلد، معادشناسی در 10 جلد، مهر تابان، روح مجرد و نیز نور ملکوت قرآن در 4 جلد. این عالم فرزانه سرانجام در 17 تیر 1374 شمسی برابر با 9 صفر 1416 قمری در 69 سالگی دار فانی را وداع گفت و پس از تشییعی با شکوه در صحن مطهر حضرت امام رضا(ع) مدفون گردید. • رحلت حکیم و فیلسوف گرانقدر، آیتاللَّه "محمد اسماعیل صائنی زنجانی" (1377 ش) آیتاللَّه حاج شیخ محمد اسماعیل صائنی زنجانی، در سال 1311شمسی (1351قمری) در بیت علم و تقوا و فضیلت در زنجان زاده شد و پس از طی مقدمات و سطوح حوزوی، در هجده سالگی عازم حوزه علمیه قم گردید. ایشان در قم از محضر پر فیض حضرات آیات: سید حسین بروجردی، سید محمد محقق داماد و حضرت امام خمینی(ره) بهره برد و همزمان، از علامه سید محمد حسین طباطبایی، دوره کامل اسفار، اصول فلسفه و روش رئالیسم را فرا گرفت. آیتاللَّه صائنی از آن پس، حلقه درس خود را تشکیل داد و به تدریس فلسفه و سطوح عالی حوزه همت گماشت. وی پس از 14 سال اقامت در قم، در سال 1343شمسی، به اصرار اهالی متدین زنجان به زادگاه خود بازگشت و تا پایان عمر خویش، به مدت حدود 35 سال به ترویج دین و تعظیم شعائر مذهبی مشغول گردید. آیتاللَّه صائنی زنجانی در این زمان طولانی موفق شد فقه و اصول، فلسفه، کلام، تفسیر قرآن و نهجالبلاغه و مباحث اخلاقی را به شمار زیادی از فضلا و طلاب علوم دینی و نسل جوان آموزش دهد و منشا خدمات فراوانی گردد. از این حکیم گرانقدر آثاری بر جای مانده که تقریرات درس فقه و اصول آیتاللَّه محقق داماد از آن جمله است. این عالم بزرگوار سرانجام پس از عمری خدمت به ساحت دین و ترویج مذهب، در هفدهم تیرماه 1377شمسی برابر با پانزدهم ربیعالاول 1419قمری در شصت و شش سالگی دار فانی را وداع گفت و پس از تشییعی با شکوه، در زنجان به خاک سپرده شد. رویدادهای مهم این روز در تقویم قمری (10 رمضان): *وفات حضرت خدیجه(س) همسر با وفای پیامبر اسلام(ص) بنا به روایتی (10 بعثت) حضرت خدیجهی کبری(س) که از زنان نامدار و ثروتمند قریش بود پانزده سال قبل از بعثت با پیامبر اسلام(ص) ازدواج کرد. این بانوی بزرگوار اولین فردی بود که به رسالت پیامبر ایمان آورد و با تمام توان و ثروت خود به یاری دین اسلام برخاست. وجود حضرت خدیجه برای پیامبر اسلام به قدری اهمیت داشت که پیامبر اکرم(ص) رحلت این بانوی بزرگ را مصیبتی عظیم خواند و سال رحلت حضرت خدیجه و حامی بزرگ دیگر خود یعنی حضرت ابوطالب را عام الحزن یعنی سال اندوه نامید، زیرا ابوطالب عموی پیامبر نیز در همان سال وفات یافته بود. پیامبر اکرم(ص)، حتی سالها پس از رحلت آن بانوی بزرگوار، از ایشان به خوبی و نیکی یاد می‌کرد و او را ستایش مینمود. آن حضرت در جواب کسی که به پیغمبر گفت: خداوند، بهتر از خدیجه را به تو عوض داده است، فرمود: "سوگند به خدا که خداوند، مرا بهتر از او عوض نداده است. او به من ایمان آورد، هنگامی که مردم کفر ورزیدند و مرا تصدیق کرد، آنگاه که مردم مرا تکذیب کردند و با مال خود مرا یاری نمود، آنگاه که مردم، مرا محروم ساختند و پروردگار، مرا تنها از میان زنان، از او به ولادت فرزند روزی داد." ام المؤمنین خدیجه(س) به هنگام وفات 65 سال داشت. * ارسال نامه‌ی کوفیان برای "امام حسین(ع)" جهت عزیمت امام به عراق (60 ق) امام حسین(ع) پس از ترک اعتراضآمیز مدینه و ورود به مکه، به افشای ماهیّت ضد اسلامی دستگاه یزید پرداخت. در این حال، مردم کوفه که خاطرهی حکومت علی(ع) را از بیست سال پیش در خاطر داشتند، از امام حسین(ع) جهت رهبری خود دعوت کردند. از آن پس، سران شیعیان کوفه، نامههایى به حضور امام نوشتند که اولین نامه در دهم رمضان سال شصت هجری به دست آن حضرت رسید. ارسال نامهها از طرف شخصیتها و گروههای متعدد کوفی همچنان ادامه یافت به طوری که تنها در یک روز، ششصد نامه به دست امام رسید و مجموع نامههایی که به تدریج میرسید، بالغ بر دوازده هزار نامه گردید. دعوت کوفیان، بُعد تازهای به وضعیت داد و وظیفهی تازهای برای امام ایجاد کرد. بنابراین و با در نظر گرفتن شرایط موجود بود که امام حسین(ع) تصمیم به عزیمت به عراق گرفته، راهی آن دیار شد. * شهادت سعید بن جبیر به دستور حجاج (95 ق) « سعید بن جبیر » از شیعیان برجسته حضرت سجاد علیه السلام بود که پایداری‌اش در مسیر صحیح، به شهادتش به دست پلید حجاج بن یوسف ثقفی منجر شد. او از تابعین بود. در مکه سکونت داشت و تمام قرآن را در دو رکعت نماز خود تلاوت می‌کرد. فضل بن شاذان گفته است او یکی از پنج نفری بود که در اعتقاد به ولایت حضرت سجاد علیه السلام پیشتاز و سرآمد بود. امام صادق علیه السلام فرمود:« سعید بن جبیر به امامت علی بن الحسین علیه اسلام معتقد و در صراط مستقیم بود، و حجاج به همین دلیل او را کشت.» وقتی او را نزد حجاج بردند، حجاج به او گفت:« نام تو « شقی» است؟» جواب داد:« مادرم که مرا « سعید بن جبیر » نامید، اسم مرا بهتر می‌داند.» حجاج گفت:« در مورد ابوبکر و عمر چه می گویی؟ آیا آنها در آتش‌اند یا در بهشت؟» گفت:« اگر به بهشت یا جهنم رفته بودم، حتماً میدانستم چه کسانی در کجا هستند.» حجاج گفت:« نظرت درباره‌ی خلفا چیست؟» او گفت:« من وکیل آنها نیستم.» پرسید:« کدام یک را بیشتر دوست داری؟» جواب داد:« هر کدام که بیشتر مورد رضایت خالق شان بوده اند.» گفت:« خب، کدامشان بیشتر مورد رضایت خالق شان هستند.» جواب داد:« این را کسی می‌داند که از اسرار آنها آگاه هست.» حجاج گفت:« حاضر نیستی حرف‌های من را تصدیق کنی؟» سعید بن جبیر فرمود:« دوست ندارم تو را تکذیب کنم.» حجّاج گفت:« دوست داری تو را چگونه بکشم؟» او گفت:« هر طور می‌خواهی بکش، ولی من هم در قیامت، همان گونه از تو انتقام خواهم گرفت.» حجاج دستور داد او را بکشند. سعید خندید. حجّاج پرسید:« چرا می‌خندی؟»، گفت:« به جواب احمقانه تو و بردباری خدا میخندم.» جلادان حجاج او را به رو به زمین افکندند و خواستند سر از بدنش جدا کنند. او به وحدانیت خداوند و نبوت پیامبر و کفر حجاج اقرار کرد و به خدا عرضه داشت:« خدایا به حجاج فرصت نده پس از من کسی را بکشد!» دعای او به سرعت مستجاب شد. حجاج به بیماری خوره مبتلا شد و بیش از پانزده روز زنده نماند. دچار بیماری روانی سختی شده بود و مرتب می گفت:« سعید بن جبیر با من چکار دارد، هر وقت می خواهم بخوابم گلوی مرا فشار میدهد.» سپس مرد. * قتل "خواجه نظام الملک" وزیر دانشمند سلجوقی (485 ق) خواجه نظام الملک در اصل از دهقان زادگان بیهق بود، اما در طوس تربیت یافت. او پس از تحصیل ادب و فقه، وارد دستگاه حکومتی آلب ارسلان شد. خواجه نظام الملک، مشهورترین وزیر ایرانی است که نزدیک به 30 سال وزارت سلجوقیان را بر عهده داشت. از جمله اقدامات مهم وی تأسیس مدارسی به نام "نظامیّه" در طوس، هرات، نیشابور و بغداد است. در اواخر دوران وزارت نظام الملک، رابطهی او با ملکشاه سلجوقی رو به تیرگی نهاد ولی شاه سلجوقی وی را عزل نکرد زیرا از طرفداران بیشمار وی هراس داشت. سرانجام در سال 485 قمری در سفری که نظام الملک به همراه ملک شاه عازم بغداد بود، در نزدیکی کرمانشاه جوانی در لباس صوفیه به نزد خواجه آمد و او را با ضربت دشنهای مجروح ساخت و خواجه با آن جراحت درگذشت. بعدها چنین شهرت یافت که کُشَندهی وی، از فداییان اسماعیلی است. نفوذ نظامالملک در دستگاه سلاجِقِه با قتل او از میان نرفت، زیرا فرزندان او در دوران سلجوقیان، مکرّر به وزارت و مشاغل عمدهی دیوانی دست یافتند. رویدادهای مهم این روز در تقویم میلادی (8 جولای): * ضرب نخستین دینار اسلامی (پول رایج سراسر جهان اسلام) در عربستان (696 م) *حمله ناوگان عثمانی به جزیره هرمز! (1514 م) دولت عثمانی (ترکیه) که از زمان جنگ چالدران (آگوست سال 1514) به دلیل داشتن اسلحه آتشین (توپ و تفنگ) و از این لحاظ برتری نظامی، به حملات زمینی خود به قلمرو ایران ادامه می‌داد، در سال 1552 (زمان سلطنت شاه طهماسب صفوی) تصمیم به حمله به جزایر ایرانی خلیج فارس گرفت. بهانه این حمله دریایی، اخراج پرتغالی‌های مسیحی از جزیره ایرانی «هرمز» بود! عثمانی در سال 1546 میلادی یمن را تصرف کرده بود و بر دریای سرخ و تنگه کلیدی آن «باب المندب» مسلط شده بود و برای توسعه این متصرفات، قدرت دریایی پرتغال را در برابر خود می‌دید. دریاسالار پرتغالی آلفونس آلبوکرک (آلبوکرکی) در سال 1506 جزیره «سکوتره Socotra» در جنوب شبه جزیره عربستان و در سال 1507 جزیره هرمز در مدخل خلیج فارس را متصرف شده بود. پرتغالیها علاوه برمنطقه گوا در هند، در سال 1511 در «مالاکا» مستقر شده بودند و در هرجا که مستقر می شدند میسیون‌های مسیحی هم به تبلیغ و ترویج این دین می‌پرداختند. حمله دریایی عثمانی به جزیره هرمز هشتم جولای (17 تیرماه) 1552 و با کمک پاشای مصر (کارگزار عثمانی) آغاز شد، ولی با شکست رو به رو گردید و پیشروی عثمانی در جزیرة العرب، به حجاز و یمن محدود ماند. باید دانست که پیش از حمله عثمانی به هرمز، سلیمان پاشا حکمران عثمانی مصر در سال 1538 میلادی برای بیرون راندن پرتغالیها از منطقه «دیو Diu» در گجرات هند، از طریق دریا به این منطقه نیرو فرستاده بود که این نظامیان کاری از پیش نبرده بودند. جزیره هرمز و سایر مناطق ایرانی متصرفی پرتغالیها در خلیج فارس در سال 1621 میلادی- دوران پادشاهی شاه عباس- آزاد و به قلمرو ایران بازگشت داده شدند. * صلح سال 1555 ایران و عثمانی، از دست رفتن بغداد و تقسیم ارمنستان (1555 م) سازش شاه طهماسب صفوی و سلطان سلیمان عثمانی که در پی سه جنگ حاصل شد از هشتم جولای 1555 میان ایران و عثمانی صلح برقرارکرد ـ صلحی که تقریبا دهه برقرار بود. این سه جنگ از سال 1533 آغاز شده بود و یکی پس از دیگری تا سال 1553 ادامه داشت و مذاکرات صلح تا انعقاد قرارداد سال 1555 دو سال طول کشیده بود. در دو جنگ از این سه، ایران شکست خورده بود. دو شکست ایران عمدتا به سبب رقابت و دشمنی سران ایلات تشکیل دهنده نیروی قزلباش با یکدیگر و توطئه و دسیسه بود. همین نزاع داخلی سران ایلات بر سر قدرت و کنترل امور و منافع سبب شده بود که در نخستین جنگ، شاه طهماسب نتواند بیش از چند هزار (کمتر از ده هزار) نیرو وارد میدان کند و در نتیجه تبریز پایتخت وقت و بخشی از غرب و شمال غربی ایران به تصرف عثمانی درآمد. آن چند هزار نیرو هم از صوفیان (درویشان) بودند که شاه طهماسب را «مرشد کامل» و اطاعت از اورا واجب محض می‌پنداشتند. سلطان سلیمان برای این جنگ نزدیک به دویست هزار نظامی و سیصد توپ فراهم آورده بود. دو دولت در سازشنامه 1555 ارمنستان را میان خود قسمت کردند، دولت ایران بغداد و مناطق غربی بین النهرین را به عثمانی داد و به این ترتیب دولت عثمانی به مناطق جنوب شرقی جزیرة العرب دسترسی یافت. این سازشنامه، علویان (شیعیان) آناتولی شرقی که بخشی از آنان را مهاجران دیلمی (گیلانی) تشکیل می‌دادند و هوادار صفویان بودند دلسرد کرد و همچنین کُردها را. شاه طهماسب برای دور ساختن پایتخت از دسترس عثمانی آن را از تبریز به قزوین منتقل کرد. شاه طهماسب یکم که در فوریه 1514 به دنیا آمده و در می 1676 درگذشت در طول نیم قرن سلطنت خود نه تنها با مشکل خودخواهی سران ایلات قزلباش بلکه شاهزادگان صفوی رو به رو بود و برادرش القاص میرزا بر ضد او با عثمانی متحد شده بود!. رقابت و کشمکش داخلی سران ایلات و شاهزادگان و ازجمله شاهزاده خانم ها که تا زمان شاه عباس یکم ادامه یافت، یک ضعف بزرگ دولت صفویان در آن زمان بود. * امضاء معاهده تاریخی "تیلسیت" میان امپراتوران روسیه و فرانسه (1807 م) در جریان کشورگشایىهای ناپلئون بُناپارت، امپراتور فرانسه و حمله به کشور روسیه، شکست سختی در ناحیه فریدلَند به روسها وارد آمد. از این رو تزار روسیه از ناپلئون تقاضای متارکه جنگ نمود و با امضای معاهده دوستی در شهر تیلسیت بین دو طرف در 8 ژوئیه 1807میلادی، روابط دوستانه بین فرانسه و روسیه ایجاد شد. بر اساس این پیمان، که به پیمان اتحاد دو امپراتور معروف شد، روسیه و فرانسه متعهد شدند در صورت حمله کشور ثالث به خاک آنها، یکدیگر را یاری کنند. همچنین ناپلئون برای جلب رضایت و دلجویى از تزار روسیه، ایالات مولداوی و والاشی در شرق روسیه را به روس واگذار کرد و متعهد شد که اگر سلطان عثمانی با این امر مخالفت نماید با آن مقابله خواهد نمود. در این میان دولت ایران که بر اساس قرارداد دوستی با فرانسه، خود را برای مقابله با دشمنانی که برای نابودی ناپلئون تحریک شده بود آماده می‌کرد، ناگهان در سختترین زمان، تنها شد. ناپلئون در این عهدنامه نامی از ایران به عنوان متحد خود در منطقه نبرد و دولت فتحعلی شاه را در برابر روسیه رها کرد. پس از امضای این عهدنامه، ارتش روسیه از جبهه اروپا رهایى یافت و تمام توانش را متوجه ایران و عثمانی گردانید. اما دوره دوستی و اتحاد دو کشور تنها تا سال 1810میلادی ادامه یافت. در این سال، دولت روسیه به این نکته پی بُرد که هم پیمانی با ناپلئون و هواداری از وی، تجارت خارجی روسیه را مختل خواهد کرد. به همین دلیل این کشور، بندرهای خود را بر روی کشتیهای بیطرف گشود و برای ورود کالاهای فرانسوی به روسیه نیز مالیاتهای سنگین وضع کرد. سرانجام دوران اتحاد این دو امپراتوری با هجوم نافرجام ناپلئون به روسیه در 24 ژوئن 1812، خاتمه یافت. انتهای پیام/
93/04/17 - 11:43
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها