محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843631755
تسلیم از علائم ایمان است/ کسی که به اندازه کوه ها صبور بود!
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: پای تفسیر قرآن آیت الله سبحانی؛
تسلیم از علائم ایمان است/ کسی که به اندازه کوه ها صبور بود!
شناسهٔ خبر: 3804485 - دوشنبه ۳ آبان ۱۳۹۵ - ۱۵:۰۱
دین و اندیشه > آیین ها و تشکل های مذهبی
.jwplayer{ display: inline-block; } آیت الله سبحانی گفت: قرآن می فرماید سوگند به پروردگارت که مردم مؤمن نمی شوند مگر اینکه تو را در میان چیزی که اختلاف دارند حاکم قرار دهند بعد هر چه داوری کردی قلبا بپذیرند و تسلیم محض باشند. به گزارش خبرگزاری مهر، قسمت دوازدهم درس تفسیر آیت الله سبحانی با موضوع تفسیر سوره احزاب آیات ۲۲- ۲۴ در پی می آید. ﴿وَ لَمَّا رَأَ الْمُؤْمِنُونَ الْأَحْزابَ قالُوا هذا ما وَعَدَنَا اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ صَدَقَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ ما زادَهُمْ إِلاَّ إیماناً وَ تَسْلیماً﴾[۱] یکی از صفات مؤمنین این است که در مقابل احکام خدا، صد در صد تسلیم هستند و اوامر و نواهی آن را کاملا بپذیرند و به آن عمل کنند. در سوره حجرات آیه ی اول، خداوند به این مطلب اشاره می کند و می فرماید: ﴿یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تُقَدِّمُوا بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ وَ رَسُولِه یعنی ای کسانی که ایمان آورده اید بر خدا و پیغمبر او پیشی نگیرید ﴿اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ سَمیعٌ عَلیم﴾[۲] از مخالفت خدا بترسید و خدا سمیع و علیم است. مراد از تقدم، تقدم از نظر عمل است یعنی انسان نباید آنجا که به نفعش است از خدا اطاعت کند و در جایی که به ضررش است عمل نکند. رسول خدا (ص) در روز هشتم از مدینه برای فتح مکه حرکت کرد و همه با رسول خدا (ص) روزه داشتند. هنگامی که رسول خدا (ص) به نقطه ای رسید کاسه ی آبی را خواست و آب نوشید و دستور خدا را با این کار به دیگران ابلاغ کرد که نباید در سفر روزه گرفت. با این حال عده ای از مقدس نماها روزه ی خود را افطار نکردند و گفتند عمل هرچه سخت تر باشد ثوابش بیشتر است. رسول خدا (ص) این گروه را عصات و گنهکار نامید. یا اینکه خداوند در آیه ی دیگری می فرماید: ﴿فَلا وَ رَبِّکَ لا یُؤْمِنُونَ حَتَّی یُحَکِّمُوکَ فیما شَجَرَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ لا یَجِدُوا فی أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَیْتَ وَ یُسَلِّمُوا تَسْلیماً﴾[۳] یعنی سوگند به پروردگارت که مردم مؤمن نمی شوند مگر اینکه تو را در میان چیزی که اختلاف دارند حاکم قرار دهند بعد هر چه داوری کردی قلبا بپذیرند و تسلیم محض باشند. بنا بر این تسلیم واقعی از علائم ایمان است. در نهج البلاغه آمده است: الْإِسْلَامُ هُوَ التَّسْلِیمُ [۴] در جنگ احزاب نیز عده ای وقتی لشکر ده هزار نفری دشمن را دیدند چون منافق و کسانی که در قلبشان مرض بود بودند گفتند: ﴿ما وَعَدَنَا اللَّهُ وَ رَسُولُهُ إِلاَّ غُرُورا﴾[۵] در آیه ی محل بحث نیز از گروه مؤمنین سخن گفته می فرماید: ﴿وَ لَمَّا رَأَ الْمُؤْمِنُونَ الْأَحْزابَ قالُوا هذا ما وَعَدَنَا اللَّهُ وَ رَسُولُهُ﴾ این نشان می دهد که رسول خدا (ص) از قبل حضور این جمعیت را پیشبینی کرده بود و وعده ی نصرت و پیروزی داده بود. این گروه سپس می افزایند: ﴿وَ صَدَقَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ﴾ حتی از آن بالاتر اینکه: ﴿وَ ما زادَهُمْ إِلاَّ إیماناً وَ تَسْلیماً﴾ یعنی با این کار درجه ی ایمان و تسلیم آنها بالا رفت و از قبل درجه ی ایمان آنها علم الیقین بود و بعد به عین الیقین رسیدند. خداوند در سوره ی تکاثر به این دو درجه اشاره می کند و می فرماید: ﴿کَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْیَقِینِ لَتَرَوُنَّ الْجَحِیمَ ثُمَّ لَتَرَوُنَّها عَیْنَ الْیَقِینِ﴾[۶] سپس خداوند در آیه ی بعد می فرماید که جامعه ی مؤمنین بر دو دسته اند، دسته ای هستند که در جنگ های سابق مانند احد و بدر جام شهادت را نوشیده اند و دسته ای هستند در انتظار شهادت به سر می برند: ﴿مِنَ الْمُؤْمِنینَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضی نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدیلاً﴾[۷] یعنی بعضی از مؤمنین در پیمانی که با خدا و رسولش در مورد جهاد بسته اند راستگو هستند و بر پیمان خود پابرجا هستند. بعضی از آنها در راه خدا شهید شده اند: ﴿فَمِنْهُمْ مَنْ قَضی نَحْبَهُ﴾ نحب در زبان عرب گاه به معنای موت است و گاه به معنای نذر است که بیانگر این است که آنها چیمان بسته بودند که راه خدا بمیرند و یا شهید شوند. گروه دیگر نیز کسانی هستند که زنده اند و منتظر مرگ در راه خداوند هستند: ﴿وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ﴾ آیات قبلی در مورد کفار و منافق بود و ویژگی های دهگانه ی آنها را بیان می کند ولی از آنجا که خداوند در قرآن از سنت تقابل بسیار استفاده می کند در این آیات به سراغ مؤمنان ثابت قدم رفته است. سپس می افزاید: ﴿وَ ما بَدَّلُوا تَبْدیلاً﴾ در جنگ جمل، امام حسن و امام حسین (ع) در مورد دشمنشان به نام مروان بن حکم شفاعت کردند و گفتند که او پیمان بسته است. حضرت فرمود: پیمان او مانند پیمان یهود است که با یک دست پیمان می بندد و با دست دیگر آن را می شکند. سپس خداوند در آیه ی بعد می فرماید: ﴿لِیَجْزِیَ اللَّهُ الصَّادِقینَ بِصِدْقِهِمْ﴾[۸] لام در ﴿لِیَجْزِیَ﴾ برای علت است و آن اینکه جمله ای در تقدیر بوده مانند: و امرناهم بالجهاد. یعنی آنها را به جهاد امر کردیم تا خداوند کسانی را که به آن عمل کرده اند و در وعده ای که داده اند صادق بودند جزای خیر دهیم. بعد اضافه می کند ﴿وَ یُعَذِّبَ الْمُنافِقینَ﴾ یعنی لیعذب المنافقین. این سؤال مطرح می شود که امر خداوند به جهاد می تواند علت برای پاداش باشد ولی چگونه علت برای عذاب منافقین است. یعنی آیا می توان گفت که خداوند به جهاد امر کرده است تا منافقین را عذاب کند؟ جواب این است که لام که علی القاعده بر سر ﴿یُعَذِّبَ﴾ هم در می آید لام عاقبت است نه علت. لام عاقبت به معنای نتیجه است نه علت کما اینکه خداوند در قرآن می فرماید: ﴿فَالْتَقَطَهُ آلُ فِرْعَوْنَ لِیَکُونَ لَهُمْ عَدُوًّا وَ حَزَنا﴾[۹] زیرا واضح است که آل فرعون موسی را نگرفتند به علت اینکه دشمن آنها شود بلکه یعنی تا سرانجام موسی دشمن آنها گردد. بنا بر این لام در ﴿لِیَجْزِیَ﴾ علت و در ﴿وَ یُعَذِّبَ﴾ برای عاقبت است. سپس خداوند بعد از آنکه به صورت جزم می فرماید: ﴿لِیَجْزِیَ اللَّهُ الصَّادِقینَ بِصِدْقِهِمْ﴾ در مورد منافق دیگر به صورت جزم سخن نمی گوید بلکه اضافه می کند: ﴿إِنْ شاءَ أَوْ یَتُوبَ عَلَیْهِمْ﴾ این برای آن است که راه رأی برای منافقین برای برگشت باز بگذارد. تاب علیه به معنای رجع علیه است و در مورد خداوند یعنی رجع علیهم بالرحمة. در هر جا که فاعل تاب خداوند باشد معنا همین است. در خاتمه می فرماید: ﴿إِنَّ اللَّهَ کانَ غَفُوراً رَحیماً﴾ دقت کنیم که دو وصف غفور و رحیم مناسب با مفاد و مضمون آیه است. کلامی پیرامون ولادت با سعادت امام حسن مجتبی(ع): عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ ع أَنَّهُ دَعَا بَنِیهِ وَ بَنِی أَخِیهِ فَقَالَ إِنَّکُمْ صِغَارُ قَوْمٍ وَ یُوشِکُ أَنْ تَکُونُوا کِبَارَ قَوْمٍ آخَرِینَ فَتَعَلَّمُوا الْعِلْمَ فَمَنْ یَسْتَطِعْ مِنْکُمْ أَنْ یَحْفَظَهُ فَلْیَکْتُبْهُ وَ لْیَضَعْهُ فِی بَیْتِهِ. [۱۰] امام (ع) روزی فرزندان خود و فرزندان برادر و بستگان دیگر را جمع کرد تا نصیحت کند. این نشان می دهد که امام (ع) حتی فرزندان کوچک و نوباوه را نصیحت می کرد. ایشان در مقام تربیت ابتدا فرمود: شما الآن کودکان این جمعیت هستید و به زودی بزرگان جمعیت خواهید بود. امام (ع) با این عبارت در صدد شخصیت دادن به آن کودکان بود زیرا اگر کسی احساس شخصیت کند، کلام انسان بیشتر در او اثر می کند. بنا بر این اگر فردی در مقام تربیت است نباید شخصیت افراد را خورد کند بلکه ابتدا باید به او شخصیت دهد تا با این کار او سخن انسان را گوش دهد. بعد اضافه می کند که باید درس بخوانید زیرا مسئولیت بدون دانش و علم امکان پذیر نیست. و باید علم را حفظ کنید و کسی که نمی تواند حفظ کند، از قلم کمک بگیرد و بنویسد و در خانه اش بگذارد. مسئولیت درس خواندن اولاد به پدر و مادر است و باید به آنها علم و نوشتن را یاد دهند. موقع دفن امام (ع) حتی مروان نیز اشک می ریخت و وقتی از او سؤال کردند گفت این مرد صبری داشت به اندازه ی کوه ها. .............................. [۱] احزاب/سوره ۳۳، آیه ۲۲. [۲] احزاب/سوره ۳۳، آیه ۱. [۳] نساء/سوره ۴، آیه ۶۵. [۴] نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره ۱۲۵. [۵] احزاب/سوره ۳۳، آیه ۱۲. [۶] تکاثر/سوره ۱۰۲، آیه ۵. [۷] احزاب/سوره ۳۳، آیه ۲۳. [۸] احزاب/سوره ۳۳، آیه ۲۴. [۹] قصص/سوره ۲۸، آیه ۸. [۱۰] بحار الانوار، علامه مجلسی، ج ۲، ص ۱۵۲، ط بیروت.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 111]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها