محبوبترینها
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
تی‌وی وال: ایده‌ای نوین برای دکوراسیون داخلی
انواع ریل دستگاه‌های CNC + جدول مقایسه معایب و مزایا
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1809995224
آمريكا و تحولات خاور دور
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
آمريكا و تحولات خاور دور نويسنده: جيمز اف هوگ انتقال قدرت از غرب به شرق در حال سرعت گرفتن است و بزودى طرز برخورد با چالشهاى بين المللى را به طرز چشمگيرى تغيير مى دهد. بسيارى از غربى ها از رشد روزافزون تواناييهاى قاره آسيا آگاهند. اما اين آگاهى هنوز منجر به آمادگى نشده است و در نتيجه احتمال بروز وضعيت خطرناكى وجود دارد: كشورهاى غربى ممكن است اشتباهات پيشين خود را تكرار كنند.انتقال قدرت بين ايالات و گاه بين مناطق، البته به ندرت انجام مى گيرد و اغلب صلح آميز نيست. در اوايل قرن بيستم ، امپراتورى بريتانيا و ژاپن و آلمان نتوانستند با يكديگر كنار بيايند. اختلاف بين اين كشورها بخش عظيمى از جهان را نابودكرد. امروز، تغيير شكل سيستم هاى بين المللى گسترده تر از اين خواهد بود و نياز به همگون سازى سنتهاى سياسى و فرهنگى كاملاً متفاوتى دارد. اين بار، كشورهاى پرجمعيت آسيايى داوطلب ايفاى نقش هاى مهمترند. همانند ژاپن و آلمان آن زمان، قدرتهاى سربرآورده امروز نيز ملى گرا و به دنبال ادعاهاى گذشته خود هستند. قدرت روزافزون اقتصادى قاره آسيا به معناى قدرت سياسى و نظامى بيشتر و درنتيجه، افزايش احتمال ويرانى بيشتر درنتيجه جنگهاى احتمالى است.در داخل منطقه، دشمنى ها به صورت بالقوه در تايوان، شبه جزيره كره و كشمير وجوددارند. هر يك از اينها ، به نوبه خود مى تواند منجر به جنگى عظيم شود كه اختلافات خاورميانه در مقابل آن مثل درگيرى با پليس به نظر برسد. خلاصه اينكه منافع موجود در آسيا بسيار زيادند و تطابق پذيرى غرب را با چالش مواجه خواهند كرد.در حال حاضر، چين به وضوح قدرت خود را به رخ دنيامى كشد. اما مشكل، فقط چين نيست: هند و ديگر كشورهاى آسيايى نيز چنان نرخ رشد بالايى دارند كه مى تواند ظرف چند دهه آينده از كشورهاى بزرگ غربى پيشى بگيرند. اقتصاد چين سالانه نه درصد و هندهشت درصد رشد دارد. ببرهاى جنوب شرقى آسيا نيز از بحران اقتصادى ۱۹۹۷ جان سالم به در بردند و هم اكنون در حال پيشرفتند. تا سال،۲۰۱۰ تخمين زده مى شود كه اقتصاد چين به دو برابر آلمان برسد و تا ۲۰۲۰ از ژاپن كه دومين قدرت اقتصادى دنياست، پيشى بگيرد. اگر هند تا ۵۰سال، رشد شش درصدى خود را حفظ كند، بنابرگفته برخى تحليلگران اقتصادى از چين نيز جلو خواهد افتاد.علاوه بر اين، به نظر مى رسد رشد خارق العاده اقتصاد چين تا چند دهه آينده ادامه داشته باشد، اگر اين كشور بتواند مشكلات فراوان ناشى از رشد سريع خود را اعم از مهاجرت از روستاها به شهرها، نرخ بالاى بيكارى، وامهاى عظيم بانكى و فساد اقتصادى، حل كند. در حال حاضر، چين در حال انجام آزمايش سختى در تبديل شدن به اقتصاد بازار است و با مشكلاتى مثل افزايش تورم، افزايش قيمت زمين و كمبود منابع اصلى مثل نفت، آب، برق و فولاد روبرو است. پكن عرضه نقدينگى و وامهاى بانكى را محدود كرده است و در عين حال، براى پاكسازى بخش آسيب پذير بانكى اش نيز تلاش مى كند. همچنين چين قصد دارد ارزش پول جارى خود را در مقابل دلار افزايش دهد تا وارداتش كم هزينه تر شوند.اگر چنين تلاشهايى براى كنترل اقتصاد چين، مؤثر واقع نشود، اقتصاد اين كشور با شكست مواجه خواهد شد.امروز، نقش چين در اقتصاد جهان آنقدر با اهميت است كه سلامت آن، كل سيستم را تحت تأثير قرار مى دهد. اين كشور، موتور حركت كشورهاى آسيايى براى پشت سر گذاشتن ركود اقتصادى دهه ۹۰ است. براى مثال، ژاپن بيشترين سود را از رشد اقتصادى چين مى برد و شاخص هاى اصلى اقتصادى اش طى ماههاى اخير بهبود زيادى يافته است. آخرين آمار رسمى نشان مى دهد كه توليد ناخالص ملى اين كشور در ۴ ماهه آ خر ۲۰۰۳ به رشد سالانه ۶/۴ درصد رسيد كه از سال ۱۹۹۰ تا به حال بالاترين درصد رشد را داشته است. به بركت رشد اقتصاد چين، ژاپن سرانجام دهه بيمار اقتصادى اش را پشت سر مى گذارد، اما اگر اين كشور شكست بخورد، كل روند دچار اختلال خواهد شد.هند نيز روى اين صفحه رادار به شدت چشمك مى زند. على رغم حركت بسيار كند اصلاحات اقتصادى اين كشور به مدد تجارت نرم افزارش، مسير را به سمت بالا مى پيمايد. قوانين اين كشور همچنان ناكارآمدند، اما يك چهارم قرن، اصلاحات جهت دار باعث ظهور بخش خصوصى در عرصه اقتصاد شده است. موفقيت اقتصادى نيز در حال تغيير دادن برخى طرز تلقى هاست. پس از ۵۰ سال، بسيارى از مردم هندوستان بالاخره توانسته اند احساس قربانى بودن خود توسط استعمارگران را از بين ببرند.كشورهاى ديگر شرق آسيا به آرامى در حال سوق دادن اقتصاد خود به سمت شبكه اى بزرگ هستند. برخلاف گذشته، ديگر آمريكا مركز اين شبكه نيست، بلكه چين و ژاپن در مركزيت قرار دارند.اعضاى آسه آن بالاخره در حال تصميم گيرى جدى براى تشكيل يك اتحاديه پولى هستند. اين تصميم گيرى ممكن است منجر به تشكيل يك بلوك تجارى بزرگ شود كه نقش مهمى در رشد اقتصادى آسيا وجهان داشته باشد.شكوفايى اخير آسيا تازه آغاز كار است و اگر قدرتهاى بزرگ منطقه بتوانند ثبات خود را همگام با پيشرفتهاى خود حفظ كنند، اين رشد سريع مى تواند تا دهه ها ادامه پيدا كند، اما موفقيت هاى بزرگ ، نگرانيهاى بزرگ نيز به دنبال دارند.اولين ومهم ترين اين نگرانيها رابطه قدرتهاى بزرگ منطقه است. براى مثال، چين و ژاپن هيچگاه در يك زمان در اوج قدرت نبوده اند؛ طى قرنها چين بسيار قدرتمند و ژاپن ضعيف بود. اين درحالى است كه طى ۲۰۰سال گذشته ژاپن نيرومند و چين متزلزل بود. حضور دو قدرت بزرگ در يك زمان چالشى بى سابقه به وجود خواهد آورد. اين درحالى است كه هند وچين هنوز موفق نشده اند اختلافات ۴۲ ساله خود بر سر مرزبندى را حل كنند وهنوز نسبت به يكديگر بى اعتمادند. حال ، آيا مى شود اين سه قدرت در كنار يكديگر زندگى كنند، يا اينكه براى كنترل منطقه، دسترسى به منابع انرژى، امنيت خطوط آبى وحاكميت جزاير جنوب چين حاضرند يكديگر رانابودكنند؟هريك از طالبان قدرت در آسيا درگير اختلافات جنجالى برسر مرزبندى است و در داخل خود نيز نگرانيهايى مثل پراكندگى نامنظم جمعيت، سيستم هاى سياسى انعطاف ناپذير، مسائل نژادى ، مؤسسات تجارى ضعيف وفساد مالى شديد دارد. درگذشته، بحرانهاى داخلى حتى باعث برخوردهايى در سطح بين الملل مى شدند.تايوان خطرناك ترين نمونه اين قضيه است . حدود ۳۰ سال است كه آمريكا توجه خود را متمركز برحل صلح آميز مسأله تايوان براى كشور چين كرده است . اگرچه از آن زمان، پيوندهاى اقتصادى واجتماعى اين جزيره با چين بيشتر شده ، اما ارتباطات سياسى شان دچار مشكلات بيشترى شده است . به نظر مى رسد كه رئيس جمهورى جديد تايوان به سوى استقلال گام برمى دارد، در حالى كه خود چين تمايل به منزوى كردن اين بخش دارد و با استقرار ۵۰۰موشك در تنگه تايوان، اين جزيره را تهديد مى كند. آمريكا بنا به تعهدات خود به امنيت تايوان ابزار نظامى پيچيده ترى را در اختيار اين جزيره قرار داده است . على رغم اخطارهاى آمريكا به هردوطرف، اگر تايوان پا را از خط بين خودمختارى موقت و استقلال فراتر بگذارد يا كاسه صبر چين لبريز شود، منطقه به مرز انفجار خواهد رسيد.كشمير بين هند مجهز به جنگ افزار اتمى و پاكستان معلق مانده است.از ۱۹۸۹ ، اين كشمكش باعث كشته شدن ۴۰هزارنفر شده است . هند و پاكستان به تازگى جنگ لفظى خود را كنار گذاشته اند، اما به نظر نمى رسد هيچ يك از طرفين آمادگى رسيدن به يك توافق قابل قبول را داشته باشد. بى ثباتى اقتصادى يا سياسى پاكستان به راحتى مى تواند آتش اختلاف را دوباره شعله ور كند.كره شمالى يكى ديگر از نقاط حساس منطقه است. چند دور اخير گفت وگوهاى شش جانبه كه زيرنظر چين برگزار شد ، تاكنون نتوانسته است «كيم جونگ ايل» را وادار به متوقف كردن برنامه هاى هسته اى اش در برابر تضمين امنيت كشور وكمك اقتصادى به آن كند. نتيجه اين گفت وگوها فقط جهت گيرى عليه آمريكا به خاطر كمك بسيار اندك عليه كره شمالى به خاطر ناسازگارى وعليه چين به خاطر فشار زياد روى همسايه وابسته اش بوده است. شواهد به تازگى نشان داده اند كه برنامه هاى هسته اى كره شمالى پيشرفته تر از تصور هستند. همانطور كه «ديك چنى» معاون رئيس جمهورى آمريكا طى سفر خود در ماه آوريل به رهبران چين اخطار داد، براى حل اين بحران وقت زيادى باقى نمانده است.جابه جايى اولويت هابيش از نيم قرن، آمريكا از طريق حضور نظامى در اقيانوس آرام، اتحادش با ژاپن وكره جنوبى، و تعهداتش براى تسريع پيشرفت هاى اقتصادى ، ثبات را در منطقه برقرار كرد. در واقع دولت بوش، از همان روزهاى اول تأكيد كرد كه قصد دارد با چين به صورت يك رقيب استراتژيك برخورد كند، نه يك شريك. اما حوادث اخير اعم از حملات يازده سپتامبر جهت گيرى سياست هاى آمريكا را تغيير داد. امروز، نسبت به قبل، انتظار كمترى از كره جنوبى مى رود كه بخشى از آن نيز به خاطر رهبران جديد كره است كه نسل جوانترى هستند كه بيشتر دوستدار چين، بى تأثير از آمريكا و بدون ترس از كره اند.در همين اثنا ، ژاپن كه با چين، كره شمالى مسلح به جنگ افزار اتمى وتنش هاى تايوان رو به روست، احساس ناامنى مى كند. اين كشور قراردادى با آمريكا براى ساخت سيستم سپر موشكى بسته است ومشغول كاهش محدوديت ها بر سر راه رشد و آمادگى نيروهاى نظامى خود است.چنين حركتهايى براى همسايگان ژاپن آزار دهنده مى بود مخصوصاً اگر ژاپن اعتقادش را به تضمين امنيت آمريكا از دست مى داد و خود دست به ساخت جنگ افزارهاى هسته اى مى زد. از ديدگاه آمريكا، اوضاع حتى بدتر از اين هم مى شد اگر چين و ژاپن به دنبال اتحاد استراتژيك بودند و نه ارتباط موازى با آمريكا. براى جلوگيرى از اين روند، واشنگتن بايد در برخورد با چين و دو كره هيچ جاى ترديد براى ژاپن در مورد تعهداتش به منطقه باقى نگذارد.اما ژاپن به خاطر مشكلات اقتصادى و جغرافياى انسانى اش نمى تواند مركز قدرت جديدى در آسيا باشد. در عوض، اين نقش را چين و سرانجام هند بازى خواهند كرد. بنابراين ارتباط با اين دوغول در حال رشد براى تضمين آينده ضرورى است، اگرچه برخى از مقامات دولت بوش همچنان عقيده دارند كه آمريكا و چين رقيب يكديگر خواهند شد.براى آنها، واقعيت استراتژيك موجود، يكى از ناسازگاريهاى بسيار مهم است.از لحاظ نظامى، آمريكا از تعهداتش در گسترده ترين ترتيبات نظامى قرن اش طفره مى رود.بخشى از اين ترتيبات نظامى، گشايش يك جبهه دوم در آسياست. آمريكا ديگر فقط در خارج از آسيا پايگاه نظامى ندارد، بلكه اين كشور به قلب آسيا نيز نفوذ كرده و شبكه اى از پايگاههاى كوچك و ضربتى در آسياى مركزى احداث كرده است. دليل ظاهرى وجود اين پايگاهها، نبرد با تروريسم است.اما تحليلگران چينى به مقاصد پنهانى در پشت موضع گيريهاى تازه واشنگتن خصوصاً پس از همكاريهاى نظامى اخير آمريكا با هند، مشكوكند.چين نيز به نوبه خود مشغول مدرنيزه كردن نيروهاى نظامى خود است تا هم توانايى پيروزى خود را در برابر تايوان بالا ببرد و هم آمريكا را بترساند. در حال حاضر، توان نظامى چين بر مقابله با جنگ افزارهاى با تكنولوژى برتر آمريكا متمركز شده است.برخى آمريكاييها بودجه نظامى عظيم چين را نشانه اى از قصد چين براى كمرنگ كردن حضور آمريكا در شرق آسيا مى دانند. در نتيجه، واشنگتن مايل است از هند كه اقتصاد و نيروى نظامى اش در حال رشد است، به عنوان وسيله مقابله با چين و حامى نيرومند دموكراسى در منطقه استفاده كند. براى پذيرش اين نقش ها، هند نيازمند آن است كه اصلاحات اقتصادى اش را سرعت ببخشد وازملى گرايى هندو كه توسط حزب بهاراتيا جاناتا اشاعه يافت (گرچه درانتخابات پارلمانى نيز شكست خورد) بپرهيزد.مقامات حزب پيروز دركنگره متعهدشده اند كه به اصلاحات اقتصادى ادامه دهند و به نيازهاى مردم فقير روستانشين كه آنها را به قدرت بازگرداندند، رسيدگى كند.نياز به تغييربراى كنارآمدن با جابه جايى قدرتى كه به سرعت در آسيا درحال وقوع است، آمريكا بايد با استفاده از شاخه اجرايى و كنگره اش خود را كاملاً آماده كند. استقبال دولت بوش از ارتباط با چين، پيشرفتى در راستاى تغيير موضعگيرى اوليه دولت آمريكا است و اين تغيير در تلاشهاى واشنگتن براى همكارى با پكن درجنگ عليه تروريسم و مذاكره با كره شمالى به خوبى نمايان است. همچنين اين تغيير در ممانعت از ايجاد تفاوت درتجارت با وضع ماليات نيز نشان داده شده است. اما واشنگتن بايد در مورد مسائل ديگر روش خود را تغييردهد.به نظرمى رسد آمريكا از لحاظ نيروى زمينى دچاركمبود است. على رغم افزايش فشاركار، نيروى كار موجود در سفارت آمريكا درچين به حدود يك هزارنفر مى رسد كه نيمى ازكاركنان درنظرگرفته شده براى سفارت اين كشور درعراق است.آموزش زبانهاى آسيايى به مقامات دولت آمريكا هنوز درحاشيه قراردارد.درمورد نسل بعد آمريكا نيز مشكل آن است كه تنها چندهزاردانشجوى آمريكايى درچين مشغول به تحصيلند و اين درحالى است كه حدود ۵۰ هزاردانش آموز چينى در دانشگاههاى آمريكا درس مى خوانند.درآينده نيز آمريكا بايد براى امنيت منطقه اقدام هاى لازم را به عمل آورد و درعين حال نيز همگام با توافق هاى قريب الوقوع آمريكا ـ سنگاپور براى گسترش همكارى براى جنگ عليه تروريسم و جلوگيرى از توليد جنگ افزارهاى هسته اى حركت كند. همچنين آمريكا بايد از اقتصادهاى آزاد حمايت كند و يا اينكه خطر جاماندن از توافق هاى تجارى آينده را بپذيرد.ازديگر اقدامات آمريكا بايد جلوگيرى از رقيب دانستن چين از لحاظ استراتژيك باشد. امكان ايجاد چنين رقابتى دور از ذهن نيست و آمريكا بايد هميشه آماده مقابله با آن باشد. اماهمكارى همواره مى تواند باعث پيشرفت در روابط شود.درسطوح بين المللى نيز مؤسسات كليدى مثل شوراى امنيت سازمان ملل متحد بايد حضورگسترده ترى دركشورهاى قدرتمند آسيا داشته باشند.نخست وزيركانادا، از ايده حضور رهبران كشورها دراجلاس گروه ۲۰ استقبال كرد كه درآن، ۱۰كشور صنعتى و ۱۰كشور داراى اقتصاد درحال رشد شركت دارند. اين كار باعث مى شود كشورهاى بزرگ با اقتصاد درحال رشد وارد حكومت جهانى اقتصادى شوند.اعتبارو تأثيرگذارى مؤسسات بين المللى بر چنين تغييراتى استوار است: تنها دراين صورت، آنها قادرخواهندبود براى برقرارى صلح دربين كشورها مفيدواقع شوند. بازسازى مؤسسات درجهت توزيع قدرت اميدواركننده تر از بازگشت آنها به سوى سياست غيرقابل پيش بينى توازن قدرت و رقابتهاى اقتصاد آزاد براى همگان است.* جميز اف هوگ سردبير «فارين افرز» است. اين مقاله چكيده سخنرانى ماه آوريل و در دانشگاه «جان هاپكينز» است.منبع: به نقل از فارين افرز
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 246]
-
گوناگون
پربازدیدترینها