تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816192015
اكران ؛ مشكل اصلي سينماي ايران
واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: جام جم آنلاين: اگر بگوييم اكران فيلمهاي سينماي ايران معضل بزرگ سينماي ماست، بيراه نگفته‌ايم؛ مشكلي قديمي و ديرپا كه هر چند وقت يكبار باعث مي‌شود صداي اعتراض عده‌اي از فيلمسازان، بلند شود و همه نگاه‌ها را متوجه خود كند. اين نكته‌اي است كه مديركل نظارت و ارزشيابي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي هفته گذشته بر آن صحه گذاشت و گفت: شكايات زيادي از شوراي صنفي نمايش شده است كه نشان مي‌دهد اين شورا عملكرد ضعيفي دارد. عليرضا سجادپور همچنين گفته شوراي صنفي در عرصه نمايش، عملكرد مطلوبي نداشته و در اين بخش نيازمند تحول و بازنگري است. اما آيا فروش يك فيلم، حرف اول و آخر را بايد در سينماي ايران بزند؟ و اصلا فروش فيلم به هر قيمتي آيا جزو امتيازات يك فيلم و افتخارات سازندگانش است؟ چند درصد اين فيلمهاي پرفروش در جهت اهداف فرهنگي و اجتماعي نظام است و آيا فروش بالاي يك فيلم سطحي از فروش پايين يك فيلم فرهنگي بهتر است؟ اينها تنها بخشي از سوالات بي‌پاسخ حوزه اكران سينماي ماست. سجادپور با تاكيد بر اين كه نبايد مبناي تقسيم فيلمهاي فرهنگي و غيرفرهنگي، ميزان فروش آنها باشد، مي‌گويد: حتي فيلمهاي با مخاطب خاص هم بايد از فروش معقولي برخوردار باشند. سالنهاي خالي به نفع هيچ كس نيست. نه سينمادار از سينماي خالي نفع مي‌برد، نه كارگردان و تهيه‌كننده، بنابراين هدف ما نيز داشتن چنين سالن‌هايي نيست. مشكل اكران فيلمهاي خاص البته تنها مختص به زمان فعلي نيست و پيشتر هم وجود داشت و اتفاقا بيشتر فيلمهاي به نمايش درنيامده در ادوار گذشته حادث شده است. اما از آن زمان كه سجادپور عنوان كرد: چنين فيلم‌هايي نيز بايد كنار فيلمهاي موسوم به سينماي بدنه به نمايش درآيند، موضوع شكل ديگري به خود گرفت و باعث شد عده‌اي از سينماگران در نامه‌اي به آنچه «عدم اكران فيلم‌هايشان در سينماها بود»، اعتراض خود را نمايان كنند. اين عده كه خود را سينماگران مستقل ناميده بودند، با اشاره به اين كه فضاي حاكم در راه حذف سينماي مستقل است، خطاب به دوستداران سينما چنين آورده بودند: سالنهاي سينما ، فيلمهاي ما را نشان نمي‌دهند و بسياري از فيلمها با محدوديت به نمايش درمي‌آيند و هيچ قانوني از ما پشتيباني نمي‌كند. جرياني بين ما و شما فاصله انداخته است. اين جريان خواستار حاكميت پول و سرمايه است و هر كس براي اين حاكميت فيلم نسازد، در نمايش عمومي با شگردهاي بازاري تنبيه مي‌شود. در شرايط كنوني، ملاك نمايش عمومي يك فيلم، فيلمساز آبرودار و فيلم آبرومندانه نيست. مي‌خواهند سينماي مستقل را حذف يا حداكثر لطف كنند و در گلخانه نگه دارند. ظاهرا در برابر «سينماي بدنه» كه پيشتر وجود داشت و از آن به عنوان سينماي گيشه يا تجاري نيز ياد مي‌شد، واژه تازه‌اي وارد سينماي ايران شده است: «سينماي مستقل.» شايد سينماگراني كه اين بيانيه را امضا كرده‌اند، به نوعي خواسته‌اند غيروابسته بودن آن را به جريان‌‌هاي مختلف مورد تاكيد قرار دهند. اما از طرف ديگر، سوالات فراواني را در ذهن ايجاد ميكند كه اولين آن درباره ماهيت خود سينماي مستقل است. حميد بهمني كارگردان فيلم «آن مرد آمد» مي‌گويد: احتمالا سينماگران مستقل سينماگراني هستند كه به هيچ گروه، جناح و جرياني تعلق ندارند. وي مي‌افزايد: سينماي مستقل سينمايي است كه بر اساس ديد فرهنگي و دغدغه شخصي شكل مي‌گيرد و خارج از نگاه گيشه و مخاطب ساخته مي‌شود. بهمني، نگارش اين نامه را جلوگيري از وقوع اتفاقات پيش آمده عنوان و اظهار ميكند: به نظرم اين دوستان تلاش كرده‌اند به نوعي از در محاق قرار گرفتن فيلم‌هايي كه ساخته مي‌شوند، جلوگيري كنند. محمود گبرلو نويسنده و منتقد سينمايي نيز در اين‌باره مي‌گويد: چيزي به نام سينماي مستقل در كشور ما نميتواند مفهوم داشته باشد، چون همه سينماگران ما مستقل هستند. اين حرف براي زماني است كه دولت‌ها خودشان سينماگران فرمايشي يا وابسته به دولت دارند كه براساس نظرات و عقايد دولت‌ها فيلم مي‌سازند، در صورتي‌كه در كشور ما فرهنگ به صورت خودجوش از ميان مردم بر مي‌خيزد و همه فيلمسازان براساس موضوعات اجتماعي، سياسي، تاريخي و... كه خودشان نياز آن را احساس مي‌كنند كارشان را مي‌سازند، دولت در جمهوري اسلامي بيشتر بسترساز حركت‌هاي فرهنگي از جمله سينماست. واقعيت اين است كه ميان تعداد فيلمهاي ساخته شده سينماي ايران و سالنهاي سينمايي كشور رابطه معقولي وجود ندارد. همه ساله بيش از 100 فيلم در كشور ساخته مي‌شود كه با تعداد سالنهاي سينمايي ما همخواني ندارد. از سوي ديگر بالا رفتن هزينه‌ها، بسياري را و از جمله سينماداران را چرتكه به دست كرده است تا سينماي ايران را تنها از دريچه «گيشه» بنگرند. در اين كشاكش طبيعي است گروهي از فيلمسازان به حقيقت «گيشه» گردن نهند و فيلم بسازند كه مطابق ميل سينماداران باشد و البته فيلمشان هم خوب فروش كند و در مقابل عده ديگري هم هستند كه بجز بازگشت سرمايه، موضوعات ديگري هم برايشان اهميت دارد. با همه برنامه‌ريزي‌هايي كه صورت خواهد گرفت بعيد است به اين زودي‌ها دعواي اكران فيلم خاص و غيرخاص پايان پذيرد. راه‌حل مشكل كمي طولاني اما تاثيرگذار است و آن توجه بيشتر به اصل سالن‌سازي در كشور است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 286]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها