تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1819754091
ديگرناراحت نيستم
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
ديگرناراحت نيستم نويسنده:فرزانه وطن نواز آن شب خيلي دلم گرفته بود. چند بار تصميم گرفتم گريه کنم تا همه بفهمند ناراحتم و فکري به حالم بکنند،ولي يادم افتاد مامان زهره هميشه مي گفت:«دختري که گريه کنه،هنوز بزرگ نشده. دخترخوب حرفش روبدون گريه مي زنه».براي اينکه مامان زهره و بابا عباس بفهمند من بزرگ شدم،جلوي گريه هايم را گرفتم. پدرفهميده بودناراحتم و غصه مي خورم.با مهرباني آمد و کنارم نشست و گفت:«صباي قشنگم! چرا ناراحتي؟»گفتم:«آبجي گلنار روببين چقدرخوش حاله».بابا گفت:«از خوش حالي آبجي گلنارت ناراحتي؟»گفتم:«نه،ولي منم دلم مي خواست مثل او امشب شاد باشم و براي فردا لحظه شماري کنم».آخرآبجي گلنارفردا به مدرسه مي رفت.وقتي آبجي گلناررامي ديدم که با شوق و ذوق،کتاب ودفترهايش را تو کيف مدرسه اش مي گذارد، لباس هايش را مرتب مي کند.براي فردا و رفتن به مدرسه لحظه شماري مي کند، دلم مي گرفت؛ چون من مثل اونمي توانستم به مدرسه بروم.مامان زهره بارها گفته بود وقتي هفت ساله شدم، به مدرسه مي روم،ولي تا هفت ساله شدن،دوسال ديگرمانده بود.من هم دوست داشتم کيف و کتاب ودفتر داشته باشم.وبه مدرسه بروم و يک عالمه دوست خوب پيداکنم.آبجي گلنارکلاس پنجم بود و پنج تا دوست خوب داشت.پدرمرا با مهرباني نوازش کرد. گفت:«حالا که اين قدرمدرسه رفتن رودوست داري،يک سال ديگه صبرکن».با تعجب گفتم:«يعني شش سالگي برم کلاس اول؟مامان که گفته تا هفت ساله نشم،نمي شه برم».باباخنديد وگفت:«نه دخترگلم،شش ساله که بشي،تورومي بريم کودکستان.اونجا براي رفتن به مدرسه آماده مي شي .تو کودکستان يه عالمه شعرقشنگ و قصه جورواجورياد مي گيري و مي توني کاردستي درست کني ودوستاي خوبي پيدا کني».بعدازحرف هاي بابا فهميدم ديگرناراحت نيستم.ازاينکه به جاي دوسال انتظارکشيدن مي توانستم فقط يک سال منتظربمانم،بيشتر خوش حال شدم.بالاخره من به کودکستان رفتم و حالا اولين روزرفتن من به مدرسه است.من هفت ساله شدم ومي توانم مثل آبجي گلنار ودوست هايش به مدرسه بروم وازاين بابت خيلي شاد هستم.منبع:نشريه قاصدک،شماره 48/ج
#فرهنگ و هنر#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 372]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها