تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1866434272
چرا امام زمان(علیه السلام) را اباصالح ميخوانيم؟
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
چرا امام زمان(علیه السلام) را اباصالح ميخوانيم؟ يكي از مطالبي كه كم و بيش مورد سؤال واقع ميشود اين است كه چرا ما حضرت بقيةاللّه، امام زمان(علیه السلام) را در مقام دعا و ندبه با كنيه «اباصالح ميخوانيم؟» آيا ايشان فرزندي به نام صالح دارند كه او را اباصالح ميخوانيم و يا علت و سبب ديگري دارد كه ما نميدانيم؟ معناي لغوي أب :كلمه أب در لغت عرب به معناي پدر آمده است. بدين جهت برخي از مردم تصور ميكنند كه عبارت أباصالح در حالت تركيبي بايد به معناي پدر صالح باشد تا معني و مفهوم جمله صحيح گردد. براي رفع اين شبهه برخي از مؤمنين هم در مقام جواب برآمده و چنين اظهار داشتهاند كه: چون امام زمان(علیه السلام) با تشكيل زندگي خانوادگي، فرزندي به نام صالح دارند، بدين جهت او را با كنيه1 اباصالح ميخوانيم. لكن به نظر ميرسد كه اينگونه جوابها از حقيقت حال و واقعيت آنچه هست پرده برنميدارد، چون راهي براي درك چگونگي زندگاني امام زمان(علیه السلام) و پيبردن به اين موضوع كه آيا آن حضرت به طور يقين فرزندي به نام صالح و غيره دارند يا نه، وجود ندارد؛ زيرا آنچه كه از منابع معتبر به دست آمده اين است كه كيفيت زندگاني و همچنين مسكن و مأواي آن حضرت، همانند خودشان، براي ما مستور و پنهان است و بر همين اساس ميگوييم كه جواب ياد شده توجيه مطلوب و دلپسندي به نظر نميآيد. تحقيق عميقتر :القاب و صفات و كنيههايي كه براي پيامبر اسلام و اهل بيت آن حضرت در روايات و دعاها به كار رفته است هر كدام معني و مورد خاصي دارند، مثلاً كلمه «امين» كه يكي از القاب معروف پيامبر اسلام(صلی الله علیه واله) است بهطور يقين به خاطر كمال امانتداري و امين اسرار و اموال مردم بودن به آن حضرت گفته شده است. هدف از بهكار بردن كنيه «أَب» و «أُم» براي افراد، اثبات پدر يا مادر بودن آن اشخاص است نسبت به مضافاليهشان، مانند ابوالحسن (پدر حسن)، ابو جعفر (پدر جعفر)، ام داوود (مادر داوود)، لكن از نظر لغت عرب اينطور نيست كه كلمات ياد شده (أَب و أُم) هميشه به معناي پدر و مادر باشد، بلكه گاهي به معناي صاحب و مالك و كنه و اساس شيء ميباشد مانند: ابوالفضل، ابوتراب، امالقري، امالفساد و امثال آن كه بهطور يقين هيچكدام آنها در معناي پدر و مادر به كار نرفته است. چون حضرت ابوالفضل(علیه السلام) پسري به نام فضل نداشته است كه ابوالفضل ـ در اين مورد ـ به معناي پدر فضل باشد. علي(علیه السلام) نيز فرزندي به نام تراب نداشته است كه آن حضرت پدر تراب باشد و همچنين است كلمه أُمالقري كه كنيه معروف شهر مكه است، چرا كه شهر مكه فرزندي نداشته است كه مادر آن باشد. پس با توجه به مطالب گذشته معلوم ميگردد كه در برخي از موارد كلمات ياد شده (أَب و أُمّ) معناي ديگري دارند كه غفلت بعضي از مردم از آنها سبب شده كه سؤال و جوابهاي بيشماري را به دنبال داشته باشد. مثلاً كلمه أُمّ، علاوه بر معناي ظاهري مادر، در معناي كُنه و اساس شيء هم استعمال شده است مانند: أُمالقري و أُمالفساد كه بهطور يقين جمله نخست (امالقري) به معناي اساس و مركز شهرها و سرزمينها و جمله دوم (امّالفساد) هم به معناي ريشه و اساس فساد و تباهي ميباشد. همچنين كلمه أب هم اينطور نيست كه همه جا به معناي پدر بوده و در آن معني بهكار رفته باشد بلكه در برخي از موارد معناي ديگري هم دارد كه در پارهاي از آيات و روايات و دعاها در آن معاني بهكار رفته است. امام زمان(علیه السلام) را چه وقت «اباصالح» بخوانيم؟ شكي نيست كه وقتي با خداوند متعال مناجات ميكنيم و نيازها و احتياجات خود را به محضر مقدسش عرضه ميداريم همسو و متناسب با نيازمان نامها و صفات مقدس او را بر زبان ميآوريم مثلاً در مقام طلب مغفرت از ساحت مقدس خداوند متعال او را «يا غفّار» و در مقام طلب نمودن روزي حلال و فراوان با كلمه يا رزاق و در مقام درخواست ثبات قدم و استوار و پايدار ماندن در راه حق او را با جمله يا «مقلبالقلوب و الابصار» و امثال آن ميخوانيم. بنابراين براي اجابت دعا و قبولي مناجات با خداوند متعال، راه و رمز و اوقات و ساعات خاصي وجود دارد كه پيامبر اكرم(صلی الله علیه واله) و اهل بيت آن حضرت آنها را در ميان احاديث و روايات معتبر به ما تعليم فرمودهاند به گونهاي كه حتي دعاي صبح و شام و دعاي اول و آخر هفته و ماه و سال و چند و چون آن را هم ياد دادهاند. حال بايد ديد كه دعاي معروف گم شدگان در صحرا و بيابان را كه در روايات آمده است و همچنين كنيه معروف اباصالح(علیه السلام) را در كجا و چه وقت بايد خواند؟ از امام باقر(علیه السلام) و همچنين از امام صادق(علیه السلام) روايت كردهاند كه فرمودهاند: «إذا ضللت فيالطريق فناد «يا صالح» أو «يا أبا صالح» ارشدنا إلي الطريق رحمكماللّه» اگر در دشت و صحرا از جاده منحرف شده و راه گم كرديد پس «صالح» و يا «أباصالح» را صدا كن و بگو: «اي صالح» و يا بگو «اي اباصالح» ما را دريابيد و راه را بر ما نشان دهيد، خداوند شما را رحمت فرمايد. و روي همين اساس است كه علماي ربّاني و مؤمنين پيرو اهل بيت(علیهم السلام) در جلسات و اجتماعات معنوي و پر شورشان، آن هم نه فقط در حال گم شدن در دشت و صحرا، بلكه در همه گمراهيهاي فكري و عملي و علمي و نابسامانيهاي مادي و معنوي در غيبت كبري، امام زمان أباصالح(علیه السلام) را به كمك و ياري ميطلبند. ممكن است پرسيده شود: چرا در برخي از موارد مانند گم كردن راه و درمانده شدن در صحرا و بيابان امام معصوم(علیهم السلام) و يا علماي ربّاني، ما را به جاي گفتن «يااللّه» و مانند آن، به گفتن «يا صاحبالزمان» و «يا اباصالح المهدي ادركني» و... سفارش كردهاند، حال آنكه خداوند متعال در فريادرسي مهربانتر و نيرومندتر از امام زمان(علیه السلام) است؟ جواب اين پرسش را ميتوان چنين بيان كرد كه چون امام زمان(علیه السلام) خليفةاللّه و حجت خداوند متعال در ميان مردم و راهنماي ايشان است بدين جهت در مقام گم كردن راه و گم شدن در دشت و صحرا و يا متحيّر ماندن در امور ديگر به مدد خواستن از امام زمان(علیه السلام) توصيه و سفارش كردهاند. چرا كه خداوند سبحان، ايشان را براي ارشاد و راهنمايي مردم برگزيده است و آن حضرت جهت ارشاد و راهنمايي و صعود به مدارج عالي ايمان و خوشبختي بهترين راهگشا و برترين هدايتگر است بنابراين كمك خواستن از امام زمان به منزله كمك گرفتن از خداوند متعال است. بر اين اساس است كه در دوران غيبت كبري، علماي ربّاني، در موارد بيشماري براي عرض حاجت و رفع گرفتاري خويش به امام زمان(علیه السلام) متوسل ميشوند. زيرا ايشان بر اين مطلب يقين دارند كه امام زمان(علیه السلام) اگر چه بنا به علل و عوامل بيشماري از نظرها غايب است ولي حال و احوال مردم از نظر ايشان پنهان نيست، چنانكه در نامه معروف آن حضرت كه در سال 410ق. به شيخ مفيد ارسال داشتهاند آمده است: ما به همه اخبار شما آگاهيم و هرگز احوال و غم و شادي شما بر ما پوشيده و پنهان نيست. بنابراين چقدر زيباست كه انسان در مقام گرفتاري و گمكردن راه و جاده و يا مسير مادي و معنوي زندگي به ساحت مقدس حجت حق، امام زمان(علیه السلام) متوسل شود و با گفتن جملههاي دلنشين و آرامبخشي چون: «يا صاحبالزمان ادركني»، «يا فارسالحجاز و يا اباصالحالمهدي أغثني» از آن حضرت كمك و ياري درخواست نمايد. چرا كه در حال حاضر امام زمان(علیه السلام)، حبلاللّه و واسطه فيض ميان خدا و مردم است، پس متوسل شدن به پيامبر و ائمه اطهار و امام زمان(علیه السلام) به معناي دقالباب كردن در رحمت و هدايتگر خداوند متعال است. البته اين نكته را هم بايد دانست كه گم شدن و از خود بيخود شدن و يا به عبارت ديگر گم كردن راه لازم نيست كه فقط راه مادي و دشت و صحرا باشد بلكه اگر كسي از نظر فكر و عقيده و ايمان و اعتقاد هم، جاده و راه را گم كرده باشد، سزاوار است كه در اينگونه موارد هم به ساحت مقدس آن حضرت توسل جويد و آن حضرت را به كمك و ياري بخواند. وقتي فرزندان و اهل خانه لياقت حضور آن پدر را بازيابند و پدر نيز قابليت حضورش را در آنان احساس كند به منزل خود باز ميگردد. بر همين اساس است كه گفته ميشود: منتظران مصلح خود بايد صالح باشند. يعني صلاحيت و قابليت حضور او را داشته باشند، چرا كه بيصلاحيت و بيآنكه قابليت حضور باشد، انتظار بازگشت و مراجعت كسي را داشتن معنا ندارد. پي نوشت : * با كمي تغيير و تلخيص از كتاب «امام زمان(ع) را اباصالح چرا؟» تأليف علي هجراني. 1 . كنيه در لغت عرب به كلمهاي گفته ميشود كه با لفظ أب (پدر) و يا كلمه أم (مادر) شروع شود مانند ابوالحسن كه از كنيههاي معروف علي(علیه السلام) است و مانند أمّالائمه كه از كنيههاي معروف حضرت فاطمه(سلام الله علیها) است.
#دین و اندیشه#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 477]
-
دین و اندیشه
پربازدیدترینها