تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820866807
آثار گناهان 2
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
آثار گناهان 2 تباه شدن قلب قلب انسان، مقدس ترين و عالي ترين عضو بدن انسان است. با تباه شدن قلب، زندگي، افکار و افعال انسان نيز رنگ پليدي و تباهي به خود خواهد گرفت. همچنان که با پاک بودن و روشن بودن قلب، افکار و انديشه هاي او نيز، تبلوري از نور و هدايت خواهد بود. در احاديث گوناگون از اثر منفي گناهان در قلب انسان سخن به ميان آمد و به فرزندان بشر سفارش و هشدار باش داده شده است که با ادامه و اصرار بر گناهان، قلب او سياه و تباه خواهد شد. امام صادق (ع) در همين زمينه فرموده است:«کان ابي يقول: ما من شييء افسد للقلب من خطيئته، ان القلب ليواقع الخطيئه فلا تزال به حتي تغلب عليه فيصير اعلاه اسفله.»(1)«پدرم مي فرمود: هيچ چيز قلب انسان را مانند گناه فاسد نمي کند، زيرا قلب انسان که به طور مستمر آلوده به گناه گردد، گناه به قلب غلبه نموده و آن را وارونه مي سازد.»در روايت ديگري از حضرت صادق نقل شده است که:«اذا اذنب الرجل خرج في قلبه سوداء فان تاب انمحت و ان زاد زادت حتي تغلب علي قلبه فلا يفلح بعدها ابدا.»(2)«وقتي که شخصي گناهي کرد، در قلب او نقطه سياهي پيدا مي شود؛ اگر توبه کرد آن نقطه سياه محو مي شود و اگر گناه را ادامه داد و به آن استمرار بخشيد، آن سياهي هم بيشتر شده تمام قلب را فرا مي گيرد. اين جاست که ديگر اميد نجات و رستگاري براي هميشه از بين مي رود.»معصيت به طور کلي براي انسان مسلمان خطرناک است و زيان هاي مادي و معنوي را به دنبال دارد، ليکن چندي که گناه در قلب انسان اثر نگذاشته و دل را وارونه نکرده است، هنوز در رستگاري به کلي به رويش بسته نشده است و اميد نجات از ظلمات گناه، کاملا از او قطع نگشته است. اما وقتي که گناه بر دل انسان غلبه نمود، به طوري که خوب را بد، و بد را خوب دانست؛ آن وقت است که اميد رستگاري برايش کم شده و در لبه سقوط و پرتگاه حتمي قرار مي گيرد. چنان که در روايت مي خوانيم که رسول خدا (ص)فرموده است:«...کيف بکم اذا رأيتم المعروف منکرا و المنکر معروفا ؟»«يعني چه حالي به شما دست مي دهد وقتي که خوب را بد، و بد را خوب تصور کنيد ؟!»تاريخ نمونه هاي زيادي از اين اشخاص را در صفحات خود ثبت نموده است. «حجاج بن يوسف ثقفي»مي گفته است: «لذيذترين غذا براي من آن است که شيعه علي (ع)را بکشند و او دست و پا بزند و من غذا تناول کنم و...»عدم درک حقايق آلوده شدن به گناهان موجب پيدايش اختلال در تشخيص طبيعي و فطري و يک نوع حالت خرفتي و مستي را در انسان به وجود مي آورد که باعث مي شود آن فرد گناه آلوده واقع بيني و حقيقت شناسي را از دست داده و علي رغم سالم بودن ظاهري حواس خود قادر به درک و فهم حقايق نگردد، رسول معظم اسلام (ص) فرموده است:«احذر سکر الخطيئه، فان للخطيئه سکرا کسکر الشراب، بل هي اشد سکرا منه، يقول الله تعالي: صم بکم عمي فهم لا يرجعون.»«از مستي گناهان بپرهيزيد چرا که گناهان مستي مي آورد، درست مانند مستي شراب، بلکه مستي شراب نيز شديدتر است. چنان که خداوند در قرآن مي فرمايد: «معصيت کاران کر و لال و کور [يعني خرفت و بي بصيرت] هستند که هرگز به طرف سعادت بر نمي گردند.»عملا نيز در خارج مشاهد مي شود که قسمتي از گناهان حالت بي بصيرتي و مستي و غرور کاذب در انسان به وجود مي آورد. که البته اگر خود انسان کمي تعقل نمايد، فساد کارش را به خوبي درک خواهد کرد. ولي مستي گناه، قدرت تفکر را از او سلب خواهد کرد و چنان که در متن حديث شريف آمده است، اين مستي گناه از مستي شراب هم بدتر است. خداوند متعال نيز درباره ي اين بيماري هاي حاصل از گناه که موجب سقوط انسان از مقام انسانيت و نابود شدن سيماي فطرت الهي او مي گردد، و از او يک موجود مغرور، مست، بي درک و خرفت پديد مي آورد، که نه تنها انسان نبوده بلکه از چهار پايان بي زبان و بي شعور نيز بي شعور تر مي گردد، چنين فرموده است:«لهم قلوب لا يفقهون بها و لهم اعين لا يبصرون بها و لهم آذان لا يسمعون بها اولئک کالأنعام بل هم اضل اولئک هم الغافلون.(3)»«آنان داراي قلب هستند، لکن قلبشان فاقد درک است. داراي چشمان به ظاهر بينا هستند، لکن چشمانشان فاقد بصيرت واقعي است، گوش هم دارند، لکن توان شنيدن حقايق را ندارند. [بنابراين] آنان درست مانند چهار پايان و بلکه بسيار پست تر از چارپايان مي باشند و در غفلت و نا آگاهي کامل به سر مي برند.»ايجاد کفر گناه نسبت به عقيده و ايمان انسان مانند «ميکرب هاي خطرناک» نسبت به بدن انسان مي باشد. ميکرب ها به ظاهر موجوداتي بسيار ريز و فاقد قدرت انهدام و تخريب به نظر مي رسند. لکن همين موجودات به ظاهر کوچک و بي مقدار به محض اين که وارد بدن بشوند، نظام حيات انسان را از کار مي اندازند. به گونه اي که پس از اندک مدتي، بدن، توان مقاومت خود را از دست داده و در برابر هجوم بيماري تسليم مي شود. گناهان نيز نسبت به ايمان انسان همين گونه هستند، انسان گمان مي کند که با انجام يکي، دو فقره گناه کافر نمي شود. اين درست است که با انجام چند گناه هر چند که گناه کبيره باشد در اسلام حکم به کفر و ارتداد کسي نمي دهند، ولکن انسان با انجام برخي از گناهان مستحق چنان عذاب اخروي شديدي مي شود که همسان با درجه ي عذاب کافر است. لذا احاديثي هست که مي گويد اگر کسي مرتکب گناه کبيره شود؛ کافر مي شود. شايد همان همساني و هم شأني با کفار در عذاب اخروي منظور باشد. و شايد نيز منظور اين باشد که گناهان زمينه ساز ارتداد و کافر شدن انجام دهندگان گناه مي باشند و به تدريج او را تا سرحد سقوط کامل از مرتبه ايمان و اسلام پيش خواهند برد. چنان که ميکرب ها به تدريج نظام حيات موجودات زنده را از کار مي اندازند. بنابراين بايد گناهان را سبک نشماريم و از ارتکاب آن ها بترسيم، مبادا که به مرور و آهسته آهسته در کسوت ناميمون کافران در آمده باشيم. امام باقر (ع)مي فرمايند:«من اجترأ علي الله في المعصيه و ارتکاب الکبائر، فهو کافر و من نصب دينا غير دين الله فهو مشرک.»(4)«کسي که با حالت جسارت و تجري نسبت به خدا، گناه نمايد و مرتکب گناهان کبيره شود او کافر است (يعني از نظر عذاب اخروي همسان و هم شأن افراد کافر است.) وکسي که غير از دين خدا دين ديگري انتخاب نمايد، مشرک است.»«عن ابي بصير، قال: سمعته، يقول: (ان الذين امنوا ثم کفروا ثم امنوا ثم کفروا ثم ازدادوا کفرا).(5)من زعم ان الخمر حرام ثم شربها، و من زعم ان الزني حرام ثم زنا، ومن زعم ان الزکوه حق فلم يؤدها.(6)»«ابي بصير نقل مي کند که از امام محمد باقر (ع) و يا امام صادق (ع) شنيدم که در مقام تفسير اين آيه قرآن که مي گويد:کساني که ايمان آوردند پس کافر شدند و بعد ايمان آوردند سپس کافر شدند، پس در کفر زياده روي نمودند»، مي فرمود: مصداق آيه کساني هستند که عقيده دارند شراب حرام است، لکن آن را مي نوشند، عقيده دارند زنا که حرام است، مع ذالک مرتکب زنا مي شوند، عقيده دارند زکات حق است ولي زکات نمي دهند.»رسول معظم اسلام (ص) فرموده است:«يا عباد الله احذروا الانهماک في المعاصي و التهاون بها، فان المعاصي تستولي الخذلان علي صاحبها، حتي توقعه في رد ولايه وصي رسول الله، ودفع نبوه نبي الله، ولاتزال ايضا بذلک حتي توقعه في دفع توحيد الله، والالحاد في دين الله.«اي: بندگان خدا! به هوش باشيد از اين که در گناه غرق شويد و با علاقه گناه نماييد. و بپرهيزيد از اين که گناه را کوچک شماريد، چرا که هر گناهي مرتکب شونده ي خود را چنان به رسوايي وپستي مي کشاند که او ولايت ائمه دين را انکار نمايد، و نبوت پيامبر را منکر شود. بلکه بدتر از اين او را به جايي مي کشاند که توحيد را انکار نموده و در دين خدا ملحد و کافر شود.»علي (ع) هم فرموده است:«کذب من زعم انه يعرف الله و هو مجتر علي معاصي الله کل يوم و ليله.(7)«دروغ گفته است آن کسي که گمان دارد خدا را شناخته است با اين حال با جرأت تمام در شبانه روز به گناهان مشغول باشد.»بي آبرويي و رسوا شدندر خصوص مورد احاديث گرانقدري از معصومين عليهم السلام به يادگار مانده ولي در ميان آن ها چند حديث صريح تر و گويا تر از ديگر احاديث مطلب را به تصوير کشيده و از نحوه رسوا شدن و انگشت نما گرديدن گناهکاران پرده برداشته است:امام صادق عليه السلام فرموده است:«خداوند براي هر بنده ي مؤمن چهل پرده و پوشش قرار داده است. وقتي که او گناه بزرگي انجام داد يک پرده کنار مي رود. وقتي که او از برادر مومن خود عيب جويي و بد گويي نمود، تمام چهل پرده کنار مي رود و او کاملا هتک حرمت مي شود و رسوايي او در آسمان با زبان فرشتگان و در روي زمين نيز با زبان مردم افشاء مي شود. و هر گناهي که مرتکب شود همه آن را مي دانند و ياد مي کنند. فرشتگاني از طرف خداوند براي حفظ آن بنده مأمور هستند، عرض مي کنند: خدايا اکنون اين بنده ي تو هتک شده است در حالي که ما را به حفظ او امر فرموده اي ؟ خداوند خطاب مي کند: فرشتگان من! اگر من خير اين بنده را مي خواستم او را رسوا نمي کردم، بال هاي حفاظت خود را از روي اين بنده برداريد که بعد از اين هرگز به طرف خير نخواهد رفت.»امام محمد باقر (ع) هم در خصوص مورد فرموده است:«ما من عبد يعمل عملا لا يرضاه الله الا ستره الله عليه اولا فاذا ثني ستره الله عليه، فاذا ثلث، اهبط الله ملکا في صوره آدمي، يقول للناس: فعل کذا و کذا.»(8)«بنده ي مؤمني نيست که عمل بدي انجام دهد و عمل او خدا را خوش نيايد مگر اين که در دفعه اول خدا سر او را مي پوشاند، و در دفعه دوم، باز مي پوشاند، و در دفعه سوم، خداوند فرشته اي را به صورت آدمي، مي فرستد و او به مردم مي گويد فلاني چنين و چنان کرد [و بدين وسيله فرشته، گناهان آن شخص گناهکار را به مردم مي گويد و او مفتضح و رسوا مي شود].»از قول رسول معظم اسلام هم مي خوانيم:«خداوند براي هر مؤمن هفتاد و دو پرده و پوشش قرار داده است. وقتي که او مرتکب يک گناه شود، يک پرده کنار مي رود؛ اگر توبه کرد آن پرده دريده شده دوباره بر مي گردد و هفت پرده ديگر نيز بر آن اضافه مي شود. اگر او توبه خود را بشکند و دوباره اقدام به گناه نمايد، همه پرده ها کنار رفته ودريده مي شوند. و اگر باز مجددا توبه نمايد، تمام پرده هاي دريده شده، برگشته و هفت برابر هم بر آن ها اضافه مي شود. و اگر از توبه نمودن مجدد ابا نموده و مرتکب گناه شود، باز تمام پرده ها کنار رفته ودريده مي شوند و آن بنده بدون پوشش مي ماند. در اين حال خداوند به فرشتگان خود وحي مي نمايد که بنده ي مرا با بال هاي خود بپوشانيد، چرا که بني آدم براي خود غيرت دارند و ديگران براي آن ها غيرت به خرج نمي دهند. و من بسيار غيور هستم در حالي که ديگران نسبت به من غيرت به خرج نمي دهند [و گناه مي کنند].(9)اگر باز آن بنده در معصيت اصرار نمايد، فرشتگان به خداوند شکايت مي نمايند و بال هاي خود را برداشته و عرض مي کنند:پروردگارا! بنده ي تو با گناهانش ما را اذيت نمود و ناراحتمان ساخت؛ او آشکارا و پنهان گناه نمود. خداوند نيز خطاب به فرشتگان مي فرمايد: بال هاي خود را برداريد. پس از آن اگر آن بنده در تاريکي شب و يا روز روشن يا در بيابان و يا در قعر دريا گناه نمايد، آن گناهان پنهان نمي ماند، بلکه خداوند آن ها را به زبان مردم جاري مي کند و مردم نيز آن ها را به يکديگر مي گويند. پس از خداوند بخواهيد که پرده هاي شما را ندرد.»تا پاک نشوي وارد بهشت نخواهي شد!!بهشت مرکز اصلي، واقعي و ابدي ضيافت الله است. خداي سبحان به بندگان صالح خود وعده داده است در مقابل اعمال صالحي که در اين دنيا انجام دهند در آخرت در محلي که نام آن «بهشت» است زحمات آنان را پاداش خواهد داد. خصيصه اصلي بهشت «پاک بودن» آن است و چون خود پاک است جز پاکان را به خود راه نمي دهد: الجنه لا يدخلها الا طيب.(10)در قيامت هر چيزي با چهره واقعي خود نمايان مي شود. چهره اي واقعي گناه آلودگي به قذارت وکثافت و چيزهاي ناخوشايند و چندش آور است. و صاحب گناه با همان حالت آلودگي به قذارت و چرک گناه در عرصات محشر ظاهر مي گردد. وقهرا همان واقعيت و همان سيما از رفتن او به بهشت مانع مي شود. امام باقر عليه السلام درهمين زمينه مي فرمايد:«الذنوب کلها شديده واشدها ما نبت عليه اللحم و الدم، لانه اما مرحوم او معذب، و الجنه لايدخلها الا طيب.»(11)«[کيفر] همه ي گناهان بسيار سخت است، و سخت ترين آن ها گناهي است که با آن گوشت و خون آدم روييده شده باشد [و مدامت بر آن گناه شده باشد]، زيرا وضع گناهکار از دو حال خارج نيست، يا رحمت الهي به حالش شامل شده [و بخشوده مي شود]، و يا در عذاب خدا معذب مي باشد، [در هر دو صورت اين مسلم است که] به بهشت داخل نمي شود، مگر آن کس که از گناه پاک باشد.»رسول الله صلي الله عليه و اله هم فرموده اند:«ان العبد ليحبس علي ذنب من ذنوبه مائه عام، وهو ينظر الي أزواجه في الجنه يتنعمن.»(12)«همانا بنده براي گناهي از گناهان خود يک صد سال در جهنم زنداني مي شود در حالي که مي بيند همنشينانش در بهشت از نعمت هاي الهي بهره مند هستند.»پي نوشت : 1-بحار الانوار، ج 73 ص 3122-همان ص 3273- سوره ي اعراف آيه 1794- بحار الانوار 359/73.5- نساء/1376- بحار الانوار، 360/737- بحار الانوار، جلد 73 ص 3618- بحار النوار، جلد 73 ص 3629- بحار النوار، جلد 73 ص 36210- بحار الانوار ج73ص31711-بحار الانوار، جلد 73، ص 31712-همان ص 317/س
#دین و اندیشه#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 408]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها