واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: ایرنا-شماري از پژوهشگران ميگويند سازوكاري در مغز وجود دارد كه با توجه به آن ميتوان دريافت چرا برخي از مردم در مقابل فشارهاي عصبي يا استرس مقاومند و برخي ديگر از هم ميپاشند و به افسردگي عميق دچار ميشوند. به گزارش خبرگزاري رويترز، دكتر "وايشناو كريشنان" از مركز پزشكي دانشگاه ساوثوسترن تگزاس، به همراه گروه تحقيقاتي به سرپرستي وي، به شيوههايي را كه مغز بطور طبيعي براي مقابله با تجربيات استرس آفرين مزمن به كار ميگيرد، پي بردهاند. روانكاوان از سالها قبل دريافتهاند كه برخي از مردم در مقابل استرس آسيبپذيرتر از ديگران هستند و اين ضعف آنان ميتواند به افسردگي و حتي اختلال استرس پس از تروما PRSDبيانجامد اما در مورد سازوكارهاي مغز كه زمينه اين آسيب پذيري را فراهم ميكند، اطلاعات چنداني وجود نداشت. بر اساس مقالهاي كه در مجله سلول Cellبه چاپ رسيد، كريشنان و همكارانش در صدد برآمدند اين مشكل را روي مغز موشي كه در معرض استرس قرار گرفته بود، مطالعه كنند. آنان دريافتند در مغز آسيب پذيرترين موشها در مقابل استرس، درناحيهاي كه علائم يا سيگنالهاي پاداش را فرآوري ميكند، مقدار نوعي ماده شيميايي بيش از حد است و در انسانهايي كه دچار افسردگي هستند نيز همين ماده شيميايي به ميزان قابل توجهي بيشتر از ديگران است. اين مطالعه نشان داد در مغز موشهاي مقاوم، نوعي واكنش حفاظتي رخ ميدهد كه باعث ميشود آنها از استرس نجات پيدا كنند در حالي كه موشهاي آسيبپذير، فاقد چنين دفاعي هستند. دكتر اريك نستلر، از دانشگاه ساوث وسترن در بيانيهاي گفت " يكي از ايدههاي تازه كه بر اثر اين مطالعه به وجود آمد، آنست كه مقاومت در برابر استرس، يك فرآيند فعال است. نستلر، كريشنان و همكارانشان موشهايي را كه از لحاظ ژنتيكي مشابه بودند، با يك موش بزرگ و مهاجم كه اساسا قلدر بود، در يك قفس قرار دادند سپس توانايي آنها براي تعامل اجتماعي را مطالعه كردند به ويژه زماني كه در مقابل موشهاي مهاجم تر قرار ميگرفتند. برخي از موشها حتي ۳۰روز پس از روبرو شدن با موش قلدر و مهاجم، رفتاري آميخته با وحشت داشتند اما برخي ديگر بر ترس خود غلبه كرده و ميتوانستند بطور عادي تعامل كنند. در اين مرحله، پژوهشگران به مطالعه دو قسمت پاداش مغز پرداختند تا ببينند در آن بخشهاي از مغز تفاوتي مشاهده ميشود يا خير. دو قسمت ( (ventral tegmental area/nucleus accumbensبخشهايي از شبكه پاداش مغز هستند و بر اساس اطلاعات موجود، در مشروط كردن ترس نيز نقش دارند. محققان دريافتند در موشهايي كه استرس به شدت روي آنها اثر گذاشته، سلولهاي عصبي به سرعت شليك ميشدند و از خود يك فاكتور رشد عصبي به نام عامل نوروتروفيك يا BDNFترشح ميكنند كه ارتباط اين عامل با ضعف مهارتهاي مربوط به مقابله، مشخص شده است. در بخش nucleus accumbensموشهاي آسيب پذير، مقدار BDNFبيشتر شده بود در حالي كه در موشهاي مقاوم چنين چيزي ديده نميشد. موشهاي مقاوم، با افزايش توليد كانالهاي پتاسيم، كه سرعت شليك سلولهاي عصبي را تعيين ميكنند، شليك سلولهاي عصبي اضافي و در نتيجه افزايش ترشح BDNFرا "ترمز" كردند. كريشنان گفت اين يافته از اين رو اهميت زيادي دارد كه محققان در بافتهاي گرفته شده از همان بخش مغز در انسانهاي دچار افسردگي، كانونهاي فشردهاي از BDNFپيدا كردند. به گفته كريشنان، ظاهرا تجمع اين ماده، علامت آسيب پذيري و يا مستعد بودن براي افسردگي است. اين پژوهشگران معتقدند كه اين يافته ميتواند به يافتن درمانهاي جديدي كمك كند كه قدرت مقاومت انسانها را در مقابل استرس افزايش دهند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 202]