واضح آرشیو وب فارسی:گیل نگاه:
احمد دقتیهرساله و در آستانه آغاز لیگهای فوتبال شاهد چالشهای مختلف در گیلان هستیم. پس از سال ورزشی نحس برای فوتبال گیلان که با سقوط ملوان و داماش همراه بود، این روزها اپیدمی بستن قراردادهای یکساله در فوتبال استان در حال رخ دادن است.در آستانه حضور در مسابقات و پس از مشخص شدن شرایط تیمهای ملوان، سپیدرود و داماش یکی پس از دیگری شروع به بستن قرارداد با بازیکنان کرده اند اما این قراردادها بدون آیندهنگری برای سالهای دیگر بستهشده است.طلایهداری اپیدمی قراردادهای یکساله را باید ملوان دانست. ملوان بهجز چند بازیکن اصلی با دیگر بازیکنان مدنظر قرارداد یکساله امضا کرده است.سوالی که مطرح می شود این است: ملوان و داماش با علم به اینکه میتوانند سال بعد به لیگهای بالاتر صعود کند اقدام به بستن قراردادهای یکساله کردهاند؟ بهطور حتم این شایبه به ذهن هرکسی خطور میکند که آیا سالهای بعدی در کار نیست یا مدیران این باشگاهها به سالهای آینده فکر نمیکنند و چقدر از صعود تیم خود به لیگ بالاتر مطمئن هستند. خانه تکانی دیوانهوار یکی دیگر از مشکلات پیرامون تیمهای گیلانی سوق پیدا کردن آنها به سمت مهرههای غیربومی و غریبی کردن با مهرههایی است که تا دیروز عصای دست آنها بودند. این تیمها بهگونهای دیوانهوار دست به یکخانه تکانی زدهاند و نام آن را تغییر و تحولاتی ساختاری گذاشتهاند. شاگرد اول این تصمیمات را باید تیم داماش گیلان با مدیریت و کادر فنی جدید دانست.داماش در چند سال اخیر با نابسامانیهای مدیریتی و مالکیتی دستبهگریبان بود. پس از تغییر و تحولات مختلف گویا دیگر بازیکنان بومی که تا دیروز هواداران با التماس آنها را به ماندن در تیم تشویق میکردند بهیکباره باید از تیم کنار بروند. بازیکنانی همانند: مهدوی، حاجتی و … در سالهای گذشته با داشتن پیشنهادهای نجومی از تیمهای دیگر به تیم شهرشان وفادار ماندند اما اکنون مورد بیمهری همشهریانشان قرار میگیرند.بستن قرارداد با بازیکنان بومی و جوان میتواند توجیه مناسبی برای این تغییر و تحولات باشد اما به کار گرفتن بازیکنان پایه سن گذاشته غیربومی آنهم با قراردادهای یکساله علامت سوالهای زیادی را در اذهان ایجاد میکند.این غریبگی با بومیها حتی در نحوه به خدمت گرفتن مربیان نیز تبدیل به یکرویه همیشگی شده است. در مواقعی که تیمهای گیلانی در بحران قرار میگیرند یکی از راهکارها برای برونرفت از بحران به خدمت گرفتن مربیان بومی است اما هنگام رسیدن به آرامش، دیگر خبری از مربی بومی و خرج از آبرویشان برای تیمها نیست.نادر عزت الهی هم که برای کمک به ملوان آستین بالا زده بود وقتی با خواستههای غیرمنطقی پیرامون این باشگاه مواجه شد رفتن را به ماندن ترجیح داد. در داماش نیز همین رویه با امثال افشین ناظمی در پیشگرفته شد تا آنها تیم را در روزهای بیپولی و نداری ببندند اما افتخارش برای دیگران باشد.آنچه روشن است برای رسیدن به پیشرفت در ورزش نمیتوان به تصمیمات لحظهای دل سپرد . تغییر و تحولات باید روند ملایمی داشته باشد. با تصمیمات شتابزده و یکشبه نمیتوان مدعی ایجاد تحولات بود. تحولاتی که البته به زیرساخت هم نیازمند است. امر مهمی که در تیمهای گیلانی مشاهده نمیشود. تیمهایی همانند داماش فاقد زیرساخت هستند و اینگونه مدیریت آنها را به تبدیل به یک تیم مصرفکننده و هزینهساز میکند.از سوی دیگر و در آستانه آغاز رقابتهای شانزدهمین دوره لیگ برتر هنوز بعضی از مدیران ملوان از امکان حضور در لیگ برتر سخن میگویند. درحالیکه از همان ابتدا روشن بود آبرفته برای ملوان به جوی بازنمی گردد.دوستداران فوتبال در گیلان آرزو دارند علی رغم تمام مشکلات برشمرده و پیشبینیهای منفی، تیمهای گیلانی با اتکا به تماشاگران پرتعداد امسال بتوانند با کسب نتایج مناسب زمینه خشنودی آنها و پرآوازه شدن نام گیلان را فراهم کنند.گیل نگاه: انتشار اخبار و یادداشتهای دریافتی به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر میشود.
۵ مرداد ۱۳۹۵
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گیل نگاه]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]