واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: سفر پنجاه هزار ساله ما!انسان مانند جسم نيست که با پاي پياده و يا با وسايل مختلف بسوي خدا حرکت کند و او را دريابد و ملاقات نمايد روح در انحصار ديوارهاي زمان و مکان نيست و اگر گناهي مانع نشود، روح خود بخود مجذوب حق مي شود.
«بزرگوار، خدائي که سلطنت ملک هستي بدست قدرت اوست و بر همه چيز تواناست. خدائي که مرگ و زندگاني را آفريد که شما بندگان را بيازمايد تا کدام نيکوتر است، آن خدائي که هفت آسمان بلند را به طبقاتي منظم بيافريد و هيچ در نظم خلقت خداي رحمن بي نظمي و نقصان نخواهي يافت. بارها به ديده ي عقل در نظام مستحکم آفرينش بنگر تا هيچ سستي و خلل در آن نتواني يافت، با چشم بصيرت دقت کن».(1)«اين قرآن براي تذکر و يادآوري فرستاده شد تا هر که بخواهد راهي بسوي خدا پيش گيرد.»(2)«روحها بسوي خدا بالا روند در روزي که مدتش پنجاه هزار سال خواهد بود».(3)شرح: روح انسان مانند جسم نيست که با پاي پياده و يا با وسايل مختلف بسوي خدا حرکت کند و او را دريابد و ملاقات نمايد روح در انحصار ديوارهاي زمان و مکان نيست و اگر گناهي مانع نشود، روح خود بخود مجذوب حق مي شود.خداي متعال بر همه ي روحها و جانها احاطه دارد و از نيّتهاي دل ما آگاه است. چنانچه: - او به ما از رگ کردن هم نزديکتر است. – در مقابل، ما از او دور هستيم. فکر و روحمان به ماديات اطرافمان مشغول است و دليل اصلي دور ماندن ما از او همين مسئله است. ما هرگز نمي توانيم او را درک کنيم و همان پنجاه هزار سال راه و دوري را خودمان جدايي مي افکنيم.و تا زماني که انسان در خواب غفلت است و به معنويات توجّهي نمي کند، هرگز اين محروميت دردناک را درک نمي کند. اما اگر انسان بيدار شود، توبه مي کند.«اي انسان با هر رنج و مشقت در راه طاعت و عبادات حق تلاش کن، عاقبت به حضور پروردگار خود مي روي و نائل به ملاقات او مي شوي.»کاروان راهروان حق بعد از گرفتن سند قبولي توبه از حضرت پروردگار، با کارهاي شايسته و خداپسند به راه مي افتد. با عبادت، با ذکر، با شب زنده داري، با گريه و زاري و با توسل به درگاه حق و ائمه معصومين، حجابات پنجاه هزار سال راه را يکي يکي پاره مي کند و از بين مي برد. و از چاه ظلمت و نابودي به سوي نور رهنمون مي شود و در اين راه، انسان تنها نمي ماند بلکه خداوند مهربان و ائمه معصومين به ياري انسان مي شتابند. «اي انسان با هر رنج و مشقت در راه طاعت و عبادات حق تلاش کن، عاقبت به حضور پروردگار خود مي روي و نائل به ملاقات او مي شوي.»(4)شرح: اي انسان با هر رنج و مشقت در راه خدا، عبادت و ذکر و شب زنده داري، با توسّلات و گريه و کارهاي شايسته مرض روح بيمار خود را مداوا کن. قبل از مرگ آينه ي روحت را پاک کن تا مورد پسند حضرت پروردگار واقع شوي و بعد از مرگ، خدا را با شادماني و سرور و با بال و پر فرشتگان ملاقات کن.
خداوند در آن دنيا کساني را براي ملاقات معنوي انتخاب مي کند و بر مي گزيند که آينه ي روحشان ذرّه اي لکه ي گناه نداشته باشد و اينان به بزرگترين و والاترين مقام که همان لقاي پروردگار و رضايت حق، است مي رسند.درست است که در عالم برزخ هم خداي متعال به همه ي روحها احاطه دارد. اما مکان روحهاي مريض در قصر زندانها است. اين روحها مثل روحهاي سالم نيستند که بال و پر نوراني داشته باشند و هر جا دلشان بخواهد پرواز کنند و مورد پسند خداوند باشند. اين روحها عذابهاي گوناگوني مي کشند و براي آنان دوري از خداوند، سخت ترين عذاب است. عذابي که در اين دنيا، جسم و ماديات مانع احساس آن مي شوند. اما در جهان آخرت به علت لطافت و حساسيت روح، اين دوري به خوبي درک مي شود.بيائيد دعا کنيم تا خداوند اين توفيق را به ما عطا نمايد که در اين دنيا اين دوري را درک کنيم و تا درک کنيم و تا فرصت داريم، به فکر درمان مرض روح خود باشيم و قبل از مرگ، روحمان مجذوب حضرت حق شود. پي نوشت ها :1- سوره ي الملک، آيات 4-1.2- سوره ي المزمل، آيه 18.3- سوره ي المعارج، آيه 3.4- سوره ي البروج، آيه ي 6.بخش قرآن تبيان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 327]