محبوبترینها
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798542317
تبریز از نگاه گروته - شبکه اینترنتی آفتاب
واضح آرشیو وب فارسی:شبکه اینترنتی آفتاب: در «سعیدآباد» که آخرین توقفگاه در مسیر تهران – تبریز است، کالسکه ران می گوید: «دُرت ساعات تبریز گدر» (چهار ساعت تا تبریز). هم اکنون مدت 34 ساعت است که با اسب های چاپاری حرکت می کنیم. از اینکه می شنویم فقط چهار ساعت دیگر تا مقصد فاصله داریم، بسیار خوشحال می شویم. فاصله 250 کیلومتری زنجان – سعیدآباد را با سرعت متوسط ساعتی 5/ 7 کیلومتر طی کرده ایم. کالسکه ران ما یک تاتار است و کلاه پاپاخی بزرگ و قهوه ای رنگی بر سر گذاشته و اونیفورم کهنه و مندرس سابق ارتش روسیه را به تن دارد. او اسب ها را به باد شلاق گرفته است و کالسکه را با سرعت سرسام آوری در راهی که به طرف تبریز پیش می رود، می راند. البته راه مشخص به چشم نمی خورد. مسیرمان پر از قلوه سنگ و کلوخ های بزرگ است، به همین علت چرخ های کالسکه پیوسته به موانعی برخورد می کند و ما به این طرف و آن طرف پرتاب می شویم، سپس مدتی پیش رفته و دوباره همین وضع تکرار می شود. هیچ کالسکه ران اروپایی جرات نمی کند در چنین راهی، اسب ها را با این سرعت براند. بین دیوار کالسکه و محور عقبی، پسربچه چهارده ساله ای نشسته بود و هر وقت به سربالایی تندی می رسیدیم یا می بایست از جوی آب یا دست اندازی عبور کنیم، بی درنگ از پشت کالسکه به پایین می جهید و دهنه اسب ها را گرفته و آنها را با خشونت و فریاد به حرکت وامی داشت. مناظر دور و برمان چندان چشمگیر نبود. آسمان خاکستری و تپه ماهورهای اطراف جاده ها خشک و سنگلاخی بود. بعد از گذشت دو ساعت و نیم، هنوز به علت گرد و غبار هوا اثری از دورنمای تبریز، به چشم نمی خورد. سرانجام ساعت چهار بعدازظهر، سواد شهر نمایان گردید. کمی بعد وارد یکی از خیابان های حومه شهر شدیم. در دو طرف خیابان باغ های بزرگ و خانه های کوچکی دیده می شد. اندکی بعد بنای عظیمی که دارای یک گنبد بود، نمودار شد. آب باران در چاله ها و گودی های خیابان جمع شده و حوضچه های کوچکی به وجود آورده بود. هرچه به مرکز شهر نزدیک تر می شدیم این چاله های پوشیده از آب عمیق تر می شدند. چرخ های کالسکه به هنگام عبور از خیابان این آب ها را به سوی عابرین می پاشید و آنها نیز به حق دشنام هایی نثارمان می کردند. بر سر یکی از کوچه های تنگ، عده ای مرد مسلح ایستاده بودند. بر دوش آنها انواع و اقسام تفنگ ها با کالیبرهای مختلف دیده می شد. بین این گروه نوجوانان شانزده، هفده ساله که هنوز بر عارضشان مویی نروییده بود، مردان مسن و حتی پیرمردان ریش سفید نیز به چشم می خورد. همسفر سوئیسی ام که کارمند شرکت تجارتی زیگلر و مدت 6 سال است که در تبریز زندگی می کند، به من گفت که اینها فدائیان تبریز هستند. بعد از شروع انقلاب [مشروطه] هر یک از محله های تبریز، برای طرفداری از مشروطه خواهان، گروهی مسلح را سازمان داده اند. کالسکه چهاراسبه از کوچه پس کوچه های تنگ و تاریک محله بازار نیز گذشت و سپس وارد یکی از خیابان های کم عرض قسمت شرقی شهر شد. سرانجام به منزل همسفرم آقای گراف رسیدیم. در باغ بزرگی باز شد و بعد از آنکه گروهی دختربچه موطلایی و خانم صاحبخانه به ما خوشامد گفتند، وارد منزل شدیم. کمی استراحت و خوردن شامی بسیار لذیذ، خستگی مسافرت را از تنمان درآورد. در مدت این مسافرت غذای ما منحصر بود به نان خشک و تخم مرغ آب پز که آنها را به هنگام توقف های کوتاه در کاروانسراها می خوردیم. اکنون بعد از شش ماه مسافرت در ایران به تبریز رسیده بودیم. اینجا آخرین شهری است که مدت نسبتا طولانی در آنجا توقف می کنیم. وقتی به یادداشت هایم می نگرم، می بینم که در مورد تبریز مطالب تاریخی زیادی نوشته شده است. ویرانه های واقع در قسمت جنوبی شهر، به حق این اعتقاد را پدید آورده که شهر تبریز نزدیک یکی از شهرهای باستانی بنا گردیده است. عده ای بر این عقیده اند که شهر کنزه که استرابون و پلینیوس آن را پایتخت آتروپاتن ذکر کرده اند (یا به گفته بطلمیوس و مورخان بیزانسی گازاکا) در اینجا قرار داشته است. لیکن گروهی دیگر این شهر را در جنوب شرقی دریاچه ارومیه جست و جو می کنند. شاید شهر گابریز که بطلمیوس به آن اشاره کرده است، با نام تبریز بی ارتباط نباشد. سیاحان قرن 16و17 میلادی، چون دلاواله و به پیروی از او داپِر، جغرافیدان معروف و نویسنده «جغرافیای آسیا» (که سال 1681 منتشر شد)، مدعی اند که اکباتان باستان نزدیک تبریز بوده است اما ظاهرا آنها محل این شهر را با «اکباتان ثانی» اشتباه گرفته اند. براساس نوشته مورخان ارمنی این شهر را یکی از پادشاهان ارمنستان به نام خسرو اول (259-214) که هم عصر اولین پادشاه ساسانی بود، بعد از فتح این سرزمین بنا نهاده است. مورخان عرب و ایرانی چون حمدالله مستوفی (به اثر معروف باربیه دومِنار، فرهنگ جغرافیایی ایران مراجعه شود) بنای تبریز را به زُبیده خاتون، همسر هارون الرشید نسبت می دهند و معتقدند که این شهر در سال 175 هجری مطابق با 790 میلادی بنا شده است، نزدیک شهر نیز چشمه ای وجود دارد که بدان «چشمه زبیده» می گویند. بدیهی است که وجود این چشمه نمی تواند دلیلی بر صحت این افسانه باشد. مورخان شرقی درباره آبادانی و ثروت شهر هم مطالب زیادی نوشته اند. در حالی که ابن حوقل، قدیمی ترین مورخ از تبریز به عنوان شهر کوچک و بی اهمیتی یاد می کند، جغرافیدان معروف ابوالفداء درباره آن بیشتر می نویسد و یاقوت که خود در سال 1203م. از این شهر دیدن کرده است، می گوید که «تبریز، مهم ترین شهر آذربایجان، شهری پرجمعیت و آباد» است. تبریز هم مثل اکثر شهرهای ایران، مصائب و بلایای زیادی به خود دیده است. ارمنی ها، اعراب، سلجوقیان، مغول ها و ترک ها در خارج و داخل حصارش جنگیده و آن را بارها به خاک و خون کشیده اند. تبریز مدت ها نیز پایخت امپراتوری های وسیع بوده است. یکی از سلاطین مغول، سال 1258م. تبریز را مقر حکومت خود قرار داد. بعد از آن پایتخت سلسله های قراقویونلو و آق قویونلو گردید. در سال 1490م. سلسله صفوی جایگزین آنها شد. در زمان شاه اسماعیل، تبریز به عنوان پایتخت ایران، دوران درخشانی را گذراند اما این دوره پرشکوه مدت زیادی طول نکشید، زیرا جانشین شاه اسماعیل، پایتخت را به قزوین برد و شاه عباس کبیر، شهر اصفهان را که در مرکز امپراتوری قرار داشت مناسب تر تشخیص داد و پایتخت را بدان جا منتقل کرد. در زمان سلطان سلیم اول، ترکان عثمانی این شهر آباد و پررونق را تسخیر کردند، ولی شاه عباس اول در سال 1603م. آن را دوباره به ایران بازگرداند. اما سلطان مراد چهارم در سال 1635م. دوباره تبریز را تسخیر کرد و قسمتی از آن را طعمه حریق ساخت. جغرافیدان ترک، حاجی خلیفه که در این لشکرکشی حضور داشته، شرح جالبی درباره بناهای باعظمت آن عصر تبریز از خود به یادگار گذاشته است. شاردن، سیاح فرانسوی که سال 1673م. در تبریز بوده است از بسیاری از ویرانه های تبریز، چون ارگ و بعضی از مساجد، دیدن کرده است. با وجود این او درباره تبریز می نویسد که «واقعا شهر بزرگ و ثروتمندی است و از نظر اهمیت، بزرگی و ثروت و همچنین از حیث جمعیت دومین شهر ایران به شمار می رود.» او تعداد مساجد را 250 و تعداد حجره های بازارش را 15 هزار، کاروانسراهایش را 300 و کل جمعیتش را 550 هزار نفر تخمین زده است. شاردن معتقد است که این ارقام درست است، در حالی که منابع ایرانی هم عصر او جمعیت شهر را یک میلیون و یکصد هزار نفر ذکر کرده اند. از وقتی که سلسله کنونی (قاجار) بر ایران حکومت می کند، تبریز مقر ولیعهد شده است. حکمرانی آذربایجان نیز بر عهده اوست. معمولا بعد از مرگ پادشاه ولیعهد از تبریز به تهران فراخوانده می شود. روس ها نیز در زمان فتحعلی شاه برای مدت کوتاهی تبریز را اشغال کردند، اما پس از عقد قرارداد ترکمن چای 1828م. اینجا را ترک کردند. رقابتی که بین پسران فتحعلی شاه وجود داشت و در اوایل قرن پیش موجب آبادانی و رونق کرمانشاه گردید، بر تبریز هم همین تاثیر را از خود به جای گذاشت. عباس میرزا ولیعهد فتحعلی شاه، حکمران تبریز بود. او برای سروسامان دادن به سپاه تحت فرمانش از هیچ کوششی فروگذار نکرد. او یک کارخانه توپ ریزی ]قورخانه[ و یک کارخانه ریخته گری دایر کرد. دستور داد برای استخراج سُرب و زغال سنگ در کوه های سبلان و قافلانکوه کاوش کنند. با کمک اروپاییان یک کارخانه کاغذ سازی و یک چاپخانه تاسیس کرد. مدتی به نظر می رسید که ایران بر اثر کار و کوشش این ولیعهد باهوش و فعال به کشوری آباد و قدرتمند تبدیل خواهد شد. اصلاحات عباس میرزا برای کشور ایران بسیار باارزش بود به خصوص از این جهت که این کارها در ایالت شمال غربی ایران که روس ها و عثمانی ها هر دو به آن چشم طمع دوخته بودند، انجام می شد. منبع: سفرنامه هوگو گروته، سیاح آلمانی(1907)، ترجمه مجید جلیلوند، نشر مرکز
یکشنبه ، ۱۴آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شبکه اینترنتی آفتاب]
[مشاهده در: www.aftabir.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 73]
-
گوناگون
پربازدیدترینها