تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833331579
واکاوی مقام و منزلت امام علی(ع) از منظر آیت‌الله مکارم‌شیرازی
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: پنجشنبه ۲ اردیبهشت ۱۳۹۵ - ۱۱:۴۷
در شرایطی که دشمنان این همه فشار و تبلیغات سوء علیه تشیع انجام می‌دهند، وظیفه مهم ما آن است که میراث ائمه اطهار علیهم السلام را حفظ کنیم. از آنجا که راه ولایت ائمه اطهار علیهم السلام کاملاً روشن و آشکار است، لذا ما باید قدم در راه و مسیر مولا علی (علیه السلام) بگذاریم. به گزارش گروه دریافت خبر خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر آیت‌الله مکارم‌شیرازی یادداشتی از این مرجع تقلید با عنوان "واکاوی مقام و منزلت امام علی (ع) " را منتشر کرده است. متن کامل این یادداشت به شرح زیر است: «روز سیزدهم ماه رجب مصادف با ولادت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) است، حال با تأمل در آموزه‌های روایی باید حضرت علی (علیه السلام) به همراه شیعیان آن حضرت را بهترین آفریده‌های خداوند معرفی کرد؛ بی جهت نیست که شیعه به در خانه این خاندان با عظمت آمده است، زیرا پیروی شیعه از مکتب علی علیه السلام کورکورانه و از روی تعصب نیست، بلکه به خاطر مقامات و فضیلت‌های فوق العاده آن حضرت است. لذا باید اذعان نمود علی علیه السلام افضل صحابه بوده است و بعد از پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله مقام نخستین را در امت اسلامی داشت، ولی با این حال هر گونه غلو و زیاده روی را در این زمینه حرام می‌دانیم و معتقدیم آنها که برای علی علیه السلام مقام الوهیت و خدایی یا چیزی شبیه آن قائل باشند، کافرند و از زمره مسلمین بیرونند، و ما از اعتقادات آنها بیزاریم، هرچند متأسفانه آمیختگی نام آنها با نام شیعه، گاه سبب اشتباهاتی در این زمینه شده است، در حالی که همیشه علمای شیعه امامیه در کتاب‌های خود، این گروه را بیگانه از اسلام شمرده‌اند. اگر چه معاویه پیوسته اصرار داشت که روایاتی در نکوهش مقام امیرمؤمنان علی علیه السلام جعل کند و این کار را آن قدر ادامه داد تا سنت زشت لعن و سب مولا علی علیه السلام را به دنبال نمازهای جمعه و جماعت و بر منابر، در همه جا، حتی در محل نزول وحی یعنی مدینه رواج داد. لیکن به تعبیر ابن ابی الحدید در عمل روایات زیادی از منابع اهل تسنن در فضیلت علی علیه السلام نقل شده است و این روایات غیر از احادیثی است که شیعه امامیه در مقام اثبات امامت علی علیه السلام بدان تمسک می‌جویند. علی (ع)؛ والا‌ترین مقام بعد از پیامبر (ص) بی‌تردید با تعمّق در روایات متعدد می‌توان گفت که موقعیت علی علیه السلام نسبت به پیامبر اکرم بی‌حد و اندازه والا بوده است، او در همه چیز دوش به دوش پیامبر پیش می‌رفت، فقط مقام نبوت نداشت. این همان حقیقتی است که در حدیث «منزلت» که به طور گسترده در کتب شیعه و اهل سنت نقل شده، است. این حدیث طبق نقل ابن عباس که در کتب معتبر اهل سنت به ویژه صحیح بخاری و صحیح مسلم، نقل شده است، و نیز به عنوان یک حدیث صحیح شناخته شده است، چنین است: «هنگامی که رسول خدا برای غزوه تبوک آماده حرکت شد و گروهی از مردم با آن حضرت بودند علی علیه السلام عرض کرد: من هم با شما بیایم، پیامبر فرمود: نه! علی علیه السلام گریست، رسول خدا فرمود: «أما ترضی أن تکون منی بمنزلة هارون من موسی إلا أنه لیس بعدی نبی؛ آیا تو راضی نیستی که نسبت به من همچون هارون (برادر موسی) نسبت به موسی باشی جز اینکه بعد از من پیامبری نیست (اشاره به اینکه تمام مزایای من جز مقام نبوت را دارا هستی)». سپس افزود: «إنه لا ینبغی أن أذهب إلا و أنت خلیفتی؛ سزاوار نیست من بروم جز اینکه تو جانشین من باشی». لازم به ذکر است پیامبر (صلی الله علیه و آله) این سخن را نه تنها در داستان جنگ «تبوک»، بلکه در هفت مورد مختلف بازگو نمود که دلیل بر عمومیت مفهوم آن است؛ در روزی که پیمان برادری در مکه میان یارانش بست، علی علیه السلام را در این پیمان، برای خودش انتخاب نمود، و همین جمله را تکرار فرمود. در روز پیمان بستن برادری میان مهاجران و انصار، و در آن روز که پیامبر (صلی الله علیه و آله) دستور داد درهای خانه‌هایی که به مسجد بزرگ رسول خدا باز می‌شد بسته شود، و تنها در خانه علی علیه السلام را باز گذارد، همین جمله را تکرار فرمود. همچنین در غزوه «تبوک» و سه مورد دیگر، که مدارک آن تمام در کتب اهل سنت آمده است. به عنوان نمونه «سیوطی» که از دانشمندان معروف اهل سنت است در تفسیر «در المنثور» چنین نقل می‌کند: «روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله دستور داد درهای خانه‌هایی که به داخل مسجد پیامبر صلی الله علیه و آله گشوده می‌شد (جز در خانه علی علیه السلام) بسته شود، این امر به مسلمانان گران آمد تا آنجا که «حمزه» عموی پیغمبر صلی الله علیه و آله از این کار گله کرد که چگونه در خانه عمویت و ابوبکر و عمر و عباس را بستی، اما در خانه پسر عمویت را بازگذاردی؟ (و او را بر دیگران ترجیح دادی). هنگامی که پیامبر صلی الله علیه و آله متوجه شد که این امر بر آنها گران آمده است مردم را به مسجد دعوت فرمود، و خطبه بی نظیری در تمجید و توحید خداوند ایراد کرد. سپس افزود: «ای مردم! من شخصا در‌ها را نبستم و نگشودم، و من شما را از مسجد بیرون نکردم، و علی را ساکن ننمودم (آنچه بود وحی الهی و فرمان خدا بود) سپس این آیات را تلاوت کرد: (و النجم إذا هوی... إن هو إلا وحی یوحی». این حدیث که بیانگر مقام والای امیر مؤمنان علی علیه السلام در میان تمام امت اسلامی بعد از شخص پیامبر است، نشان می‌دهد که نه تنها گفته‌های پیامبر صلی الله علیه و آله بر طبق وحی است بلکه اعمال و کردار او نیز چنین است. هم چنین وجه اینکه طبق تصریح بسیاری از روایات، پیامبر (ص) در قسمت‌های مختلفی از سفر بزرگ معراج، علی(ع) را ناگهان در کنار خود مشاهده کرد، و تعبیراتی در روایات دیده می‌شود خود گواه عظمت فوق العاده مقام علی (علیه السلام) بعد از پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) است. علی (ع) پیشگام در مقام ایمان به پیامبر (ص) امت اسلامی متفقند که در میان دانشمندان اسلامی اعم از سنی و شیعه مشهور و معروف این است که نخستین کسی که از میان مردان ایمان آورد علی علیه السلام بود، بلکه به گفته «ابن ابی الحدید» هیچکس از علمای اسلام در این مسأله تردید ندارد. «ابن ابی الحدید» در شرح «نهج البلاغه» نقل می‌کند که در روایتی آمده است: آن سالی که علی علیه السلام در آن تولد یافت همان سالی است که مقدمات رسالت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در آن سال شروع شد، صدای زمزمه (توحید را از) سنگ‌ها و درختان می‌شنید، پرده‌ها از مقابل چشم او کنار رفت، نورهای تازه و افراد تازه‌ای را مشاهده می‌کرد (اشاره به فرشتگان است) ولی هنوز دستور خاصی به آن حضرت داده نشده بود. پیامبر آن سال را سال برکت شمرد و آن را به نام «سنة الخیر و سنة البرکة» نامید و در آن شب ولادت علی علیه السلام وقتی که قدرت الهی و کرامات بی سابقه پروردگار را مشاهده نمود چنین فرمود: «لقد ولد لنا اللیلة مولود یفتح الله علینا به ابوابا کثیرة من النعمة و الرحمة، امشب فرزندی برای ما دیده به جهان گشود، که خداوند به برکت او درهای بسیاری از نعمت و رحمت را بر ما باز کرد.» دیگر اینکه: «من سبقت در ایمان داشتم» (و سبقت الی الایمان). لذا امام علی علیه السلام اولین مرد مؤمن به پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم است. هم چنین شواهد و مدارک زیادی از دانشمندان شیعه و اهل سنت گواهی می‌دهد که علی علیه السلام پیشگام در ایمان و از پیشگامان در هجرت بود، در آغوش پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم پرورش یافت و لحظه‌ای به خدا شرک نورزید و گرد و غبار بت پرستی عصر جاهلیت بر دامانش ننشست که تعبیر نورانی «فانی ولدت علی الفطرة و سبقت إلی الإیمان و الهجرة، من بر فطرت توحید تولد یافتم و به ایمان و هجرت سبقت جستم» خود مویّد این مدعا است. در تشریح بیان نورانی مولا علی (علیه السلام) باید گفت امام علیه السلام می‌فرماید: «من بر فطرت توحید زاده شده‌ام». (فانی ولدت علی الفطرة)، در حالی که طبق آیه قرآن و روایات اسلامی همه انسان‌ها بر فطرت توحید متولد می‌شوند، اما به راستی این چه امتیازی است که امام به آن اشاره فرموده است؟ با توجه به یک نکته پاسخ این سؤال روشن می‌شود، و آن اینکه بسیاری از مردم با اینکه با فطرت توحید متولد می‌شوند تحت تأثیر پدر و مادر غیر موحد یا جوامع آلوده به شرک به زودی از راه توحید منحرف می‌گردند، در حالی که امام علیه السلام در آغوش پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم پرورش یافت و از دست او غذا می‌خورد و در سایه او تربیت می‌شد بگونه‌ای که کمترین گرد و غبار شرک و جاهلیت عرب، بر دامان او ننشست و از مادری پاک و با ایمان و پدری موحد تولد یافت، آن هم در زمانی که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم دوران آمادگی برای رسالت را می‌گذراند، صدای فرشتگان را می‌شنید و نور عالم بالا را مشاهده می‌کرد. در ادامه آن حضرت فرمود؛ «من پیشگام در هجرت بودم» (و الهجرة)، در اینجا این سؤال پیش می‌آید که چگونه امام پیشگام در هجرت بود، زیرا اگر منظور هجرت از مکه به مدینه است، که امام علیه السلام نخستین مهاجر نبود، چرا که می‌دانیم «ابوبکر» به هنگام هجرت، «پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم» را همراهی می‌کرد. در پاسخ این سؤال می‌گوییم: اولا علی علیه السلام از همان لحظه اول آماده بود پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم را همراهی کند و اینکه زمان کوتاهی در مکه ماند صرفا به دستور خود پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم بود که می‌خواست در آن شب تاریخی یعنی «لیلة المبیت» علی علیه السلام در جای او بخوابد تا مشرکان از نقشه هجرت آگاه نشوند و پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به سلامت از مکه بیرون رود و از این گذشته، علی علیه السلام مأمور بود امانت‌های مردم را که نزد پیامبر بود به آنها بسپارد و زنانی از نزدیکان پیامبر را همراه بردارد و در نخستین فرصت حرکت کند، بنا بر این او در امر هجرت پیشگام بود و اگر چند روزی تأخیر افتاد تنها به فرمان پیغمبر بود. نکتۀ جالب توجه اینکه طبق گفته «شیخ طوسی» در «امالی» علی علیه السلام در دومین شبی که پیغمبر در غار بود به دیدار پیغمبر در غار شتافت، پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به علی علیه السلام دستور داد که دو شتر برای او و همراهش آماده سازد و مخفیانه به نزدیکی غار بیاورد، ابو بکر گفت من شتر را قبلا آماده کردم پیامبر به علی علیه السلام دستور داد پول شترهای ابو بکر را بپردازد و علی علیه السلام چنین کرد» و این نشان می‌دهد که علی علیه السلام در هر مرحله برای همراهی پیامبر (صلی الله علیه و آله) آمادگی داشت و جز به دستور او در مکه نماند. گروهی که در نخستین مرحله به پیغمبر پیوستند آنها را سابقین و پیشگامان در هجرت می‌نامند و علی علیه السلام از آنان بود. لذا اینگونه است که آن حضرت که از مقام والای پیشگام بودن در ایمان، برخوردار است، خداوند نیز در آن سرا مقامات والایی در بهشت و در جوار قرب الهی، ویژه علی بن ابی طالب علیه السلام (بعد از پیامبر اسلام) اعطا نموده است. علی (علیه السلام) تبلور مقام شجاعت پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله در مقام ذکر افتخارات اهل بیتش هفت صفت را ذکر می‌کند که یکی از آنها شجاعت است. و در جای دیگر افتخارات خود و خاندانش را در دو چیز خلاصه می‌کند که باز یکی از آنها شجاعت است. حال با این تفاسیر باید اذعان کرد حضرت علی (علیه السلام) در تمام میدان‌های جهاد حضور داشت جز در تبوک که به فرمان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم برای حفظ مدینه در آنجا ماند. هم چنین آن حضرت در تمام غزوات جز در مواقع استثنایی آن هم به فرمان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم شرکت داشته و بالا‌ترین ایثار و فداکاری را در راه اسلام نموده، و درخت برومند اسلام و شجره توحید با زبان و شمشیر او آبیاری شده است. به عنوان نمونه در لیلة المبیت (شبی که علی علیه السلام به جای پیامبر صلی الله علیه و آله در بسترش خوابید تا آن حضرت هجرت به مدینه را آغاز کند)؛ صبحگاهان هنگامی که محاصره کنندگان خانه پیامبر صلی الله علیه و آله به درون خانه ریختند و به سوی بستر حمله کردند، علی علیه السلام را به جای پیامبر صلی الله علیه و آله در بستر دیدند و با سخنان زشتی نسبت به مقام والای علی علیه السلام اهانت کردند، امام علیه السلام فرمود: این سخنان را درباره من می‌گویید در حالی که خداوند افتخارات بزرگی به من داده و از جمله آنها- این افتخار را ذکر فرمود: «و من الشجاعة ما لو قسم علی جمیع جبناء الدنیا لصاروا به شجعانا؛ خداوند آن قدر شجاعت به من عطا فرموده که اگر بر تمام افراد ترسو و جبان دنیا تقسیم شود همه شجاع خواهند شد». بدین ترتیب باید گفت موقف علی (ع) در تمام طول زندگی موقف مبارزه با ظلم و ستم و درگیری مداوم با ظالمان و ستمگران بود، آن چنان که حمایت از مظلوم و دشمنی با ظالم در تمام فرازهای تاریخ زندگیش با توجه به شرائط خاص عصرش می‌درخشد. علی (علیه السلام) و حصول مقام یقین نیل به مقام رضا از شؤون متقین است، ولی رسیدن به مقام تسلیم از ثمرات مراتب عالی تقوا و یقین است که وصول به این مرتبه امری بس دشوار ولی لازم است. امام علی علیه السلام به دفعات به مقام یقینش اشاره می‌کند، به عنوان نمونه در حدیث منسوب به آن حضرت «لو کشف الغطاء ما ازددت یقینا» اگر پرده‌ها کنار برود، هرگز بر ایمان من افزوده نمی‌شود اوج تجلی یقین در آن قابل دریافت است. بنابراین حصول مقام یقین و قرب الی الله نزد آن حضرت اینگونه رقم خورد که تا آخرین لحظات عمرش به عبادت و بندگی خدا، عشق می‌ورزید، و جان عزیزش را به هنگام نماز و در محراب عبادت تقدیم جانان کرد. سخن آخر در خاتمه باید در کلام نورانی پیامبر (صلی الله علیه و آله) «.. أن تکون منی بمنزلة هارون من موسی..» اندیشید و اذعان نمود؛ علی علیه السلام افضل امت بعد از پیامبر صلی الله علیه و آله بود چون هارون دارای چنین مقامی بود. هم چنین علی علیه السلام وزیر پیامبر صلی الله علیه و آله و معاون خاص او، و شریک در برنامه رهبریش بود، زیرا قرآن همه این مناصب را برای هارون اثبات کرده است. و در ادامه علی علیه السلام جانشین و خلیفه پیامبر صلی الله علیه و آله بود و با وجود او شخص دیگری نمی‌توانست عهده دار این مقام شود همان گونه که هارون چنین مقامی را نسبت به موسی داشت. حال با این تفاسیر به نظر می‌رسد در شرایطی که دشمنان این همه فشار و تبلیغات سوء علیه تشیع انجام می‌دهند، وظیفه مهم ما آن است که میراث ائمه اطهار علیهم السلام را حفظ کنیم. از آنجا که راه ولایت ائمه اطهار علیهم السلام کاملاً روشن و آشکار است، لذا ما باید قدم در راه و مسیر مولا علی (علیه السلام) بگذاریم، البته لازم است در این طریق با مطالعه بیشتر گام برداریم. امیدوارم در سایه ولایت امیرمومنان (علیه السلام) همه ما بتوانیم به وظایف شرعی و دینی خود عمل کنیم و ان شاءالله در پیشگاه پروردگار روسفید باشیم.» انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 247]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها