واضح آرشیو وب فارسی:جام نیوز:
ابن الرضا (علیه السلام)؛
مرثیه امام جواد علیه السلام
دردا که گشت با من ، بیگانه یار جانى/ با دست خود مرا کشت ، لب تشنه در جوانى
سرویس دینی جام نیوز؛ دردا که گشت با من ، بیگانه یار جانى
با دست خود مرا کشت ، لب تشنه در جوانى
من از نفس فتادم ، برخاک رخ نهادم
او مى زند به مرگم ، لبخند شادمانى
اى بلبلان بنالید اى لاله ها بریزید
شد باغبان دلرا گلزار جان خزانى
غم بدل نهفتم ، دردم بکس نگفتم
بردم به گور با خود صد غصه نهانى
لب تشنه ام ثوابى ، اى ام فضل آبى
بالله این نباشد، پاداش مهربانى
بر دیده ام ستاره ، در سینه ام شراره
با قلب پاره پاره ، رفتم زدار فانى
عمر چو عمر یک آه ، کوتاه بود کوتاه
شد اول حیاتم پایان زندگانى
دردا که رفتم از حال از بس زدم پروبال
در لانه اوفتادم از فرط ناتوانى
گوئید تشنه جان داد خاموش شد زفریاد
از این غریب تنها، پرسند اگر نشانى
جانم به لب رسیده(میثم)بگو که دیده ؟
مرغى به لانه این سان افتد زنعمه خوانى ؟ نخل میثم مجموعه اشعار حاج غلامرضا سازگار ص 342 ********** ابن الرضا (علیه السلام) دارم دلی دریای خون از ظلــــــم و عــــــدوان بحر بصر ، از درد و قسمــت كــــرده طغــــــیان مرغ دلم را كــــــــرده صیـــــــادی نشــــــــانه میسوزم و میســــــازم از دســــت زمانــــــــه بر دام محنت، مبتلا شـــد مــــــــرغ جانــــــم دیگــــر نمــــــانده طاقــــــــت و تاب و توانـــــــم در ماتم فرزنـــــــد سلطــــــــان خراســــــــان یعنی جواد ، ابن الرضـــا ، محبــــــوب جانــــان شاهی كه رویش قبله اهــــل وفـــــا بــــــــود هم كان علم و حلــــــم وهم بحــــــــر عطـــــا بود آن تالی قرآن ، ولــــــیّ حـــــــــیّ سرمــــــــد كشــــــاف اهل نهـــــــــان ، مــــــــرآت احمـــــد از بهر قتـــل مقتــــــــــدای ربــــع مسكـــــون پنجه به خونش كرده رنگین دخـــت مامــــــــــون یارب ، شد از زهر جفا قلبـــــــش پریشـــــان افسرده خاطر شـــــد عزیـــــز حــــــیّ سبحــــــان زهر ستم بر قلب محزونــش اثــــــر كــــــــرد خون جگر جاری ز مژگـــان بصــــــــر كـــــــــرد هر لحظه او میگفت در ســــــوز و گــــدازم من سوختم از تشنگی ، یارب ، چــــه ســــــــازم جاری ز جوی دیدهام ، سیـلاب خون اســـت درد و غم و اندوه من ، از حد فـــــزون اســـــــت در را به رویش بستـــه آن شـــــوم ستمگــــــر با لعل عطــشان داده جـــــان، سبــــــط پیمبـــــــــر چون كهــــــربا گشتــــــــه جمــــال دلربایــش گشته كمــــان از بار غــــــم ، قــــــــد رسایــــــش در نوجوانی ، گلشن عمــــرش خــزان شــــد حیران و مفتون از غمــش ، پیر و جوان شـــــــد چون جد مظلومش حسین، لب تشنـه جان داد جان را به راه حی سبحــــــــان ، ارمغــــــــان داد از دود آهـش ، نیلگــــــون روی فلـــك شــــد حال دگرگون ، خاطر جـــــــن و ملــــــــك شــــــــد گراز تنش ، از زهر كین ، تاب و توان رفـــت جسم حسین ، عـریان و رأســــش بر سنان رفـــت از خون شــــــریان حسیــــــن و نوجوانــــان رنگین شــده صحــــــرا و روی مهـــــــر تابـــــان ام المصائب ، دختــــــر زهــــــرای اطهـــــــر بگرفــت در بر ، همچــــو جان ، جســــم بـــــرادر گفتا برادر جان ، تویـی نـــــــور دو عینــــــم ای سر بریـــــده از قـــــفا ، بیكــــــس حسینــــــــم برخیز و فكر زینــــب دور از وطــــــن كــــن یـاد از غـــــزالان حرم ، فخــــــر زمــــــــن كـــــن جسم لطیفت همچو مصحــف گشتــــه اوراق در دامــــن صحــــــرا و بر مــــــــرآت خـــــــــلاق من ذاكر و مــــــــداح سلطــــــــان عبـــــــادم یك قطــــــــره از دریـــــای احســــــان جــــــــوادم
۲۲/۰۶/۱۳۹۴ - ۱۶:۳۴
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 114]