تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1869119874
بدون نماز، اطلاق ديندار بر شخص مفهوم صحيحى ندارد
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: گفتاری از علامه طهرانی درباره نماز (۱)؛
بدون نماز، اطلاق ديندار بر شخص مفهوم صحيحى ندارد
شناسهٔ خبر: 3032998 - پنجشنبه ۱۵ بهمن ۱۳۹۴ - ۰۹:۵۲
دین و اندیشه > آیین ها و تشکل های مذهبی
سرّ تشريع نماز را بايد اتّصال به خدا دادن دانست و به ماوراء عالم طبيعت راه پيدا نمودن و با ملك الأرباب راز و نياز گفتن. خداوند هر پيغمبرى را كه فرستاده است او را امر به اقامه نماز نموده است. به گزارش خبرنگار مهر، روح دين عبادت و روح عبادت اتّصال به خداست؛ بنابراين در بين جميع عبادات اگر درست بنگريم چون نماز جهت عبادتيّت در او از تمام عبادات قوي تر است، بنابراين نماز بهترين عملى است كه با بجا آوردن آن منظور از تشريع دين به عمل مىآيد. مرحوم علامه آیه الله حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی (ره) در جلد اول کتاب انوارالملكوت ذیل مجلس چهارم در تفسير آيه «وَ أَقيمُوا الصَّلاة وَ لا تَكُونُوا مِنَ الْمُشْرِكين» چنین آورده است: سرّ تشريع نماز اتّصال به خداوند است «وَ أَقيمُوا الصَّلاة وَ لا تَكُونُوا مِنَ الْمُشْرِكين؛ و نماز را بر پا داريد؛ و از مشركين نباشيد! (سوره الرّوم آيه ۳۱) روح دين عبادت و روح عبادت اتّصال به خداست؛ بنابراين در بين جميع عبادات اگر درست بنگريم چون نماز جهت عبادتيّت در او از تمام عبادات قوي تر است، بنابراين نماز بهترين عملى است كه با بجا آوردن آن منظور از تشريع دين به عمل مى آيد. هر يك از عبادات ظاهرى دارد و باطنى؛ در بعضى از آنها جهت ظاهر قوى است مانند جهاد، خمس، صله رحم، انفاق به فقرا كه جنبه مصلحت نوعى و اجتماعى در آنها مراعات شده، و اگر آنها را انسان براى خدا بجاى آورد صحيح و داراى اجر و مزد است. ولى در بين آنها نماز هيچ جنبه ظاهرى و منفعت خارجى شخصى و اجتماعى ندارد و فقط و فقط جنبه عباديّت و اتّصال قوى و انقطاع به خدا در او ملاحظه شده، و از جميع عبادات در اين معنى قوى تر است. كسانى كه براى نماز علل مادّى و منافع شخصى يا اجتماعى تصوّر مى نمايند، از قبيل نظافت و حركت و عدم تجاوز به حقوق مردم و انفاق به فقرا و امثال ذلك بسيار اشتباه مى كنند؛ زيرا اين خواص اختصاص به نماز ندارد و در افعال كثيرى مى توان اين خواص را ولو به زياده از نماز جستجو نمود. سرّ تشريع نماز را بايد اتّصال به خدا دادن دانست و به ماوراء عالم طبيعت راه پيدا نمودن و به ابديّت پيوستن و با ملك الأرباب راز و نياز گفتن. اين نمازي است كه انسان را از فحشاء و منكر باز مى دارد. نماز متجلّى شدن به انوارجمال خدا و متحلّى شدن به أسماء و صفات كريمه اوست نماز متجلّى شدن به انوار جمال خدا و متحلّى شدن به اسماء و صفات كريمه اوست. نماز است كه انسان را از سطح بهيميّت بالا برده، در عالم انسان قرار مى دهد؛ گرچه منافعى ديگر در بر دارد لكن همه آنها ضمنى و تبعى است و آن منافع در مقابل اتّصال بنده به خداوند مانند قطرهاى در مقابل درياست. «كَتَبَ الرِّضا عَلِىُّ بن مُوسى عليه السّلام إلَى مُحَمَّدِ بنِ سِنانٍ فيما كَتَبَ مِن جَوابِ مَسائِلِهِ: أنَّ عِلَّة الصَّلاة أنَّها إقرارٌ بِالرُّبُوبِيَّة لِلَّهِ عَزَّوَجَلَّ، و خَلعُ الأندادِ، و قِيامٌ بَينَ يَدَىِ الجَبّارِ جَلَّ جَلالُهُ بِالذِّلَّة [بِالذُّلِ] و المَسكَنَة و الخُضُوعِ، و الاعتِرافِ و الطَّلَبُ لِلإقالَة مِن سالِفِ الذُّنُوبِ، و وَضعُ الوَجهِ عَلَى الأرضِ كُلَّ يَومٍ إعظامًا لِلَّهِ جَلَّ جَلالُهُ، و أن يَكُونَ ذاكِرًا غَيرَ ناسٍ و لا بَطِرٍ، و يَكُونُ خاشِعًا مُتَذَلِّلًا راغِبًا طالِبًا لِلزِّيادَة فى الدِّينِ و الدُّنيا، مَعَ ما فيهِ مِنَ الإيجابِ و المُداوَمَة عَلَى ذِكرِ اللهِ عَزَّوَجَلَّ بِاللَّيلِ و النَّهارِ، و لِئَلّا يَنسَى العَبدُ سَيِّدَهُ و مُدَبِّرَهُ و خالِقَهُ فَيَبطَرَ و يَطغَى، و يَكُونَ ذَلِكَ فى ذَكَرِهِ لِرَبِّهِ جَلَّ و عَزَّ و قِيامِهِ بَينَ يَدَيهِ زاجِرًا لَهُ عَنِ المَعاصِى و مانِعًا لَهُ مِن أنواعِ الفَسادِ.» (من لا يحضره الفقيه، ج ۱، ص ۲۱۴( «امام رضا عليه السّلام در پاسخ نامه محمّد بن سنان فرمودند: علّت وجوب نماز اقرار به ربوبيّت پروردگار است و نيز انكار امثال او و ايستادن در پيشگاه خداى جبّار در حال ذلّت و مسكنت و خضوع و اعتراف به گناهان و تقاضاى عفو و بخشش و گذاردن صورت بروى زمين در هر روز به پاس عظمت پروردگار جلّ جلاله و در حال ذكر و اشتغال به ياد خدا بودن و عدم نسيان و خود سرى و اينكه خود را خاشع و پست در مقابل خداى تعالى بداند و رغبت و تمنّاى ازدياد دين و دنياى خود را داشته باشد با الزام و تداوم بر ياد خدا در شبانه روز و براى اينكه بنده هيچگاه آقا و تدبير كننده امور و خالق خود را فراموش نكند تا خودسرى و طغيان بر او چيره گردد تا اينكه ياد خدا و وقوف در نزد او، او را از معاصى باز دارد و از انواع فساد مانع گردد.» چون اين معنى معلوم گشت، به پيرو آن معلوم مى شود كه نماز ستون دين است و بدون نماز ديندارى بر شخص مفهوم صحيحى ندارد. در «كافى» و «من لا يحضره الفقيه» روايت كرده اند از زراره عن أبى عبدالله عليه السّلام قال: «قالَ رَسولُ اللهِ صلّى الله عليه و آله و سلّم: مَثَلُ الصَّلاة مَثَلُ عَمُودِ الفُسطاطِ، إذا ثَبَتَ العَمُودُ نَفَعَتِ الأطنابُ و الأوتادُ و الغِشاءُ، و إذا انكَسَرَ العَمُودُ لَم يَنفَعْ طُنُبٌ و لا وَتِدٌ و لا غِشاءٌ.» (الكافى، ج ۳، ص ۲۶۶) «امام صادق عليه السّلام فرمود: رسول خدا صلّى الله عليه و آله و سلّم فرمودند: نماز مانند عمود خيمه است وقتى عمود پا برجاست ريسمان ها و ميخ ها و پرده خيمه مفيد واقع مى شوند و وقتى كه عمود شكسته شود ديگر نه ريسمان ها و نه ميخ ها و نه پرده فایده اى نخواهند داشت.» همه پيامبران سفارش به اقامه نماز شده اند چون نماز حقيقت و ستون دين است لذا خداوند هر پيغمبرى را كه فرستاده است او را امر به اقامه نماز نموده است؛ ( در نبوت لقمان خلاف است؛ بعضى از اخبار دلالت بر نبوّت دارد و بعضى دلالت بر جلالت قدر او فقط دون نبوّت.) حضرت لقمان. مى فرمايد: «يا بُنَىَّ أَقِمِ الصَّلاة وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَ انْهَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ اصْبِرْ عَلى ما أَصابَكَ إِنَّ ذلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ. (سوره لقمان آيه ۱۷) «اى فرزند عزيزم، نماز را به پا دار و امر به معروف و نهى از منكر كن و (بر اين كار از مردم نادان) هر آزار بينى، صبر پيش گير، كه اين نشانهاى از عزم ثابت (مردم بلند همّت) در امور عالم است.» و درباره حضرت مسيح بن مريم نقل از آن حضرت مى كند كه مى فرمايد: « قالَ إِنِّى عَبْدُ اللَّهِ آتانِىَ الْكِتابَ وَ جَعَلَنى نَبِيًّا وَ جَعَلَنى مُبارَكاً أَيْنَ ما كُنْتُ وَ أَوْصانى بِالصَّلاة وَ الزَّكاة ما دُمْتُ حَيًّا.» (سوره مريم آيه ۳۰ ) «آن طفل (به امر خدا به زبان آمد و) گفت: همانا من بنده خاص خدايم كه مرا كتاب آسمانى و شرف نبوّت عطا فرمود و مرا هر كجا كه باشم مايه بركت (و رحمت) گردانيد و خداوند مرا سفارش به نماز و زكات نمود تا مادامى كه زنده هستم.» ملاحظه مى شود كه حضرت مسيح تصريح مى كند كه خدا سفارش نماز را به من نموده است در تمام مدّتى كه من حيات دارم، كأنّه نماز از وظائف حتميّه اي است كه ابداً از شخص زنده برداشته نمى شود. رواياتى از أهل بيت سلام الله عليهم أجمعين وارد است كه: الصَّلاة لا تُترَكُ بِحالٍ؛ يا آنكه الصَّلاة لا تَسقُطُ بِحالٍ. و در شريعت اسلام در هيچ لحظه از لحظات انسان مكلّف، نماز از او به عذرى از أعذار ساقط نخواهد شد. و درباره حضرت موسى بن عمران وارد است كه حضرت ربّ العزّة به او خطاب نموده، مى فرمايد: «إِنِّى أَنَا رَبُّكَ فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً* وَ أَنَا اخْتَرْتُكَ فَاسْتَمِعْ لِما يُوحى* إِنَّنى أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنى وَ أَقِمِ الصَّلاة لِذِكْرى» (سوره طه آيات ۱۲الى ۱۴) «من هستم تحقيقاً پروردگار تو! پس دو نعل خود را از پا بيرون كن! تو اينك در وادى مقدّسى كه نام آن وادى طوى است مى باشى. و من تو را (به رسالت خود) برگزيدم، در اين صورت به سخن وحى گوش فرا ده. منم خداى يكتا كه هيچ خدايى جز من نيست، پس مرا (به يگانگى) بپرست و نماز را مخصوصاً براى ياد من بپادار.» در اين آيه خداوند تعليل وجوب نماز را به ذكر خود مى فرمايد؛ يعنى براى آنكه به ياد من باشى بايد إقامه نماز بنمائى. و راجع به حضرت ابراهيم عليه الصلاة و السّلام در دعاى آن حضرت به پروردگار مى فرمايد: «رَبَّنا إِنِّى أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتى بِوادٍ غَيْرِ ذى زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنا لِيُقيمُوا الصَّلاة فَاجْعَلْ أَفْئِدَة مِنَ النَّاسِ تَهْوى إِلَيْهِمْ وَ ارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَراتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُون.» (سوره إبراهيم آيه ۳۷) «پروردگارا، من برخى از ذرّيّه و فرزندان خود را به وادى بى كشت و زرعى نزد بيت الحرام تو مسكن دادم، پروردگارا، تا نماز را به پا دارند، پس تو دلهايى از مردمان را به سوى آنها مايل گردان و به انواع ثمرات آنها را روزى ده، باشد كه شكر تو به جاى آرند.» تا مى رسد به آيه ۴۰ كه مى فرمايد: «رَبِّ اجْعَلْنى مُقيمَ الصَّلاة وَ مِنْ ذُرِّيَّتى رَبَّنا وَ تَقَبَّلْ دُعاء؛ پروردگارا، مرا و از ذرّيّهام نيز كسانى را نمازگزار گردان، و بار الها دعاى مرا بپذير.» معلوم مى شود كه اقامه نماز بهترين امر خيرى بوده است كه حضرت ابراهيم براى خود و ذريّه خود تقاضا نموده است. و باز دعا نموده و مى گويد: خداى ما! اين دعاى مرا به مرحله اجابت برسان! و راجع به حضرت اسماعيل- على نبيّنا و آله و عليه السّلام- مىفرمايد: «وَ اذْكُرْ فِى الْكِتابِ إِسْماعيلَ إِنَّهُ كانَ صادِقَ الْوَعْدِ وَ كانَ رَسُولًا نَبِيًّا* وَ كانَ يَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصَّلاة وَ الزَّكاة وَ كانَ عِنْدَ رَبِّهِ مَرْضِيًّا.» ( سوره مريم آيات ۵۴ و ۵۵) «و ياد بياور در كتاب اسماعيل را كه حقّاً او در وعده خود، صادق بود. و حالش چنين بود كه اهل خود را به نماز و زكات امر مى كرد؛ و او در نزد پروردگارش پسنديده بود.» در اين آيه مباركه ملاحظه مى شود كه خداوند در مقام تعريف و تمجيد از حضرت اسماعيل بهترين فعلش را بيان مى كند؛ و او آنكه اهل خود را امر به نماز و زكات مى نموده است. و در سوره انبياء كه حالات حضرت ابراهيم و حضرت لوط و اسحاق و يعقوب را نقل مى كند، سپس مى فرمايد: «وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّة يَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ وَ إِقامَ الصَّلاة وَ إيتاءَ الزَّكاة وَ كانُوا لَنا عابِدين.» (سوره أنبياء آيه ۷۳) «ما آنها را ائمّه اى قرار داديم كه هدايت مى كنند به امر ما، و ما نفس فعل خيرات و إقامه صلاة و إيتاء زكات را به آنها وحى كرديم و اينان از عبادت كنندگان براى ما بودند.» و راجع به حضرت خاتم النبيّين محمّد بن عبدالله صلّى الله عليه و آله و سلّم مى فرمايد: «وَ لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلى ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ زَهْرَة الْحَياة الدُّنْيا لِنَفْتِنَهُمْ فيهِ وَ رِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَ أَبْقى* وَ أْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلاة وَ اصْطَبِرْ عَلَيْها لا نَسْئَلُكَ رِزْقاً نَحْنُ نَرْزُقُكَ وَ الْعاقِبَة لِلتَّقْوى.( سوره طه آيات ۱۳۱ و ۱۳۲) «و هرگز به متاع ناچيزى كه به قومى از آنان (قومى كافر و جاهل) در جلوه حيات دنياى فانى براى امتحان داده ايم چشم آرزو مگشا، و رزق خداى تو بسيار بهتر و پاينده تر است. و امر كن اهلت را به نماز و در آن پافشارى كن! ما از تو روزى (كسى را) نمى طلبيم بلكه ما به تو (و ديگران) روزى مى دهيم، و عاقبت نيكو مخصوص (اهل) پرهيزكارى و تقواست.» در اين آيه شريفه خدا پيغمبرش را امر مى كند كه اهلش را امر به نماز كند، و در اين امر بسيار پافشارى و ايستادگى نمايد. منبع: انوار الملکوت ج ۱/ تالیف: علامه آیه الله حاج سید محمد حسین حسینی طهرانی /مقدمه و ترجمه: سید محمد محسن حسینی طهرانی / ناشر: مکتب وحی
لینک را کپی کنید انوار الملکوت
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 63]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها