محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840740993
نور لیزر روی پرده نقره ای؛ بزرگ ترین انقلاب در صنعت سینما
واضح آرشیو وب فارسی:ماهنامه شبکه: آخرین باری که در سالن سینما به تماشای یک فیلم نشسته اید، کی بوده است؟ سه ماه پیش؟ یک سال پیش؟ طولانی تر از این؟ مشکل همین جا است. صنعت فیلم در میان مهم ترین کسب وکارها جای دارد. طبق آمار انجمن فیلم امریکا، در سال 2012، فقط فیلم های ساخته شده در ایالات متحده 34.7 میلیارد دلار در گیشه جهانی فروش داشته اند. با این حال، این صنعت در معرض تهدید جریان نگران کننده ای قرار دارد: افراد بیش تر و بیش تری به تماشای فیلم ها در لپ تاپ، تبلت و اسمارت فون می پردازند. در کشورهای غنی، اغلب خانه های طبقه متوسط به تلویزیون هایدر چنین وضعیتی صنعت سینما با استفاده از فناوری با تهدیدهای جدید می جنگد. در سال های اخیر تلاش زیادی انجام شده تا تجربه تماشای فیلم در سالن سینما، تجربه ای متفاوت و برتر از تماشای فیلم در خانه یا روی صفحات کوچک باشد. سیستم های جدید در ادامه تلاش های موجود اتفاق می افتند؛ تلاش هایی همچون رشد مدوام فیلم های سه بعدی، مهاجرت تدریجی به فیلم هایی با نرخ فریم بالاتر، تفکیک پذیری بیش تر، کنتراست عمیق و حتی مجموعه رنگی بسیار گسترده تر. نتیجه این که در سه تا چهار سال آینده شاهد مهم ترین و سریع ترین تحول ها در صنعت سینما خواهیم بود. برای نخستین بار، رهبران صنعت همگی توافق کرده اند که باید فراتر از ویژگی های آشنا ولی محدود فیلم های سنتی رفت و امکانات خیره کننده فیلم های کاملاً دیجیتال را در آغوش گرفت. در پایان این دوره گذار، پارامترهای بصری فیلم ها برای نخستین بار به توانایی هایی سیستم بصری انسان نزدیک می شوند. این انقلاب فناورانه از برخی دگرگونی های بنیادی در پروژکتورهای سینما ناشی می شود. سالن های سینما حرکت به سوی پروژکتورهای دیجیتال را از سال 2000 آغاز کرده اند، ولی این پروژکتورها همچنان به یک فناوری 60 ساله وابسته هستند: لامپ های قوس الکتریکی زنون که روشنایی آن ها به مرور زمان کاهش پیدا می کند. علاوه بر این، حتی نمونه های جدید این دستگاه ها نیز از پس نیازهای فیلم های سه بعدی برنمی آیند، به خصوص در صفحه های بزرگ تر. در پروژکتورهای آینده، لیزرها جایگزین لامپ ها خواهند شد. در واقع، انقلاب از هم اکنون آغاز شده است. فیلم «هوگو» ساخته مارتین اسکورسیزی نخستین فیلم بلندی بود که در سپتامبر 2012 با استفاده از پروژکتورهای لیزری به نمایش درآمد. این فیلم انتخاب مناسبی بود؛ زیرا به نوعی تجلیل از فیلم های ابتدایی تاریخ سینما به حساب می آمد. کریستی دیجیتال سیستمز، بزرگ ترین تأمین کننده پروژکتورهای سینمایی است که در International Broadcasting Convention به این دست آورد رسید. سالن های سینما در ایالات متحده، ایتالیا و استرالیا طی چند ماه آینده شروع به نصب پروژکتورهای مبتنی بر لیزر خواهند کرد. همین حالا نیز فروش یک سری دستگاه اعلام شده است. کریستی که مقر آن در کالیفرنیا قرار دارد، نخستین پروژکتور لیزری خود را به سالن تاریخی Seattle Cinerama Theater فروخته است که صاحب آن پل الن، یکی از بنیان گذاران مایکروسافت است. آی مکس، تشکیلات پیش روی صفحات نمایش بزرگ نیز اعلام کرده که چند قرارداد برای تبدیل پروژکتورهای 70 میلی متری خود به پروژکتورهای لیزری بسته است. این سیستم ها قرار است در نیمه دوم سال جاری عرضه شوند. NEC Display Solutions که سازنده دیگر پروژکتور است، در کنفرانس ShowEast در ماه اکتبر یک دستگاه مبتنی بر لیزر را برای صفحه های کوچک تر معرفی کرد. شرکت بارکو در کوتررایکِ بلژیک و سونی، یکی از بازیگران مهم صنعت پروژکتورهای سینمایی، شرکت های دیگری هستند که اعلام کرده اند تا پایان سال جاری یا در سال آینده مدل هایی مجهز به لیزر را معرفی خواهند کرد. شرکت امریکایی Laser Light Engines ما نیز روی یک کیت به روزکننده کار می کند که به متخصصان فن اجازه می دهد لامپ پروژکتورهای دیجیتال موجود را با یک سیستم نوردهی لیزری جایگزین کنند. در حال حاضر، در دنیا بیش از صد هزار سالن سینمای مجهز به پروژکتور دیجیتال وجود دارد. در چشم انداز وسیع تر، این پروژکتورهای جدید بخشی از یک سازوکار استاندارد جهانی خواهند بود که برای ضبط، رمزنگاری، توزیع و نمایش محتوای سینمایی دیجیتال طراحی شده است. صنعت سینما در دنیا بیش از یک دهه به دنبال استانداردی بین المللی برای هدایت گذار از فیلم 35 میلی متری به دیجیتال شد. در سال 2002، هفت استودیوی اصلی هالیوود یک کنسرسیوم با نام Digital Cinema Initiative تشکیل دادند که هدف آن فقط این امر بود. آن ها تا سال 2007 موفق به دست یابی به توافق نشدند. در آن سال، نخستین نسخه از استاندارد DC28 اعلام شد. آخرین نسخه از این استاندارد مشخص می کند پروژکتورهای آینده چگونه فیلم ها را نمایش خواهند داد؛ فیلم هایی که به شکل نفس گیری از نمونه های امروزی زنده تر و واضح تر خواهند بود. اما این پروژکتورها چگونه کار می کنند؟ ساز و کار یک پروژکتور سینمایی معمولی هزینه ای بین 40 تا 80 هزار دلار دارد که شامل اجزای مربوط به ویدیو، صوت و امنیت می شود. یک فیلم معمولی دو ساعته نیز در یک فایل فشرده 150 تا 200 گیگابایتی جا می گیرد که شامل تصویر رمزنگاری شده، صوت و داده های دیگر است. یک پروژکتور باید کاری بیش از تبدیل این داده به یک سری تصاویر رنگی و تاباندن آن با نرخ 24 فریم در ثانیه به پرده انجام دهد. همچنین، این دستگاه باید توانایی دانلود داده فیلم را نیز داشته باشد که به صورت رمزنگاری شده از سوی استودیو برای سالن ها ارسال می شود. مرسوم ترین روش ارسال داده، ارسال روی یک درایو هارددیسک است که توسط شرکت هایی مانند فدِکس به دست گیرنده می رسد. فایل دیجیتال در سالن سینما روی یک سرور بارگذاری می شود. سرور باید فایل را به صورت امن ذخیره و پروژکتور نیز باید آن را رمزگشایی و برای نمایش پردازش کند. علاوه بر این، پروژکتور باید یک خروجی همگام برای انواع سیستم های صوتی دیجیتال چندکاناله فراهم کند و همچنین از پس ویژگی هایی مانند زیرنویس برآید. در قلب یک پروژکتور دیجیتال چیزی قرار دارد که بلوک تصویر خوانده می شود. این قطعه از ترکیب نوری پیچیده ای از منشورها و فیلترها تشکیل شده است، به اضافه سه تراشه ترکیب کننده نور که برای اجزای تصویری قرمز، سبز و آبی درنظر گرفته شده است. در عمل، ترکیب نوری یک پرتو روشن از نور سفید را می گیرد و آن را به پرتوهای قرمز، سبز و آبی تقسیم می کند. هر پرتو رنگی دارای پهنای باند طیفی 40 تا 60 نانومتر است و تراشه مخصوص به خود را نوررسانی می کند که تراشه نیز درمی یابد برای هر پیکسل از هر فریم چه میزان نور به پرده تابانده می شود. تراشه های مذکور بر اساس یکی از این دو فناوری رقیب ساخته می شوند: ابزار ریزآینه دیجیتال یا DMD (سرنام Digital Micromirror Device) از شرکت تگزاس انسترومنتز و کریستال مایع روی سیلیکون یا LCoS (سرنام Liquid Crystal on Silicon) از شرکت سونی. تراشه DMD میلیون ها آینه ریز دارد که برای انعکاس نور تغییر زاویه می دهند و میلیون ها اشعه ریز ایجاد می کنند که هر کدام از آن ها یک پیکسل در تصویر را به نمایش می گذارد. زمان بندی تغییر زاویه آینه ها، حجم نور تابیده شده برای هر پیکسل را در فریم مربوطه کنترل می کند. در مقابل، LCoS از یک دریچه کریستال مایع برای تنظیم حجم نوری استفاده می کند که در هر فریم روی تراشه منعکس می شود. مهم است که هر دو تراشه کنترل کننده نور به انعکاس وابسته هستند؛ زیرا به آن معنا است که امکان خنک سازی پشت این تراشه ها چه به وسیله مایع و چه با استفاده از جریان هوا وجود دارد. هر دو تراشه مذکور می توانند رنگ های مختلف را در 4096 سطح روشنایی مختلف در هر پیکسل بتابانند که دقت آن 12 بیت یا در کل 36 بیت برای سه رنگ اصلی به حساب می آید. بنابراین، رقم کلی ترکیب های ممکن در سه رنگ اصلی 4096 یا 7/68 میلیارد رنگ می شود. تراشه های TI در پروژکتورهای بارکو، کریستی دیجیتال و NEC به کار می رود، در حالی که تراشه های سونی به طور اختصاصی در پروژکتورهای سونی استفاده می شوند. TI تراشه هایی با دو تفکیک پذیری متفاوت 108×2048 (2K) و 2160×4096 (4K) تولید می کند، ولی سونی فقط تفکیک پذیری 4K را عرضه می کند. نورهای کم جان در چنین شرایطی، چه نیازی به فناوری جدید وجود دارد؟ نخست به دلیل تصاویر سه بعدی. تا اواخر دهه 2000، گروه های مختلفی که درگیر Digital Cinema Initiative بودند (از جمله استودیوها، صاحبان سالن های سینما و تولیدکنندگان پروژکتور) به شکل قاعده مندی به سمت یک سیستم حرکت می کردند که یک کیفیت قابل قبول تصویری را در کنار هزینه توزیع کم تر فراهم کند. استودیوها و تولیدکنندگان دو نمونه نخست از سیستم های سه بعدی را در سال 2005 در تعداد کمی از سالن ها به آزمایش گذاشتند. هدف آن ها ارزیابی واکنش مشتری و تبلیغ توانایی جدید بود. این سیستم های نخست که خارج از Digital Cinema Initiative توسعه یافته بودند، تصاویری تولید می کردند که در مقایسه با فیلم های دوبعدی تیره و تار بودند و در ابتدا محبوبیت چندانی نداشتند. سپس در دسامبر سال 2009 فیلم «آواتار» از راه رسید. فیلم رکوردشکن جیمز کامرون توانایی سینمای سه بعدی را در شگفت زده کردن مخاطب، به شکل قانع کننده ای به نمایش گذاشت و باعث افزایش بلیت سینماها شد. در نهایت، صاحبان سالن هایی که هنوز به قافله دیجیتال نپیوسته بودند، انگیزه مالی کافی برای کوچ به دیجیتال پیدا کردند. معرفی سه بعدی بدون برنامه ریزی و کنترل نشده اتفاق افتاد. این اتفاق به نوعی غرب وحشی فناورانه تبدیل شد؛ کارزاری که استودیوها را در مقابل فروشندگان سیستم های سه بعدی قرار داد. در این کارزار، استودیوها به فکر رعایت برنامه های اکران خود بودند و فروشندگان پروژکتورها هم برای تعیین استانداردهای کیفیت تصویر و روشنایی تلاش می کردند. پول در مقابل کیفیت برنده شد. پس از «آواتار»، این سیستم های سه بعدی بهبودیافته به عنوان راه کارهایی جا افتادند که فقط نمره قبولی را می گیرند و نه نمره کامل. مشکل این جا است که فیلم های سه بعدی روی هر صفحه ای به جز صفحات کوچک، بیش از حد تاریک به نظر می رسند. یکی از دلایل این امر این است که لامپ های قوسی زنون که در پروژکتورهای امروزی استفاده می شوند، به مرور زمان روشنایی خود را از دست می دهند. روشن ترین پروژکتورهای دیجیتال توانایی تاباندن 30,000 لومن را با یک لامپ نو دارند. اما این رقم پس از 200 ساعت کار کردن به 22,000 لومن و پس از 800 ساعت به 15,000 لومن می رسد. علاوه بر این، فناوری سه بعدی خود به نور بیش تری نیاز دارد. یک پروژکتور سه بعدی، برای چشم چپ و راست دو زاویه متفاوت از یک صحنه را به نمایش درمی آورد. برای نمایش هم زمان این دو فریم متفاوت با یک پروژکتور دو راه وجود دارد، می توان آن ها را از نظر زمانی یا فضایی جدا کرد. پروژکتورهای مجهز به تراشه TI روش نخست و پروژکتورهای سونی روش دوم را به کار می گیرند. سیستمی که برای تراشه های TI توسعه داده شده به طور معمول تصاویر چشم چپ و راست را به طور متناوب ارائه می دهد. این سیستم، برای آن که حرکات را به نرمی به نمایش درآورد، سه تصویر جداگانه را در هر فریم می تاباند، یعنی در عرض یک بیست و چهارم ثانیه. تصاویر چشم چپ و راست با قطبش های متفاوت تابیده می شوند. در اصل، در یک پرتو نور قطبی شده خطی، امواج الکترومغناطیسی در یک سطح واحد مرتعش می شوند. قطبش های متفاوت به این معنا است که سطوح در یک زوایه معنادار با هم قرار دارند که معمولاً 90 درجه است. سازوکار قطبشی در ساختار یک پروژکتور سه بعدی مدور است، ولی این پدیده در ایجاد تمایز میان دو پرتو نور نیز کارآمد است. در پروژکتور، قطبش های متناوب با استفاده از یک فیلتر الکترو اپتیکال به دست می آید که از یک قطبش به دیگری سوییچ می کند و هر تصویر نیز فلاش می زند. هم زمان، تماشاگر نیز یک عینک با فیلترهای قطبشی متناظر به چشم دارد؛ بنابراین، تصویر مناسب به هر چشم می رسد. هر ثانیه 24 فریم است که پروژکتور در هر فریم شش تصویر (سه تصویر برای چشم راست و سه تا برای چشم چپ) به نمایش درمی آورد که می شود 144 فلاش در هر ثانیه. در رویکرد سونی، هر دو زاویه به صورت هم زمان و روی یک صفحه یکسان نمایش داده می شوند. تلفیق کننده های نوری سونی نمی توانند با نرخ 144 تصویر در هر ثانیه فلاش بزنند. بنابراین، سونی تراشه 4K را به دو جزء 2K زیرمجموعه تقسیم می کند؛ یکی برای تصاویر چشم چپ و دیگری هم برای راست. در این سیستم سه بعدی تصاویر چشم چپ و راست عرض 2K و طول 0.8K دارند. پروژکتور سه بعدی سونی دو لنز دارد و جلو هر کدام یک فیلتر قطبشی وجود دارد. تصاویر تابیده شده چشم چپ از میان یک لنز و تصاویر چشم راست نیز از میان دیگری عبور می کند. سپس، دو تصویر به یک صفحه منتقل می شوند و آن جا با یکدیگر انطباق می یابند. این جا هم تماشاگر همانند سیستم TI یک عینک با لنزهای قطبشی متناظر به چشم می زند. هر دو رویکرد، نه فقط در فیلترهای قطبشی، بلکه در تلفیق کننده های نوری مقدار زیادی نور هدر می دهند. به عنوان مثال، تماشاگری که فیلم سه بعدی تابیده شده با استفاده از تراشه های TI را تماشا می کند، درنظر بگیرید: هر چشم کمی کم تر از نیمی از مواقع نور را می بیند. در سیستم سونی نیز لامپ داخل پروژکتور کل تراشه تلفیق کننده نوری را روشن می کند، ولی پروژکتور کم تر از نیمی از مساحت تراشه را برای نوردهی به صفحه مورد استفاده قرار می دهد؛ یعنی، 50 درصد کاهش نور. در مجموع، از دست رفتگی نور در پروژکتور، با احتساب فیلترهای قطبشی حدود 75 درصد است. سپس 20 درصد از آن چه باقی مانده در عینک تماشاچی از دست می رود. پس اتلاف کلی به حدود 80 درصد می رسد. حتی انعکاسی ترین پرده ها هم نمی توانند چنین اتلافی را جبران کنند. علاوه بر این، به یاد داشته باشید که لامپ به مرور زمان دچار زوال می شود. بنابراین، عجیب نیست که شاهد کاهش محبوبیت سه بعدی باشیم، البته با وجود استثنایی همچون فیلم «جاذبه» (که بیش تر اوقات صفحه را با سیاهی فضا پر می کرد که این خود باعث می شود تیرگی صفحه کم تر به چشم بیاید). لیزرها از راه می رسند چرا لامپ های زنون روشن تر نسازیم؟ پاسخ خلاصه این است؛ زیرا کمکی نمی کند. لامپ های پروژکتور همانند هر لامپی نور را در تمام جهات پرتاب می کنند. سپس، این نور سفید باید به سه باند آبی، سبز و قرمز تقسیم شود که روی تراشه های تلفیق کننده نور درون پروژکتور متمرکز می شوند. قطر این تراشه ها فقط 17.5 یا 35 میلی متر است. برای روشن تر ساختن یک لامپ قوسی، خود لامپ همراه قوسی که نور می سازد، باید از نظر فیزیکی بزرگ تر شود. بزرگ تر کردن قوس باعث می شود متمرکز کردن نور آن روی تراشه دشوارتر شود. به معنای دیگر، هم اکنون از نظر بیرون کشیدن نور بیش تر از لامپ های قوسی به سرحد ممکن رسیده ایم. لیزرها چنین محدودیتی ندارند. تمام قوای آن ها به راحتی روی یک محدوده کوچک متمرکز می شود و در عمل تمام این قدرت نیز مورد استفاده قرار می گیرد. این مورد درباره نور سفید صدق نمی کند: پس از جدا شدن پرتوهای نوری با سه رنگ اصلی از نور قوسی، بقیه طیف نوری مریی به اضافه کلی تشعشع ماورای بنفش و مادون قرمز هدر می رود. این هدر رفتگی هم داخل پروژکتور اتفاق می افتد که در نتیجه مقادیر زیادی حرارت منتشر می شود. لیزرها مزایای دیگری نیز دارند. آن ها از نظر الکتریکی بهره وری بالایی دارند. عمر آن ها 20 تا 50 هزار ساعت است، خروجی تقریباً پایدار دارند و بسیار قابل کنترل هستند. علاوه بر این، ازآن جاکه لیزرها کوچک هستند و حرارت زیادی تولید نمی کنند، می توان آن ها را در فضایی کوچک سرهم و جایگزین لامپ های زنون در پروژکتور موجود کرد. این ملاحظات مدت ها است که سازندگان پروژکتور را وسوسه کرده است. حضور فناوری لیزر نیز به بیش از یک دهه پیش بازمی گردد، زمانی که شرکت های امریکایی و آلمانی به توسعه لیزرهایی برای استفاده در شبیه سازهای پرواز مخصوص آموزش خلبانی پرداختند. پیتر مولتن، یکی از اعضای IEEE Life همراه نگارنده این مقاله شرکتی با نام Laser Light Engines تأسیس کرد. این شرکت با هدف تجاری کردن سیستم لیزری تأسیس شد که مولتن برای آزمایشگاه پژوهشی نیروی هوایی امریکا توسعه داده بود. این سیستم از دیودهای لیزری مادون قرمز برای تأمین یک کریستال لیزری استفاده و کریستال خود یک پرتو لیزری مادون قرمز دیگر تولید می کرد. پرتو مذکور نیز به یک سری کریستال های نوری غیرخطی وارد می شد که مادون قرمز را به پرتوهای قرمز، سبز و آبی تبدیل می کرد. امروزه شرکت از مجموعه ای از دیودهای لیزری نیمه رسانا برای تولید پرتوهای لیزری قرمز و آبی استفاده می کند. پرتو قرمز با استفاده از دیودهای مبتنی بر آرسنید گالیوم با ورقه های مخصوص (Quantum Well) فسفید ایندیم گالیوم آلومینیوم تولید می شود. آبی هم دیودهای نیترید گالیوم است، به اضافه ورقه های نیترید گالیوم ایندیم. پرتو سبز از یک لیزر پرقدرت با فرکانس دوبرابر شده و تقویت شده با دیود می آید. البته ابتدا بعید به نظر می رسید که لیزرها در راه پیش رفت باشند. بزرگ ترین مشکل آن ها یک تصویر ساختگی لزران بود که جلوه لکه ای خوانده می شد. پروژکتورهای لیزری نخستین به جای یک تکه از رنگ یکنواخت با روشنایی یکپارچه، تصاویری با نور متغیر تولید می کردند که رقصان به نظر می رسیدند، به خصوص اگر تماشاچی سر خود را حرکت می داد. جلوه لکه ای به این دلیل اتفاق می افتد که بافت بیش تر پرده های نمایش فیلم در حدود طول موج نور مریی قرار دارد. بنابراین، تشعشع های لیزری که از صفحه منعکس می شوند، به شکل مخربی با یکدیگر برخورد دارند. پروژکتور در ابتدای امر در این زمینه کارآمد به نظر نمی رسید تا این که شرکت Laser Light Engines در شهر سالم ایالت اورگان، مشکل جلوه لکه ای را در سال 2010 حل کرد. این شرکت چند راه کار را توسعه داد و یکی از همان ها را به عنوان راه کار نهایی انتخاب کرد. در راه کار پهنای باند طیفی پرتوهای قرمز، سبز و آبی تا حد جلوگیری از جلوه لکه ای گسترده می شود. شرکت مذکور برای این کار از یک فرآیند نوری غیرخطی اختصاصی استفاده می کند که به شکل ثمربخشی چسبندگی پرتو لیزری را کاهش می دهد و پهنای باند پرتوهای رنگی را از 0.1 نانومتر به 10 تا 30 نانومتر می رساند. پس از حل شدن مشکل جلوه لکه ای، چالش ها عمومی تر شدند: ارائه 600 وات انرژی کلی لیزری و هم زمان دستیابی به ارقام مورد نظر در زمینه عمر مفید، بهره وری انرژی و قیمت. این اهداف به ترتیب عبارت بودند از 50 هزار ساعت یا 10 سال، ده لومن در ازای هر وات و هزینه ای کم تر از پروژکتور لامپی به اضافه لامپ هایی که در طول عمر دستگاه لازم می شوند (هزینه هر لامپ هزار دلار است). Laser Light Engines به دست یابی همه این ارقام نزدیک است. هدف آخر دشوارترین مورد خواهد بود، ولی اطمینان دارم که طی 3 تا 5 سال آینده به دست خواهد آمد. امروزه همه سازندگان پروژکتور در راه ساختن سیستم های لیزری به Laser Light Engines پیوسته اند. روشن ترین این نمونه ها توانایی تاباندن 000/70 لومن را دارد؛ یعنی، چند برابر یک پروژکتور لامپ قوسی. این میزان روشنایی بیش از مقدار مورد نیاز برای جبران نور از دست رفته در سیستم سه بعدی است. Laser Light Engines و NEC در نوامبر گذشته، پروژکتورهایی را با این منبع نوری جدید در ساختمان تکنی کالر در بربانک کالیفرنیا به نمایش گذاشتند. علاوه بر فیلم های سه بعدی، فیلم های دوبعدی نیز از این روشنایی بیش تر بهره مند خواهند شد. به دلیل این که روشنایی بیش تر به معنای بخش گسترده تری از تابندگی خواهد بود، از نور خورشید گرفته تا سیاه مطلق. ولی متخصصان نرم افزاری باید برای بهره برداری از این بخش گسترده وارد عمل شوند و تعداد سطوح رمزگذاری دیجیتال را میان پیکسل های روشن و تیره بیش تر کنند تا تبدیل تدریجی در این محدوده گسترده تر به نرمی انجام شود. این افزایش در «عمق بیت» در هر پیکسل نیازمند یک افزایش بزرگ در پهنای باند دیجیتال خواهد بود، ولی ارزشش را خواهد داشت. امروزه، فیلم ها حتی به میزان کنتراست طبیعی که چشم انسان می تواند ببیند، نزدیک هم نشده اند. تکامل ضروری سینمای دیجیتال و پروژکتورهای لیزری در طولانی مدت بسیار فراتر از مرزهای فیلم سنتی خواهند رفت. پروژکتورهای لامپی امروزی توانایی تولید 40 درصد از رنگ هایی را دارند که چشم انسان می بیند، در حالی که پروژکتورهای لیزری می توانند 40 درصد از این محدوده را تولید کنند. نوردهی لیزری رنگ های غنی تری نیز تولید می کند؛ زیرا پرتوهای این دستگاه ها به شکل طبیعی متمرکزتر از نور فیلتر شده لامپ است. این پالت بزرگ تر، روشن تر و غنی تر به فیلم هایی تبدیل می شود که از هر آن چه امروز ممکن است، زنده تر خواهد بود. چنین مزیتی به آسانی به دست نمی آید. رنگ های بیش تر نیازمند تغییرهای متناسب در استانداردهای جهانی خواهد بود، ولی این مسئله بدون جدل فراوان درباره گستردگی این تغییرات اتفاق نخواهد افتاد. رنگ های بیش تر به بیت های بیش تر نیاز خواهد داشت که این امر به معنای نیاز به پهنای باند بیش تر پیش و بعد از ورود داده به پروژکتور خواهد بود. کنتراست بیش تر و رندرینگ رنگ فقط عواملی نیستند که باعث افزایش حجم فایل فیلم می شوند. کارگردانان شروع به استفاده از نرخ فریم بالاتر از 24 فریم در ثانیه کرده اند؛ یعنی، همان استانداردی که از سال 1927 تاکنون مرسوم است. پیتر جکسون فیلم «هابیت: یک ماجرای غیرمنتظره» و فیلم بعدی اش را با نرخ 48 فریم در ثانیه تصویر برداری کرد. نرخ فریم یک فیلم تأثیر بزرگی در چگونگی دیده شدن حرکت ها و همچنین کنتراست و تفکیک پذیری می گذارد. همچنین، نرخ فریم بیش تر اجازه می دهد سوژه هایی که حرکت سریع دارند واضح دیده شوند و جلوه ناواضحی که به هنگام حرکت دوربین یا سوژه به وجود می آید، از بین می برد. ولی همانند محدوده پویایی بیش تر، این جا هم بهایی باید پرداخت. نمایش فریم های بیش تر در هر ثانیه علاوه بر حجم داده های فیلم، نرخ انتقال داده به هنگام پخش فیلم را نیز افزایش می دهد. علاوه بر این موارد، یکی دیگر از احتمال ها برای فیلم های آینده افزایش تفکیک پذیری فضایی یا تعداد پیکسل ها در هر صحنه است. این تفکیک پذیری در هر دو روش DMD و LCoS توسط فناوری مدولاتور نور فضایی محدود شده است. امروزه بیش تر سالن ها فیلم ها را با تفکیک پذیری 2K (2،211،840 پیکسل در هر فریم) نمایش می دهند. برخی تهیه کنندگان مایل هستند شاهد مهاجرت به 4K (8،847،360 پیکسل در هر فریم) باشند. در هر حال، در صورت دوبرابر شدن تفکیک پذیری داده فشرده نشده با ضریب 4 افزایش می یابد. بنابراین، همچنان با عبارت «پهنای باند بیش تر، لطفا!» مواجه هستیم. در نهایت، از همه این موارد چه نتیجه ای می توان گرفت؟ اگر بخواهید یک فیلم دو ساعته با محدوده رنگی گسترده به صورت 4K و با 48 فریم در ثانیه بسازید، فایل خام این فیلم به بیش از 15 ترابایت فضا نیاز خواهد داشت. برای مقایسه می توانید درنظر داشته باشید که حجم کل داده های ارسال شده در ایالات متحده طی یک سال 6/10 ترابایت برآورد می شود. همه این پارامترها روشنایی، محدوده رنگی، نرخ فریم و حتی نرخ هماهنگ با لیزر به صورت مستقل در پروژکتورهای آینده قابل تنظیم خواهند بود. این قابلیت کنترل باعث می شود پروژکتورها چندکاربردی شوند و بتوانند سطوح مختلفی از کیفیت را به نمایش بگذارند. این فرآیند که به هنگام نمایش فیلم و بی درنگ قابل انجام است، به کاربر اطمینان می دهد که بالاترین کیفیت با توجه به داده ورودی نمایش داده می شود. این توسعه ها به ناچار سالن های سینما را تغییر خواهد داد. در حال حاضر، تعدادی هِد یا «سر پروژکتور» طراحی شده اند که منبع نوری داخل آن ها نیست و فقط مدولاتورهای نوری فضایی و اپتیک هایی که تصویر متحرک را ایجاد و روی صفحه فکوس می کند در آن وجود دارند. این سرهای پروژکتور با اتصال کابل فیبر نوری می توانند با استفاده از نور لیزری از منابعی در فاصله ده ها متر دورتر تغذیه شوند. بنابراین، به نظر می رسد مجموعه های چندسالنی آینده یک «مرکز نور» در نقطه مرکزی مجموعه خواهند داشت که دستگاه های ارسال کننده نورهای لیزری در آن قرار می گیرند و با کمک منابع تغذیه مؤثر و خنک کننده های مایع از سیستم HVAC سالن روی سقف ساختمان پشتیبانی می شوند. سرهای کوچک پروژکتور از سقف هر سالن آویزان خواهند بود. نورهای لیزری قرمز، سبز و آبی نیز از سوی مرکز نور و از طریق کابل فیبر نوری از درون دیوارها به سرهای پروژکتور می رسند و به پرده تابانده می شوند. در چنین طرحی نیازی به کابین پخش در سالن سینما نخواهد بود. پروژکتورها و مرکز نور را می توان از راه دور و با استفاده از مراکز عملیاتی تحت شبکه کنترل کرد که این امر به شکل قابل توجهی هزینه های مدیریت سالن های زنجیره ای را کاهش می دهد.تمام این بهبودها نیازمند مهندسی بیش تر و همچنین توسعه های بزرگ، پیچیده و متناسب در سطح سیستم است. البته بازدهی نیز 100 درصد نیست. برخی ناظران ادعا می کنند نسل جدید از هم اکنون به صفحه های کوچک خو گرفته است. به عقیده من، همیشه بازاری برای سرگرمی واقعاً جمعی با کیفیت بالا و روی صفحه نمایش بزرگ وجود خواهد داشت و بهتر است که با آن همگام باشیم. اگر سینما بخواهد همچنان ما را قانع کند که از روی مبل راحتی بلند شویم و به سالن برویم، باید به تکامل ادامه دهد. قدرت لیزرها تجهزات تعبیه شده در رک (شکل 01) پرتوهای قرمز، سبز و آبی را تولید می کنند که به خورد پروژکتور NEC NC3240S (شکل 02) داده می شوند. پرتوها از میان پشت دستگاه (شکل های 02 و 03) وارد می شوند و سپس به سوی ترکیب کننده رنگ می روند (شکل 04) در آن جا یک پرتو سفید تولید می شود که وارد پشت اپتیک های تابش می شود. پرتو مذکور دوباره به اجزا قرمز، سبز و آبی تجزیه می شود و هر کدام به سوی یک تراشه ترکیب کننده می رود تا تصویر متحرک روی صفحه نقش ببندد. شکل 1 شکل 2 شکل 3 شکل 4 درون یک پروژکتور لیزری پرتوهای قرمز، سبز و آبی هر کدام از درون یک تراشه مدولاتور بیرون می آیند. برای هر کدام از این رنگ ها، مدولاتور متناظر در می یابد که در هر پیکسل از هر فریم چه میزان نور از میان اپتیک تابانده می شود. طول مسیر هر پرتو رنگی از مدولاتور تا اپتیک تابش باید با دیگری یکسان باشد تا هر سه تصویر در یک سطح فوکوس شوند. سالن سینمای آینده در یک مجموعه چند سالنه، یک «مرکز نور» با لیزرهای قوی (قرمز، سبز و آبی) چند سر پروژکتور را برای پخش تغذیه می کند. سرهای پروژکتور با استفاده از فیبرهای نوری مخصوص به مرکز نور متصل می شوند. لیزرهای درون مرکز نور نیز توسط مایع مخصوصی خنک می شوند که مرکز آن روی سقف قرار دارد.
جمعه ، ۱۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ماهنامه شبکه]
[مشاهده در: www.shabakeh-mag.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها